ตอนที่ 12 คำถามที่ดีคำตอบกลับเงียบ

 

ฝนตกหนักตั้งแต่ช่วงบ่าย กว่าสุพิชฌาย์จะกลับมาถึงคอนโดก็เกือบค่ำทั้งที่ปกติใช้เวลาเดินทางเพียงไม่นานแต่เพราะฝนตกรถก็เลยเคลื่อนตัวได้ช้ากว่าทุกวัน

หญิงสาวมองหยาดน้ำฝนที่ตกลงมาอย่างเหม่อลอย ตอนนี้ก็ผ่านมานานเกือบสองเดือนแล้วที่เธอย้ายมาอยู่ที่คอนโดมิเนียมแห่งนี้

ตอนนี้ความสนิทสนมระหว่างเธอกับปณัยกรก็เพิ่มมากขึ้น แต่ก็ในฐานะเพื่อนบ้านและนักศึกษากับอาจารย์เท่านั้น สุพิชฌาย์เหลือเวลาอีกไม่ถึงสองเดือนเธอก็จะเรียนจบและจากนั้นก็ต้องไปเรียนภาษาก่อนที่จะเริ่มเรียนปริญญาโทที่อังกฤษ

เธอคิดว่าถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่คงจะจีบอาจารย์ปณัยกรมาเป็นแฟนก่อนไปเรียนต่อไม่ได้แน่ๆ หญิงสาวคิดว่าการรอให้เขารู้เองว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขามันคงช้าไป

สุพิชฌาย์หยิบโทรศัพท์มือถือที่แล้วกดเบอร์โทรของชายหนุ่มห้องตรงกันข้ามโดยไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย

“อาจารย์กลับมาถึงห้องหรือยังคะ” เพราะตอนมองออกไปนอกหน้าต่างเธอเห็นรถติดมากก็เลยไม่แน่ใจว่าเขากลับมาถึงหรือยัง

“มาถึงได้สักพักหนึ่งแล้ว เปียโนอยู่ที่ห้องใช่ไหม”

“ค่ะอาจารย์ ข้างนอกฝนตกหนักมากเลยค่ะหนูดูพยากรณ์อากาศแล้ว คืนนี้ฝนน่าจะตกหนักไปอีกนาน เราสั่งอะไรมากินดีไหมคะ หนูไม่อยากออกไปข้างนอกเลย”

“แล้วเปียโนอยากกินอะไรล่ะ”

“อากาศดีแบบนี้กินพิซซ่ากันไหมคะเขาน่าจะส่งให้เราได้”

“ก็ดีนะ”

“หนูสั่งเองนะคะถ้าอาหารมาถึงแล้วหนูขอไปกินที่ห้องอาจารย์ได้ไหม”

“ได้สิ ถ้าเขามาส่งก็บอกผมนะ ผมจะลงไปเอาเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูลงไปเอาเองดีกว่าหนูมีพัสดุที่ต้องรับด้วยค่ะ เมื่อกี้นิติโทรขึ้นมาบอก”

“เอานั้นก็ได้”

สุพิชฌาย์รีบสั่งพิซซ่าและไก่เกาหลีมาเพิ่มอีกอย่างระหว่างนั้นก็นั้นก็นั่งรอให้ของมาส่ง เมื่อถึงเวลาหญิงสาวก็เดินลงไปอาหารก่อนจะกลับขึ้นมาเคาะประตูห้องของปณัยกร

ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาแล้วยิ้มเห็นว่าในมือของหญิงสาวไม่ได้มีแค่พิซซ่าอย่างที่เธอบอก

“ซื้ออะไรมาเพิ่มเหรอเปียโน ส่งมาสิผมช่วยถือ”

“หนูสั่งไก่เกาหลีมาด้วยค่ะ พิซซ่าอย่างเดียวกลัวไม่อิ่ม” สุพิชฌาย์หัวเราะก่อนจะเดินตามอาจารย์หนุ่มเข้าไปด้านใน

“อยากจะนั่งที่โต๊ะในห้องครัวหรือนั่งดูทีวีไปด้วยกินไปด้วยล่ะ”

“ขอนั่งดูทีวีดีกว่านะคะ” เธอยกถาดพิซซ่ามาวางไว้บนโต๊ะด้านหน้าโซฟา

ทั้งสองคนนั่งทานพิซซ่าด้วยกันในห้องรับแขกสายตาจับจ้องไปบนทีวีจอยักษ์ที่ปณัยกรเปิดค้างเอาไว้

“อาจารย์ชอบดูซีรีส์แนวนี้เหรอคะ”

“อือ ถ้าเปียโนกลัวก็เปลี่ยนช่องนะ” เขาพูดแล้วส่งรีโมทให้กับหญิงสาว

“หนูไม่กลัวหรอกค่ะ ที่หนูถามก็เพราะหนูเองก็ชอบซีรีส์แนวสืบสวนเหมือนกัน หนูว่ามันมีอะไรให้คิดตามดูแล้วมาน่าเบื่อค่ะ”

“ผมก็คิดอย่างนั้น” ปณัยกรรู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อยที่สุพิชฌาย์ชอบดูอะไรแบบนี้

หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วยิ้มก่อนจะเริ่มคุยในสิ่งที่ตัวเองคิดมาอย่างดีแล้ว

“อาจารย์เหงาไหมคะ”

“ไม่นะ” เขาตอบและมองหน้าเธอเพราะแปลกใจกับคำถาม

“อาจารย์เคยมีแฟนไหมคะ” เธอถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

“เคยมีครับ” ปณัยกรชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบอย่างช้าๆ

“แล้วทำไมถึงเลิกกันล่ะคะ” สุพิชฌาย์ถามด้วยความสนใจ

“ผมไม่มีเวลาให้เธอน่ะ”

“เธอเป็นอาจารย์เหมือนกันไหมคะ”

“ใช่ครับ”

“แปลกนะคะ เป็นอาจารย์เหมือนกันน่าจะเข้าใจกัน” สุพิชฌาย์แสดงความคิดเห็น

“มันพูดยากครับ”

“แสดงว่าตอนนี้อาจารย์ไนท์โสดเหรอคะ”

“ครับ”

“หนูว่าอาจารย์น่าจะหาใครสักคนมาอยู่ด้วยนะคะ อยู่คนเดียวแบบนี้หนูว่ามันเหงา”

“แต่ผมไม่เหงานะ กลับมาเตรียมการสอน ตรวจรายงานเวลาก็หมดไปเยอะแล้ว”

“แล้วอาจารย์ชอบผู้หญิงแบบไหนคะ” สุพิชฌาย์เปลี่ยนคำถาม

“อยากจะรู้ไปทำไม”

“เผื่อว่าหนูจะหาผู้หญิงที่ถูกใจให้อาจารย์”

“อย่าเลย ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเสียเวลากับผม ผมเป็นมันเป็นพวกอินโทรเวิร์ดแล้วยังเย็นชาอีกคงยากที่จะมีใครสนใจ”

“มันก็ไม่เสมอไปหรอกนะคะ อย่างน้อยก็มีหนูคนหนึ่งที่ชอบอาจารย์”

ปณัยกรชะงักมือที่กำลังจะหยิบพิซซ่าขึ้นมาทาน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและความประหลาดใจ

“ล้อกันเล่นใช่ไหมล่ะ” ปณัยกรหัวเราะเพราะติดว่าสุพิชฌาย์น่าจะกำลังล้อเขาเล่น

“ไม่นะคะอาจารย์หนูพูดจริง”

“คุณยังเด็กมากนะเปียโนจะมาชอบผมได้ยัง”

“หนูไม่เด็กแล้วนะคะอาจารย์ หนูอายุยี่สิบสองแล้วค่ะ” สุพิชฌาย์โต้แย้งอย่างรวดเร็ว

“แต่คุณก็ยังเรียนอยู่”

“แต่หนูอยู่ปีสี่แล้วนะคะ อาจารย์เป็นแฟนกับหนูได้ไหม”

“เปียโน....” ปณัยกรตกใจเป็นครั้งที่สอง

“หนูพูดจริงนะคะอาจารย์ หนูชอบอาจารย์มากๆ แต่หนูยังไม่เร่งรัดคำตอบอาจารย์ตอนนี้ก็ได้หนูให้เวลาอาจารย์คิดค่ะ”

“บอกได้ไหมทำไมถึงอยากเป็นแฟนกับผม”

“ก็หนูชอบอาจารย์เลยอยากเป็นแฟนอาจารย์”

“เหตุผลมีแค่นี้เองเหรอเปียโน”

“ค่ะไม่เห็นต้องคิดอะไรให้มากมายเลย”

“แต่คุณเคยเป็นนักศึกษาของผม มันไม่เหมาะสมหรอกครับ”

สุพิชฌาย์เงียบไปครู่หนึ่ง เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาคือความจริง แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้

“แต่ตอนนี้หนูไม่ได้เรียนกับอาจารย์แล้วนะคะ”

“แต่ผมว่าคุณยังเด็กนะ อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้คุณสนิทกับผมมากก็เลยอยากจะเป็นแฟนผม ลองคุณได้ไปสนิทกับคนอื่นมากๆ ความคิดของคุณก็อาจจะเปลี่ยน”

“หนูไม่มีทางเปลี่ยนใจหรอกค่ะ คนมันชอบไปแล้วจะให้เปลี่ยนใจก็ยาก” หญิงสาวพูดแล้วยิ้มเหมือนเรื่องที่เราพูดไม่ได้มีความสำคัญอะไรแต่ในใจกับเต้นแรงเพราะกลัวว่าปณัยกรจะโกรธ

บทสนทนาเงียบไปอีกครั้ง สุพิชฌาย์จ้องมองซีรีส์บนทีวีจอยักษ์ขณะที่ปณัยกรจมอยู่กับความคิดและคำสารภาพของหญิงสาว

ปณัยกรไม่แน่ใจว่าที่เธอบอกว่าชอบเขานั้นเป็นสิ่งที่ออกมาจากใจจริงหรือเป็นเพราะตอนนี้เขาเป็นคนเดียวที่สนิทกับเธอกันแน่ แต่สำหรับเขาแล้วการสนิทกับสุพิชฌาย์มันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรแต่ถ้าจะให้คบกับเธอเป็นแฟนมันก็ยากเพราะมองไม่เห็นอนาคตระหว่างเขากับเธอเลย

หลังจากทานพิซซ่าเสร็จสุพิชฌาย์ก็อยากให้เวลาปณัยกรได้ใช้ความคิดหญิงสาวจึงขอตัวกลับ

“อาจารย์คะหนูกลับก่อนหวังว่าสิ่งที่หนูพูดกับอาจารย์วันนี้อาจารย์จะเก็บไปคิดนะคะ หนูไม่เร่งรัดคำตอบเลย” เธอยังคงยิ้มสดใสอย่างเดิม

“ครับ” เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินไปส่งเธอที่หน้าประตู

เธอเดินออกจากห้องของเขาไป ปณัยกรปิดประตูลงอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและความลังเลใจ เขารู้ว่าความรู้สึกของตนเองที่มีต่อสุพิชฌาย์มันมากกว่าเพื่อนบ้าน มากกว่าอาจารย์กับนักศึกษาแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะยอมรับความจริง