All Chapters of บงการรักนายวิศวะ: Chapter 11 - Chapter 20

@ มหาวิทยาลัย xxx... ห้องปฏิบัติการเขียนแบบ... “ถ้าติดปัญหาเรื่องงานที่อาจารย์สั่งไปล่ะก็ แชทถามในกลุ่มได้เลย เดี๋ยวอาจารย์จะมาตอบ...เอาล่ะ วันนี้ เลิกคลาสได้” “ขอบคุณครับอาจารย์”เสียงของนิสิตชั้นปีสาม คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมเครื่องกลกล่าวขอบคุณ หลังจากเรียนจบคาบชั่วโมงเป็นที่เรียบร้อย... “เฮ้ย! ไอ้ชินทร์ ตื่นได้แล้ว”‘ณภัทร’ เขย่าตัวเพื่อนที่กำลังฟุบหน้าบนเก้าอี้เลคเชอร์ ตั้งแต่เปิดชั่วโมงเรียน จนหมดคาบสอน เพื่อนของณภัทรก็เอาแต่หลับ ไม่สนใจอะไรเลย “ชินทร์...มึงเป็นอะไร?”‘พิรัชย์’ถามเพื่อนด้วยความสงสัยเช่นกัน เขาสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเพื่อนสักพักแล้ว เตชินทร์ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ “กูว่า ไม่พ้นเรื่องสาวๆ ในสังกัดของมันหรอก”‘ชนกันต์’พูดเสริม เพื่อนของเขาจะมีเรื่องอะไร นอกจากเรื่องรักๆ ใคร่ๆ กับสาวๆ เตชินทร์มีฐานะร่ำรวย เป็นลูกคุณหนู จะมีเรื่องเครียดอะไรได้ “ตื่นเถอะ มึงจะหลับยาวเกินไปแล้วนะชินทร์”กวินท์เดินเข้ามาตบที่ไหล่เพื่อนเลิฟสาเหตุที่เตชินทร์เป็นเช่นนี้ มีเพียงกวินท์เท่านั้นที่รู้ และเขาก็เป

“มันจะไปเป็นเกย์ได้ยังไงชินทร์ ไอ้กันต์น่ะ มันกำลังจะเป็นน้องเขยไอ้วินท์นะสิ มึงไม่รู้เหรอ” “จริงดิ เป็นไปได้ยังไงวะ น้องเวนิสจริงจังกับไอ้กันต์ขนาดนั้นเลยเหรอวะ กูก็คิดว่าน้องแค่จีบไอ้กันต์เล่นๆ” “เบาหน่อยสิ คนที่มึงพูดถึง คือ น้องสาวกูนะ” “นั่นไง บทพี่ชายหวงน้องสาวก็มา งั้น ไอ้กันต์ ความรักของมึงมีอุปสรรคแล้วแหละ” “กู กับน้องสาวไอ้วินท์ ไม่ได้คบกัน พวกมึงอย่าพูดมั่วซั่ว” “แต่น้องสาวกู ก็ถามถึงมึงอยู่นะ กันต์” “ว่าแล้วไง เรื่องนี้มีมูลความจริงว่ะ เอาไงวะกันต์ น้องสาวไอ้วินท์รุกหนักขนาดนี้ จะยังไงต่อดี” “กูไม่ได้คิดอะไรกับน้องสาวไอ้วินท์นะ ถึงน้องเวนิสจะชอบกู แต่กูก็ไม่ได้ชอบน้องเขาหรอก”ไม่มีวันนั้นสำหรับชนกันต์อย่างแน่นอน ชนกันต์มีฐานะต่ำต้อย ตัวเองรู้ดี เธอเป็นคุณหนู มีชีวิตที่สุขสบาย ร่ำรวย แต่ชนกันต์นี่สิ แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ไม่มีทาง ที่ชนกันต์จะคิดอะไรกับน้องสาวเพื่อนได้เลย... “ทำไมวะ...กันต์ ทำไมมึงถึงไม่ชอบน้องไอ้วินท์ล่ะ น้องเวนิสสวยมากเลยนะ หุ่นก็เซ็กซี่ น้องเขาเหมือน ‘วอนยอง’ดาราเกาหลีเลยนะโว

@ คฤหาสน์เชาวกรกุล... “ผมบอกม๊าไปแล้วไงครับ ว่าผมไม่ไป ผมไม่ได้อยากไปเที่ยวทะเลอะไรนั่นหรอกครับ ผมไม่ชอบ” “หนูเพนนีจองทริปไว้แล้วนะ ชินทร์ไปหน่อยไม่ได้เหรอ นะ...ไปหน่อย หนูเพนนีจะได้ไม่เสียน้ำใจอีก ไหนๆ ชินทร์ก็ไม่ได้ไปไหนม๊าเห็นชินทร์ เอาแต่นอนอยู่บ้าน ไปเปิดหูเปิดตาบ้างสิลูก”จันทร์ทิพย์พยายามเคี่ยวเข็ญลูกชายตัวดีของเธอ ให้ออกไปเที่ยวกับคู่หมั้น ผ่านมาเกือบสามปีแล้ว ความสัมพันธ์ของลูกชายก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะคืบหน้าเลยสักนิด “ม๊าจะบังคับผมทำไมครับ ผมก็ทำตามที่ม๊าบอกทุกครั้ง ไม่ว่าจะพาเที่ยว กินข้าว นัดเดท ทุกอย่างผมทำมาหมดแล้ว ผมบอกม๊าแล้วไงครับ ว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเพนนีครับ” “แล้วทำไม ลูกถึงไม่ชอบน้องบ้างล่ะ ม๊าไม่เข้าใจ หนูเพนนีไม่สวยตรงไหน ชาติตระกูล ฐานะ ทุกอย่างเพียบพร้อมไปหมด มีอะไรที่ชินทร์ไม่ชอบหนูเพนนีล่ะลูก ไหนบอกม๊ามาซิ” “ความรู้สึกของผม เพนนีเหมือนน้องสาวมากกว่าครับม๊า เรื่องที่จะชอบแบบแฟนหรือคนรัก ผมไม่เคยคิดกับเพนนีแบบนั้นเลยครับ ม๊าจะเชื่อผมมั้ยครับ ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ครับ” “โอย...จะเป็นลม ตลอดเกือบสามปี

สายตาเธอจ้องมองไปที่ด้านหน้าเขานั่งตรงบริเวณหัวโต๊ะในท่วงท่าสงบนิ่ง ทั้งห้องเงียบกริบ เหมือนทุกคนกำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่เขากำลังจะพูด ความเคร่งขรึมในแววตาคมไร้อารมณ์นั้นมันทำให้เกวลินไม่กล้าแม้แต่จะมองเขาแบบตรง ๆในความคิดของเกวลินตอนนี้ เธออยากจะมุดแผ่นดินหนีออกไปจากที่นี่เหลือเกิน ท่าทีของเขา ช่างแตกต่างจาก พี่ชินทร์ ที่เกวลินเคยเจอมากๆ สูทสีดำเรียบหรูที่โอบล้อมเรือนกายสูงใหญ่ของเขาเปรียบเสมือนเกราะที่ทำให้เขาดูห่างไกลและน่าเกรงขามมากขึ้น ยิ่งเมื่อมีเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสองเม็ดเผยอกแกร่งกำยำของเขาด้วยแล้ว เธอกลับรู้สึกว่าภายใต้ความแข็งแรงนั้นแฝงพลังบางอย่างที่พร้อมจะกดทับเธอได้ทุกเมื่อ “รายละเอียดโปรเจกต์เปิดสาขาที่เวียดนามของบริษัท ผมได้ให้เลขาของผมส่งให้บริษัทเตชะวรากูลเอนจิเนียร์ เรียบร้อยแล้ว เพราะฉะนั้น วันนี้ คุณพอจะนำเสนอโปรเจกต์ของคุณให้ผมฟังคร่าวๆ ได้มั้ยครับ”สายตาคมเหลือบมองไปที่หัวหน้าสาวทีมB เพื่อรอคำตอบ แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจ ใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เลย “ได้ค่ะ คือเราจะมีทีมงานทั้งหมด 8 คนและแบ่งงานกันทำค่ะ แต่พอดีช่วงนี้เราได้เด็กฝึกง

แกร๊ก! เสียงประตูห้องประชุมเปิดออกอย่างแผ่วเบา แต่กลับสะกดทุกสายตาให้หันไปทันที ร่างสูงสง่ากว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตรก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่ามั่นใจ ทุกก้าวย่างของเขาหนักแน่นแต่แฝงความผ่อนคลาย ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปรอบห้องเพียงแวบเดียว ทั้งสี่ชีวิตก็เหมือนถูกแช่แข็งในความเงียบ ความกดดันแผ่วลึกแผ่ซ่านเพียงเพราะการปรากฏตัวของชายหนุ่มแววตาเจ้าเสน่ห์กับรอยยิ้มบางที่ประดับมุมริมฝีปากกลับเผยชัดถึงตัวตนเพลย์บอยผู้มั่นใจ ราวกับพร้อมจะเล่นเกมกับทุกคนบนโต๊ะประชุมนี้ในเวลาเดียวกัน “สวัสดีครับทุกคน ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษทุกคนด้วยครับ ที่ปล่อยให้รอนาน พอดีผมติดลูกค้าอยู่ครับ ก็เลยมาช้าครับ”สายตาคมกริบของเขากวาดผ่านผู้คนรอบโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจนัก จนกระทั่งหยุดลงที่ร่างบอบบางในชุดนักศึกษา ซึ่งนั่งอยู่ท้ายสุด โต๊ะหินอ่อนยาวทอดไปจนสุดสายตา แต่กลับไม่ไกลพอที่จะบดบังสายตาของเขาได้ “อ่อ...ไม่ได้รอนานเลยค่ะ พอดีดิฉันก็พึ่งจะเข้ามาก่อนคุณเตชินทร์ไม่ถึงสิบนาทีเลยค่ะ” “เหรอครับ...งั้นก็ดีเลยนะครับ ผมค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อยครับ”สายตาของเตชินทร์ก็ยังคงจับจ้อง