All Chapters of PSYCHO มาเฟียโรคจิตเสพรัก: Chapter 11 - Chapter 20

มือหนาเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำมันเป็นเสื้อตัวโปรดของเขาเลยสี่สำคัญเขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของส่วนตัวแต่พอเสื้อตัวนี้มันมาอยู่บนตัวเธอช่างน่ารัก…เขากลับอยากจะให้เธอใส่เสื้อผ้าเขาทุกตัวในตู้ให้มันได้ติดกลิ่นของเธอริมฝีปากหนาถอนจูบออกแล้วจ้องมองไปที่เรเน่ หน้าตา กลิ่น ตา ปาก จมูก หน้าอก ทุกอย่างในตัวเธอมันดึงดูดเขาไปหมดจนห้ามความต้องการทางเพศไม่ได้“มาต่อจากเมื่อเช้ากันดีไหม”“คะ? คะเดี๋ยวค่ะ”เรเน่เหมือนจะได้สติเมื่อเขาเลิกจูบเธอ เธอพยายามจะห้ามแต่ดูท่าจะไม่เป็นผลกับร่างหนาที่คร่อมตัวเธออยู่ เอริคจับขาเรเน่แหวกออกใช้เข่าตัวเองเข้าแทรกมาตรงกลางระหว่างขาเธอ เอริคเอี้ยวตัวไปเปิดลิ้นชักหยิบกุญแจมือมาใส่ที่แขนของเรเน่ล็อกข้อมือเล็กไว้กับหัวเตียง“คุณจะทำอะไรคะ!”เรเน่ตกใจกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ“กันกระต่ายน้อยหนี”เอริคปลดกระดุมเสื้อออกเผยให้เห็นร่างกายสาวที่เขาเนียนหน้าอกที่ไร้การปกปิดจากบราเซียอย่างเมื่อตอนเช้าตอนนี้ไม่มีแล้ว เอริคยกยิ้มก้มหน้าลงไปใช้ลิ้นเลียยอดปทุมจนมันแข็งเป็นไตสู้ลิ้น อีกข้างก็ใช้มือบีบ“อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ฉันไม่พร้อมค่ะ”“ฉันไม่ได้ถามว่าเธอพร้อม แต่ถ้าเช็กดูข้างล

เรเน่นอนแชร์ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำนานนับชั่วโมงได้ เธอนอนปล่อยให้สมองได้หยุดพักแต่ในใจยังคงมีเรื่องกังวลมากมายหนึ่งในนั้นคือแมวของเธอ ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกมันจะเป็นไงบ้างโชคดีมากที่วันนั้นเธอเทอาหารไว้เยอะส่วนน้ำก็เป็นแบบเครื่องอัตโนมัติ “คิดถึงลีโอกับมิลค์จัง”“เฮ้อ วันนี้มี้จะกลับไปหาพวกหนู”เรเน่มักจะแทนตัวเองเป็นแม่ของเจ้าลูกแมวทั้งสองตัว สรรพนามก็จะมีหลายคำปนกันไป หม่ามี้ แม่ ม๊า แล้วแต่อารมณ์เธอว่าจะใช้คำไหน“ปวดหัวอีกแล้วสิ”เพียงแค่ต้องใช้ความคิดว่าจะพูดคุยอย่างไรกับเอริคหัวเธอมันก็ปวดจี๊ดขึ้นมาในทันทีทันใด“ไม่รู้แล้ว”จ๋อมเรเน่นอนลงไปใต้น้ำกลั้นหายใจอยู่พักหนึ่งก็ลุกขึ้นนั่ง“เฮือก ไม่ว่ายังไงก็ต้องกลับไปหาลีโอกับมิลค์ให้ได้แม้จะต้องเจ็บตัวก็ตาม”แค่เธอคิดก็เสียวสันหลังแล้วเรเน่ลุกออกจากอ่างน้ำค่อย ๆ ย่างกายเดินไปที่ชัดวางผ้าขนหนูเธอหยิบมาพันร่างกายและสวมทับด้วยชุดคลุมอาบน้ำ เบื้องหลังประตูมีคนโรคจิตรออยู่ใส่ขนาดนี้คงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกนะ“ซี้ดด เจ็บจัง” เรเน่ร้องออกมาเบา ๆ เธอเจ็บบริเวณตรงนั้นแค่ก้าวเดินแล้วมันถูไถกันก็แสบและเจ็บอย่างมาก แผลที่มือก็ยังไม่หายดีที่เอริคยังให้คนคอยล

เอริคตรงมาที่ห้องใส่รหัสผลักประตูเปิดออกอย่างแรงลูกน้องที่เฝ้าอยู่ในห้องสะดุ้งตัวลุกขึ้นยืนเรียงตัวตรงทำความเคารพเขาทันที“คุณเรเน่นอนคลุมโปงแบบนี้มาทั้งวันแล้วครับ อาหารไม่ยอมรับประทาน ยาที่หมอเอามาให้เธอก็ไม่ทานครับ”หนึ่งในคนที่คอยเฝ้าเอ่ยบอกกับเอริคด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ในใจนั้นสั่นไปหมด ไม่กลัวว่าเรเน่จะโดนอะไรไหมแต่เป็นพวกเขาหรือเปล่าที่จะโดนโทษฐานะที่ดูแลว่าที่นายหญิงไม่ดี อาการหวงของเอริคมันชัดเจนจนลูกน้องหลายคนรู้ว่าเรเน่ในอนาคตต้องสำคัญกับเอริคอย่างแน่นอน“อวดดีนักใช่ไหม”เอริคตรงไปดึงผ้าห่มออกจากเรเน่อย่างรุนแรงพรึ่บ!ขวับ!ดึงออกยังไม่ทันไรเขาก็ต้องคลุมมันกลับไปที่ตัวเธอเหมือนเดิมแล้วหันกลับไปมองหน้าลูกน้องอีกสองคน แต่เหมือนลูกน้องจะรู้หน้าที่พวกเขาทั้งคู่พร้อมใจกันหันหลังทันทีที่เอริคดึงผ้าห่มออก ภาพที่เอริคเห็นคือเรเน่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มกระโปรงที่เธอใส่มันเลื่อนขึ้นมากองอยู่ที่เอวอวดโชว์ขาขาวเนียนและก้นงามงอนเนียนสวย เอริคเลยต้องรีบคลุมผ้าไว้แบบเดิม“พวกมึงออกไป”เสียงกังวานตะโกนไล่ให้ลูกน้องออกไปจากห้อง เมื่อเห็นลูกน้องออกไปแล้วเขาก็ดึงผ้าห่มออกอีกครั้ง“เรเน่ เรเน

เรเน่นั่งรถแท็กซี่มายังเพนท์เฮาส์ของเอริค เพียงแค่ค้นหาชื่อเขาจากอินเทอร์เน็ตก็ขึ้นประวัติมามากมาย และเพนท์เฮ้าส์นี้ก็ไม่ได้ถูกปกปิดแต่อย่างไรแถมยังโจ่งแจ้งอีกต่างหากสภาพเรเน่ยังคงสวมใส่ชุดคนไข้อยู่ เธอรีบร้อนอยากจะมาหาแมวเพียงหยิบเงินติดตัวมาเล็กน้อยเรเน่ก้าวเท้าลงจากรถแท็กซี่ยืนมองตึกสูงตรงหน้าด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น“หนีออกมาได้แล้วแท้ๆแต่ฉันกลับเป็นคนที่เดินกลับเข้าไปในกรงขังนี้เอง เฮอะ”วินที่ขับรถออกมาจากชั้นใต้ดินจะไปตามหาเธอตามคำสั่งเอริคสายตาอันเฉียบแหลมเหลือบไปเห็นผู้หญิงร่างบางในชุดคนไข้เขาก็รู้ในทันทีว่าคือเรเน่ เขารีบลงจากรถทันที“คุณเรเน่ คุณหายไปไหนมาครับรู้ไหมว่านายท่านโมโหแค่ไหน ใครเข้าหน้าท่านก็ไม่ติด”“พาฉันไปหาเขาได้ไหมคะ”“ได้อยู่แล้วสิครับนายท่านอยากเจอคุณเรเน่ที่สุดแล้วครับ”วินประคองเรเน่เข้าไปในเพนท์เฮ้าส์กดไปชั้นที่เอริคอยู่ ซึ่งมันคือชั้นลงโทษหรือชั้นแห่งการทรมานคน…“นายท่านโกรธมากที่คุณหายไป ท่านเลยลงโทษนิคกับคนที่ดูแลคุณเรเน่อยู่ครับ แต่ถ้าท่านเห็นคุณเรเน่ ท่านจะต้องหายโกรธอย่างแน่นอนครับ”“เหรอคะ? ไม่ใช่ว่าเขาจะฆ่าฉันแทนเหรอคะ”“ไม่มีทางเป็นอย่างน

อะไรเย็นๆที่หน้าทำให้เรเน่รู้สึกตัวจากการที่นอนหลับอย่างลึกมันเหมือนเป็นน้ำเปียกๆที่หน้าจนเธอต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะคิดว่าเป็นเอริคหรือเปล่าที่ทำ เมื่อกะพริบตาให้มองชัดขึ้นเธอก็เห็นว่าเป็นแมวของตัวเองที่มาเลียบริเวณใบหน้าของเธอ“พี่มิลค์ พี่ลีโอ”เสียงของเธอตะโกนร้องออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นเจ้าแมวสองตัวของเธอมาอยู่ตรงหน้า เรเน่รีบนั่งขึ้นโอบอุ้มแมวทั้งสองตัวเข้ามากอดด้วยความคิดถึงอย่างสุดหัวใจทั้งหอมทุั้งจุ๊บเจ้าแมว“เขาไม่ได้ทำอะไรพวกหนูใช่ไหมครับ มี้คิดถึงพวกหนูมากเลย”“เมี๊ยว เมี๊ยว” เสียงแมวของเธอต่างพากันร้องเหมือนแสดงความดีใจที่ได้เจอเจ้านายตัวเอง“มี้กลับไปหาที่บ้านไม่เจอพวกหนู มี้หัวใจมันเหมือนกับว่าแตกออกเป็นเสี่ยงๆเลยรู้ไหม”“เมี๊ยว เมี๊ยว”“รักพวกมันขนาดนั้นเลย?”น้ำเสียงแข็งกระด้างของเอริคดังขึ้น“คุณ คุณเอริค”เรเน่ย้ายแมวทั้งสองตัวของเธอไปอยู่ข้างหลังด้วยความกลัวว่าเอริคที่ไม่ชอบสัตว์จะทำอะไรแมวของเธอ“ย้ายพวกมันไปไว้ข้างหลังทำไม”“ก็คุณไม่ชอบสัตว์…”เอริคยืนนิ่งกอดอกพิงผนังห้องจ้องมองมายังคนตัวเล็กที่นั่งบนเตียง มือที่เจ็บของเธอจับแมวสองตัวย้ายไปไว้ด้านหลังจากนั้นพวก