จอมเถื่อนสุดที่รัก のすべてのチャプター: チャプター 71 - チャプター 80

ระเบียงข้างห้องทำงาน... เสียงห้าวเครียดดังขึ้นเบาๆ“คุณกำลังล้ำเส้นนะเปรม”“ทำไมคะคราม คุณทำเหมือนเราไม่เคยมีอะไรกัน เวลา...ทำให้คุณเป็นคนคิดมากไปตั้งแต่เมื่อไหร่”“เวลา...ก็ทำให้คุณคิดน้อยลงนะเปรม”“คราม!”“กลับห้องไปซะ พรุ่งนี้เดินทางกลับบ้านของคุณไปหรือจะไปไหนก็ตามใจคุณ แค่ออกจากสวนของผมไปเป็นพอ”“อะไรนะ! นี่คุณไล่เปรมเหรอ คุณลืมไปแล้วเหรอครามว่าเราเคยรักกัน”“ผมไม่มั่นใจว่ามันเป็นความรักหรือแค่หลง แต่เรื่องพวกนั้นก็จบไปนานแล้ว อ้อนเป็นเมียผม คุณเองก็เป็นแม่ยาย ผมไม่นิยมทำผิดศีลธรรมเสียด้วย”“คราม... ไม่ต้องมาอ้อมค้อมชักแม่น้ำ ถ้าไม่มียัยอ้อน เปรมไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะไล่เปรมได้ เปรมเคยหลงผิด แต่เปรมก็รักแค่คุณ แล้วเปรมก็รู้จักคุณดี คุณแค่ยังโกรธเปรมไม่ใช่ไม่รักเปรม ไม่อย่างนั้นคุณไม่อยู่คนเดียวมาจนทุกวันนี้หรอก อย่าปฏิเสธความจริงจะดีกว่า”เปมิศาพูดอย่างใจเย็นแม้ในใจจะเดือดปุด เขาเคยเป็นของเธอ ก็ต้องเป็นของเธอเท่านั้น ของที่เคยโยนทิ้ง ถ้าเธอจะเก็บมันขึ้นมากอดเล่นอีก ทำไมจะทำไม่ได้ฟ้าครามหัวเราะในลำคอเบาๆ ขณะที่ใบหน้าเคร่งเครียด เขาดีดบุหรี่ทิ้ง หันมาจ้องมองใบหน้างดงามเย้ายวนของอดีตค

กรณิการ์หันกลับไปตามเสียงเรียก แล้วความชาวาบก็กระแทกเข้ากับสมอง บางอย่างไหลปรี่ลงมาจากข้างขมับ สาวน้อยยกมือแตะมาดู เลือดสีสดเปื้อนปลายนิ้ว“คุณเปรม...”เสียงครางแผ่ว ก่อนอนุสติน้อยนิดจะดับวูบเปมิศาจิกสายตามองร่างที่กองอยู่กับพื้นทรายอย่างสะใจ ขว้างก้อนหินทิ้ง บอกตัวเองว่าสมน้ำหน้า นังเด็กหน้าโง่นี่แล้ว อยากไม่ฟังคำเตือนของเธอดีนักแต่... ขืนปล่อยมันไว้แบบนี้ เผื่อใครผ่านมาเจอเกิดเรื่องแน่ ทำไงดี ทำไงดี!สาวสวยผู้มีจิตดำมืดกวาดสายตาปราดๆ ไปรอบบริเวณ ก่อนจะเห็นซอกหิน มันกว้างมากพอที่จะผลักนังเด็กน่าโง่นั้นเข้าไปได้เปมิศาลงมือลากร่างหมดสติของลูกเลี้ยงสาวอย่างทุลักทุเลตรงไปยังโพรงหินดังกล่าว แม้จะลำบาก ล้มลุกคลุกคลานบ้าง แต่ความสะใจ พอใจ ทำให้เธอทำได้สำเร็จ โพรงนั้นลึกประมาณหนึ่งเมตร ปากทางกว้างแล้วค่อยๆ แคบเข้าไปด้านใน ด้านนอกมีโขดหินตั้งเรียงราย มองผ่านๆ แทบไม่เห็นโพรงหินนี้“ตายอยู่ในนี้แหละมึง กว่าครามจะกลับ น้ำคงขึ้นท่วมมึงตายไปแล้ว นังเด็กระยำ ขัดความสุขกูมานานแล้วมึง ชิ”แม้สาวน้อยจะยังหายใจรวยริน แม่เลี้ยงใจบาปกลับไม่มีความสงสาร เดินออกจากบริเวณนั้น วิ่งกลับไปที่รถ ขับกลับบ้านเห

ร่างบางทะลึ่งพรวด ก่อนสำลักแสบตาแสบคอ กะพริบตาได้ก็พบว่าเธอนั่งพิงผนังหิน รอบตัวมืด มีเพียงผืนน้ำที่ขึ้นสูงท่วมอกแล้ว เธอพยายามขยับตัว แต่หัวหมุนติ้วจนต้องยกมือกุม“คุณคราม... คุณคราม แค่ก แค่ก”“เสียง! ได้ยินไหมครับ เสียงอ้อนหรือเปล่า” สุริยาร้องฟ้าครามสั่งทุกคนหยุด เงี่ยหูฟัง เสียงนั้นดังมาจากอีกฝั่งก้อนหิน เมื่อแน่ใจ เขาเดินลุยน้ำข้ามไปและแล้ว หัวใจชายหนุ่มก็คล้ายจะหยุดเต้น ทั้งยินดี โล่งอกโล่งใจ“อ้อน!”กรณิการ์ปรือตา เธอคลานออกมาจากจุดเดิม ภาพค่อยๆ ชัดเจนมากขึ้นเมื่อออกมาภายนอก รอบข้างเป็นก้อนหิน โขดหินสูงใหญ่ และภาพที่ชัดที่สุดคือ ฟ้าคราม!“คุณครามขา...”ฟ้าครามพุ่งเข้าไปหา ตวัดเอาร่างบางเข้ามากอดแนบอก พรมจูบไปทั่วขมับบางอย่างไม่สนสายตาใครสาวน้อยตัวสั่น เสื้อผ้าผมเผ้าเปียกปอน ขณะอุทานเสียงแผ่วเพราะหน้าผากด้านที่เป็นแผลกระแทกอกกว้างชายหนุ่มรีบดันเมียสาวออกห่าง ตาคมปะทะกับแผลแห้งกรังเหนือหางคิ้วติดไรผมนี่เอง เลือดที่ติดก้อนหินก้อนนั้น ตาคมตวัดมามองใบหน้างดงามที่เคลือบยาพิษของเปมิศา สายตาดุกร้าวโชนแสงราวกับจะแผดเผาคนใจร้ายให้กลายเป็นธุลีเถ้าในพริบตาเปมิศากรีดเสียงลั่นหาด อย่า

ใบหน้าครึ้มเคราแนบซบซุกไซ้ลำคอขาว สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ เข้าเต็มปอด ก่อนลิ้มชิมรสเนื้อที่แสนละมุนลิ้น ลากตวัดสลับดูดเม้มผิวสวยๆ ผ่านแอ่งชีพจรสู่เนินทรวงที่กระเพื่อมเพยิบด้วยอารมณ์หวามลึกในอก“คุณคราม...”เสื้อเชิ้ตกระดุมหน้า ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับหนุ่มมากประสบการณ์ ฟ้าครามใช้ปากกัดดึงมันออกจากรังดุมทีละเม็ดจากบนลงล่าง ขณะที่ฝ่ามือใหญ่ยังประคองบั้นท้ายงอนขยับไหวกรณิการ์ตัวเกร็ง ขยุ้มมือกับบ่ากว้าง กระดกสะโพกโยกส่ายเมื่อความรัญจวนครอบงำจิตใจ ในอกหวามไหว ร่างกายแปลบปลาบ กระสันอยากถูกครอบครองด้วยความผ่าวร้อนที่ดุนดันบั้นท้ายเธออยู่เวลานี้ฟ้าครามเพียงประคองมือไว้ เมื่อสังเกตพบว่าเมียสาวเริ่มเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณแห่งความร่านร้อนจากอารมณ์ที่ซุกซ่อนอยู่ในร่างกาย เสียงหายใจที่ขาดห้วง เสมือนสัญญาณ... หน้าคมซุกซบที่พุ่มทรวงกลมกลึง เบียดหน้าคลุกเคล้า ปากร้อนอ้างับครอบครองกลางพุ่มทรวงสวย ห่อปากรวบเอาปลายปทุมชี้ชันเข้าดูดดื่มกลืนกินด้วยความกระหายหิว ความเย็นของอากาศปะทะความร้อนจากปากและลิ้น ส่งให้ปลายเม็ดบัวงามคัดแข็งเป็นไต เขาเร่งรัวลิ้นตวัดเลียสลับกับการใช้ฟันขบคลึงเม็ดบัวสีสวย กายบางสะท้าน แอ่นเอนร่

“พวกดื้อด้าน ชอบนักล่ะเรื่องอ่อยเรื่องแย่งผัวชาวบ้านต้องเจอแบบนี้ล่ะวะ มึงคิดดู ใจร้ายขนาดไหน กะจะฆ่าเมียเจ้านายเราเลยนะนั่น”“นี่ดีนะ พี่ครามแกเห็นแก่น้องอ้อน ไม่งั้นเละ เอาล่ะ เอาตัวไปได้แล้ว พาไปส่งโรงพยาบาลตรวจเช็กร่างกายจะได้ส่งกลับบ้าน จบเรื่อง กินเหล้าต่อโว้ยพวกเรา” สุริยาสั่ง ปรายตามองสาวสวยที่จิตใจหยาบช้าอย่างสมเพช เวลาทำร้ายคนอื่นทำได้ แต่ถูกขู่นิดหน่อยทำใจเสาะ นี่ล่ะนะ พวกหน้าไหว้หลังหลอก ใจปลาซิว เก่งแต่ลอบกัดกับรังแกคนไม่มีทางสู้ โชคดีเหลือเกินที่พี่ครามของเขาไม่ได้หล่อนมาเป็นเมีย ไม่อย่างนั้นกลางคืนจะนอนหลับหรือเปล่าไม่รู้ เฮ้อ...ลำแขนเย็นๆ ที่สอดเข้ามารวบตัวไปกอด ปลุกกรณิการ์ให้สะดุ้งตื่น แผงอกเย็นชื้นก็แนบเข้ามาชิดแผ่นหลัง เธองัวเงียหันไปหา“กี่โมงแล้วคะ ตัวคุณเย็นจัง”“ฉันออกไปดูดบุหรี่มา นอนเถอะ ไม่ต้องหุงข้าว สายๆ เข้าเมืองกับฉัน”ฟ้าครามจูบแก้มใสเบาๆ ทอดสายตาอบอุ่นมองสาวน้อยที่เป็นหัวใจของเขากรณิการ์พลิกตัวเข้าหาอ้อมอกกว้าง เบียดเนื้อตัวเข้าแนบชิดกัน กดปากจูบแผงอกกระด้างเบาๆ หลับตาลงอีกครั้งชายหนุ่มเคล้าเคลียหน้ากับเรือนผมนุ่มยุ่งเหยิง กอดสาวน้อยไว้เต็มอ้อมแขน ซ