All Chapters of Mahal kita, Kuya: Chapter 1 - Chapter 7

Late Amara "Argggh!" sigaw ko sa pagkainis. First day of work ko pa lang ngayon, late na ako. Kung nagkataon, bad impression na agad ang matatanggap ko sa magiging boss ko. Mas masahol pa ay baka ma-disappoint si Tito Lucio sa akin. Patakbo na akong pumapasok sa Monteverde Corp., halos lumilipad ang ID ko na nakakapit sa aking leeg. "Perfect," bulong ko sa sarili habang humihingal dahil sa pagtakbo. "First day ko pa lang, palpak na. Nakakainis!" Paglabas ko ng elevator, nagmamadali na akong tumawid papunta sa kabilang hallway at doon ako kamuntik nang mabangga ng isang pulang sports car na bagong pasok sa basement driveway ng building. Napahinto ako at napasigaw. Malas talaga ako sa araw na 'to. "Miss!" rinig kong sigaw ng security guard. Napaupo ako, sabay hawak sa ulo at takip sa tainga ko sa takot na baka mabangga ako ng sports car. Nakakabinging tunog ang lumikha sa paligid. Abot-langit ang kaba ng dibdib ko na halos humiwalay na ang kaluluwa ko sa aking sarili

Scolded Amara Wala na akong nagawa kundi itigil na muna ang trabaho ko at unahin ang pinapagawa ng maarteng lalaking 'to. Pakiramdam ko talaga sinasadya nitong inisin ang bawat umaga ko. Alam ko talagang maayos na ang ginawa kong report. "Gumawa ka ng bagong report, Miss Sarmiento. I want it on my desk in thirty minutes," malamig nitong sabi bago lumakad papunta sa opisina nito. Lihim kong naikuyom ang mga kamao ko sa inis. Kung hindi ko lang talaga ito boss, baka kanina ko pa ito nasigawan. Pero bago ito tuluyang pumasok, saglit itong lumingon. "At this time, make sure you're not wasting my time." Umirap pa talaga ang damuhong ito. Pagkaalis ng boss ko, saka lang ako nakahinga ng maluwag. Naisuntok ko pa sa hangin ang nakakuyom kong kamao sa inis. "Whooaah!" inis na buga ko sa hangin. Ilang beses na akong napagalitan ni Tristan, hindi ko na rin mabilang iyon. Pero tuwing nangyayari iyon, laging pareho ang epekto niya sa akin, takot, kaba, at 'yung kakaibang init

Overtime Amara Halos wala akong tulog, madaling araw na pala. Sobrang tahimik ang paligid, at ang tanging maririnig lang ay ang mahina at tuloy-tuloy na pagbuhos ng ulan sa labas. Malamig sa opisina, mabuti na lang dahil may dala akong jacket, at hininaan kanina ni Tristan ang aircon kundi, nanigas na ako dito na parang yelo. Pumipikit na ang mga mata ko. Nakapangalumbaba na ako sa mesa nang hindi ko namamalayan. Nakahawak pa ako ng ballpen at bahagyang nakabuka ang bibig dahil na rin sa pagod. Ang laptop ko ay inayos ko na muna at sure na naka-save draft mode. Pero kailangan kong labanan ang antok hanggang sa huling minuto. Nilingon ko si Tristan na nakahilig sa sofa sa loob ng opisina, suot pa rin ang puting long sleeves, pero nakabukas ang dalawang butones sa itaas, kita ko tuloy ang matipuno nitong dibdib. "Ang unfair lang na parang mas pagod pa ito sa akin. Mas marami naman akong ginawa sa kanya. Nakaka-stress pa sa dami nitong pinagawa," simangot ko habang nakatin

The project AmaraKahit puyat na puyat ako dahil sa assignment na kailangan kong tapusin, maaga pa rin akong nagising kinaumagahan. Ginawa ko na ang umagang routine ko dito sa loob ng bahay, ang maglinis, magluto ng agahan, pagtimpla ng gatas ng aking Lola, at maligo na bago kumain. "Lola, hindi ka po ba bisita ni Mama?" tanong ko. Kita ko ang pagsimangot ni Lola. "Hindi ba't sinabi na niya noon na hindi na niya ako bibisitahin dahil wala naman raw siyang obligasyon sa akin? Okay lang naman iyon dahil hindi naman niya ako ina." "Ayos lang, Lola, nandito naman ako. Hindi kita pababayaan hangga't nabubuhay ako. Kaya 'wag ka na malungkot, ha," lambing ko. Ngumiti naman ito sa sinabi ko. Hindi rin nagtagal ay gumayak na ako para pumasok na sa trabaho. "Mag-iingat ka sa daan apo ko. Tumawag ka kapag may problema. Naka-volume ang cellphone ko para marinig ko agad kapag tatawag ka, apo," natawa naman ako sa sinabi nito. "Opo, Lola. Ikaw rin po, mag-iingat dito, ha? Huwag magpa