ตอนที่ 8 ไม่เป็นอย่างที่คิด

ร่างอวบอิ่มสะดุ้งตื่นและผุดขึ้นในทันใด พร้อมกับกวาดสายตาของเธอไปรอบๆ บริเวณห้อง ‘นี่คือที่ไหนกันนะ?’‘แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่?’ เกวลินงงเป็นอย่างมาก เธอกำลังจะขึ้นรถ แต่แล้วสติของเธอก็ดับวูบลงไป...

          แกร๊ก!ประตูห้องน้ำถูกเปิด ดวงตากลมโตพุ่งมองตรงไปที่ต้นตอของเสียงนั้นในทันที ร่างสูงใหญ่กำยำคุ้นตากำลังเดินออกมา เขาอยู่ในชุดลำลองแบบสบาย และสายตาคมก็กำลังจ้องกลับมาที่เธอเช่นกัน

          “ตื่นแล้วเหรอ?”

เตชินทร์ทักทายหญิงสาว ราวกับว่า เป็นเรื่องราวปกติทุกวันทั่วไป แต่...คนที่ถูกทักทาย กลับแสดงสีหน้าตื่นตระหนกราวกับเห็นผี

          “พี่ชินทร์!!”

เกวลินตกใจเป็นอย่างมาก เธอกำลังเรียบเรียงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น เท่าที่จำได้ เธอกับเขาเจอกันล่าสุด ก็คือคืนวันไนท์สแตนด์ (One Night Stand) หลังจากนั้น ส่วนใหญ่ก็เป็นช่องทางการสนทนาผ่านแชทเท่านั้น แล้วนี่มันคือยังไงกัน เกวลินงงไปหมดแล้ว

          “พี่ต้องขอโทษน้องข้าวด้วยล่ะกัน ที่พาเรามาแบบนี้”

เตชินทร์เดินมานั่งลงบนโซฟาข้างเตียงนอน เขามองหญิงสาวที่นั่งมึนงงอยู่บนเตียง เธอจะงง ก็คงไม่แปลกอะไร

          “พี่ชินทร์ทำแบบนี้ทำไมคะ? แล้ว...ทำไมต้องพาข้าวมาที่นี่ด้วยคะ?”เกวลินถามกลับเขาในข้อสงสัยของตัวเองทันที

          “พี่มีเรื่องจะคุยกับเธอ” เตชินทร์สังเกตเห็นคิ้วเรียวสวยของเธอขมวดปมเพิ่มขึ้นไปอีก

          “แต่ว่า ข้าวคุยกับพี่ไปหมดแล้วนะคะ เรา...ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องแล้ว ทำไมพี่ถึงทำอะไรแบบนี้คะ ให้คนพาตัวข้าวมาด้วยการ...ใช้ยาสลบงั้นเหรอคะ?”

          “พี่ขอโทษ”

เอาแล้วไง เพราะไอ้ความคิดบ้าๆของเพื่อนเขา ที่แนะนำเตชินทร์ให้ทำแบบนี้ แล้วจะทำอย่างไรต่อล่ะทีนี้

          “ขอโทษเหรอคะ? เรื่องนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่พี่จะมาล้อเล่นกับข้าวเลยนะคะ มันคือการลักพาตัวเลยนะคะพี่ชินทร์”

          “พี่รู้...แต่ข้าวฟังพี่ก่อนสิ พี่ยอมรับ ว่าพี่ทำเกินไป แต่เธอจะให้พี่ทำยังไงล่ะ ในเมื่อพี่คุยกับข้าว และข้าวก็บล็อกพี่ทุกทางเลย”

          “ก็ข้าวชัดเจนกับพี่ไปแล้วนี่คะ ไม่เห็นจะต้องคุยอะไรกันอีกค่ะ เอาเป็นว่า ข้าวขอตัวกลับแล้วกัน รถข้าวอยู่ไหนคะ?”

          “พี่มีเรื่องจะคุยกับข้าว ขอเวลาพี่สักครู่ รถของข้าวจอดที่โรงแรมนี้แหละ ข้าวคุยกับพี่ก่อน”

          “ได้ค่ะ พี่มีเรื่องอะไรคะ?”

เกวลินลุกจากเตียง พร้อมกับจัดเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองที่มันยุ่งเหยิงให้เข้าที่ และเดินเข้าไปหาเขาที่โซฟา ใบหน้าสวยร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เมื่อเห็นโซฟาใหญ่ที่เขากำลังนั่งอยู่นั้น สีเหมือนกันกับที่ห้องของเธอ เกวลินอดคิดถึงเหตุการณ์ระหว่างเธอกับเขาไม่ได้ เธอกับเขามีอะไรกันบนโซฟานั้น ทั้งคืน...

          “โอเคค่ะ พี่พูดมาได้เลยค่ะ”

เกวลินนั่งลงตรงข้ามกับเขา สายตาของเธอจ้องไปที่ใบหน้าของพี่รหัสเธอ ความหล่อเหลานี้สินะ ที่ทำให้ผู้หญิงหลายๆ คนต้องปั่นป่วนแย่งชิง...แต่...มันไม่ใช่สำหรับเธอแน่นอน เกวลินไม่ได้สนความหน้าตาดีของคนตรงหน้าเลยสักนิด เธอเกลียดผู้ชายเจ้าชู้มากรักอย่างที่สุด

          “เรื่องเธอกับพี่ในวันนั้น พี่อยากจะคุยกับเราให้ชัดเจน”

ใบหน้าคมจ้องดวงหน้าหวานด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและจริงจัง

          “ข้าวลืมไปแล้วค่ะ และข้าวก็เคยบอกพี่ไปแล้วนี่คะ ว่าระหว่างเรามันเป็นอุบัติเหตุ เป็นเรื่องที่ไม่ตั้งใจ ความจริงข้าวเอง ก็ต้องขอโทษพี่ด้วย ที่ดึงพี่เข้ามาเกี่ยวกับข้าว”

          “พูดเหมือนเธอไม่เสียหายเลยนะ เธอจะบอกว่าไม่แคร์ ไม่สนใจได้ยังไง พี่ไม่ได้ป้องกันสักครั้งนะ”

ถ้าจะกะประมาณได้ ก็คงหลายครั้งเห็นจะได้ และไม่ได้ป้องกันอะไรเลย

          “พี่จะอยากรับผิดชอบข้าวทำไมคะ?”

          “ก็เราเป็นผู้หญิง เป็นฝ่ายเสียหายอยู่แล้ว และถ้าเกิดเธอท้องขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง”

          “ข้าวไม่ท้องหรอกค่ะ ถึงพี่จะไม่ได้ป้องกัน แต่ข้าวก็มีวิธีแก้สถานการณ์ให้กับตัวเองค่ะ พี่ชินทร์ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้พี่ไม่ต้องเอาไปคิดมาก ข้าวบอกแล้วไงคะ ว่ามันคืออุบัติเหตุไม่ตั้งใจ”

          “ไม่ตั้งใจ แต่ข้าวก็ควรจะคิดถึงสิ่งที่ตัวเองเสียหายบ้างนะ”

“ก็ข้าวบอกพี่ไปแล้ว...ว่าไม่ต้องรับผิดชอบ...มันคืออุบัติเหตุพี่จะต้องมาซีเรียสทำไม...”

“นั่นสิ...ของฟรี! ให้เอาตั้งหลายที พี่จะซีเรียสไปทำไม!!”

“พี่ชินทร์!!!”

เกวลินผุดลุกขึ้นยืนในทันใด ความโกรธแผ่ซ่านไปทั่วร่างเหมือนเปลวไฟที่กำลังลุกโชน!

“ทำไม!! หรือที่พี่พูด มันไม่จริง เธอไม่ให้พี่รับผิดชอบ พี่เอาฟรี ก็ถูกแล้ว ไม่เสียตังค์ ไม่ต้องรับผิดชอบ!!”

“พี่บ้าไปแล้วเหรอคะ ความจริงเรื่องนี้เราคุยจบกันไปแล้วนะคะ พี่ลากข้าวมา เพื่อที่จะมาต่อว่าข้าวแบบนี้น่ะเหรอคะ”

“จะให้พี่พูดกับข้าวแบบไหนล่ะ ในเมื่อข้าวไม่ยอมฟังพี่เลย พี่กับข้าวมีอะไรกัน พี่ก็แค่อยากจะแสดงความรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำลงไป แต่ข้าวกลับมาปฏิเสธไม่สนใจ”

“ถ้าพี่ชินทร์จะแคร์ผู้หญิงแบบนี้ทุกคน งั้น พี่คงมีเมียเป็นโหลแล้วมั้งคะ”

“ข้าวตู!”

ร่างสูงผุดขึ้นยืนเต็มความสูง ยืนประจัญหน้ากับหญิงสาว เขาโกรธจนหน้าแดงก่ำกําหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาบนแขน

“ทำไมเหรอคะ หรือสิ่งที่ข้าวพูดมันไม่จริง เพลย์บอยอย่างพี่ ทั่วทั้งมหาวิทยาลัย มีใครบ้างที่ไม่รู้จักพี่กันบ้างคะ หรือพี่ชินทร์ไม่รู้ตัวเอง...เหรอคะ?”

เกวลินเชิดหน้าใส่เขาอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ ความกล้าและความก๋ากั่นของตัวเอง มันมีอยู่ใน DNA ของเธออยู่แล้ว ไม่กลัวอะไร กล้าได้กล้าเสียอย่างแท้จริง

“ก็แล้วไง!...ถึงพี่จะเพลย์บอยเจ้าชู้ แต่เวลาพี่ฟันใคร พี่ก็จ่ายครบ จนพอใจทุกคนอยู่แล้ว ได้ฟรีๆ แบบเธอ พี่ไม่เคยเจอ!”

เตชินทร์กระชากเสียงออกมาด้วยความโกรธที่ไม่อาจควบคุมได้ สายตาคมกวาดมองดวงหน้าหวาน พร้อมกับหยุดอยู่ที่ปากบางที่กำลังเตรียมเผยอค้างไว้เพื่อโต้ตอบกับเขา

“ไม่ดีเหรอคะ? พี่ได้กินของฟรี ไม่ต้องเสียตังค์ หรือว่าพี่จะติดใจของฟรี จนต้องทำเรื่องเลวๆ เพื่อให้ได้ของฟรีแบบนี้เหรอคะ!”

เกวลินถลึงตาโตใส่เขาอย่างเอาเรื่อง ไม่เกรงกลัวคนตรงหน้าสักนิด

“ข้าวตู!!”

สันกรามอันแข็งแกร่งขบกันแน่น หัวใจที่เต้นแรงราวกับจะปะทุออกมารู้สึกเหมือนกําลังจะระเบิดด้วยความโกรธที่ไม่อาจควบคุมได้

“จบนะคะ! หวังว่าข้าวคงจะไม่เจอเรื่องงี่เง่าแบบนี้อีกนะคะกุญแจรถข้าวอยู่ไหนคะ ขอด้วยค่ะ ข้าวจะกลับบ้าน!”

มือบางยื่นออกไป เพื่อทวงขอในสิ่งที่เธอเอ่ยกับเขาเมื่อครู่ แต่ทว่า! แทนที่ชายหนุ่มจะทำในสิ่งที่เธอร้องขอ เขากลับกระชากแขนของเธออย่างแรง เพราะความโกรธปะทุเดือดเกินร้อยไปแล้ว!!!

“ได้!!! ของฟรีและดี คงมีแต่เธอที่เดียวสินะ!!”

**************