ตอนที่ 13 ต้องตื๊อต่อ

 

หลังจากสารภาพว่าชอบปณัยกรไปแล้วสุพิชฌาย์ก็รู้สึกโล่งใจที่ได้บอกความรู้สึกของตัวเองออกไป หญิงสาวไม่หวังจะให้ปณัยกรตอบรับเป็นแฟนกับเธอในตอนนี้เพราะรู้ว่าคนเย็นชาอย่างเขามันเข้าถึงยาก หญิงสาวคุยกับอาจารย์กิ่งแก้วแล้วว่าเธอชอบเขาจริงๆ อาจารย์กิ่งแก้วบอกว่าถ้าชอบเขาก็อดทนและให้เวลาเขาได้คิดได้ทบทวนความรู้สึกของตัวเอง

สุพิชฌาย์รู้ว่าในอดีตปณัยกรเคยมีแฟนเป็นอาจารย์ที่สอนอยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน จากนั้นฝ่ายหญิงก็ย้ายไปสอนมหาวิทยาลัยอีกที่หนึ่งทำให้ทั้งสองห่างกันและไม่มีเวลาให้กันสุดท้ายก็เลิกรากันไปจากนั้นปณัยกรก็ยังไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย ส่วนแฟนของเขาก็แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว

เธอไม่รู้ว่าที่ปณัยกรยังไม่ยอมมีผู้หญิงคนอื่นเพราะยังลืมคนรักเก่าไม่ได้หรือเพราะเขามีความสุขกับการใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้หรือเปล่าแต่เธอก็ไม่ละความพยายามที่จะต้องจีบเขามาเป็นแฟนให้ได้

ตอนแรกก็แค่อยากจะเอาชนะเพราะเห็นว่าเขาเป็นคนหน้าตาดี ถ้าได้ควงได้อวดคนอื่นว่าเป็นแฟนก็คงจะทำให้ใครต่อใครอิจฉา แต่พอได้ใกล้ชิดจริงๆ กลับรู้สึกทั้งรักทั้งหลงเขาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน

เขาเหมือนเย็นชาแต่ก็แฝงไปด้วยความอบอุ่น ทุกอย่างมันแสดงออกมาทางสายตาและท่าทางแม้ปณัยกรจะพูดน้อยถามอะไรก็ตอบสั้นๆ แต่เธอสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่เขามีให้กับเธอ

สุพิชฌาย์เตรียมตัวเข้านอนแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเธอส่งสติกเกอร์บอกฝันดีไปให้กับอาจารย์หนุ่มห้องฝั่งตรงข้าม เมื่อเห็นเขาอ่านแล้วก็ยิ้มก่อนจะเก็บโทรศัพท์แล้วหลับไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุข

เช้าวันต่อมาสุพิชฌาย์ก็รีบตื่นนอนแต่เช้าเธอรีบออกจากคอนโดมิเนียมก่อนเวลาปกติเพราะยังไม่กล้าสู้หน้าปณัยกรสักเท่าไหร่ เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยก็รีบตรงเข้าไปหาเพื่อนสองคนที่รออยู่บริเวณโรงอาหาร

“แกมีอะไรจะเล่ารีบบอกมาเลยนะ” เจนิตารีบพูดถามเพราะก่อนหน้านี้สุพิชฌาย์โทรมาบอกให้พวกเธอทั้งสองคนมารอที่โรงอาหารและบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะเล่าให้ฟัง

“ใจเย็นสิเจนขอฉันไปซื้อข้าวก่อนนะ”

“ฉันซื้อมาเผื่อแล้วข้าวผัดกุ้งของโปรดแกแล้วจะเอาอะไรอีกไหม”

“แหมแค่นี้รู้ใจฉันจริงๆ เลยนะใบตอง”

สุพิชฌาย์ทานข้าวไปได้ไม่กี่คำเพื่อนสองคนก็จ้องหน้าจนเธอต้องวางช้อนกับส้อมลงบนจาน

“นี่อยากรู้กันมากเลยใช่ไหม”

“ก็อยากรู้สิ แกรีบกินสิจะได้เล่าให้ฉันสองคนฟัง”

“แกเร่งให้ฉันกินเดี๋ยวข้าวก็ติดคอหรอกนะเจน”

“จะติดคอได้ไงนี่ฉันซื้อน้ำมาให้แล้ว” ณัฐมลส่งขวดน้ำมาให้

ทั้งสองคนยังจ้องสุพิชฌาย์ราวกับเธอเป็นนักโทษ หญิงสาวทานอีกไม่กี่คำรวบช้อนส้อมแล้วหยิบน้ำขึ้นมาดื่มก่อนมองหน้าเพื่อนทั้งสอง

“เอาล่ะทีนี้พวกแกสองคนตั้งใจฟังเรื่องที่ฉันจะเล่าดีๆ นะ” สุพิชฌาย์เห็นเพื่อนสนใจเรื่องของตนเองก็ยิ้ม

“ก็ตั้งใจฟังไง ฉันสองคนรอมานานแล้วเล่ามาสักทีเถอะเปียโน” เจนิตาคะยั้นคะยอ

“เมื่อวานฝนตก”

“พวกฉันรู้แล้วไม่ต้องเล่าก็ได้” ณัฐมลพูดขัดขึ้น

“ใจเย็นๆ สิฉันก็กำลังจะเล่าตามลำดับเหตุการณ์ไง แกนี่ใจร้อนไปได้นะใบตอง”

“ก็ฉันอยากรู้นี่”

“เอาล่ะทีนี้ฉันจะเล่าแล้วอย่าพูดแทรกนะ ถ้าแกพูดแทรกขึ้นมาฉันจะหยุดเล่าทันทีเลย”

“สัญญาเลยจะไม่พูดแทรก” เจนิตารีบสัญญาเพราะกลัวเพื่อนจะไม่เล่าให้ฟัง

“เมื่อวานฝนตกฉันกับอาจารย์ไนท์ก็เลยไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกัน แต่เราสั่งพิซซ่ากับไก่เกาหลีมากินที่ห้องของเขา บรรยากาศมันดีมากๆ เลยแหละ กินอาหารที่ชอบดูซีรีส์ที่ชอบด้วยกัน”

“แค่นี้เหรอไม่เห็นมันจะสำคัญตรงไหน”

“ก็ฉันยังเล่าไม่ถึงจุดที่สำคัญไงล่ะใบตองแกก็รีบถามขึ้นมาก่อน”

“แล้วทำไมแกไม่ข้ามไปจุดที่สำคัญเลยล่ะเปียโนจะรอให้ฉันสองคนอกแตกตายรึไง”

“เอาน่าทีนี้จะถึงจุดสำคัญแล้ว”

“ยังไงรีบเลยนะ”

“ระหว่างนั้นฉันก็ชวนเขาคุยไปเรื่อย ฉันถามว่าเคยมีแฟนไหมเขาก็บอกว่าเขาเคยมีแฟนแล้วก็ถามว่าเขาชอบผู้หญิงแบบไหน”

“แล้วเขาชอบผู้หญิงแบบไหนล่ะแบบแกหรือเปล่า”

“อาจารย์ไนท์ไม่ได้บอกว่าชอบผู้หญิงแบบไหน”

“อ้าวแล้วมันยังไง”

“ฉันก็เลยบอกเขาไปว่าฉันชอบเขาและขอเขาเป็นแฟน”

“อะไรนะ นี่แกไปสารภาพกับเขาแบบนั้นแล้วเขาไม่ตกใจแย่เลยเหรอ”

“ท่าทางอาจารย์ไนท์ก็ตกใจอยู่นะเจน”

“แล้วเขาตอบตกลงหรือเปล่า” เจนิตาถามต่อ

“ไม่นะอาจารย์เขาเงียบก็บอกว่าฉันยังเด็ก”

“ที่เขาไม่ให้คำตอบอาจเพราะเขาไม่ชอบเด็กก็ได้”

“เขาไม่ให้คำตอบว่าจะตกลงเป็นแฟนฉันหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะฉะนั้นฉันยังมีความหวัง ฉันบอกเขาแล้วว่าฉันไม่เร่งรัดเอาคำตอบ”

“แล้วแกคิดว่าจะทำยังไงต่อล่ะเปียโน”

“ก็คงทำตัวเป็นปกตินั่นแหละเจน”

“แกคิดว่าบอกความในใจไปแล้วทำตัวเป็นปกติกับเขาได้เหรอ”

“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อเช้าฉันก็รีบออกมายังไม่ได้เจอเขาเลย”

“แกไม่กล้าสู้หน้าเขาแบบนี้แกจะรู้ได้ยังไงว่าเขารู้สึกอะไรกับแกหรือเปล่า”

“ฉันหลบหน้าเขาไม่นานหรอกใบตอง เย็นนี้ก็คงไปกินข้าวกับเขาอย่างเคยนั่นแหละ”

“แต่ฉันมีความคิดที่ดีกว่านั้นนะเปียโน ในเมื่อเราบอกว่าชอบเขาไปแล้วเขายังเย็นชาไม่ตอบรับหรือปฏิเสธเราก็ต้องลองใจเขาดู”

“ลองใจยังไง”

“ก็ลองไม่สนใจเขาสิ เย็นนี้ก็ไม่ต้องไปกินข้าวกับเขาห่างกับเขาสักพัก”

“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้”

“ถ้าแกไม่ทำแบบนั้นจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าเวลาที่ไม่เจอกันเขาคิดถึงแกหรือเปล่า”

“แต่ฉันต้องคิดถึงเขามากแน่ๆ ตั้งแต่ย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันฉันกับเขาก็เจอกันแทบทุกวันเรากินข้าวเย็นด้วยกันตลอดนะ”

“ก็ลองหายไปจากชีวิตเขาสิจะได้รู้ว่าที่ผ่านมาเขารู้สึกอะไรกับแกบ้างหรือเปล่า บางทีเขาอาจจะเห็นแกเป็นแค่เพื่อนบ้านเห็นเป็นแค่นักศึกษาไม่ได้มองเป็นคนรักหรือเป็นแฟน แต่ถ้าหากเราหายไปจากชีวิตเขา เขาก็อาจจะรู้หัวใจตัวเองนะ” เจนิตาเสนอความคิด

“แล้วถ้าเกิดฉันเงียบไป เขาก็เงียบไปล่ะฉันว่าแผนนี้ไม่น่าจะได้ผล”

“แล้วแกคิดว่าจะทำยังไงเปียโน ฉันสองคนไม่มีประสบการณ์จีบผู้ชายด้วยสิแนะนำแกได้ก็แค่นี้ แหละส่วนใหญ่ก็จะมาจากซีรีส์”

“สำหรับฉันนะฉันคิดว่าตื๊อเท่านั้นแหละที่จะครองโลก”

“เฮ้ย....สุภาษิตนั้นมันโบราณมากเลยนะ” ณัฐมลหัวเราะ

“แต่ฉันคิดว่ามันได้ผลนะ เขายังไม่ชอบฉัน ฉันก็เอาตัวเข้าไปใกล้ชิดเขาเรื่อยๆ สักวันอาจารย์ไนท์ก็คงจะใจอ่อน”

“แต่แกเหลือเวลาอีกนิดเดียวนะเปียโน” เจนิตาเตือน

“ก็เพราะฉันรู้ว่าเหลือเวลาอีกนิดเดียว ฉันก็เลยสารภาพความรู้สึกออกไป จากนี้ฉันจะรุกให้หนักขึ้น ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าอาจารย์ไนท์เขาจะใจแข็งและเย็นชากับฉันได้นานแค่ไหน” สุพิชฌาย์พูดอย่างมุ่งมั่น

“แต่แกอย่าพึ่งเก็บเรื่องอาจารย์มาคิดให้ปวดหัวนะ เดือนหน้าพวกเราต้องสอบปลายภาคและก็จะจบปีสี่ ฉันว่าแกพักเรื่องอาจารย์ไนท์ไปก่อนดีไหมเปียโน” เจนิตาพูดด้วยความเป็นห่วงเพราะกลัวว่าเพื่อนจะคิดเรื่องนี้จนไม่สนใจการเรียน

“ฉันหยุดคิดเรื่องเขาไม่ได้หรอก ฉันวางแผนไว้แล้วว่าช่วงอ่านหนังสือสอบฉันจะไปอ่านหนังสือในห้องของเขา”

“ไปอ่านหนังสือในห้องอาจารย์ไนท์แล้วแกจะมีสมาธิเหรอ” ณัฐมลถามอย่างแปลกใจ

“มีสิอ่านหนังสือไปด้วยมองหน้าอาจารย์ไปด้วยเป็นกำลังใจอย่างดีเลยนะแก อีกอย่างเวลาฉันไม่เข้าใจตรงไหนอาจารย์ไนท์ก็ช่วยอธิบายให้ฉันฟังได้ มันดีมากๆ เลยนะ ฉันไม่ทำให้เรื่องความรักทำให้เสียการเรียนหรอกนะ” เธอพูดแล้วยิ้มเมื่อนึกถึงวันที่ตัวเองไปนอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องทำงานของอาจารย์หนุ่ม