All Chapters of หวงรัก เมียชั่วคืน: Chapter 21 - Chapter 30

กลับไปก่อนเถอะ“กูกับธิดา พวกเราจดทะเบียนสมรสอย่างถูกต้องตามกฎหมาย” วรากรเอ่ยบอกอีกครั้งและครั้งนี้เขายื่นโทรศัพท์มือถือของเขาที่เขาพึ่งจะได้ถ่ายรูปใบทะเบียนสมรสเก็บไว้นั้นเอง ยื่นให้แก่ชนาวิชญ์ดูเพื่อเป็นการยืนยันความจริงในสิ่งที่เขาพูด“ในเมื่อมึงกำลังจะหมั้นอยู่แล้ว ทำไมมึงถึงยังไปจดทะเบียนสมรสกับธิดาอีก” ชนาวิชญ์ถามเพื่อนกลับไปอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่วรากรกำลังทำอยู่“เพราะกูไม่ได้อยากที่หมั้นตั้งแต่แรกแล้วไง และกูก็ไม่สามารถทิ้งลูกตัวเองไปได้ แล้วกูได้ล่วงเกินธิดาไปหลายครั้งแล้วกูไม่รู้ว่ากูควรจะทำยังไงกูถึงจะได้อยู่กับลูกกับเมีย กูคิดออกแค่วิธีนี้วิธีเดียวคือจดทะเบียนสมรสเพื่อที่จะผูกมัดธิดากับลูกเอาไว้ให้อยู่กับกู” วรากรพูดกับชนาวิชญ์ออกมาตามตรง“จดได้ก็หย่าได้ พลอยไม่ถือหรอกค่ะ” พลอยไพลินที่ฟังอยู่นานสวนขึ้นมาทันทีอย่างมั่นใจ“แต่ผมถือ เพราะผมจะไม่มีวันหย่ากับธิดาแล้วไปแต่งงานกับใครทั้งนั้น แม้แต่คุณเองก็ด้วยที่ผมจะไม่มีหมั้นกับคุณเด็ดขาด” วรากรพูดขึ้นอย่างมั่นใจด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น“แกกล้ามากนะตากร ที่ทำอะไรหักหน้าฉันแบบนี้” อรอนงค์ที่รู้ในสิ่งที่เกิดขึ้น ต่อว่าลูกชายออกไปท

มาเยี่ยมคนป่วย“ใครเป็นอะไรหรือค่ะ ทำไมพวกพี่ถึงมาที่โรงพยาบาล แล้วไม่ไป...” สุทธิดาถามขึ้นมา เพราะรู้สึกแปลกใจ เมื่อชนาวิชญ์ขับรถเลี้ยวเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง แทนที่จะไปสถานที่จัดงานมงคลของวรากร“อ๋อ พี่กับปลาพวกเรามาเยี่ยมคนป่วยนะ” ชนาวิชญ์ตอบเธอออกไปเพียงแค่นั้น แต่สายตาก็ยังคอยจับจ้องมองหาที่จอดรถอยู่“เยี่ยมคนป่วย? แล้วพี่วิชญ์กับพี่ปลาไม่ได้มา เอ่อ...” สุทธิดาถามขึ้นอีกครั้งอย่างนึกแปลกใจ เพราะเธอยังคงงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูกทั้งที่วันนี้เป็นวันมงคลที่วรากรนั้นต้องเข้าพิธีสำคัญกับว่าที่คู่หมั้น แล้วชนาวิชญ์ที่เป็นเพื่อนสนิทกันก็ต้องมาร่วมงานไม่ใช่หรือไง แต่ทำไมถึงบอกว่าเยี่ยมคนป่วยที่โรงพยาบาลแทน แล้วคนที่ป่วยอยู่นี้นั้นเป็นใครกันแน่ ถึงสำคัญกว่างานหมั้นของวรากรที่เป็นเพื่อนสนิทของเขา“พี่กับวิชญ์เรามาเยี่ยมคนป่วยจริง ๆ ไม่ได้มางานหมั้นตามที่ธิดาเข้าใจเลย” ปาณิศารีบอธิบายก่อนที่สุทธิดาจะเข้าใจผิดไปมากว่านี้ และบอกถึงสาเหตุที่เดินทางมาในครั้งนี้“ค่ะ ธิดาคิดว่า...”เธอได้แต่โล่งอกเมื่อได้รับคำยืนยันจากปาณิศาอีกที และรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ที่ไม่ได้ไปร่วมพิธีมงคลขอ

ผมมีแค่คุณ“ผมหิวน้ำ ขอน้ำหน่อยครับ” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น เมื่อหมอและเหล่าพยาบาลที่มาตรวจดูอาการของเขานั่นออกไปกันหมดทุกคนแล้วสุทธิดาที่ได้ยินเขาพูดออกมาเช่นนั้น เธอจึงรีบลุกขึ้นไปเทน้ำใส่แก้วอย่างไว แล้วส่งให้แก่คนป่วยที่พึ่งฟื้นทันที“ทำไมไม่ดื่มละ” สุทธิดาถามขึ้นอย่างนึกแปลกใจที่เขาไม่ยอมรับแก้วน้ำดื่มไปจากมือของเธอขึ้นดื่มสักที ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขายังบอกว่าหิวน้ำอยู่เลย“ป้อนผมหน่อยสิครับ” เสียงนุ่มเอ่ยบอกเธอขึ้นมา แถมยังส่งสายตามองเธออย่างออดอ้อนราวเหมือนเด็ก ซึ่งเป็นภาพซ้อนที่เหมือนกับลูกสาวเธอตอนหิวก็ไม่ปาน“แขนคุณไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” เธอแย้งออกมาทันที เพราะเห็นแขนทั้งสองข้างของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ และหมอก็ยืนยันแล้วด้วยว่าเขาปกติดีทุกอย่าง“เป็นสิครับ” เขาตอบเธอออกไปทันควันพร้อมกับส่งสายตามองเธอแบบเจ้าเล่ห์อย่างมีแผนการ“ห้ามมาเล่นมุกเด็ดขาด” สุทธิดาที่รู้ทันรีบขัดเขาเอาไว้ทันที เพราะรู้ดีว่าคนขี้เล่นแถมเจ้าเล่ห์แบบเขาจะพูดอะไรออกมา“หว่า...รู้ทันผมอีก คุณนี้ชักจะรู้ใจผมเกินไปแล้วนะครับคุณภรรยา”เมื่อถูกสุทธิดาจับได้และรู้ทันความคิดของเขา วรากรได้แต่เอ่ยแซวเธอออกมาเชิงเป็

อย่างอื่นยังปกติ“ยิ้มหน้าบานมาแต่ไกลเชียวนะไอ้ลูกชาย” อภิเดชแซวขึ้นมาทันที ที่เห็นลูกชายเดินเข้ามาถึงภายในห้องโถงรับแขกด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มที่สดใสปรากฎขึ้นแทบปิดไม่มิดนี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่สุทธิดาที่ได้มาเยือนบ้านหลังนี้ของบิดามารดาของวรากร ทำเอาเธอประหม่าขึ้นมา เมื่อไม่รู้ว่าควรทำตัวหรือประพฤติเช่นไร สุทธิดาจึงผละออกจากคนร่างสูงให้เขาได้ยืนเรียบร้อย ก่อนที่เธอจะรีบยกมือขึ้นไหว้ทำความเคารพผู้อาวุโสทั้งสองคนของบ้านอย่าวงอ่อนน้อมถ่อมตน“สวัสดีคะคุณลุงคุณป้า”อภิเดชรับไหว้เธอด้วยการพยักหน้าตอบอย่างรับรู้พร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ที่ส่งกลับไปให้เธออย่างรู้สึกอบอุ่นเป็นการต้อนรับการมาเยือนที่นี่ครั้งแรกของเธอ แต่กับอรอนงค์นั้นสุทธิดาได้รับเพียงการเมินหน้าเฉยใส่เพราะอรอนงค์เบือนหน้าหนีไปทางอื่นวรากรที่เห็นมารดาปฏิบัติเช่นนั้นต่อสุทธิดา เขาจึงรีบยกแขนขึ้นโอบเอวเธอเข้ามาใกล้ แล้วพยักหน้าเบา ๆ ให้เธออย่างให้กำลังใจ“ยังจะเรียกลุงอยู่อีกเหรอ” อภิเดชเอ่ยทำลายบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดนี้ เพื่อที่สุทธิดาจะได้ไม่เป็นกังวลมาก“ธิดา ผมอยากกินข้าวไข่เจียวครับ” วรากรเองเมื่อไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดกับมารด

ปากนุ่มมาก NC“ทำให้หน่อยนะครับ สัญญาว่าแค่รอบเดียวแล้วจะเชื่อฟังเมียทุกอย่างเลย” สายตาออดอ้อนร้องขอกับเธอ ช่างเป็นภาพไม่มีใครเคยได้เห็นมัน“แค่รอบเดียวนะคะ”“ครับ”“ก็ได้ค่ะ”“น่ารักจัง เมียใครหว่า ฟอด...”เอ่ยปากชมเธอ แล้วคนเจ้าเล่ห์อย่างวรากรก็รีบชิ่งหอมแก้มของเธอไปทันทีอย่างรวดเร็ว โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวเลย“นอนลงไปเลยค่ะ แล้วช่วยหุบปากด้วยห้ามพูดมาก” สุทธิดาออกคำสั่งแล้วดันร่างแกร่งให้ทิ้งตัวนอนลงไปกับที่นอนทันทีจากนั้นวรากรจึงยอมทิ้งแผ่นหลังกว้างลงนอนราบไปกับที่นอน มองดูคนตัวบางที่กำลังจัดการกับการถอดกางเกงที่แสนเกะกะของเขาออกจากตัว แล้วก็ถอดเสื้อผ้าของเธอออกตามด้วย“เมียจ๋า ผัวอยากกินนม”ทันทีที่ภาพร่างงามเปลือยเปล่าปรากฏแก่สายตาของเขา วรากรก็เก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ เอ่ยขอขึ้นมาโต้ง ๆ แถมยังเอื้อมมือไปสัมผัสบีบขยำอีกด้วยเชิงเป็นการขออนุญาต“ไม่มีให้แล้ว...”“ทำไมไม่มีน้ำนมไหลออกมาเลยธิดา แล้ววิวาห์จะกินอะไร” เขาถามขึ้นอย่างนึกแปลกใจที่สัมผัสบีบที่่เต้าอวบของเธอกลับไม่คัดตึงมีน้ำนมไหลออกมาเหมือนเช่นก่อนหน้านี้ ที่เขาได้ทั้งสัมผัสและชิมมันมาแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันเขาได้แ