All Chapters of รักโคตรร้าย ผู้ชายฮาร์ดคอร์: Chapter 111 - Chapter 120

วันคืนผันผ่านจวบจนกระทั่งถึงวันนัดกับคนไข้พิเศษของอาจารย์หมอกมล ซึ่งท่านมอบหมายให้เธอรักษาอาการหูอื้อของคนไข้ตามที่เห็นสมควรอีกครั้ง คิริมาขึ้นตึกผู้ป่วยมาในช่วงเช้าของวัน เพราะบ่ายเธอมีนัดกับคนไข้ของตัวเองอีกหลายราย แถมแต่ละรายอาการค่อนข้างหนักทั้งนั้น “สวัสดีค่ะคุณลุง” คุณหมอสาวยกมือไหว้และเอ่ยทักทายคนไข้ด้วยท่าทางเป็นกันเอง หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นก็รู้สึกว่าผู้ใหญ่ของทั้งสองครอบครัวจะสนิทสนมกันมากขึ้น “สวัสดีหนูครีม” คนป่วยที่ติดแหง็กอยู่กับเตียงมากว่าสองอาทิตย์เอ่ยทักทายด้วยท่าทางเบื่อหน่าย อยู่ๆ กว่าสองอาทิตย์ที่แล้วโรคเบาหวานของนายบัญชาก็กำเริบรุนแรง แถมยังเป็นไข้เรื้อรัง และกลับมามีอาการหูอื้เหมือนตอนที่โรคกำเริบในครั้งก่อนเมื่อหลายเดือนที่ผ่านมาเปี๊ยบ “หลังจากที่หนูสั่งยาให้เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว กินแล้วเป็นยังไงบ้างคะ อาการหูอื้อของคุณลุงดีขึ้นบ้างไหม” คิริมาเปิดอ่านผลการตรวจเลือดและวัดความดัน ก่อนจะเอ่ยถามอาการที่เธอจะต้องให้การรักษา “ไม่เลย ลุงว่ามันหนักกว่าเดิมเสียอีก” นายบัญชาเอ่ยบอกด้วยสีหน้าไม่สู้จะดีนัก กังวลหนักด้วยเกรงว่าหูของตัวเองจะไม่กลับมารับรู้การได

คิริมาเอ่ยไล่เสียงแข็งๆ พลางแกะวงแขนกำยำที่รัดรอบเอวอ้อนแอ้นออก ทว่าพอหันมาเผชิญหน้าอีกฝ่ายก็ผวากอด หายใจหอบแรง หน้าแดงก่ำ และหากสังเกตดีๆ ก็จะเห็นว่ากรามแกร่งเกร็งแน่นแวบหนึ่ง เหมือนเขากำลังอดทนอดกลั้นกับอะไรบางอย่าง แต่เธอก็มิอาจทราบได้ “ไม่ไป จะนอนกับเมีย” พงษ์สวัสดิ์เอ่ยอย่างอ้อนๆ แล้วก้มลงหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่ ก่อนจะซุกหน้าลงตรงซอกคอระหง แล้วไซ้ไปมาประหนึ่งแมวน้อยอ้อนเจ้าของ กัดฟันเล่นบทอ้อนแบบไม่เข้ากับหน้าและท่าทางหายใจหอบแรงด้วยความกระหายจัด ทั้งที่อยากจะเล่นบทโหดหื่นใจแทบขาด แต่ก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้ บอกตัวเองว่าห้ามหักหาญน้ำใจเธอแบบเถื่อนถ่อยอย่างเด็ดขาด ถึงจะอยากรักเธอจนแทบคลั่งก็ต้องอดทนอดกลั้นเข้าไว้ “ไปนอนกับน้องหญิง น้องอาย หรือไม่ก็คู่หมั้นของคุณโน่น” เสียงแข็งๆ ทำให้คนฟังอมยิ้ม นี่เธอแอบสนใจเขาอยู่ใช่ไหม ถึงจำชื่อผู้หญิงที่เขาแสร้งควงได้ขนาดนั้นนรกเถอะว่ะ!ยิ่งเมียทำเหมือนหึงเขายิ่งอยาก…แต่ต้องเคลียร์กันให้เข้าใจเสียก่อน“น้องหญิงน่ะเมียไอ้เผ่า น้องอายน่ะเมียไอ้ธี ส่วนยัยพิมมี่ก็ไม่ใช่คู่หมั้นและไม่ใช่เมียผม เพราะ ‘เมียผม’ อยู่นี่”เขาเอ่ยบอกเส

พงษ์สวัสดิ์บีบนวดต้นคอขณะเดินลงมายังลานจอดรถ วันนี้เขายุ่งมากจนรู้สึกล้าไปหมด แถมเมื่อวานยังไปยิมกับธีรเดชต่อยมวยกันจนเหงื่อท่วม ทำให้เพลียจัด พอมาเจอเรื่องวุ่นๆ ทั้งวัน รักษาคนไข้ที่หลายๆ เคสค่อนข้างหนักและต้องใช้จิตวิทยาขั้นสูง ไหนจะเรื่องสุขภาพของพ่อที่อยู่ๆ โรคก็กำเริบขึ้นมาอีกครั้ง แต่อะไรก็ไม่มากวนใจเขามากเท่าเรื่องของพิริยา เขานึกว่าหล่อนจะเลิกมาวุ่นวายกับเขา แต่เปล่าเลย หล่อนมีความตั้งใจจะจับเขาทำสามีจนตัวสั่น โดยไม่แคร์ว่าเขาจะด่ากราดใส่หน้าและปฏิเสธไปหลายต่อหลายครั้งจนเบื่อที่จะพูดแล้ว ว่าหล่อนไม่ใช่สเปกเขา เขาไม่เอาหล่อน ต่อให้ผ่านไปอีกร้อยปีคนที่เขาจะเลือกมาเคียงข้างก็ไม่ใช่หล่อน แต่ผู้หญิงสมองทึบปัญญานิ่มคนนั้นก็ยังไม่เลิกที่จะตามตื๊อ หนักสุดถึงขั้นไปดักรอที่คอนโด ทำเอาเขาโกรธจนตัวสั่น นึกอยากจะทำร้ายร่างกายผู้หญิงเป็นครั้งแรกในชีวิต แต่ก็ทำได้เพียงโทรไปเรียกรปภ.มาลากหล่อนออกไปจากห้องของเขา และสั่งว่าห้ามให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในคอนโดอย่างเด็ดขาด ซึ่งดูเหมือนว่าจะหายวุ่นๆ อยู่สักพัก แต่คราวนี้หล่อนมาตามถึงโรงพยาบาล มิหนำซ้ำยังออกตัวแรง ซึ่งเขาทำอะไรมาก

พงษ์สวัสดิ์!คนบ้า! เขาเป็นป๋าของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กันย่นจมูกกับน้ำคำตีขลุมของคนซึน แต่ก็อดอุ่นใจไม่ได้จากนั้นคิริมาก็วางไฟฉายไว้ตรงพื้น ย่อตัวลงไขกุญแจ ก่อนจะดันขอบประตูม้วนจากด้านล่างให้ค่อยๆ เลื่อนขึ้นสู่ด้านบน ขณะที่มือจับขอบประตูให้เคลื่อนขึ้นทุกวินาทีหัวใจดวงน้อยก็เต้นไม่เป็นส่ำ เป็นเขาจริงๆ ด้วยวินาทีแรกที่เห็นว่าคนที่มาตะโกนเรียก และเขย่าประตูหลอนประสาทหลายต่อหลายครั้ง คือพงษ์สวัสดิ์จริงๆ คิริมาก็นึกอยากจะโผเข้ากอดอีกฝ่าย แค่เห็นหน้าเขาเธอก็อุ่นใจขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ “จะยืนมองหน้าผัวอีกนานไหม ผมขอเข้าไปข้างในหน่อย”คนที่ทำท่าจะจับขอบประตูม้วนยกขึ้นช่วยโน้มตัวมาหา แล้วกระซิบข้างหู ซึ่งทั้งคู่อยู่ในลักษณะเกือบประชิด หันหน้าเข้าหากัน ทำให้เธอได้สติ ปล่อยมือจากขอบประตู แล้วลนลานถอยหลัง ก่อนที่ไฟจะสว่างพรึ่บขึ้น คิริมาฉวยไฟฉายมาปิดด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เพราะสติยังไม่ครบถ้วน เพราะมัวแต่อึ้งๆ จนทำอะไรไม่ถูก พอรู้ตัวอีกทีเขาก็ฉวยถุงใบโตที่ถือติดมือมาด้วยมาวางด้านใน แล้วจัดการดึงประตูม้วนลงมา ล็อกกุญแจอย่างแน่นหนา ก่อนจะก้มลงหยิบถุงที่วางอยู่ตรงพื้นใกล้ๆ

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ที่สุดก็มาถึงวันเสาร์ คิริมายืนรออยู่หน้าโรงเรียนเซ็นต์มารีอาคอนแวนต์ตามที่ได้นัดหมายกับพงษ์สวัสดิ์เอาไว้ แต่กลับไร้เงาของอีกฝ่าย เธอเดินวนไปวนมาอยู่แถวๆ หน้าโรงเรียนเอกชนชื่อดังด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ แค่มาอยู่ตรงสถานที่ที่เคยเป็นอดีตคิริมาก็รู้สึกหวาดหวั่น ตื่นกลัว และวิตกกังวลอย่างไร้การควบคุม เธอทำหน้ายุ่งหลังจากส่งข้อความเฟสไปหาแล้วเขาไม่เปิดอ่าน โดยไม่รู้ว่าทุกอากัปกิริยาของตนกำลังตกอยู่ในสายตาของใครบางคน ซึ่งกำลังนั่งซุ่มอยู่ในรถที่จอดอยู่ริมฟุตปาธอีกฟากของถนนหน้าโรงเรียน “เอ่อ…ถามหน่อยได้ไหมพิมมี่ เธอรักหมอพงษ์เขาจริงๆ เหรอ” วาสินีเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ด้วยนึกสงสัยเพราะยังเห็นอีกฝ่ายคั่วกับพิชญะอยู่ ซึ่งกิรณาก็เอ่ยเสริมอย่างเห็นด้วย“นั่นดิ” “รักไม่รักมันไม่สำคัญหรอก แต่นังครีมต้องแพ้ฉัน!” พิริยาเชิดหน้าเอ่ยอย่างฉะฉาน สำหรับหล่อนไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการทำให้คิริมาพบกับความพ่ายแพ้และหายนะอีกแล้ว“นั่น…พีทเดินข้ามถนนไปแล้ว”หล่อนเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นพิชญะซึ่งอยู่ในชุดรปภ.ของโรงเรียนเดินข้ามไปอีกฟากของถนน ส่วนรปภ.ตัวจริงก็ถูกวางยาสลบและลากตัวไปซุ