Ep.5 คลิปลับ

Ep.5 คลิปลับ

หลังจากจบกิจกรรมนั้น ที่ไม่รู้ว่ามันใช้เวลาไปเนิ่นนานแค่ไหนบนเบาะแคบ ๆ ของรถคันนี้ ฉันยันตัวลุกขึ้นจากเบาะด้วยความเจ็บระบมไปทั่วร่างกายแล้วจึงหยิบเอาเสื้อผ้าที่ถูกทิ้งลงเกลื่อนกราดล่างเบาะขึ้นมาใส่ 

นึกภาพไปก่อนว่าหลังจากนี้ฉันอาจะถูกฆ่าหรือพาไปทิ้งที่ไหนสักแห่ง ทว่า เวลานี้มันก็ไม่มีเรี่ยวแรงต่อสู้แล้ว ที่ตรงนี้ก็ไร้ผู้คนให้ช่วยเหลือ มองไปรอบด้านมีเพียงความมืดมิดที่ดูไม่ต่างจากชีวิตของฉันในเวลานี้

"ขึ้นมานั่งข้างหน้า"

เสียงแข็งกร้าวยังคงดังออกคำสั่ง ยิ่งได้ยินเสียงนั้นฉันยิ่งอยากตายเสียตอนนี้

"จะพาฉันไปไหน" ฉันถามด้วยเสียงอันแหบพร่าและสั่นจนไม่น่าฟัง

"ไปส่ง หรือจะนอนอยู่ข้างถนนตรงนี้" 

"..." ฉันไม่ได้ตอบ เดินลงจากรถเพื่อไปนั่งเบาะข้างคนขับอย่างที่เขาคนนั้นสั่ง

ก่อนที่รถจะเคลื่อนออกจากตรงนั้น ที่ที่ฉันคงไม่คิดจะกลับมาเพื่อเห็นภาพความทรงจำแย่ๆ อีกแล้ว

ก็ยังดีที่ไม่ทิ้งฉันไว้ตรงนั้น 

"จอดทำไม" 

ฉันหันขวับไปมองผู้ชายที่นั่งข้างกัน สองข้างทางไม่ใช่ที่เปลี่ยวอย่างที่เคยเป็นแต่เป็นชุมชนที่มีร้านค้ายังคงเปิดให้บริการแม้ว่าเวลานี้จะตีหนึ่งกว่าเข้าไปแล้ว

"ไม่ต้องถามมาก แล้วก็ไม่ต้องหนีไปให้โง่ ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก"

ฉันเงียบตามคำสั่งแล้วนั่งรออยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่หนีไปเสียตอนนี้เพราะคำพูดของผู้ชายอย่างมันก็ไม่ได้การันตีว่าชีวิตของฉันจะรอด

แต่หนีไปก็เท่านั้น ตอนนี้ฉันอยากให้ไอ้บ้านั่นฆ่าฉันไปเลยยังจะดีเสียกว่า ฉันไม่อยากอยู่กับเรื่องแย่ๆ ที่มันจะติดอยู่ในความทรงจำของฉันอีกแล้ว

ไม่นานนักเขาก็กลับมาพร้อมกับถุงยาสีขาวที่ยื่นมาให้

"อะไร" ฉันถามเสียงเรียบ ใช้ดวงตาที่ปวดระบมและบวมเป่งเพ่งมองไปยังถุงยาสีขาวนั้นอย่างงุนงง

"ยาคุมฉุกเฉิน หรืออยากท้อง ฉันไม่รับผิดชอบนะ"

คำพูดของคนคนนั้นมันทำให้น้ำตาของฉันค่อย ๆ เอ่อนองขึ้นมาอีกครั้ง ฉันไม่รู้จะด่าผู้ชายคนนี้ว่าอย่างไรดี ไม่มีคำด่าสำหรับคนเลวแบบนี้เลย อยากไปให้พ้น ๆ ที่สุดในตอนนี้

"แล้วใครบอกให้นายทำกับฉันแบบนี้! นายเป็นใคร นายเกี่ยวอะไรกับฉันกับพี่พาร์ซ นายมาทำร้ายฉันทำไม!"

ฉันถามมันแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา เขาไม่ใช่คนที่ฉันควรจะเกรงใจถูกไหม

"ฉันจะเป็นใครก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ" 

"แต่นายทำกับฉันไงไอ้!..."

"เงียบ! จำเอาไว้ว่าห้ามไปยุ่งกับไอ้พาร์ซ แล้วถ้ายังไม่ฟังฉัน ก็รู้ไว้ว่าจะเจอกับอะไร" 

"..."

"บอกที่อยู่หอมา"

พอฉันเงียบคนร่างสูงเลยถามขึ้นมาแต่ก็สัมผัสได้ว่าน้ำเสียงนั้นมันดูอ่อนลงกว่าที่เคยเป็น ไม่น่าเชื่อว่าคนที่หน้าตาดี มองภายนอกดูดีทุกกระเบียดนิ้วอย่างเขาจะใจร้ายได้ขนาดนี้ ก็มีแต่รอยสักบนตัวเขาที่มันน่ากลัวสำหรับรูปลักษณ์ภายนอก

แต่ความจริงนิสัยก็ชั่วยิ่งกว่านั้น

ฉันบอกทางกลับหอไปให้ แต่ให้ส่งแค่ตรงปากซอยเพราะฉันไม่อยากให้คนอย่างเขารู้ว่าฉันพักอยู่ไหน แค่นี้ชีวิตฉันก็แย่พอแล้ว ขออย่าได้เจอกันอีกก็พอ

"จอดตรงนี้"

"บอกมาว่าหอไหน ถ้าฉันโมโหแล้วจะเจออีกรอบนะ" เขาขู่เสียงเรียบ

สุดท้ายก็ต้องยอมบอกไป เพราะฉันไม่มีทางเลือก ไม่รู้เวรกรรมอะไรถึงทำให้มาเจอคนอย่างนี้

“ทำไมนายไม่ฆ่าฉันทิ้งเลยล่ะ”

ในเมื่อไม่มีอะไรให้เสียแล้ว ฉันไม่อยากอยู่แบบคนที่มีตราบาปไปอย่างนี้ ถ้ายั่วโมโหมันได้ฉันก็จะได้ตายสมใจ

“ไม่อยากมือเปื้อนเลือด”

ผู้ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอ แต่ฉันก็เห็นแววตาที่เขามองมานั้นมันดูแปลกใจกับคำพูดของฉัน แต่ก็แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นที่ฉันได้เห็นมันก่อนที่มันจะกลับมาไร้ความรู้สึกอีกเช่นเคย

“ฉันอยากตายกับเรื่องที่นายทำ”

คราวนี้ผู้ชายคนนั้นเป็นฝ่ายเงียบ ทว่าสุดท้ายเขาก็หัวเราะในลำคอแล้วพูดประโยคไม่น่าฟังออกมา

“ตายทำไมก็แค่โดนเอาเพราะท้าทายไม่เลิก เธอยังตายไม่ได้ อยู่เล่นสนุกกับฉันก่อน”

“นายมันโคตรจะเลว หรือพ่อแม่ไม่เคยสั่งสอน พ่อแม่ไม่รักหรือไงถึง...”

“หุบปากไปซะ!”

เขาบีบเข้าที่ปลายคางของฉันจนรู้สึกเจ็บ น้ำตาที่มันเกือบจะแห้งเหือดไปแล้วนั้นตอนนี้กลับมาเอ่อนองอีกครั้งก่อนจะร่วงแหมะลงบนแก้มที่ร้อนผ่าว

“ปล่อย!”

“ฉันชอบนะคนอวดเก่งแบบเธอ มันท้าทายดี”เขาทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มเลือดเย็นก่อนจะปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ

“...”

"เอามือถือมา" ฉันกำลังจะลงจากรถก็ถูกมือใหญ่กระชากกลับให้หันไปหาสีหน้าดุๆ แบบที่ชอบทำ

"เอาไปทำไม ฉันไม่ให้!" 

"เอามา!" 

แล้วอย่างไรล่ะ สุดท้ายฉันก็สู้ไม่ได้อยู่ดี พอเอามือถือของฉันไปก็กดอะไรยุกยิก เหมือนกำลังจะยิงเบอร์ของฉันเข้าไปในมือถือของตัวเองและแอดไลน์ของฉันด้วย 

"ต้องการอะไรอีก แค่นี้มันยังไม่พอเหรอ นายไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้ นายเป็นใครฉันก็ไม่รู้จัก!" ฉันพูดออกไปพร้อมกับเสียงสะอื้น ไม่รู้ทำไมถึงร้องไห้อีกแล้ว

"อยากรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"

"ฉันไม่อยากรู้!"

ฉันตะคอกใส่หน้าคนฟังแล้วดึงมือถือของตัวเองมายัดใส่กระเป๋า

"แต่เธอต้องรู้ไง เพราะฉันคือคนแรกของเธอนะ จำชื่อผัวคนแรกเธอไว้นะพินบี ฉันชื่อ...ฮอร์ก ลงไปได้แล้ว!"

พูดจบคนชื่อฉันเพิ่งรู้จักชื่อก็ปล่อยมือที่บีบแขนฉันไว้แน่นพร้อมกับดันตัวของฉันออกจากประตูรถ

ไอ้คนชั่ว ไอ้ชาติชั่ว!!!

ครืด~

ฉันเดินเข้ามาในหอด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เอื้อมไปหยิบมือถือตัวเองที่มีคนโทรเข้ามา เป็นยายแพรที่โทรหาฉันหลายสายแล้วแต่ฉันก็ไม่มีโอกาสรับสาย

ฉันสูดหายใจเข้าเต็มปอดพยายามปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติและน้ำเสียงที่กลัวว่ามันจะสั่นจนเพื่อรับรู้ถึงความผิดปกติ

"อื้ม แพร"

(“ยายบี! ฉันจะเป็นบ้าอยู่ละทำไมแกไม่รับสายเนี่ย”)

เสียงของแพรตะโกนเข้ามาในสาย นั่นยิ่งทำให้ฉันที่ได้ยินเสียงเพื่อนตัวเองเริ่มจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบแต่ก็พยายามปรับเสียงให้เป็นปกติเพราะไม่อยากให้มันสงสัย 

"ฉัน...พอดีฉันเมาจนเผลอหลับไปน่ะ" ฉันแกล้งบอกมันไปอย่างนั้น

(“ยายเพื่อนบ้า ฉันก็เป็นห่วงแกจนนอนไม่หลับแล้วเนี่ย โทรหายายพวกนั้นก็บอกว่าแกกลับแล้ว”)

พอได้ยินน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของเพื่อนสนิทมันก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาแต่มันเป็นรอยยิ้มที่คงจะน่าเกลียดเต็มทน

อย่างน้อยฉันก็ยังมีคนที่ไม่ได้อยากให้ฉันตายอีกตั้งมากมาย และผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้อยากให้ฉันตายแต่เขาก็ทำให้ฉันเหมือนตายทั้งเป็น

ไอ้ฮอร์ก ไอ้สารเลว!

"แกก็ถึงบ้านแล้วใช่ไหม" ฉันบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ทั้งที่ตัวเองนั่นแหละที่ตกอยู่ในอันตรายจนถึงขีดสุด 

(“ตีหนึ่งแล้วยายบี แกช่วยดูนาฬิกาหรือว่าละเมอตื่นมารับสาย ง่วงมากละ ฝันดีนะ”)

"อื้ม ฝันดีแก" 

แล้วแพรก็วางสายไป ฉันเปิดห้องและเดินเข้าไปในห้องด้วยความเหนื่อยล้า ฉันไม่กล้าเข้าไปอาบน้ำไม่กล้ามองตัวเองในกระจกกับสภาพตอนนี้เลย มันรู้สึกแย่มาก แย่จนฉันไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น 

ฉันจัดการเปิดดูยาที่ไอ้บ้าฮอร์กมันให้มาแล้วอ่านดูวิธีการกิน ก่อนจะกินยานั้นไปหนึ่งเม็ดส่วนอีกเม็ดฉันต้องกินพรุ่งนี้สินะ 

ชีวิตนี้ก็เพิ่งได้รู้จักกับยาแบบนี้

ครืด 

เสียงไลน์ของใครสักคนส่งข้อความเข้ามา ปรากฏชื่อของคนที่ฉันอยากฆ่ามันในตอนนี้ที่สุด มันจะเอาอะไรกับฉันอีก

Hork : อย่าคิดจะหนีฉันและอย่าคิดที่จะขัดคำสั่งฉัน

ฉันอ่านข้อความของเขาแล้วไม่ได้ตอบ ความโมโหมันประทุขึ้นมาในโพรงอกอีกระลอก ทำให้ต้องเขวี้ยงมือถือลงกับโซฟาในห้อง ฉันไม่อยากยุ่งกับผู้ชายคนนี้อีก ทำไมมันต้องเป็นฉัน 

ฉันสูดอากาศเข้าเต็มปอดรวบรวมสติแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ จากตอนแรกที่คิดว่าไม่อยากเห็นตัวเองแต่คิดดูแล้วมันคงแย่กว่าถ้าไม่ได้เอาความสกปรกบนตัวออกไป

วันนี้เป็นวันที่อาบน้ำนานที่สุดเหมือนกับว่าฉันอยากเอาความทุเรศ ๆ ออกจากตัวจนหมดทั้งที่มันไม่ช่วยอะไรเลย เพราะฉันเสียมันไปแล้ว เสียมันให้กับคนที่ไม่รู้จัก คนสารเลวคนนั้น

สองวันต่อมา

ทั้งเมื่อวานและวันนี้ฉันตัดสินใจไม่ไปเรียน เพราะไปไม่ไหวจริง ๆ เหมือนจะไม่สบายด้วยเพราะเมื่อคืนก่อนแช่ตัวในห้องน้ำอยู่นาน พอตื่นขึ้นมาในตอนเช้าร่างกายมันรู้สึกปวดระบมไปหมด เลยขอให้ยายแพรมันเก็บงานไว้ให้ แล้วก็นอนอยู่ในห้องทั้งวัน เอาแต่หลับ ๆ ตื่น ๆ กินข้าวกินยาแล้วนอน ก็ยังรู้สึกไม่ดีขึ้นเลย ใครอีกไม่รู้โทรมาหลายสายก็ไม่ได้รับตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

ครืด~

เสียงโทรศัพท์ยังคงดังต่อเนื่องในเวลาค่ำ ๆ  ฉันควานหามันทั้งที่ยังไม่ลืมตาขึ้น รู้สึกเหมือนเปลือกตามันหนักอึ้งไปหมด

"อื้ม" ฉันเลื่อนนิ้วรับโทรศัพท์ทันทีที่หยิบมันมาได้ ครางเสียงเบา ๆ รับสายของคนที่โทรมา

(“อยู่ไหน”)

เสียงของใครสักคนที่ฉันไม่คุ้นดังขึ้นมาจากปลายสายทำให้ต้องขมวดคิ้วแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามอง 

แต่ก็เพราะเสียงที่ไม่คุ้นแต่ก็เหมือนจะเคยได้ยินมันจนชวนให้หัวใจเต้นแรงขึ้นมาดื้อๆ นั้นถึงต้องลืมตาขึ้นมามองเพื่อคลายความสงสัย

เป็นเบอร์ที่ไม่มีชื่อ

"นี่ใคร...คะ" ฉันพูดออกไปด้วยเสียงแหบแห้ง

(“หึ จำไม่ได้จริง?”)

คนที่ปลายสายพูดออกมายียวนพร้อมกับเสียงหัวเราะ แล้วฉันก็ต้องตื่นจากพิษไข้ทันทีที่คิดได้ว่าเขาเป็นใคร

"นาย!" 

(“อยู่ไหน”) 

"ทำไมต้องบอก มันเรื่องของฉัน" 

(“มาหาฉันเดี๋ยวนี้”) คนพูดออกคำสั่งอย่างไม่สนใจว่าฉันจะพูดอะไรออกไป

"ฝันกลางวันเอาเถอะ ไอ้ชั่ว" 

(“มาหาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากเดือดร้อน”) เขายังคงขู่ไม่เลิก มันจะมีใครที่เลวได้เท่าผู้ชายคนนี้อีกไหม

แล้วที่ฉันสงสัยมากกว่านั้นคือเขาต้องการอะไรจากฉันอีก ในเมื่อฉันก็ไม่ได้ยุ่งกับพี่พาร์ซแล้วอย่างที่เขาต้องการ แม้แต่ข้อความฉันก็ไม่ได้ตอบในช่วงสองวันมานี้

ถึงแม้ว่าเขาจะส่งข้อความหาฉันทุกวันฉันก็ไม่คิดจะเปิดอ่าน

"ถ้าฉันไม่ไปแล้วจะทำไม"

(“ถ้าไม่มา พรุ่งนี้เธอดังแน่ ไปดูไลน์สิแล้วจะรู้ว่าทำไมเธอต้องมา”)

พอมันพูดจบฉันก็ต้องขมวดคิ้วแน่น เลื่อนหน้าจอไปดูตามที่คนปลายสายบอกก็เห็นข้อความที่ถูกส่งมา

เป็นรูปที่แคปจากหน้าจอมือถือ มันแสดงภาพของคลิปที่มีผู้หญิงคนหนึ่งนอนบนเบาะของรถ และเห็นด้านข้างก็รู้ทันทีว่าเป็นฉัน ที่ใครดูก็รู้ว่ากำลังทำกิจกรรมอย่างว่า  

"ไอ้สารเลว!"

(“ก่อนสามทุ่ม! ฉันจะไปรับแล้วจะโทรไป ถ้าไม่รับสายรู้เรื่องแน่”)

"ชั่ว! ไอ้คนเลว ฉันจะทำให้นายไปนอนในคุกให้ได้" 

“เอาสิ ฉันไม่กลัวนะ แต่ก่อนจะเข้าไปเธอต้องดังก่อน”

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอย่างไรในตอนนี้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือการนอนร้องไห้อยู่บนเตียง เมื่อไม่มีทางเลือกจึงจำใจลุกขึ้นไปอาบน้ำฉันยังไม่อยากดังหรือให้ใครรู้เรื่องน่าอับอายของตัวเองตอนนี้