บททั้งหมดของ จอมเถื่อนสุดที่รัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร“กูละอิจฉาไอ้เข้มฉิบ น้องพุดเมียมันสวยน่ารักจริงๆ” จอมทัพเอ่ยถึงเพื่อนรักที่ตนไปร่วมงานแต่งงานมาเมื่อไม่กี่วันก่อน“สาวๆ ของมึงเยอะแยะ สวย เอ็กซ์ เซ็กซี่ไม่หยอกนี่หว่า เลือกสักคนสิวะ” พยับหมอกกระเซ้า ชูแก้วให้เพื่อนก่อนกระดกแก้วสาดน้ำสีอำพันลงคอ“เฮ้ย! กูแค่อิจฉามันเล่นๆ ที่ได้เมียน่ารัก กระดูกอ่อนน่าขบเคี้ยวอีกต่างหาก ส่วนไอ้เรื่องจะให้กูแต่งนี่ อีกนานว่ะ รึถ้ายังสนุกไปได้เรื่อยๆ กูก็อยู่แบบนี้แหละ จะหาห่วงมาล่ามคอให้น่าเบื่อทำไมวะไอ้ยับ”“หมอกโว้ยหมอก กรุณาเรียกชื่อกูให้เสนาะรูหูกูหน่อย ไอ้เวร! เดี๋ยวพ่อปัดเตะไส้แตก”คนชื่อเพราะแต่มักถูกเพื่อนเรียกซะเสียโวย ซ้ำกระดิกปลายเท้าที่พาดบนเข่าเป็นเชิงข่มขู่เพื่อนปากดีพยับหมอกทำตาขวางใส่จอมทัพก่อนจะหันมาทางเพื่อนรักอีกคนที่นั่งกระดกเหล้าเงียบๆ ไม่บ่อยนักที่พวกเขาจะได้รวมตัวกันแบบนี้ ด้วยต่างคนต่างมีภาระหน้าที่การงานเพราะงานแต่งงานของโรมรันจึงทำให้มาเจอกันอีกครั้งในรอบครึ่งปีก็ว่าได้“แล้วมึงล่ะคราม คิดจะแต่งงานแต่งการกับใครเขามั่งมั้ย หรือจะหมกตัวอยู่สวนยางเป็นมหาโจรต่อไป”คราม หรือฟ้าคราม วงศ์เศวตรนน

ร่างสูงกำยำก้าวเดินช้าๆ ไปตามบาทวิถีที่สองข้างทางเป็นร้านอาหารบ้าง ร้านคาราโอเกะบ้าง สาวๆ สวยๆ ต่างชม้ายชายตาให้เมื่อผ่านร้านต่างๆ บางคนบางกลุ่มใจกล้าส่งเสียงเชื้อเชิญ หากฟ้าครามก็เพียงแต่ผงกศีรษะให้ ไม่คิดจะแวะเยี่ยมชมร้านพวกนั้น ยังก้าวเท้าอย่างมั่นคง มือหนึ่งจับหูกระเป๋าที่เขาเหวี่ยงตัวมันพาดข้ามบ่าไปด้านหลัง มันห้อยแกว่งไกวอยู่กับไหล่ ส่วนอีกมือคีบบุหรี่ที่ไหม้ไปครึ่งมวนแล้วเนื่องจากเขารีบเดินทางจึงจับเที่ยวบินแทนการขับรถมาเองเพื่อมาร่วมงานแต่งที่แสนปุบปับของเพื่อน กลับจากบ้านโรมรันเข้ากรุงเทพฯ ก็อาศัยรถของพยับหมอก ส่วนขากลับเขาตั้งใจนั่งรถไฟ ซึ่งมันให้ความสะดวกดีไม่น้อย ยิ่งรถไฟใหม่สวยน่าใช้บริการด้วยสิ้นสุดถนนสายแสงสีเสียงเข้าสู่ถนนเล็กๆ ที่ตัดผ่านเรียบเลาะไปข้างๆ อาคารสูงและสวนสาธารณะ บนทางเดินเท้าริมถนน หลายจุดมีสาวๆ หนุ่มๆ ยืนจับกลุ่มพูดคุยหัวเราะกันบ้าง เล่นโทรศัพท์มือถือบ้าง ทว่า... ฟ้าครามรู้ดีกว่านั้นว่า พวกนั้นยืนทำอะไรในเวลาดึกแบบนี้ บางคนยิ้มหวานหยดชวนและเชิญเป็นทิวแถวตอนที่เขาเดินผ่าน บางคนพยักหน้าให้เป็นสัญญาณเขาเองไม่คิดจะสนใจ เดินเอื่อยๆ เรื่อยๆ เป้าหมายก็คือป้า

สภาพของหนุ่มตรงหน้าทำให้เธอไม่นึกเสียใจเลยที่ตัดสินใจยุติความสัมพันธ์กับเขาหันไปเลือกคุณกอบเกื้อที่มีเงินมีฐานะ ถึงแม้ช่วงหลังๆ ก่อนที่สามีสูงวัยของเธอจะเสียชีวิต กิจการของเขาย่ำแย่ จนสุดท้ายต้องปิดบริษัทในที่สุด ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังได้เสวยสุข สะดวกสบายมาสิบกว่าปี ถ้าตอนนั้นตัดสินใจเลือกฟ้าคราม ชีวิตเธอจะรู้จักคำว่าสบายหรือเปล่าไม่รู้ ดูจากสภาพของเขาตอนนี้ มันยิ่งกว่าโจร...ผมเผ้ายาวเป็นรากไทร หน้าตาเฟิ้มด้วยหนวด ผิวพรรณหรือก็เข้มคล้ำดำกร้าน น่าแปลกที่เธอไม่เคยได้ยินคุณกอบเกื้อพูดว่าเป็นเพื่อนกับพ่อของฟ้าคราม“อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคราม ยัยอ้อนอยู่กับเปรมก็สบายดีแล้ว นี่ก็มีคนมาทาบทามสู่ขอเพราะชอบใจเอ็นดูความน่ารักของอ้อน เปรมว่าไม่จำเป็นที่คุณหรือพ่อของคุณจะต้องพายัยอ้อนไปอยู่ด้วยเลย”“อ้อนเพิ่งเรียนจบ ปวส. เองนะครับ พี่เปรมจะไม่ให้เรียนต่อเหรอ อ้อนยังเด็กอยู่เลย” เพชรพญาถามเสียงเครียด ไม่ชอบใจที่เปมิศากำลังทำเหมือนเอาลูกเลี้ยงไปขายให้ไอ้พวกเสี่ยเงินหนาที่ชอบเลี้ยงอีหนูไว้สนองตัณหาฟ้าครามละสายตาจากหน้าอดีตคนรัก เรื่องราวของกรณิการ์ที่รับรู้มาจากเพชรพญาไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก คุ

กรณิการ์หน้าร้อนวูบวาบไปหมดเพียงแค่ความคิดนั้นสว่างวาบขึ้นมาในความทรงจำ เหตุการณ์สดร้อนนั่นเพิ่งผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมงความเงียบทำให้ฟ้าครามต้องหันมามอง เสี้ยวหน้าอ่อนใส พวงแก้มนั้นซับสีระเรื่อดูน่ามอง แต่เธอก็ยังเหมือนเด็กมากกว่าจะเป็นสาวอายุเฉียดๆ ยี่สิบฟ้าครามนึกถึงเหตุผลที่เพชรพญายกขึ้นมาพูด มันทำให้เขาต้องจดทะเบียนสมรสกับสาวน้อยตรงหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้นว่า เปมิศาจะยกมันมาขู่เขาก่อนนั้น และเขาปฏิเสธที่จะทำตาม“อ้อนยังเหลือเวลาหลายเดือนถึงจะเต็มยี่สิบนะเฮีย ช่วงนี้ถ้าพี่เปรมเขาบ้าจะเอาเรื่องเฮียก็ทำได้นะ ผมว่าเฮียจดๆ ไปก่อน ป้องกันเรื่องยุ่งยากใจ ไว้อ้อนบรรลุนิติภาวะค่อยหย่ากันก็ได้”“ฉันจัดการกับเรื่องยุ่งได้”“ผมรู้ว่าเฮียจัดการได้ เพียงแต่ไม่อยากให้พี่เปรมมีช่องเข้าไปวุ่นวายกับอ้อนอีก สงสารเด็กมัน” “แล้วทำไมนายไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งเองวะเพชร”“อยากอยู่เหมือนกัน แต่ผมมีเหตุผลที่ไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้มาก เฮียนั่นแหละเหมาะสุดแล้ว”ฟ้าครามมองเห็นความยุ่งยากเหมือนกัน จากสีหน้า น้ำเสียง นิสัย รวมถึงแววตาของเปมิศาที่กราดมองเขาตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า มันมีแต่ความหมิ่นแคลน อั

ใกล้ชิดกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง ใจไม่รักดีของเขา มันพานจะคิดถึงแต่หน้าใสๆ กับตาตื่นๆ คู่นั้น ขัดแย้งกับปณิธานที่ตั้งไว้มานานนมเรื่องไม่สนใจสาววัยใส จนตอนนี้เขาชักรำคาญตัวเองเหลือเกินแล้วไม่กี่นาทีร่างบอบบางเดินออกมาจากห้องน้ำ กรณิการ์ไม่รู้ว่าคนเดินมาด้วยกลับไปหรือยัง หากพอพ้นประตู มองข้างผนังก็ต้องสะดุ้ง เนื่องจากไม่คิดว่าจะมีใครยืนอยู่ตรงนั้น“ตกใจอะไร ฉันไม่ใช่ผี”คนหน้าดุพูดเสียงขรึม ดึงตัวที่ยืนพิงกำแพงขึ้นตรง เดินนำออกไปก่อนสาวน้อยนิ่วหน้าย่นจมูกใส่แผ่นหลังกว้าง ใครจะรู้ว่าเขายืนอยู่รอ หันไปเจอก็ตกใจสิ แต่... เขารอ... ความคิดนี้ทำให้เรียวปากระเรื่อมีรอยยิ้มแต้มบางๆ หัวใจอุ่นขึ้นอย่างไม่มีเหตุผลฟ้าครามเดินนำไปเรื่อย ไม่ได้หันมามอง แต่หูได้ยินเสียงเบาๆ ที่เคลื่อนตาม เขาไม่ได้เดินห่างหรือเธอเดินตามเขามาติดๆ ก็บอกไม่ได้ กระทั่งถึงล็อกที่นอน กายสูงใหญ่ก้มตัวมุดเข้าไปนั่งก่อน แล้วต้องนิ่วหน้าแปลกใจกับเสียงแผ่วเบาที่ถามขึ้น“งะ...ง่วงแล้วเหรอคะ”“ห้าทุ่ม จะให้ทำอะไร”“กะ...ก็นั่งคุยก็ได้”ทำไมต้องทำเสียงดุ สาวน้อยคิดแล้วหน้างอ รู้หรอกว่าตอนนี้กี่ทุ่มกี่ยาม แต่เธอไม่อยากปีนขึ้นไปนอนนี่นา