All Chapters of Becoming my Ex's Stepmother: Chapter 91 - Chapter 100

RafaelSino ang may-ari ng boses ng lalaking narinig ko?Bakit parang… pamilyar?Parang may kung anong humaplos sa batok ko—hindi lambing, kundi babala. Humigpit ang kapit ko sa cellphone, halos manginig ang mga daliri ko habang nakatitig sa screen na para bang sasagot iyon sa mga tanong na naglalaro sa isip ko.Isang linggo na.Isang buong linggo ng kakaibang kilos ni Leah.Tahimik siya. Mailap. Parang laging may iniisip na hindi niya kayang banggitin. At sa bawat pagkakataong gusto ko siyang lapitan, yung hawakan siya, yakapin, angkinin—pinipigilan ko ang sarili ko. Kasi baka may pinagdadaanan siya. Baka may problema. Ayokong maging makasarili, ayokong puro kamunduhan lang ang nasa isip ko habang siya pala ay unti-unting nalulunod sa kung anong problema na hindi ko alam.Pero ngayon?Ngayon, may maririnig akong boses ng isang lalaki sa kabilang linya?Putang—Parang may pumiga sa dibdib ko. Pakiramdam ko ay may nakadagan sa baga ko, parang bawat paghinga ay kailangan ng pahintulot. A

LeahNatapos kaming mag-bonding ni Erik na may halong tawanan at pilit na pagiging okay. Pero pagdating ng gabi, nung tuluyan na akong naiwan mag-isa sa apartment, saka lang bumagsak ang lahat.Nakahiga ako sa kama, patay ang ilaw, nakatitig sa kisame na para bang may sagot na ibibigay iyon sa gulong isip ko. Hindi ko man lang namalayang matagal na pala akong hindi kumukurap.Si Rafael.Paulit-ulit siyang bumabalik sa isip ko. Ang boses niya, ang titig, ang paraan ng paghawak niya na parang ako lang ang mundo niya kahit alam naming pareho na kasinungalingan iyon.Bigla ko siyang na-miss.Hindi ‘yung simpleng miss lang. ‘Yung miss na masakit, ‘yung tipong alam mong mali pero gusto mo pa rin. Kahit may kasamang bigat, kahit may kasamang katotohanang masakit lunukin.Napailing ako, sabay biglang upo. Inis kong sinabunutan ang buhok ko, parang gusto kong bunutin ang bawat alaala niya mula sa utak ko.“Damn it, Leah…” bulong ko sa sarili.Tumayo ako at naglakad papunta sa closet. Hindi na a

Leah “So… you’re telling me na hanggang dito na lang tayo?” tanong ko pa rin, kahit pakiramdam ko alam ko na ang sagot. Gusto ko lang marinig mula mismo sa kanya. Gusto kong maramdaman kung gaano niya kayang panindigan ang mga salitang binibitawan niya. “Leah, I’m selfish.” Diretso. Walang paligoy. Hindi ako kumibo. Hindi ko rin siya tinapunan ng kahit anong reaksyon. Gusto ko siyang magsalita. Gusto kong ilabas niya lahat, kahit masakit, kahit durugin pa nito ang kung anong meron kami ngayon. “I fvcking want all of you to myself,” dugtong niya, mababa ang boses, puno ng frustration. “Pero I don’t think kaya kong ibigay sayo yung security na nararapat para sa’yo.” Parang may humigpit sa dibdib ko. “Gusto mo na maramdaman ko na secured ako?” tanong ko, dahan-dahan, sinusukat ang bawat salita. Tumango siya. Isang tango na parang mabigat sa kanya. “At hindi mo kayang ibigay ang bagay na ’yon?” pinilit kong linawin. Huminga siya ng malalim, saka ipinikit ang mga mata na parang pa

Leah “Bakit ayaw mong pumayag?” tanong ko matapos tuluyang matapos ang tawag nila. Sa totoo lang, hindi pa rin tumitigil sa kakakulit sa akin si Sir Emilio tungkol sa blind date na ’yon. Paulit-ulit niyang binabanggit, parang may sariling agenda. At ngayon na kami na ni Rafael, parang hindi na rin naman masama. Kung tutuusin, ama na rin niya ang may gusto. I even thought, baka mas maging payapa ang lahat kung pumayag siya kahit minsan lang. Tumingin sa akin si Rafael, salubong ang mga kilay na para bang may nasabi akong sobrang mali o hindi niya inasahan. “You’re my girlfriend now,” sabi niya, may diin sa bawat salita. “Tapos tinatanong mo ako kung bakit ayaw ko? You’re weird.” Napangiti ako at natawa nang mahina. “Nagtatanong lang naman ako. Anong weird doon?” Kiniling niya ang ulo bago bahagyang napailing na parang hindi pa rin makapaniwala. “Normal girlfriends would never allow their boyfriends to go through that. At kung magkapalit man tayo ng sitwasyon. Kung ikaw ang may bli

LeahNagtatawanan pa kami ni Erik habang kumakain. Natural na lang sa amin iyon, walang pilit, walang malisya. Matagal na rin kasi kaming magkapitbahay, at technically, landlord ko siya. Ilang beses na rin kaming nagsalo sa tig-tatlong beer in can tuwing gabi, nagkukuwentuhan lang tungkol sa trabaho, buhay, at kung minsan, mga simpleng reklamo sa mundo.Wala naman kaming ginagawang masama. Walang tinatago. Kaya kahit na nasa public place kami, hindi ko naisip na may dahilan para magalit si Rafael lalo na at we were out in the open naman. Walang lihim. Walang tagong kilos.But I underestimated one thing.Ang selos niya.Naiwan ko ang cellphone ko sa mesa nang maglunch. Pagbalik ko, saka ko lang napansin, nagliwanag ang screen. Sunod-sunod ang notifications. Messages. Missed calls.Mula kay Rafael.Napangiti ako dahil iba ang pakiramdam kapag ganon siya. I like how possessive he is, pero hindi ko sinasady na pagselosin siya.Pagdampot ko ng aking cellphone ay agad ko siyang tinawagan.“A