Lahat ng Kabanata ng Mahal kita, Kuya: Kabanata 11 - Kabanata 20

Kisses Amara Pagpasok ko sa elevator, napansin ko ang isang tao sa di kalayuan nila Tristan. Bago sumara ang elevator, namukhaan kong si Arlene ang nagtatago sa gilid habang nakikinig sa usapan nila Tristan at ang taga-IT. Kailangan malaman ito ni Tristan. Baka masabotahe pa ang planong ginagawa ni Tristan sa kompanya niya. Ngayon pa lang ay kinakabahan na ako sa anumang mangyari dahil pumasok ako sa gulong ito. Sana safe ako at huwag nila ako idamay sa kaguluhan dito. Mabilis na akong naglakad palabas ng gusali. May iilan pang mga empleyado na huli rin na umuwi dahil hindi pa naman gaanong gabi. Ayaw lang kasi ni Tristan na mag-overtime na naman ako. Baka mas lalo raw nila akong paghinalaan kapag palagi akong nago-overtime sa opisina. Kaya sa bahay na lang ako magtatrabaho, mas safe pa. Nasa hintayan na ako ng jeep nang biglang bumuhos ang ulan. "Hala, wala pa naman akong dalang payong," namutawi sa labi ko. Mabuti na lang may jacket ako. Hindi ako gaanong lamigin sa

Amara Ganito palagi ang tingin nila sa akin kada pagpasok ko ng trabaho sa opisina. Kailangan ko yatang mas maagang pumasok kaysa sa kanila para hindi masira ang umaga ko. Para kasing araw-araw na lang may dala silang kamalasan sa buhay ko. Nakaka-stress ang mga chismis na naririnig ko. Pero as long as I know myself, my reputation, and dignity, I stand firm and strong no matter what. Pagpasok ko sa opisina ni Tristan, napansin kong nakatayo ito sa gilid ng mesa, hawak ang tablet. Seryoso ito at tahimik. Hindi katulad ng dati na matalim ang mata at nakakatakot ang aura niya kahit gwapo siya. "Good morning, Sir," bati ko, pilit na ngumiti. Hindi ko na naman mabasa ang isip nito. Ilang araw na kaming okay magkasama tapos heto na naman nagiging cold na naman ito. Parang babae na may dalaw, araw-araw hirap niyang spelling'n. Wala man lang itong sagot. Tanging pag-angat lang ng ulo at may mapanuring tingin sa akin. "Sir?" mahina kong tawag sa kanya na medyo kinakabahan. Ma

Amara Lunes ng umaga. Nakakatamad pumasok talaga kapag Lunes. Gusto ko na lang matulog maghapon at mag-imagine na lang ng ganap namin ni Tristan kapag solo lang kaming dalawa. Habang kumakain kami ni Lola ng agahan, tumatawag si Mama. Hindi ko sana sasagutin dahil alam kong hindi ko na naman magugustuhan ang sasabihin nito. Kaya lang kinurot ako ni Lola kaya no choice ako kundi sagutin na lang ang tawag ng Mama ko. Hindi kasi kami gaanong close at feeling ko pinabayaan na niya ako sa matagal na panahon. Kaya ganito ako minsan ayaw ko sagutin ang tawag niya. "Oh Mama..." Palo sa hita ko na naman ang ginawa ni Lola. "Hello po Mama," ulit ko. "Anong ginawa mo sa kompanya ng Tito mo?" pagalit agad na bungad ng aking ina. Akala ko pa naman kukumustahin niya ako, hindi naman pala. Ayon pala ay pagagalitan lang niya ako. "Wala! I'm just working very hard and I work very well." Eh, same lang naman 'yun, singit ng utak ko. "Why?" tanong ko. "Work very well? Really?" "Why not

Makeup Amara Masaya ako pagpasok ko sa trabaho. Hindi ko na inalintana ang mga iilang bulungan tungkol sa akin. Napatunayan ko naman sa kanila na wala akong kasalanan sa anomalya na naganap kamakailan. Pero mas pipiliin pa rin nilang ichismis ako kahit wala naman akong ginagawang masama sa kanila. Bumuntong-hininga ako ng malalim at sa inis ko, pinatunog ko ang takong ng sapatos ko para makagawa ng ingay. Mahiya naman sila na kay aga-aga, chismis ang inuuna nila imbes na maging pro-active dahil hindi sila sinasahuran para lang magchismisan. Kaloka! Nang dumaan ako sa hallway papunta sa desk ko, napatingin ako sa salamin ng pinto ni Tristan. Nandoon na siya sa harapan ng computer busy na sa trabaho habang hawak ang tasa ng kape. Napangiti ako pero hindi na muna ako lumapit sa kanya para batiin ng magandang umaga. Nagtungo na ako sa pantry para gumawa ng sarili kong kape. "Good morning po, Sir Tristan," bati ko. Napaangat ng ulo si Tristan, mukhang hindi niya ako napan

He Save MeAmara Ang bawat salita ni Arlene ay parang tinik na tumutusok sa pagkatao ko. Ano bang kasalanan ko sa kanya? "Say something, Miss Sarmiento," mapang-asar na sabi ni Arlene na nakataas pa ang kilay. "Wala ka bang paliwanag tungkol dito? Or are you just going to cry your way out again?" At doon, hindi ko na mapigilan ang sarili ko. Tinitigan ko siya ng matalim sa mata. "Hindi po ako umiyak dahil mahina ako, Ma'am Arlene!" nanginginig ang boses kong sambit. "Umiiyak po ako dahil kahit anong gawin kong tama, lagi niyo po akong ginagawang mali!" huminga ako ng malalim."Then, sagutin mo ang tanong namin?" sikmat nito. "How can I answer those questions when every time I open my mouth and say something, you cut me off immediately? You don 't want me to talk and you like cutting my words. How can I defend myself here?" napuno na ako sa inis sa kanya. Kahit ganito lang ako, matalino rin naman ako at kaya ko makipagsabayan kahit baguhan lang ako dito. At napatunayan ko