Semua Bab That Gigolo Turned Out to be a Billionaire: Bab 91 - Bab 100

Nakatingin ako kay Benjamin Avelino na nakatayo ilang hakbang lang mula sa akin, halatang litaw ang tikas niya sa gitna ng mga bisita. May hawak siyang dalawang baso ng champagne at iniabot niya ang isa sa akin, may ngiti sa labi pero hindi umaabot sa mata.“Ang isang babae na kagaya mo, hindi dapat mag-isa sa ganitong klase ng party,” sabi niya, malambot ang boses pero may tono na nagbigay ng kakaibang kilabot sa likod ko.“Salamat, pero mas gusto ko ng tubig ngayong gabi,” sagot ko nang magalang, itinaas ang baso kong halos wala nang laman.“Hindi ka umiinom?” Dumaan ang tingin niya sa katawan ko, tumigil nang matagal sa ilang parte bago bumalik sa mukha ko. “Interesting.”Para bang sa simpleng salitang iyon, pakiramdam ko para akong nakahubad.“Wala lang ako sa mood,” sagot ko, pinilit gawing matatag ang boses ko kahit ramdam ko na ang hindi komportableng hangin sa paligid.“Damian is always lucky,” dagdag ni Ben, hindi pinansin ang sagot ko at lumapit pa ng isang hakbang. “Ev

~ Damian ~“Damian, ako…” Unti-unting tumayo si Helga, nakasandal sa counter ng banyo. Nakatitig siya sa pregnancy test, pero agad ding ibinalik ang tingin sa akin. “Hindi ito yung iniisip mo.”Pinilit kong alisin ang tingin ko sa kahon at tumingin sa kanya. Lalo pang kita ang kaputlaan niya sa malamig na ilaw ng banyo, at mas halata rin ang mga eyebags niya.“Iniisip ko? And what exactly am I thinking?” Lumabas ang boses ko na masyadong kalmado kumpara sa gulo sa isip ko.“Si Via ang nagdala niyan kanina.” Bahagya niyang itinuro ang test. “May crazy theory siya na buntis daw ako kasi ilang beses na akong nasusuka. Pinilit niya akong gawin yung test, pero…”Crazy theory. Of course. Huminga ako ng malalim, pinilit ayusin ang isip ko.“Maybe she has a point,” sabi ko ng neutral. “Hindi ka maganda ang pakiramdam nitong mga araw. Mas mabuti nang sure tayo.”Umiling si Helga, mahigpit ang kapit niya sa counter.“Hindi na kailangan. We’ve always been careful.”“Always?” Mabilis luma

Pagpasok namin sa mansyon ng Avelino, sinalubong kami ng tahimik na karangyaan. Ang marmol na sahig kumikislap na parang salamin, malinaw ang repleksyon ng mga hakbang namin. Nakaalalay ang kamay ni Damian sa likod ko, isang kilos na parang naging automatic na niya sa mga nakaraang oras.“Virus,” sabi niya, inuulit ang diagnosis ni Dr. Mendes, parang hanggang ngayon iniisip pa rin niya. “At least now we know kung bakit ka nahihilo.”“Everything is always virus,” sagot ko na may mahina pero pilyong ngiti, sabay hubad ng sapatos para maramdaman ang malamig na sahig. “May lagnat? Virus. Sakit ng ulo? Virus. Zombie apocalypse? Sure, Virus lang na super aggressive.”Natawa si Damian, at ang tawa niyang iyon umalingawngaw sa maluwag na hall. Ang ngiti niya, bihira pero totoo, bigla akong nabigla. Parang nawala lahat ng bigat sa mukha niya.“The important thing is you’ll be fine,” dagdag niya habang inayos ang isang hibla ng buhok ko na lumabas sa messy bun ko. “A few days of rest, lots o

Unti-unting bumababa ang hapon sa lupain ng Avelino, at kumikislap sa mga ubasan ang kulay ginto at kahel. Pagkatapos ng maghapon na pahinga, na si Damian mismo ang nagbantay sa pag-inom ko ng gamot at tubig na parang masyado siyang seryoso doon, pakiramdam ko ay mas malakas na ako at kaya ko nang lumabas ng kwarto.Naglakad ako sa hardin, humihinga nang malalim sa sariwang hangin na matagal ko ring hindi naranasan. Halos wala na ang Virus, naiwan lang ang konting panghihina at gutom na unti-unti nang bumabalik matapos ang ilang araw na puro sabaw at likido.Gusto ni Damian na samahan ako, pero tinawagan siya ni Javier tungkol sa investors na Hapon. “Ten minutes,” pangako niya, hinalikan ang noo ko bago bumalik sa loob ng bahay. “Don’t go too far.”Ang hardin ng mansion ay parang maze ng mga halamang maingat na ginupit at mga klasikong estatwa. Sabi ni Lolo Gerardo, replica raw iyon ng isang hardin sa Toscana na dinisenyo pa ng tatay niya noong ipinagawa ang mansyon.Nakakita ako n

Sumara ang pinto ng kwarto sa likod namin na may mahinang tunog. Dumiretso si Damian sa banyo, binubuksan ang mga butones ng kanyang duguang damit gamit ang mabilis at galit na kilos. Sumunod ako nang may alinlangan, patuloy pa ring iniisip ang mga nangyari sa hardin.“Hubarin mo ang damit mo,” sabi ko, habang pumapasok sa maluwang na banyo kung saan binuksan na niya ang cabinet ng first aid kit. “Kailangan kong makita kung gaano kalala ang damage.”Tumingin siya sa akin, halatang pagod pero may halong pagiging matigas ang ulo na parang bata.“I'm fine. Mostly it's his blood.”“Hubarin mo ang damit mo,” ulit ko, mas matatag ang boses ko. “Now.”Siguro may bigat ang tono ko kaya naintindihan niyang hindi ako papayag sa pagtutol. Huminga siya nang malalim at tuluyang hinubad ang sira niyang damit, inilantad ang dibdib na kahit sa ganoong sitwasyon, imposibleng hindi mapansin. Pero agad na napunta ang atensyon ko sa lumalabas na pasa sa kanyang kanang tagiliran.“Bruise lang,” bulon