ตอนที่ 10 สถานการณ์เปลี่ยน

“ข้าวจะแจ้งความ! พี่ชินทร์ข่มขืนข้าว!”

นิ้วเรียวยาวชี้ตรงไปที่ชายหนุ่มด้วยความโกรธแค้นและเสียใจอย่างที่สุด เขานั่งบนโซฟาในสภาพสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย หลังจากที่พายุอารมณ์ของเขาผ่านพ้นไป

          “โทรเลย! ตอนนี้เลยก็ได้ พี่จะรอ”

เตชินทร์ตอบกลับหญิงสาวเช่นกัน สายตาคมเข้มจ้องมองร่างบอบบางที่นั่งบนเตียง สภาพของเธอตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับการเผชิญศึกสงครามมา ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างเปลือยเปล่ากอดผ้าห่มผืนใหญ่เอาไว้แน่น

          เพล้ง!!แก้วน้ำลอยกระทบฝาผนังดังสนั่น โดยที่เป้าหมายกลับหลบได้ทัน

          “เลวมาก!”

เกวลินโต้กลับทั้งคำพูดและวัตถุ เธอโมโหจนไม่รู้จะระบายความแค้นกับเขายังไงเลย คนหน้าหนาไร้ยางอายอย่างที่สุด

          “พี่จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน เป็นยังไง ตอนนี้จะคุยกับพี่ดีๆ ได้หรือยัง”

เตชินทร์ยกเรื่องเดิมขึ้นมาเจรจากับเธออีกครั้ง เขาหวังว่าเธอจะเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะตกลงกับเธอมากขึ้น

          “ไม่!” เกวลินพยายามมองหาเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ทว่า เห็นสภาพเศษชุดที่กระจัดกระจายตามพื้นแล้วทำให้เกวลินโกรธโมโหขึ้นมาอีก เธอหันมาถลึงตาโตใส่เขาอย่างเอาเรื่อง

          “พี่สั่งเสื้อผ้าให้เราเรียบร้อย สักครู่ก็คงมาส่งแล้ว ทางที่ดีตอนนี้ เรามาคุยกันก่อนดีกว่า”

สายตาคมจับจ้องไปที่ร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยท่าทีที่เคร่งขรึมและจริงจัง

          “ไม่คุย ข้าวไม่มีอะไรจะคุยกับพี่อีกแล้ว”

          “ทั้งที่เธอเป็นแบบนี้ เธอยังจะอวดดีอีกเหรอ”

          “ทำไมคะ! พี่อย่าคิดนะ ว่าข้าวจะเสียใจกับสิ่งที่พี่ทำ ข้าวไม่แคร์ค่ะ ถือว่าทำบุญทำทานก็แล้วกัน!”

ใบหน้าสวยเชิดขึ้น เกวลินจะไม่ยอมให้สิ่งที่เขาทำมีผลกับเธอแน่ ไม่ก็คือไม่ สิ่งที่เกวลินเจอ ถือว่าเป็นบทเรียนสำหรับเธอ ต่อไปนี้ เธอจะต้องระวังตัวเองให้มากขึ้น

          “แล้วไม่แจ้งตำรวจหรือไง พี่ก็รออยู่นะ แจ้งสิ...”

เตชินทร์ท้าทาย เขาก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าเธอจะกล้าเอาตัวเองไปบอกให้สังคมรับรู้หรือเปล่า

          “ทำบุญทำทานไปแล้ว จะแจ้งทำไมคะ”

ขืนเธอแจ้งความ ทุกอย่างของเกวลินก็จะสูญสิ้นแน่นอน เกวลินจะต้องอับอาย พ่อแม่ของเธอล่ะ ท่านทั้งสองทำงาน มีหน้ามีตาทางสังคมมาก

          “อ่อ...เรานี่นักบุญสุดๆ เลยนะ เสียตัว ยังคิดว่าทำบุญทำทานอีก คงจะทำบ่อยล่ะสิ!”

สันกรามขบกันแน่น เมื่อความรู้สึกบางอย่างเริ่มแทรกซึมเข้ามา ‘มีแต่ผู้หญิงบ้าเท่านั้น ที่คิดแบบนี้’

          “ใช่ค่ะทำบ่อย แล้วไงคะ พี่อย่าคิดว่าผู้หญิงทุกคน เขาจะแคร์พี่หมดนะคะ อย่าหลงตัวเองสิคะ พี่ไม่ได้มีผลอะไรกับข้าวเลย”

เกวลินจะให้เขารู้ไม่ได้ ท่าทีที่กล้าหาญ แต่ภายในใจกลับร้าวรานที่สุด เธอช่างโชคร้ายเหลือเกิน โดนกระทำซ้ำสอง แถมคนที่ทำยังเป็นคนเดิม เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่

          “พี่มีข้อเสนอให้เรา...”

ยังไม่ทันที่เตชินทร์จะพูดจบประโยค

          “ไม่! ข้าวไม่ต้องการข้อเสนออะไรจากพี่ทั้งนั้น ข้าวไม่สน!”

          “ให้ตายสิ! เธอนี่ดื้อจริงๆ เลยนะ”

อารมณ์ของเตชินทร์เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

          “พี่ก็หน้าหนาเหมือนกัน ปล่อยข้าวไป ข้าวไม่ได้ชอบพี่ ถึงแม้ว่าพี่จะคิดว่าข้าวกับพี่มีอะไรกันแล้วก็ตาม แต่อย่าหวังว่าข้าวจะแคร์เรื่องพวกนี้นะคะ”

          “โอเค! งั้น สรุปเธอไม่แจ้งความ ไม่สน ไม่แคร์ที่จะให้พี่รับผิดชอบเธอใช่มั้ย! ที่เราเอากันไปเมื่อกี้ ก็ถือว่าเธอทำทานให้พี่ใช่หรือเปล่า!”

          “แน่นอน! ต่อไปนี้พี่ก็อย่ามายุ่งกับข้าวอีก อย่ามาเจอ อย่ามาให้เห็นหน้ากันอีก เข้าใจมั้ยคะ!”

          “ได้!!”

**************

          เช้าวันต่อมา...

สายสนทนา...

          “สรุปข้าวจะกลับมาตอนไหนลูก พ่อเค้าก็ถามแม่เป็นสิบรอบแล้ว...เป็นอะไรหรือเปล่า หรือไม่สบาย ดูเสียงของข้าวเปลี่ยนไปนะ”

          “อ่อ...คือข้าวนอนเพลินไปหน่อยค่ะแม่ ตอนนี้พึ่งจะเก้าโมงเองนะคะ เดี๋ยวข้าวจะรีบอาบน้ำแต่งตัวค่ะ”

เกวลินรู้ว่าเรื่องที่เธอพูดกับผู้เป็นแม่นั้น เป็นเรื่องที่เธอแต่งขึ้นเองทั้งหมด จริงๆ แล้วเกวลินไม่ได้เป็นอย่างที่พูดเลยสักนิด

          เมื่อวาน หลังจากที่เธอกลับถึงคอนโดที่พักของเธอ เกวลินก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอเจอเหตุการณ์ที่เลวร้าย จากผู้ชายที่เธอเคยรู้จัก และเคยผ่านเรื่องเลวร้ายมาด้วยกัน เขาเหมือนคนดี แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย

          “งั้น เดี๋ยวแม่บอกกับพ่อ ว่าลูกกำลังจะกลับนะ”

          “ได้ค่ะแม่ ประมาณสามชั่วโมงค่ะ ข้าวถึงบ้านแน่นอนค่ะ”

ตอนนี้สมองของเกวลินมันสับสนไปหมดแล้ว เธอคิดอะไรไม่ออกเลย เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเธอ มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ เกวลินไว้ใจเขามากเกินไป ‘ผู้ชายอย่างพี่ชินทร์ เธอควรอยู่ให้ห่างจากเขามากที่สุด และต่อจากนี้ เธอกับเขาคงไม่มีวันที่จะเจอกันอีกแล้ว’

          ติ๊ด! ติ๊ด!เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้น ทำให้ร่างบางตกใจ

          ‘น้ำตาล’เกวลินมองสายเรียกเข้าอย่างชั่งใจ เธอควรจะบอกเรื่องนี้กับอลินดาดีมั้ย หรือไม่ควรที่จะบอก เพื่อนของเธอจะต้องมาเครียดเรื่องของเธออีกมั้ย...

          “ฮัลโหล...”

          “ข้าว...เธออยู่ที่บ้านแล้วใช่มั้ย พอดีงานที่อาจารย์เมธีสั่งมาอ่ะ ฉันไม่เข้าใจโจทย์ เธอทำหรือยัง...”

          “ฉันยังไม่ได้ทำเลย อีกอย่าง ฉันกำลังจะกลับบ้านน่ะ”

เกวลินพยายามบังคับน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติ เพื่อไม่ให้เพื่อนผิดสังเกตได้ เธอไม่ควรเอาเรื่องวุ่นวายของตัวเองไปบอกอลินดา เพื่อนของเธอก็มีเรื่องหนักใจ มากพออยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ เกวลินคิดไว้ว่า จะเก็บไว้เป็นความลับของเธอตลอดไป

          “อ่าว...ฉันก็คิดว่าเธอกลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ทำไม มีอะไรหรือเปล่า เธอบอกฉันว่าซื้อของเสร็จ แล้วจะกลับบ้านเลยนี่ แล้วทำไมอยู่ดีๆ ถึงเปลี่ยนใจซะล่ะ”

          “เปล่า...ฉันไม่ได้เป็นอะไร คือ เมื่อวานฉันกลับจากซื้อของมาเย็น ก็เลยขี้เกียจกลับ เลยว่าจะกลับตอนเช้าดีกว่า”

          “เหรอ...แต่ฉันรู้สึกเหมือนเธอแปลกๆ นะ ไม่สบายหรือเปล่า มีเรื่องอะไรบอกฉันได้นะข้าว ฉันเป็นเพื่อนเธอมาเกือบทั้งชีวิต เธอไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก บอกฉันได้”

อลินดากับเกวลิน คือเพื่อนที่สนิทกันมาก ความสนิทสนมทำให้ ความรู้สึกบางอย่างที่เพื่อนแสดงออกมานั้น อลินดามักจะรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนเกิดอะไรขึ้น

          “เปล่า...ฉันไม่ได้มีอะไร เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ งั้น เดี๋ยวฉันจะรีบอาบน้ำ และกลับบ้าน พอถึงบ้านแล้ว ฉันจะดูงานที่อาจารย์สั่งให้นะ น้ำตาล”

เรื่องของเกวลิน เธอก็ควรจะจัดการเอง เรื่องที่เกิดขึ้น นอกจากจะเป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับเกวลินแล้ว ยังเป็นเครื่องเตือนสติให้เธอ ได้ระลึกเสมอว่า เธอไม่ควรไว้ใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะผู้ชาย ถึงแม้รู้จัก แต่ไม่อาจรู้นิสัยใจคอได้

          สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเธอนั้น เกวลินจะโทษใครไม่ได้เลย นอกจากตัวเธอเองเท่านั้น บทเรียนนี้เกวลินจะจดจำไปจนวันตาย เธอจะไม่มีวันลืมเลย ว่าครั้งหนึ่งนั้น เธอเคยผ่านความชอกช้ำมามากขนาดไหน!

**************