All Chapters of จอมเถื่อนสุดที่รัก: Chapter 51 - Chapter 60

ฟ้าครามจ้องมองใบหน้าสุกปลั่งของเมียสาวด้วยความรู้สึกละเมียดละไมในหัวใจ ใจกระหวัดไปถึงไอ้ผัน ตาคมเคร่งขึ้น มันโดนแค่นั้นยังน้อยไป เขาอยากตัดมือมันทิ้งด้วยซ้ำ!“เอ่อ...” กรณิการ์ดันอกกว้างเพื่อดึงตัวเองออก ขัดเขินหน้าร้อนวูบๆ วาบๆ จะกี่ครั้งเธอก็ยังประหม่าต่อสายตาคมคนหน้าดุกระชับอ้อมแขน อุ้มร่างเล็กลอยหวือ เดินกลับเข้าด้านใน“ต้องทำแผลนะคะ!”“แผลแค่นี้เรื่องเล็ก แต่ถ้าเธอไม่ตามใจฉันสิ เรื่องใหญ่แน่”สิ้นเสียงห้าว แผ่นหลังบางสัมผัสที่นอน กรณิการ์ผวาขึ้น มือใหญ่กดไหล่ทั้งสองข้าง ตาประสานตา... แววร้อนแรงที่เปล่งประกายออกมาจากตาคม กระตุ้นประสาทสัมผัสให้ตื่นฟื้นเต้นระริกฟ้าครามฉวยมือบางมาวางแหมะที่สาบกางเกง ดวงหน้าละมุนก็ตื่นตระหนก“อยากพยาบาลฉันไม่ใช่เหรอ ตรงนี้เจ็บ”ขนอ่อนบนกายสาวน้อยลุกเกรียว เลือดลมสูบฉีดแรง ใจแทบระเบิดออกจากอก หน้าร้อนคล้ายกับมีไฟลุก กระตุกมือออก แต่ถูกกดเอาไว้จากมือหยาบใหญ่“คุณ!”หนุ่มฉกรรจ์กระตุกยิ้ม หัวใจใต้แผงอกมันชุ่มชื้นเอิบอาบด้วยความรู้สึกลึกซึ้งมากมาย กายแกร่งโน้มลงคร่อมทับ เท้ามือหนึ่งข้างศีรษะเล็ก แววเขินอายจากสายตาคู่สวยกระตุ้นเร้าไฟปรารถนา มือหนาที่กางกุ

สาวน้อยจึงเข้าครัวอีกรอบ ลงมือทำสิ่งที่ชายหนุ่มบอกอยากกิน แต่หูยังแว่วได้ยินเสียงพูดคุยของหนุ่มๆ พอถึงเวลาคุยเรื่องงาน ทุกคนก็จริงจังกันมากขึ้น เธอได้ยินพวกเขาคุยกันหลายเรื่อง เธอเลี่ยงไปอาบน้ำ เสร็จแล้วก็ไถลคุยโทรศัพท์กับตรีนุชต่อ... มองผ่านหน้าต่างมาที่ชานระเบียงเห็นสามหนุ่มทำท่าจะกลับ เธอจึงออกมาจากห้อง ทว่า! คำพูดของบัณฑิตชะงักตัวเธอให้ยืนนิ่งขึงราวร่างกายถูกสาปเป็นหิน“พวกไอ้เสกมันตายแล้วนะพี่ ถูกซ้อมจนตาย”ฟ้าครามแว่วได้ยินเสียงบานประตูงับลงเบาๆ แต่ไม่หันไปมอง“เมื่อเช้า” สุริยาสำทับเจ้านายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ สีหน้าเรียบเฉยไม่เปลี่ยน“ดี หมดปัญหาเรื่องหนึ่ง พวกมึงกลับไปได้แล้ว”กรณิการ์ยืนอกสั่นขวัญหาย หมายความว่ายังไง พวกนั้นถูกคนของฟ้าครามซ้อมจนตายเลยหรือ นี่พวกเขาฆ่าคนกันได้เป็นผักเป็นปลาแบบนี้ได้ยังไงกัน ถึงพวกนั้นจะทำผิดมาก แต่ควรส่งตัวให้กฎหมายไม่ใช่ใช้กฎหมู่ประหัตประหารกันตามอำเภอใจแบบนี้สาวน้อยกระวนกระวาย ความกลัวเกาะกินหัวใจ แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ฟ้าครามไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายกับเธอสักครั้ง แต่เมื่อได้รับรู้เรื่องพวกนี้ เธออดหวั่นวิตกไม่ได้ร่างบางเดินวนเป็นหนูติดจั่น

เสียงหอบหายใจรุนแรงดังเคล้าประสาน เมื่อกายหนาถอยห่าง ร่างบางเบี่ยงตัวนอนหันหลังให้ฟ้าครามส่ายหน้าระอาแกมเอ็นดู สาวน้อยช่างคิดช่างแง่งอนขึ้นทุกวัน แต่นั่นเป็นสัญญาณว่าความสนิทชิดเชื้อที่มีระหว่างเขาและเธอพัฒนาไปอีกขั้น กายหนาดึงตัวลงนอนซ้อนประกบ สอดแขนกอดรัด เมียสาวขืนตัวไว้“จะให้กอดหรือให้ผ่าไฟแดง”“คนเถื่อน”“ฉันให้เธอเลือกเองเอาแบบไหนดีเลือกมากรณิการ์”แก้มร้อนเจ็บระคายด้วยหนวดและเคราเมื่อเขาก้มลงมาเคลียเคล้าไม่ห่าง จูบและหอมดอมดม กรณิการ์ย่นคอหลบแต่มีหรือจะพ้น จำต้องนอนนิ่งปล่อยให้คนเอาแต่ใจจูบหอมจนพอใจ“ไม่ดื้อสิ ถึงน่ารัก”“ไปหาคนอื่นที่ไม่ดื้อ ไม่เด็ก คงน่ารักกว่าอ้อนอีกเยอะ”“จริง บางคนน่ารักกว่า”เจ็บจี๊ดที่ใจไหมล่ะ กรณิการ์นึกสมน้ำหน้าตัวเอง อยากหันไปผลักร่างหนาออกห่าง แต่กำลังใจทำอย่างนั้นไม่มี ส่วนลึกเธอยังกลัว ภาพความดุดันเข้าขั้นเหี้ยมของฟ้าครามไม่เคยจางจากใจ และที่สำคัญเธอไม่มีกะจิตกะใจมากพอที่จะหลีกหนีความอบอุ่นของอ้อมกอดนี้ได้ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม ขำคนงอนจนอยากหัวเราะลั่น หากที่ทำก็เพียงส่งเสียงห้าวริมใบหูหอมกรุ่น!” “บางคนสวยกว่า น่ารักกว่า แต่ไม่น่าเอา”“หยาบคายที่สุ

“อุ๊ย! ไม่นะคะ”“เด็กดื้อ”เรียวนิ้วแข็งปราดเข้ากด บดปลายนิ้วกับเกสรอ่อนที่หาพบ ขยี้รัว... เมียสาวอุทาน บิดเบี่ยงร่างกายส่ายหนีเป็นพัลวัน แต่ฟ้าครามขยับเข้าชิด ก่อนทรุดกายลงนั่งตรงหน้า กระตุกกางเกงออกจากเรียวขา เธอผลักแต่ไม่กล้าร้องเพราะไม่รู้ว่าคนอื่นๆ นั้นทำงานกันตรงไหนบ้าง แต่ฟ้าครามรู้เขากระชากกางเกงเธอออกพร้อมชั้นใน แล้วเหนี่ยวขาขาวพาดบ่า ซุกหน้าเข้าหานุ่มเนื้อดอกไม้สาว“คุณคราม!”กรณิการ์เสียงสั่น คว้าบ่ากว้างเอาไว้กันล้ม การยืนขาเดียวสร้างความลำบาก อีกมือป่ายไปจับต้นยางใหญ่ด้านหลัง เรียวลิ้นอุ่นชื้นที่ลากเลียโลมลงกลางช่อดอกไม้ยังความเสียวปลาบพล่านถึงสมอง สองมือหนาตรึงเอวบางเอาไว้ ดันให้สะโพกติดต้นไม้จึงหนีไปไหนไม่ได้ กรุ่นกลิ่นดอกไม้สดงามที่ชวนคลั่งไคล้ ฟ้าครามก็ติดใจหลงใหลเอามากๆ เมื่อได้ลงลิ้นจึงซอนไซ้ไล้กินเนื้อในแสนหวานจนถ้วนทั่ว เกสรอ่อนเต่งตั้ง เขารวบรัดดูดขบแรงๆ สลับการปาดลากป่ายไล้ บรรเลงเพลงชิวหาสุดเร่าร้อนสะท้านใจ ทั้งดูด ลูบเลีย และกลืนกิน ไม่นานเสียงหวานก็ดังแผ่ว ดอกไม้สวยหลั่งรินหยาดน้ำหวานออกมาให้ลิ้มรสบั้นท้ายงอนงามส่ายไหวอย่างไม่อาจห้ามใจ กรณิการ์เม้มปากกั้น

นั่นเพราะฟ้าครามแทบกดกลั้นความเสียวซ่านไว้ไม่ไหวแล้ว จึงหวดกระหน่ำ กระแทกหน้าขากับบั้นท้ายสาวแรงเร็ว เขาไม่กลัวว่าจะมีใครมาพบ เพราะหน้างานแต่ละคนนั้นไกลกันไม่ใช่น้อย หรือถ้าจะมีคนมาก็ต้องมีเสียงรถ“คุณคราม ได้โปรด... อ้อนจะแย่แล้ว”เสียงหวานๆ วอนเว้า หากก็ไม่ได้รับความเห็นใจ ทำไมเขาร้อนแรงแบบนี้นะ ทุกจังหวะจะโคนสุดแสนแม่นยำ ล่วงล้ำขยับโยกย้ำแต่ละครั้ง กรณิการ์ถึงกับตาพร่าสาวน้อยหอบกระเส่า อารมณ์ป่วนปั่นถูกเร้าจนพุ่งสูง ร่างกายสั่นสะท้าน และที่น่าเจ็บใจคือเธอโยกกายส่ายรับการขับควบนั้นราวกับนางกลางเมืองที่หิวโหยความแกร่งกร้าว ยามเขาผละถอยเธอคอยตาม ยามเขาผลักดันเข้าใส่ก็ร่อนรับอย่างเริงร่าน ยิ่งเสียงห้าวคำรามระคนครางกระหึ่ม โยกโย้เคลื่อนเขยื้อนถาโถมโหมโรมรันพันตูกันและกัน ประสานเสียงหัวใจที่กระหน่ำระทึก และแล้วเธอก็ลิ่วล่องลอยสู่วิมานสายรุ้งหลากสีสัน...ฟ้าครามคำรามลั่นคันรถในจังหวะสุดท้าย กายกระตุกเฮือก กล้ามเนื้อทุกส่วนเต้นกระตุก ระเบิดสายธารสวาทอย่างรุนแรง ความสุขซ่านพล่านทุกอณูขุมขน อ้อมแขนแกร่งสอดเข้ากอดกระชับรอบร่างเมียสาว พรมจูบคลุกเคล้าเรือนผมหมาดชื้น สุขล้นสุขมันเป็นแบบนี้นี่เอ