ตอนที่ 7 สรุปมันคือการเคลียร์ใช่มั้ย...

@มหาวิทยาลัยxxx

ร้านกาแฟเล็กๆ ตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งของลานมหาวิทยาลัย มีนักศึกษาต่อคิวซื้อกาแฟและขนมห้องสมุดอยู่ถัดจากร้านกาแฟ เป็นอาคารสูงหลายชั้น มีหน้าต่างบานใหญ่ที่มองเห็นวิวของลานมหาวิทยาลัยนักศึกษานั่งอ่านหนังสือหรือทํางานในห้องสมุดอย่างเงียบๆ มีบรรยากาศที่สงบและเหมาะสําหรับการเรียนและการอ่านหนังสือเป็นอย่างมาก...

“บ่ายนี้ไม่มีเรียน ฉันจะไปซื้อของเข้าบ้าน เพราะเสาร์อาทิตย์นี้ ฉันจะกลับบ้านนะ เธอจะไปซื้อของกับฉันหรือเปล่าน้ำตาล หรือเธอจะกลับบ้านล่ะ”

“พอดีวันนี้ฉันไม่ว่าง แม่ฉันบอกให้ฉันรีบกลับไปช่วยทำกับข้าว คือวันนี้ เป็นมื้อประจำสัปดาห์ของที่บ้านน่ะ เธอไปเองได้หรือเปล่าข้าว ถ้าฉันไม่ได้ไปเป็นเพื่อนเธอ”

“ไม่เป็นไร ฉันแค่เห็นเธอซึมๆ ก็เลยจะชวนเธอไปเดินเล่น ก็เท่านั้นเอง ปกติ ฉันก็ไปคนเดียว ไม่งั้นก็ไปกับเพื่อนนางแบบอยู่แล้ว ไม่เป็นปัญหากับฉันเลย”

เกวลินทำงานไปด้วยเรียนด้วย เกือบปีแล้วที่เธอทำงานด้านสายบันเทิง คือการเป็นนางแบบกับรับงานโฆษณา เป็นจ๊อบงานเล็กๆ แต่รายได้ดี สามารถช่วยแบ่งเบาภาระพ่อกับแม่ของเธอได้

พ่อของเกวลินเป็นหมอ แม่เป็นครูสอนในโรงเรียน รายได้ก็มีมากพอที่จะเลี้ยงและดูแลเกวลินกับน้องชายได้ แต่สำหรับเกวลินแล้ว เธอก็อยากจะหาทางช่วยพ่อแม่ได้อีกแรง พ่อกับแม่จะได้ไม่เหนื่อยมาก

“ที่ฉันซึม ก็เพราะฉันเครียด ที่วันนี้ นัดทานข้าวพร้อมหน้า และฉันจะต้องเจอพี่วินท์อีก ฉันไม่สบายใจน่ะ”

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับอลินดานั้น มันพึ่งเกิดยังไม่ถึงครึ่งเดือนเลยด้วยซ้ำ จะให้เธอไปเผชิญหน้ากับเขาได้อย่างไรกัน ‘น่าอายอย่างที่สุด พี่ชายกับน้องสาวมีอะไรกัน หน้ำซ้ำยังเกิดขึ้นหลายครั้งอีก’ ถึงแม้จะไม่ใช่พี่ชายน้องสาวกันจริงๆ ก็ตาม มันก็เป็นเรื่องที่น่าอับอายอยู่ดี และอลินดาก็ไม่ควรที่จะทำให้พ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงของเธอผิดหวัง ทุกคนดีกับอลินดามากๆ

“อืม...สู้ๆ นะน้ำตาล เธอต้องผ่านมันไปได้นะ เธออย่าลืมสิ ว่าเธอยังมีฉันนะ ฉันก็ไม่ต่างกันกับเธอเลย มีอะไรกับรุ่นพี่ ซึ่งรุ่นพี่ ก็ไม่ต่างอะไรกับคนแปลกหน้า ความจริงฉันก็เครียดนะ แต่ฉันก็พยายามที่จะลืมมันไปก็เท่านั้นเอง”

ถึงแม้พี่รหัสของเกวลิน จะตามตื้อเพื่อขอรับผิดชอบเธอก็เถอะ เกวลินคิดว่า มันไม่จำเป็น มันคืออุบัติเหตุ แม้ว่าเขาจะรับผิดชอบจริงๆ ถึงขั้นแต่งงาน เกวลินคิดว่า อย่างไรเธอกับเขาก็ไปกันไม่รอดอยู่ดี พื้นฐานความรักระหว่างเธอกับเขามันเป็นศูนย์อยู่แล้ว อีกอย่าง เกวลินก็เกลียดผู้ชายเจ้าชู้แบบเข้าไส้ คงไม่มีทาง ที่เธอจะคิดอะไรแบบนั้นแน่

“โอเค...เธอเองก็เหมือนกันนะข้าวตู สู้ๆ เราสองคนจะเป็นกำลังใจให้กันและกันนะ ฉันรักเธอนะข้าวตู เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเสมอ และตลอดไป”

“อุ้ย...ดูเธอพูดเข้าสิ เศร้าชะมัด อะไรกันจ๊ะยัยน้ำตาล เธอกับฉันพึ่งจะอายุ 18 เองนะ บ่นกันเป็นยายแก่ไปได้ ไม่เอาๆ เราลืมเรื่องนี้กันไปเถอะ...เธอรู้มั้ย...ผู้ใหม่ใกล้ฉัน...ยังรออยู่นะ”

“ผู้ใหม่อะไรกัน แผลยังไม่ทันหายเลยนะ พอก่อนเถอะ เรียนจบเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกันนะ”

“ขนาดนั้นเชียว...”

“อืม...ใช่สิ...^_<>^”

**************

เวลา 14.00 น.

@ ลานจอดรถมหาวิทยาลัย...

หลังจากเสร็จภารกิจเรียน และสนทนากับเพื่อนรักของเธอแล้ว เกวลินก็แยกกันกับอลินดา เธอจะไปซื้อของ เพื่อกลับบ้านในช่วงเสาร์อาทิตย์นี้ ส่วนอลินดาก็กลับบ้านไป เส้นทางบ้านเธอกับบ้านอลินดานั้นคนละทางกัน เพื่อนของเธอมีคนขับรถมารับ เพราะอลินดาเป็นเหมือนลูกคุณหนูของบ้าน ครอบครัวของอลินดามีฐานะที่ร่ำรวย ถึงแม้เพื่อนของเธอจะเป็นลูกบุญธรรมก็ตาม แต่ทุกๆคนก็รักอลินดา เสมือนกับลูกจริงๆเช่นกัน

ตึ๊ด!เสียงเซนเซอร์ปลดล็อครถอีโก้คาร์คันเล็กของเธอ

เกวลินเอื้อมมือหมายจะเปิดประตูรถ แต่ทันใดนั้น มีเงาบางอย่างวูบเข้ามากะทันหัน เกวลินหันไปเพื่อจะดูให้ชัดเจน แต่ทว่า ก็ไม่ทันเท่ากับความไวของอะไรบางอย่าง ผ้าสีขาวดิ่งเข้ามาปิดจมูกและปากของเธออย่างรวดเร็ว...และเพียงไม่นาน...ทุกอย่าง...ก็พลันดับวูบลง...

“โอเค...เรียบร้อย นายขับรถของเธอตามฉันไป เอาไปจอดไว้ที่โรงแรม ตามที่นัดหมายไว้นะ”

เสียงหนึ่งในกลุ่มคนนั้นสั่งการ ภารกิจฉุดตัวหญิงสาว มันช่างง่ายดาย พร้อมกับเม็ดเงินที่ได้ก็มากมายจนเขาปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ พวกคนรวยนี่ มีเงิน ก็ทำอะไรได้ทุกอย่างเลยนะ...

30 นาทีต่อมา...

@ โรงแรมหรูระดับห้าดาวแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ...

“เรียบร้อยครับ...พี่ไม่ต้องจ่ายหรอกครับ ผมรับเงินจากเพื่อนพี่มาแล้วครับ”

“โอเค...งั้นขอบใจมากนะ”

เตชินทร์เหลือบมองร่างของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง เธอโดนฤทธิ์ยาสลบ คงต้องรออีกสักพัก ปฏิบัติการเคลียร์ใจครั้งนี้ เตชินทร์อาจจะใช้วิธีที่แรงไปสักหน่อย แต่เขาก็ไม่มีวิธีไหนที่ดีกว่านี้อีกแล้ว...

ร่างสูงเดินไปที่เตียงนอน เขายืนมองเธอ ใบหน้าขาวนวลเนียนปราศจากเครื่องสำอางค์ใดๆ ความงดงามตามธรรมชาติ น้อยนักที่เขาจะเห็นแบบนี้ ริมฝีปากชมพูเย้ายวน ครั้งหนึ่ง เขาเคยได้ลิ้มลองมาแล้ว สายตาคมกวาดไล่ลงมาและหยุดที่อกของเธอ ชุดนักศึกษาตัวโคร่งที่ปิดบังหุ่นอันเซ็กซี่ไว้อย่างมิดชิด ถ้าเตชินทร์ไม่ได้เคยมีความสัมพันธ์กับเธอในวันนั้น เขาไม่มีวันรู้เลย ว่าผู้หญิงคนนี้ ซ่อนรูปขนาดไหน...

‘ถ้าเคลียร์ไม่ลงตัว มึงก็จัดการปล้ำน้องเขาเลย’คำพูดของกวินท์วนเข้ามาในหัวของเตชินทร์อีกครั้ง เขาจะต้องทำขนาดนั้นเลยใช่มั้ย ความเป็นจริงวงจรชีวิตเขาและเธอ ไม่น่าที่จะมาเจอกันเลยด้วยซ้ำ เธอคือผู้หญิงที่ไม่ได้อยู่ในลิสต์รายการของเตชินทร์มาตั้งแต่แรก แต่เป็นเพราะอุบัติเหตุคราวนั้น เตชินทร์ได้เข้าไปช่วยเหลือเธอ ทำให้เขากับเธอเลยต้องโคจรมาเจอกัน...

ติ๊ด! ติ๊ด!เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้น

เตชินทร์มองสายเรียกเข้านั้น ‘ม๊า...โทรมาทำไม?’สายตาคมเหลือบมองคนบนเตียงอีกครั้ง ก่อนที่จะกดรับสายของผู้เป็นแม่

“ครับม๊า...”

“ตอนนี้ลูกอยู่ไหน?”

“ม๊ามีอะไรเหรอครับ”

“คือว่า...วันนี้หนูเพนนีกับคุณหญิงมุกดาจะแวะมาทานข้าวที่บ้านเรานะ ม๊าเลยจะให้ชินทร์มาเจอหนูเพนนีหน่อย ได้มั้ย”

“ผมไม่ว่างครับ”

เตชินทร์เหลือบมองสาเหตุของการปฏิเสธแม่ของเขาอีกครั้ง‘เขาจะทำให้เธอ ยอมไปพบพ่อแม่ของเขาให้ได้’

“อะไรกัน! แล้วลูกจะกลับเมื่อไหร่ ม๊าบอกคุณหญิงมุกดาไว้ว่าวันนี้ลูกจะกลับมาทานข้าวที่บ้าน ลูกช่วยมาหน่อยไม่ได้เหรอ นะ...มาให้ม๊าหน่อยสิ”

“ไม่ครับ...ผมมีธุระสำคัญ แค่นี้ก่อนนะครับม๊า”

“ไม่นะ! ตาชินทร์!”

ตึ๊ด!สายสนทนาถูกเตชินทร์ตัดไปในทันที สายตาคมเหลือบมองไปที่ร่างบางบนเตียงอีกครั้ง...ภารกิจครั้งนี้จะสำเร็จหรือไม่ ขึ้นอยู่กับเธอเท่านั้น...

**************