All Chapters of เกิดใหม่เป็นองค์หญิงวิปลาส: Chapter 21 - Chapter 30

พึ่งได้พ้นโทษกักบริเวณกลับต้องมาถูกห้ามออกนอกตำหนักไฉ่หงอีกแล้ว เพราะรู้ตัวอีกทีดันมีแผลที่หมิวหรือหลิงเซียงได้แต่บ่นกับตัวเองว่า ชีวิตนี้ข้าจะไม่พ้นตำหนักไฉ่หงหรือวังหลวงเลยหรือไง จะมาติดแหง็กอยู่แบบนี้ไม่ได้นะอนาคตข้าต้องได้เป็นเถ้าแก่เนี้ยเหลาอาหารชื่อดังในเมืองไฮ่โจวสายหมอกจางคลี่คลุมสวนดอกเหมย กลิ่นหอมหวานของบุปผาโชยเข้ามาในห้องบรรทม องค์หญิงหลิงเซียงนั่งพิงหมอนผ้าไหมอยู่ริมหน้าต่าง มือเรียวถือถ้วยยาชงอุ่นที่หม่ากูกูเพิ่งนำมาให้ บนต้นแขนยังมีรอยแผลจากเหตุวุ่นวายเมื่อวันก่อน เสียงฝีเท้าของขันทีดังขึ้นหน้าตำหนัก ก่อนเสียงรายงานดังขึ้นอย่างนอบน้อม“กราบทูลองค์หญิงเพคะ ท่านอ๋องห้าจิ้งเซียนเสด็จมาขอเข้าเฝ้าเพคะ” หม่ากูกูหลิงเซียงชะงัก ดวงตากลมโตวาวเล็กน้อย เพราะท่านอ๋องห้าผู้นี้อนาคตนั้นน่าสงสารไม่แพ้ท่านอ๋องสาม ประวัติศาสตร์เขียนไว้ว่า ท่านอ๋องห้าจิ้งเซียนผู้นี้มีโชคชะตาอาภัพนัก เนื่องจากถูกลอบทำร้ายทำให้ขาพิการข้างขวา จำต้องใช้ไม้เท้าตลอดชีวิต แต่ท่านห้าอ๋องผู้นี้นั้นเท่าที่จำได้จากความทรงจำขององค์หญิง เป็นพี่ชายที่อบอุ่นท่านหนึ่งมักคอยเข้าหาและเล่นด้วยตลอด ช่วงวัยเด็กองค์หญิงจะติ

รุ่งอรุณวันถัดมา ท้องฟ้ายังอาบด้วยสีเงินจาง ๆ ของหมอกเช้า เสียงนกในสวนหลวงร้องแผ่วเบาเหนือหลังคาเคลือบกระเบื้องเขียวของตำหนักฉงเหอองค์หญิงหลิงเซียงสวมฉลองพระองค์สีขาวปักดอกเหมยเงิน ขึ้นเกี้ยวตามรับสั่งด้วยสีหน้าเรียบสงบ แต่ในใจกลับรู้สึกตึงเครียดอย่างยิ่ง ไป๋กงกงกระซิบเบา ๆ ระหว่างทาง“องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ...ได้ข่าวว่าฉินไทเฮาเรียกพบตั้งแต่ฟ้าสาง เห็นว่าอยากถามเรื่องเหตุวุ่นวายในตลาดพ่ะย่ะค่ะ” ไป๋กงกงหลิงเซียงพยักหน้าเบา ๆ“ข้ารู้แล้ว...ถึงอย่างไร ก็หลบไม่พ้นอยู่ดี” หลิงเซียงเมื่อองค์หญิงหลิงเซียงถึงหน้าตำหนัก เสียงขันทีประกาศกังวาน“องค์หญิงหลิงเซียงเสด็จขอเข้าเฝ้าไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ”ภายในตำหนักมีกลิ่นกำยานหอมเย็นลอยคลุ้ง ผ้าม่านแพสีทองโปร่งบางสะบัดไหวตามลม เบื้องบนแท่นประทับสูง ฉินไทเฮาทรงนั่งอยู่ในฉลองพระองค์ผ้าไหมสีม่วงเข้ม ปักลายหงส์ทองทั้งผืน พระเกศาเกล้ามวยสูงประดับปิ่นหยกขาว ดวงพระเนตรคมแต่สงบ ดุจผู้ที่มองทะลุทุกสิ่ง องค์หญิงหลิงเซียงค้อมถวายบังคม“หลิงเซียงถวายพระพรฉินไทเฮาเพคะ” หลิงเซียงฉินไทเฮายกพระหัตถ์ขึ้นเบา ๆ“ลุกขึ้นเถิด...เจ้าเพิ่งประสบเหตุร้ายเมื่อวันก่อน ยังต้องให้ข้ามา

แสงตะเกียงลาง ๆ ตามแนวกำแพงสูงสะท้อนเงาของทหารลาดตระเวน ในเงามืดระหว่างคูน้ำเฟิงหวงแอบก้าวเท้าเบาเหมือนลม พรางตัวด้วยผ้าคลุมสีเทาดำ นางใช้ตราผ้าไหมปลอมที่องค์หญิงหลิงเซียงเตรียมให้ ผ่านประตูชั้นแรกเข้ามาได้โดยไม่มีใครสงสัยเสียงเหล็กเสียดกันเบา ๆ ดังจากลานฝึกไกล ๆ กลิ่นเหงื่อ โลหะ และเลือดจาง ๆ ปะปนกันในอากาศ ที่นี่คือหัวใจของกององครักษ์ลับและที่นี่คือที่ที่ความลับของราชสำนักทั้งหมดถูกกลืนหายไปเฟิงหวงแสร้งเดินถือห่อผ้าไหมในมือ เข้าหาโรงเก็บของตามคำสั่งปลอม แต่เมื่อเดินพ้นกำแพงชั้นใน เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นจากเงามืด“เจ้ามาจากตำหนักใด” น้ำเสียงนิ่ง เย็น และทรงอำนาจจนหัวใจนางสะดุด เฟิงหวงค่อย ๆ เงยหน้า เห็นชายในชุดองครักษ์ดำยืนพิงเสา ดวงตาคมราวเหยี่ยว หมวกเหล็กบดบังครึ่งหน้า แต่ตราทองเล็ก ๆ บนอกทำให้นางต้องชะงัก ตรามังกรบัวทอง...ขององค์รัชทายาท!“ข้าน้อยนำผ้าไหมมาส่ง เป็นของให้คุณชายมู่พ่ะย่ะค่ะ” เฟิงหวง“มู่เทียนหลาง ไม่ได้อยู่ที่นี่” จิ้งไฉเสียงของชายผู้นั้นเรียบเฉียบ“แปลว่าเจ้าพูดโกหก” จิ้งไฉเฟิงหวงนิ่ง แต่ไม่มีอาการกลัวแต่อย่างใด“ท่านพูดผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะข้าน้อยเพียงทำตามบัญชาของข

แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านม่านแพรบางเบา กลีบดอกเหมยปลิวร่วงบนระเบียงอย่างอ้อยอิ่ง องค์หญิงหลิงเซียงกำลังนั่งคัดจดหมายในเรือนชา เสียงขนนกเขียนลงบนกระดาษดังค่อย ๆ สม่ำเสมอ“องค์หญิงเพคะ ท่านอ๋องหกเสด็จมาเยี่ยมพ่ะย่ะค่ะ”เสียงไป๋กงกงดังขึ้นจากหน้าม่าน หลิงเซียงชะงัก ปลายพู่กันค้างกลางอากาศ อีกแล้วเหรอทำไมไม่มาพร้อมกันทีเดียวเลย ข้าเหนื่อยต้อนรับแล้วนะจะมาดูข้าทำไม นางเงยหน้าขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะท่านอ๋องหกมักไม่ออกจากตำหนักของตนบ่อยนัก“อ๋องหกหรือ เชิญเข้ามา”หลิงเซียงม่านแพรพลิ้วไหวเบา ๆ ก่อนร่างสูงสง่าจะก้าวเข้ามาอย่างสงบจิ้งตง ในอาภรณ์สีเขียวอ่อนประดับขลิบทอง ดูสะอาดตาและอบอุ่นราวลมฤดูใบไม้ผลิ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มละมุนประดับอยู่เสมอ ดวงตาเรียวยาวสุกใสราวแสงน้ำ ไม่มีความเย็นชาของจิ้งฉี หรือความเฉียบขาดของจิ้งหาว“เจ้าสบายดีนะน้องหญิง ข้าได้ยินข่าวว่าเมื่อคราวก่อนเจ้าถูกทำร้ายที่ตลาด พี่จึงอยากมาเยี่ยมให้หายห่วง” จิ้งตงหลิงเซียงลุกขึ้นต้อนรับ ยิ้มบางตามมารยาท“ขอบพระทัยเพค่ะ พี่หกเมตตานัก ข้าบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น” หลิงเซียง“ดีแล้ว...” จิ้งตงจิ้งตงนั่งลงตรงข้าม พลางเอื้อมหยิบถ้วย

สายลมยามบ่ายอ่อนพัดผ่านสวนหยกของตำหนักไฉ่หง กลิ่นดอกเหมยปลายฤดูโชยเข้ามาจาง ๆ หลิงเซียงกำลังนั่งเรียงรายงานบนโต๊ะทรงกลม สีหน้านางเคร่งเครียดจนเสี่ยวถังจือไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถาม เสียงฝีเท้าหนักแน่นคุ้นเคยดังขึ้นจากลานหน้าตำหนัก ทำให้ซินเหมยก้าวเข้าไปดู ก่อนกลับมารายงานเบา ๆ“ท่านอ๋องเจ็ดเสด็จมาพบเพคะ” ซินเหมยหลิงเซียงชะงักหัวใจวูบหนึ่ง ไม่รู้เพราะดีใจ หรือเพราะกังวลในสิ่งที่กำลังก่อตัวในใจตนเองจิ้งซวนก้าวเข้ามาอย่างเรียบง่ายตามนิสัย ไม่มีเครื่องประดับฟุ่มเฟือยเหมือนอ๋องบางพระองค์ แต่กลับมีความของความตรงไปตรงมาจากทหารผู้ผ่านศึก“เซียงเอ๋อร์ พี่มาช้าหรือไม่” จิ้งซวนน้ำเสียงนั้นอบอุ่นอย่างที่หลิงเซียงคุ้นเคยตั้งแต่เด็ก หลิงเซียงลุกขึ้น“พี่เจ็ดมาถูกเวลาแล้วเพค่ะ…ข้ากำลังคิดถึงพี่พอดี” จิ้งซวนจิ้งซวนยิ้มมุมปากเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มที่มักทำให้เขารู้สึกปลอดภัย แต่วันนี้ รอยยิ้มนั้นกลับทำให้หัวใจของเขาหนักกว่าเดิม เพราะอนาคตของท่านอ๋องเจ็ดจิ้งซวนผู้นี่นั้นจะต้องสละชีพในสงครามเช่นกัน ที่สำคัญท่านอ๋องเจ็ดนั้นก็เป็นฝ่ายสนับสนุนให้องค์รัชทายาททั้งคู่มานั่งที่ศาลาไม้ไผ่ในสวน เสี่ยวผิงจือนำชาเหม