جميع فصول : الفصل -الفصل 90

ออกจากออฟฟิศตอนบ่าย…รสรินทร์ก็ชวนภัทรลงไปเดินเล่นรับลมที่สวนสาธารณะใกล้กับเพนต์เฮาส์ของเขา ไม่อยากให้ลูกชายอยู่ในภวังค์เศร้าเพียงอย่างเดียว จนถึงนาทีนี้ทั้งตำรวจหรือแม้แต่ตัวเธอเองก็เริ่มต้องยอมรับว่าผู้สูญหายจากอุบัติเหตุครั้งนั้นคงเสียชีวิตไปแล้ว มีแต่ภัทรที่ไม่เคยยอมรับ และเมื่อไม่ยอมรับ เขาถึงไม่เคยได้มีโอกาสตัดใจ จมอยู่กับความทรมานและจินตนาการหลากหลายของตนเอง“ภัทร เด็กคนนั้นตายไปแล้วนะ” ความหวังดีอย่างที่สุดทำให้คนเป็นแม่อย่างเธอต้องเตือนสติให้ลูกชายกลับมาอยู่กับความเป็นจริง“เราแค่ยังไม่เจอเฟิร์น แม่” ภัทรบอกเสียงเรียบ จังหวะก้าวขาเร็วขึ้นเหมือนหนี ทว่าคุณหญิงรสรินทร์ก็รั้งแขนลูกชายไว้แล้วพูดจริงจัง“ฉันไม่อยากให้แกอยู่กับความเพ้อฝันแบบนี้”“พอเถอะครับ” เพราะถ้าไม่อยู่กับความเพ้อฝันเขาก็ไม่รู้จะอยู่กับอะไรเหมือนกัน การใช้ชีวิตโดยไม่เหลืออะไรให้หวังให้ยึดเกาะ เขาคงทำไม่ได้ เพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ได้เข้มแข็งไปกว่าใครเลย อะไรก็ได้ที่เป็นความหวัง แม้ไร้สาระแบบการเปิดฝาโยเกิร์ตเขาก็ยังคว้าไว้ เมื่อไหร่ไม่เหลือแม้ความหวัง มนุษย์คนหนึ่งก็ตายลงไปแล้ว...ขายาวชะลอลง ก่อนจะหันมาแตะแขนมารดา

ผ่านไปปีกว่าแพร์รี่เพิร์ลก็เริ่มมีพริกทอดรสใหม่เข้ามาเพิ่ม…มือเรียวยาวแบบผู้ชายที่ดูแข็งแรงแม้กระทั่งข้อนิ้วล้วงลงไปหยิบพริกทอดรสหมูชะมวงในถุงซิปล็อกขึ้นมาเคี้ยวกร้วม ๆ โดยไม่คิดชวนเพื่อนที่นั่งเป็นแขกอยู่เลยสักนิด พออีกฝ่ายหรี่ตาลงเหมือนอาฆาตแค้น ภัทรก็ยกก้นถุงกรอกพริกทอดแสนอร่อยเข้าปากจนหมดห่อ“กูไม่น่าเป็นเพื่อนกับคนอย่างมึงเลย”“ถ้าไม่ใช่กู ใครจะคบมึงไอ้วิณณ์ ตอนนี้ไอ้คชาก็ถูกเตะโด่งไปอยู่เมืองนอกแล้วด้วย”“เหอะ แต่พูดถึงไอ้คชากูก็นึกถึงไอ้คีย์มันนะ ไฟแรงฉิบ มันไปสอยนางร้ายตัวท็อปมาควงเล่นได้ไง กูยังงง”“เรื่องของมัน ช่างเถอะ” เขาเองก็เคยงงเหมือนที่เพื่อนพูด สงสัยจนถึงกับเคลือบแคลงว่าคิรินอาจมีส่วนร่วมกับการซุกซ่อนกนกนารีไว้ที่ไหนสักแห่ง แต่พอเห็นเด็กคนนั้นมูฟออนไปคบกับนางร้ายจอมหยิ่งได้ เขาก็บุกเข้าไปถามเพื่อความแน่ใจ ทว่าคำตอบที่ได้เหมือนถูกเด็กหนุ่มเอาน้ำร้อนสาดกลับมา“ทำไมกูจะเดินไปข้างหน้าไม่ได้ ในเมื่อกูทำทุกอย่างที่อยากทำกับเฟิร์นหมดแล้ว ตอนเป็นเพื่อนกูก็หวังดีกับเขา ตอนกูรักกูก็ให้เกียรติเขาอย่างเปิดเผย เพราะงั้นกูไม่มีอะไรต้องเสียใจหรือติดค้างเขาอีก” ตีแสกหน้า กล้าหาญและ

สถานีอนามัยแห่งหนึ่งบนดอยสูงทางภาคเหนือ ที่ดูจะคึกคักเป็นพิเศษเพราะเป็นวันที่นัดตรวจสุขภาพของผู้สูงอายุและผู้มีโรคเรื้อรังประจำตัว หญิงสาวผิวขาวเหมือนน้ำนมเดินมายังโต๊ะด้านหน้าที่ถูกเตรียมไว้สำหรับเช็กประวัติเบื้องต้นและวัดความดันของผู้ป่วย แก้มทั้งสองข้างที่แดงซ่านเหมือนลูกตำลึงสุกเพราะอากาศตอนเช้าที่ค่อนข้างเย็น พอลมพัดพลิ้วปลายผมของเธอก็ปลิวผ่านไปข้างแก้ม เจ้าของดวงหน้าใสจึงหยิบยางรัดผมที่คล้องติดข้อมือมารวบผมขึ้นง่าย ๆ เป็นหางม้า ก่อนจะเริ่มทำหน้าที่ของตนเองต่อคนไข้ที่นัดเข้ามาในวันนี้บางส่วนคงต้องส่งต่อไปโรงพยาบาลที่ด้านล่าง แต่หลัก ๆ ก็จะเป็นการตรวจรักษาพยาบาลขั้นต้นและจ่ายยาตามประวัติจากโรงพยาบาลต้นทางตามหลักของศูนย์สุขภาพตำบลพอใกล้เที่ยงคนที่เคยคึกคักก็เริ่มบางตาลง หญิงสาวแก้มชมพูระเรื่อกวักมือเรียกคนไข้ที่มาล่าช้าเป็นคิวสุดท้าย“ป้าบัวค่ะ ป้าบัวตอง” หญิงชรา รูปร่างค่อนข้างเจ้าเนื้อเดินมานั่งที่เก้าอี้สำหรับวัดความดัน พร้อมกับทักทายเจ้าหน้าที่สาวคนสวยที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดีเพราะต้องมารับยาโรคไขมันและโรคความดันโลหิตสูงอยู่ทุกเดือน“ยื่นแขนออกมาหน่อย เดี๋ยวหนูวัดความดันให้ค่ะ

หลังจากประชุมปิดโครงการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ที่ภูเก็ตของกลุ่มธนกรกรู๊ปที่พงศ์พีระถือหุ้นร่วมอยู่เสร็จเรียบร้อย ภัทรก็ลุกออกจากที่ประชุมทันที โดยที่เพื่อนอย่างไฮโซวิณณ์รีบเดินมาประกบแล้วชวนไปกินข้าวเที่ยงกันที่ร้านอาหารญี่ปุ่นของคชา ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลเหมือนเช่นทุกครั้งที่มาประชุมร่วมกันในช่วงกลางวัน“ไม่กิน กูรีบ” ภัทรปฏิเสธอย่างไม่รักษาน้ำใจใด ๆ ทั้งสิ้น รีบจ้ำอ้าวออกจากห้องประชุมโดยเร็ว จังหวะเดียวที่เขาได้หยุดพักคือการเดินสวนทางกับเจ้าสัววาทิตบิดาของเพื่อนสนิทแล้วยกมือไหว้ทักทาย จากนั้นก็รีบเดินหายเข้าไปในลิฟต์ทันที“เจ้าภัทรมันรีบไปไหนของมัน”“คงรีบแล่นเรือขึ้นดอย เตรียมอวนไปจับปลาเนื้อขาวมั้งพ่อ” วิณณ์มองตามหลังเพื่อนสนิทพร้อมกับเบ้ปาก นึกไปถึงเมื่อราวสามสี่เดือนก่อนที่มันยืนทำหน้าหล่อตาซึ้งอยู่ริมผา และบอกกับเขาว่า “พอแล้ว แค่นี้กูก็พอใจแล้ว” เครดิตเรื่องคำพูดของไอ้ภัทรติดลบและเชื่อถือไม่ได้แบบสุด ๆ !“อะไรของพวกแก” เจ้าสัววาทิตมองตามฝ่ายที่หายลับไปก่อนจะได้ยินคำตอบแปลกประหลาดของลูกชายให้ยิ่งงงงวยหนักเข้าไปอีก“ไม่มีอะไรหรอก พ่อมาก็ดีแล้ว เลี้ยงข้าวหน่อยสิ”คนทิ้งเพื่อนพาตัวเองมา

สี่เดือนผ่านไป คราวนี้กนกนารีเดตสำเร็จ…เจ้าสาวหมาด ๆ ลืมตาขึ้นในอ้อมกอดของผู้ชายที่เธอได้มาเป็นสามีโดยนิตินัยได้สำเร็จเสร็จสิ้นตามกระบวนการ ถือเป็นผลงานดีเด่นของเธอในรอบปี...กนกนารีแอบหัวเราะขำเยี่ยงหญิงร้ายกาจ ก่อนจะเขี่ยปลายจมูกโด่งเป็นสันของเขาเล่น จูบหน้าผากเบา ๆ แล้วค่อยก้าวขาลงจากเตียง หลังจากลองให้โอกาสตัวเองและให้โอกาสเขา เธอก็เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าจากเชียงรายตามกลับมายังกรุงเทพฯ อีกครั้ง แต่ถึงเธอจะไม่เจอภัทร เธอก็ตั้งใจไว้แล้วว่าสุดท้ายก็ต้องกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองอยู่ดีหญิงสาวกวาดตามองเพนต์เฮาส์ของเขาด้วยความคิดถึง กลับมาจากเชียงรายคราวนี้เธอไม่ได้กลับมาอยู่กับเขาที่นี่อีก…แต่เลือกที่จะนอนอยู่ที่ชั้นบนของร้านขายยา บอกกับภัทรไปว่าอยากให้เราค่อย ๆ เรียนรู้กันไป แต่ความจริงมันเป็นกุศโลบายของการเล่นตัว!กนกนารีหันกลับไปหรี่ตามองคนที่ยังหลับอุตุอยู่บนเตียงเหมือนนางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ครั้งที่แล้ว เดตสี่ปีไม่ได้เป็นแฟน แต่เดตคราวนี้ เธอได้แหวนกลับมา! รู้สึกชนะแบบใส ๆ…หญิงสาวยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะก้าวไปยังระเบียงกว้าง เปิดฉากกั้นเลื่อน คราวนี้เธอเจอเรือนกระจก กนกนารีเดินเข้าไปในน