ความจริงยิ่งเจ็บ (150%)

“นี่คุณ!”

คนถูกฉวยโอกาสแบบไม่ทันตั้งตัวหลุดอุทาน ตากลมเบิกกว้าง ขณะยกมือขึ้นกุมแก้มร้อนจี๋ เมื่อมองไปยังลูกสาวแล้วเห็นว่าเด็กน้อยกำลังก้มหน้าก้มตาพยายามตักแครอทในถ้วยแกงจืด จึงค่อยลอบผ่อนลมหายใจออกมา เพราะกลัวว่าคนหน้าทนที่กำลังเดินอ้อมไปนั่งลงในฝั่งตรงข้าม และส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้เธอ จะทำอะไรประเจิดประเจ้อต่อหน้าลูก

“แค่ชื่นใจนิดเดียวเอง”

จอมเจ้าเล่ห์ยังไม่วายขยิบตาให้

“คนฉวยโอกาส!”

“อย่าหวงตัวนักเลยน่าทูนหัว แก้มบี๋ไม่ได้ติดปากผมออกมาเสียหน่อย”

ดูพูดเข้า

“แต่แก้มเมียใครน้า…หอมชะมัด”

เห็นเขาเอ่ยสัพยอกหยอกเย้า แถมยังยิ้มใส่ตา บูรณิมาก็ทำหน้าบึ้ง ถลึงตาใส่ แต่กระนั้นก็ยังยอมที่จะตักข้าวใส่จานให้เขา จะทำยังไงได้หน้าที่ทำกับข้าวก็เป็นเธอ ดูแลลูกหลังจากพี่เลี้ยงกลับไปแล้วก็เป็นเธอ แถมตอนกลางคืนเขายังเอาเปรียบด้วยการทำบ้าๆ กับร่างกายเธออีก อีตาแก่นั่นเขี้ยวลากดินอย่างกับอะไรดี

“หน้าแดงแบบนั้น คิดถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่เหรอคะ”

คนไร้ยางอายยังมีหน้ามาพูดจาคะขากับเธอ

“ทะลึ่ง!”

เจ้าของพวงแก้มร้อนฉ่าถลึงตาใส่ ก่อนจะหันไปสนใจลูกสาว ตักไข่เจียวพอดีคำวางลงบนข้าวสวย แล้วคอยดูและเป็นกำลัง