All Chapters of จอมเถื่อนสุดที่รัก: Chapter 41 - Chapter 50

กรณิการ์นั่งลงบนพื้นข้างๆ ตัวฟ้าคราม แต่ใกล้จุดที่น้ำสาดซัดเข้าหา เธอจึงแช่ขากับน้ำเย็นๆ เล่น ทอดสายตามองออกไปเบื้องหน้า โค้งฟ้าจรดผืนน้ำสีคราม ริ้วระลอกที่ไหวคล้ายผืนผ้ามัน ยามกระทบแสงแดด เกิดเป็นประกายระยับไหว มองแล้วสวยงามสบายตา ลมเย็นๆ ช่วยให้สบายเนื้อสบายตัว และตอนนี้เธอสบายใจสาวน้อยไม่ได้รู้ว่า คนที่ทำทีท่าว่าหลับ ลืมตาขึ้นมามอง เนื่องจากฟ้าครามนอนในทิศทางขนานไปกับชายหาดจึงทำให้มองเห็นเสี้ยวหน้าเนียนใสได้ชัดเจนมองแล้วก็นึก ถ้าพวกเพื่อนๆ ของเขามันรู้ว่าเขามีเมียเด็ก พวกมันคงจะฮากันตรึมช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้เด็กมันน่าคลุกวงในด้วยขนาดนี้ล่ะ เด็กแบบกรณิการ์ ถ้าเขาปล่อยหลุดมือไป เขาก็ควายเรียกพี่แล้วกรณิการ์สะอาดและบริสุทธิ์อย่างน่าเหลือเชื่อ การได้พบความจริงนั้นมันทำให้เขาภูมิใจ สุขใจ และถวิลหาร่างนุ่มหอมกรุ่นอยู่ตลอดเวลา วันนี้ต้องพยายามเก็บมือให้ห่างไม่ให้เผลอรวบตัวเธอเข้าห้อง แล้วทำอย่างที่ใจต้องการ อารมณ์ที่กรุ่นๆ ในอกมันเหมือนเด็กหนุ่มคะนองรักไม่มีผิด พอได้แล้วก็อยากได้อีก ไม่รู้เบื่อหน่าย...ฟ้าครามไม่อายที่จะยอมรับว่าเขาต้องการเมียวัยใสคนนี้มากมายขนาดไหน แม้จะเพิ่งรู้จักพบเ

ฟ้าครามขยับ คว้ากางเกงของเธอที่ถอดออกมารองพื้นก่อนวางบั้นท้ายนุ่มลงบนผืนทราย เอนกายตาม จัดท่าทางใหม่อีกครั้ง แล้วหวดสะโพกโยกย้ำรัวแรงสาวน้อยแทบสำลัก ป่ายมือไปค้ำพื้นทรายด้านหลัง ลำนิ้วจิกขยุ้มลงในทรายนุ่ม ร่างกายเอนไปด้านหลังเล็กน้อย สองขายังพาดอยู่บนต้นขาแกร่ง ปากร้อนโฉบเข้ามาดูดปากพันลิ้น...“ดีไหม ชอบหรือเปล่าอ้อน”“บะ บ้า คุณครามบ้า คนเถื่อน”“เถื่อนเร้าใจ” เขาเย้าเสียงแหบกระเส่า โยกขยับขับเคลื่อนเพื่อไขว่คว้าหาสวรรค์อันสดสวยให้กับตนเองบ้างหลังจากส่งร่างงามทะยานขึ้นไปสองรอบกรณิการ์อื้ออึงเกินกว่าจะตอบโต้ เนื้อตัวเธอสั่นสะท้าน ขยับร่างงามสอดรับตามแรงขับของธรรมชาติการตอบโต้ต้อนรับนั้น กระชากเพลิงสวาทให้ยิ่งลุกโหม เมื่อบดบั่นโหมทะยาน ฟ้าครามจับบั้นท้ายงามยกลอยค้าง โจนจ้วงเข้าหาขณะช่วยโยกเอวบางเข้าปะทะ ก่อเกิดเป็นอารมณ์ร้อนแรงเพิ่มมากขึ้นจนต้องเปล่งเสียงครางกระหึ่มเคล้าประสานเสียงหวานแว่วผาดแผ่วระงม ร่างสาวขาวผ่องซับสีเรื่อจากเลือดลมที่สูบฉีดแรง จังหวะรักโหมถี่กระชับกระชั้นชุดใหญ่ แล้วความเสียวแปลบปลาบที่อัดแน่นในร่างกายก็ระเบิดเป็นสายธารน้ำหวาน ร่างงามเกร็งสะท้านสั่นยะเยือกรุนแรงจ

คืนนี้เป็นคืนวันเพ็ญ แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้กรณิการ์มองเห็นเรือนกายบึกบึนของสามีชัดเจน นับจากวันที่เจอเขาจนวันนี้ เกือบเดือนแล้ว เธอได้รู้จักและเรียนรู้หลายอย่างเกี่ยวกับฟ้าคราม ลักษณะนิสัยและการใช้ชีวิตที่เรียบง่าย กินง่ายอยู่ง่าย มีน้ำใจต่อลูกน้องคนงาน สิ่งเหล่านั้นสร้างความประทับใจ ถึงแม้ว่าฟ้าครามไม่ค่อยพูด เข้าทำนองพูดน้อยต่อยหนัก แต่ความนิ่งดุตามแบบฉบับนั้น ที่สั่นสะเทือนหัวใจเธอไม่รู้เมื่อไหร่ที่กรณิการ์รู้สึกยอมรับสถานะที่เปลี่ยนไประหว่างกัน การนอนห้องเดียวกัน เตียงเดียวกันไม่ใช่เรื่องน่าหวาดหวั่นเหมือนเช่นแรกๆ หากมันคือความอบอุ่นที่หลั่งไหลมาจากอ้อมกอด คือความสุขใจ ยามรับรู้ว่าเป็นที่ต้องการ ทุกการกระทำของเขาสั่นไหวหัวใจดวงน้อยๆฟ้าครามถอดเสื้อพาดไว้ที่ราวเล็กๆ สำหรับผึ่งผ้าเช็ดตัว จากนั้นเดินมาขึ้นเตียง แล้วคว้าร่างนุ่มเข้าไปกอดดังเช่นทุกครั้งกรณิการ์นอนนิ่งอยู่หลายนาที พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าฟ้าครามมองเธออยู่ก่อนแล้ว“เอ่อ”ชายหนุ่มจับมือบางไปคลึงเล่น “เจ็บไหม”“ไม่ค่ะ...”“ทำงานแรกๆ ก็แบบนี้แหละ เธอไม่เคยทำ ต้องปรับตัวมากอยู่ แต่ถ้าใจสู้ก็ทำได้หมดทุกอย่างนั่น

เสียงหวีดร้อง ทำให้ฟ้าครามชะงักจึงถูกไม้หน้าสามฟาดเข้าที่ต้นแขนไปเต็มแรงผันผละจากวงตรงมาฉุดกระชากร่างบาง “หน้าตาน่าเอ็นดูจริงอีหนู เป็นเด็กไอ้ครามล่ะสิ ดีเลย วันนี้ขอพวกพี่เป็นผัวเพิ่มอีกสักสี่ห้าคนนะน้อง”น้ำคำหยาบโลนชวนตกใจ ฝ่ามือที่ทำท่าจะยื่นมาลูบคลำเนื้อตัว ทำให้กรณิการ์หวีดเสียง แต่สัญชาตญาณที่กระตุ้นมาจากความขยะแขยงทำให้เกิดปฏิกิริยารีเฟล็กซ์กลับร่างบางหมุนตัว ขัดขาอีกฝ่าย ก่อนจะทุ่มผู้ชายตัวโตลงไปคลุกฝุ่น“อ๊ากซ์!”เสียงร้องของไอ้ผันดังลั่นยามที่หลังมันกระแทกกับพื้นดินแข็ง ทำให้การรุมสกรัมหยุดชะงัก ฟ้าครามรู้วิชาหมัดมวยมาบ้าง มีฝีมือพอตัว แต่เจอรุมสี่ต่อหนึ่งก็ทำให้โดนฟาดไปหลายครั้ง โดนหมัดและเท้าพวกหมาหมู่ไปหลายดอก แต่ไม่มีเสียงร้อง แม้ปากและคิ้วจะแตกยับกรณิการ์ถอยกรูดไม่เป็นกระบวน เธอพอรู้วิชาเอาตัวรอด จากการเรียนมานิดหน่อยเท่านั้นไม่ได้เก่งกาจอะไร หน้าตาตื่นตกใจคล้ายจะร้องไห้มองฟ้าคราม เป็นห่วงเขาและกลัวเหลือเกิน“อีนี่ ฤทธิ์เยอะนักนะ” ไอ้ผันเสียหน้าอย่างมากที่ถูกผู้หญิงตัวเล็กๆ ทุ่มได้ มันรีบดีดตัวลุก พุ่งเข้าใส่ร่างบาง“อ้อนเข้าไปในรถ!”ฟ้าครามหันมาตะโกนสั่งเสียงกร้าว

หน้าเผือดสีไร้สีเลือดลอบชำเลืองมองคนขับ สิ่งที่ได้เห็นคือตัวตนจริงๆ ของฟ้าครามอย่างนั้นหรือ...ใจดวงน้อยสั่นระทึก ยังมีอะไรที่เธอยังต้องเรียนรู้เกี่ยวกับสามีคนนี้อีกหรือไม่!รถกระบะจอดลงที่หน้าบ้านแบบไม่นิ่มนวลสักนิด กรณิการ์หันไปมองหน้าดุๆ แวบเดียวก็ก้มหน้าเปิดประตูลงจากรถอย่างระวังเพราะกระจกรถแตก เธอไม่กล้าถาม ไม่กล้าคุย เดินก้มหน้างุดๆ หากแล้วต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกรวบกอดเต็มอ้อมแขน เธอไม่กล้าขยับ ยืนนิ่งปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในพันธนาการแกร่งด้วยหัวใจที่เต้นรัว“กลัวฉันเหรอ”เสียงห้าวต่ำถามชิดใบหู ลมหายใจอุ่นกับกลิ่นเหงื่อผสานกลิ่นคาวเลือดเบาบางปะทะจมูก เสียงของฟ้าครามปะทะหัวใจกลัวไหม...เธอยอมรับว่าตกใจ หวาดหวั่นกับเหตุการณ์ระทึกจนแทบหัวใจวายตาย แต่ความเป็นห่วงกลัวฟ้าครามจะถูกทำร้ายก็มากพอกัน“อะ...อ้อน คือ... ปล่อยค่ะ ขะ...ขึ้นบ้านกันเถอะ”ฟ้าครามฟังเสียงตะกุกตะกักนั่นแล้วยอมคลายอ้อมแขน ใบหน้างามหันมามองเขาแวบเดียว แล้วก้าวขึ้นบันไดบ้านไปอย่างรีบเร่งกายแกร่งขยับเดินตาม ทอดฝีเท้าเนิบช้า ตามองที่ร่างกรุ่นหอมสีหน้านิ่งขรึมขึ้นมาถึงบนบ้าน กรณิการ์ใช้เวลาขณะเดินปรับหัวใจที่เต้นระรัวใ