All Chapters of หวงรัก เมียชั่วคืน: Chapter 11 - Chapter 20

กัลยาณมิตรที่ดีบ้านสวนปานวิชญ์“กลับเฮือนมึงไปได้แล้วบักโก ให้เวลาสองแม่ลูกเขาได้พักผ่อนแหน่” (กลับบ้านมึงไปได้แล้วไอ้โก ให้สองแม่ลูกเขาได้พักผ่อนหน่อย) ชนาวิชญ์เอ่ยขึ้นมาทันที เมื่อยังเห็นเพื่อนของเขาอยู่ที่บ้านของสุทธิดาตั้งแต่เช้ายังไม่ยอมกลับไป“กูสิกลับอยู่ดอก มึงกะอย่าฟ้าวไล่กูหลาย” (กูจะกลับอยู่หรอก มึงก็อย่าพึ่งไล่กูสิ) โกสินทร์ทำเป็นไขสือและเอ่ยตอบด้วยวาจาที่ดูเหน็บแนมคนพูด“มึงจำคำที่กูเว้าได้บ่” (มึงจำคำที่กูพูดได้ไหม)“ฮืม...”โกสินทร์จำได้ดีว่าชนาวิชญ์เคยพูดอะไรกับเขาไว้บ้าง แต่เพราะตัวเขาเองยังปรับปรุงตัวเองไม่ได้ และเป็นความเคยชินที่เขานั้นมักจะมุกขลุกอยู่ที่นี่เป็นประจำ เรื่องทำงานเขาได้งานทำแล้ว แค่รอวันที่ถูกเรียกตัวเท่านั้น“จำได้กะเฮ็ดให้มันได้นำแหน่” (จำได้ก็ทำให้มันได้ด้วย) ชนาวิชญ์ตอกย้ำอีกที“กลับก่อนนะธิดา” โกสินทร์จึงหันมาบอกกลับเจ้าของบ้านหลังนี้ ที่เขาใช้เวลามานั่งเล่นอยู่เกือบทั้งวันแล้ว“...” สุทธิดาได้แต่พยักหน้ารับ แล้วก็หันมาสนใจลูกสาวตัวน้อยขของเธอต่อโกสินทร์มองหน้าคุณแม่ลูกอ่อนด้วยสายตาที่อาลัยอาวรณ์ก่อนจะยอมลุกขึ้น แล้วเดินออกไปจากบ้านหลังนี้“วัน

มันเป็นของคุณ“แต่ฉันอยากหาเงินใช้เองมากกว่าคะ” เธอพูดบอกเขาตามเจตนารมณ์ของเธอเอง ใครจะอยากพึ่งคนอื่นไปตลอดกัน“ถ้าอย่างนั้น ผมขอจ้างคุณธิดา จ้างให้คุณเลี้ยงลูกอยู่บ้าน เงินเดือนเท่าไหร่คุณว่ามาเลยผมจะเป็นคนจ่ายให้คุณเอง ขอเพียงคุณไม่ต้องออกไปทำงานที่อื่น” เขาโต้กลับเธอขึ้นมาทันที แถมยังยื่นข้อเสนอให้เธอกลับไปอีกด้วย“นี่คุณ!” เธอจึงหันหน้ามายืนประจันหน้าเขาทันที ที่พูดอะไรออกมาแบบไม่คิดไตร่ตรองเลย แถมเหมือนกับว่าเขานั้นจะดูถูกเธอด้วย“ผมพูดจริง ๆ ลูกไม่ได้อยู่กับผมตลอดเวลา แต่ผมเลยอยากให้ลูกได้อยู่กับคุณ แกจะได้อุ่นใจไง” เขามองหน้าเธออย่างจริงจังแล้วพูดขึ้นมาอีกครั้ง“คุณจะเลี้ยงฉันกับลูกไปตลอดได้ยังไง สักวันคุณก็ต้องมีครอบครัว และมีลูกกะ อื้อ...” ยังไม่ทันที่สุทธิดาจะได้พูดจบประโยควรากรก็ดึงเธอเข้ามานั่งลงที่ตักแกร่ง แล้วประกบปากปิดปากของเธอเข้าเสียก่อน เพราะเขาไม่อยากได้ยินในสิ่งที่เธอจะพูดออกมา ถึงจะไม่รู้ว่าเธอนั้นจะพูดอะไรก็ตามเพียงแค่สัมผัสภายนอกไม่มีการล่วงล้ำเข้าไปแต่อย่างใด เป็นแค่การสั่งสอนเธอเท่านั้น แต่พอได้สัมผัสปากนุ่มนิ่มที่เขาเคยได้ลิ้มลองเมื่อนานมาแล้วนั้น กลับห้าม

รู้สึกดี NCทันทีที่วรากรดันแก่นกายเข้ามาในตัวเธอจนสุดทีเดียว สุทธิดาก็กรีดร้องเสียงหลงขึ้นมาทันทีเมื่อได้รับความเจ็บปวด เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่มีอะไรกันกับเขา เธอก็ไม่เคยได้ให้ใครเข้ามาเชยชมเลย“อ๊า ธิดา...” ใบหน้าคมเหยเกอย่างสุดทรมาน เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาจามกรอบหน้า ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนทาบทับเธอทันที“เจ็บ!”“ผมก็เจ็บเหมือนกันครับ” ไม่คิดเลยว่าการห่างหายจากเรื่องอย่างว่ากันมานาน จะทำให้เขาและเธอตกที่นั่งลำบากมากขนาดนี้ และตอนนี้เขาเองก็ไม่ทีกล้าขยับตัวเลยสักนิดเกรงว่าจะทำเธอเจ็บมากกว่านี้ มันรัดแน่นไปหมดจนเขาเกือบจะแตกกลางคันแต่ก็ต้องพยายามข่มเอาไว้วรากรเมื่อยังทำอะไรเธอไม่ได้ เขาจึงได้แต่ก้มหน้าลงมาคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอขาว ซุกไซ้เพื่อให้เธอได้ปรับตัวและคุ้นชินกับสัมผัสของเขาไปก่อน“ดีขึ้นมาบ้างหรือเปล่า” เสียงแหบพร่าถามขึ้นมา“ทะ ทำเลยได้ไหม” เธอพยักหน้าให้เขาพร้อมกับเอ่ยบอก เมื่อร่างกายของเธอเองก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นและกำลังต้องการให้เขาปรนเปรอเธอมากกว่านี้วรากรผละออกจากซอกคอขาว มองหน้าเธอด้วยความปรารถนารอยยิ้มแห่งความสุขปรากฏขึ้น เมื่อเธอมีการตอบสนองมีอารมณ์ร่วมกับเขา จึงเ

สงครามบนเตียงปาณิศาที่ได้ฟังคำตอบของสามี เธอกลับคิดเป็นตุเป็นตะ นึกถึงหลานสาวตัวน้อยของเธอขึ้นมาทันที จึงมีท่าทีรีบร้อนขอร่มกับสามีหวังจะออกไปดูหลาน“ที่รักครับ ไม่ใช่แบบนั่น...” ชนาวิชญ์ได้แต่ห้ามเอาไว้“???” ปาณิศายังคงทำหน้างง“วิวาห์ไม่ได้เป็นอะไรครับ แต่พ่อกับแม่วิวาห์มากกว่าที่เป็น...”“นี้ช่วยพูดอะไรออกมาให้มันชัดเจนหน่อยได้ไหมวิชญ์ ปลาเป็นห่วงหลานนะ” เธอดุต่อว่าสามีออกมาทันที“ที่รักฟังผมก่อน”“ก็วิชญ์ชอบพูดอะไรคลุมเครือ หัดเป็นคนไม่ชัดเจนตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ” ปาณิศาเริ่มโวยวายใส่ผู้เป็นสามีที่พูดอะไรแล้วไม่ยอมพูดให้คนฟังเข้าใจง่าย“ผมพูดไปแล้ว ปลาห้ามด่าผมนะ”“ก็พูดมาก่อนสิ ว่าคุณไปรู้ไปเห็นอะไรมา” เธอได้แต่คาดโทษผู้เป็นสามี และเริ่มคิดไปไกลว่าสามีมีเรื่องปิดบังเธอ“ผมไปได้ยินพ่อกับแม่ของวิวาห์เขาตอนกำลัง เอ่อ... กำลังเข้าได้เข้าเข็มกันอยู่” ชนาวิชญ์ได้แต่อ้ำอึ้งกว่าจะพูดประโยคนั้นออกมาได้“วิชญ์!” เธอตกใจในสิ่งที่ชนาวิชญ์บอกก็เบิกตากว้างขึ้นมาทันที“เรื่องจริง ผมเลยรีบกลับมานี้ไง”“อย่าบอกน่ะ ว่าวิชญ์ไปเห็นพวกเขากำลัง...” เธอได้แต่คาดโทษสามี เกรงว่าสามีจะเข้าไปเห็นอะไรจนรู้ส

อยากอยู่กับคุณและลูกสามวันต่อมาบ้านพายุภัทร“นี่ลูกชายตัวดีของคุณมันยังไม่กลับมาอีกหรือค่ะคุณพี่” อรอนงค์โวยวายใส่ผู้เป็นสามีทันที ที่กดโทรศัพท์ต่อสายหาลูกชายครั้งแล้วครั้งก็ไม่มีทีท่าว่าจะติดต่อปลายสายได้เลย“ผมก็อยู่กับคุณตลอดเวลานะอร ถ้ากลับมาก็คงจะเห็น หรือว่ามันจะอยู่ที่คอนโดฯ” อภิเดชตอบกลับภารยาออกไป เพราะทุกวันนี้ตัวแทบจะติดกันทุกยี่สิบชั่วโมง“งานหมั้นก็ใกล้จะถึงแล้วด้วย”ความร้อนใจของผู้เป็นแม่ที่นั่งไม่ติดคิดไปต่าง ๆ นา ๆ เพราะใกล้ถึงวันหมั้นหมายของลูกชายแล้ว แต่ไม่สามารถติดต่อลูกชายได้เลย ตั้งแต่ที่ลูกชายเดินทางไปต่างจังหวัดในครั้งนี้ และไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า“คุณก็รอลูกก่อน อย่าพึ่งร้อนใจนักเลย” อภิเดชได้แต่ปลอบผู้เป็นภรรยาให้ใจเย็นลง“ไม่ให้ร้อนใจได้ไงค่ะ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ อรโทรไปถามทางนิติคอนโดฯเขาก็บอกว่าตากรไม่เข้าไปที่นั่นนานแล้ว อรว่าเราให้คนเอารถออกแล้วไปกลับตากรกลับมาจะดีกว่า อีกอย่างอรอยากเห็นกับตาอยากไปเจอหน้าผู้หญิงคนนั้นด้วย ไม่รู้ว่ามีอะไรดีตากรถึงไปหาได้ทุกอาทิตย์ขนาดนี้”เมื่อไม่อาจจะรออยู่เฉย ๆ ได้แล้ว อรอนงค์จึงเอ่ยบอกกับผู้เป็นสามีขึ