All Chapters of That Gigolo Turned Out to be a Billionaire: Chapter 81 - Chapter 90

Kumapit ang mga daliri ko sa bedsheet habang umaarko ang katawan ko sa sarap. Mahigpit ang hawak ni Damian sa balakang ko, matindi at walang tigil ang ritmo niya. Madilim ang kwarto, tanging liwanag lang ng city lights ang pumapasok sa pagitan ng blinds, gumagawa ng anino sa mga katawan naming magkahalo.“Damian…” Napaungol ako na parang pakiusap habang lalo niyang binilisan ang galaw niya, hindi inaalis ang mga mata sa akin.May halong urgency ang bawat haplos, bawat halik, bawat ulos, parang sinusubukan naming bawiin ang nawala noong naglipat kami mula sa honeymoon pabalik dito. O baka naman sinusubukan naming gumawa ng bago, isang bagay na para lang sa amin dito, sa bagong realidad na ito.Sinakop niya ang labi ko sa isang malalim at possessive na halik, tinatakpan ang mga ungol ko habang ang kamay niya ay natagpuan ang eksaktong lugar kung saan pinakanangangailangan ko siya. Nangalog ang buong katawan ko sa bawat eksperto niyang haplos, habang mas lalo pang lumalakas ang tensyon

~ Damian ~Ang almusal sa hacienda ng mga Avelino sa Light Flame ay palaging naging tahimik at mag-isa para sa akin. Noong bata pa ako hanggang sa pagtanda, bihira kong makita ang mga magulang ko na kumakain sa mesa. Ang mga tauhan naman, laging may distansya at pormal. Kaya nasanay na akong kumain nang tahimik, iniisip ang mga plano at gagawin ko sa araw na iyon.Maliban na lang kapag nandoon si Lolo. “Ito ba ang tawag mong almusal?” reklamo ng lolo ko, nakatingin nang hindi sang-ayon sa tasa ng kape at sa tinapay na halos hindi ko man lang ginalaw. “Noong panahon ko, men ate like real men! Rice, Eggs, fresh bread, ham... Even fish in the morning. Ayan oh, kagaya ng plato ko.” Itinuro pa niya ang pagkaing sobra-sobra sa harap niya. “Kaya ang generation n’yo laging anxious. Hindi kasi marunong kumain ng tama!”Napangiti ako kahit pagod. Hindi ako masyadong nakatulog kagabi, ilang ulit akong nagising, parang instinct na hinahanap si Helga sa tabi ko. Yung awkward na tawag sa telepo

Dahan-dahan akong nagising, ramdam ko pa rin ang hapdi at kiliti sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi. Tulog pa si Damian sa tabi ko, isang braso niya nakapulupot sa bewang ko, parang ayaw akong pakawalan. Relax ang mukha niya, ibang-iba sa seryoso niyang anyo kapag gising.Tinitigan ko siya sandali, mahahabang pilikmata, matikas ang panga, at ang mga labi niya na ilang oras lang ang nakalipas ay dumaan sa bawat parte ng katawan ko. Ang daya naman, sobrang gwapo pa rin kahit natutulog.Parang naramdaman niya ang titig ko, kaya dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata niya. Agad na nakatuon sakin yung matindi niyang asul-abo na tingin.“Good morning,” mahina niyang sabi, paos pa ang boses dahil kagigising lang.“Good morning,” sagot ko, bigla akong kinabahan kahit na ang dami na naming pinagsamahan kagabi.Ngumiti siya at hinila ako palapit.“Did you sleep well?” tanong niya.“After you finally let me sleep? Yes.”Mas lalo siyang ngumiti, mayabang pa.“I don’t remember hearin

Ang formal dinner ay ginanap sa banquet hall, kung saan nakahanda ang mahabang oak table para sa tatlumpung tao – halo ng mga kamag-anak ng Avelino, mahahalagang investors, at mga personalidad mula sa wine industry. Nakaupo ako sa pagitan ni Damian at ng isang sikat na enologist na agad kong nakalimutan ang pangalan, habang si Benjamin ay umupo malapit kay Gerardo.Laking ginhawa ko nang makita si Via na nakaupo sa kabilang side, nakaharap sa akin at paminsan-minsan ay kumikindat kapag may guest na nagsasalita ng sobrang pretentious na komento.Unang course ang dumating: scallops na may lemon butter. Ang ganda ng presentation, pero sa unang amoy pa lang, parang sumama agad ang tiyan ko. Ang amoy ng seafood sobrang lakas at parang nakakasuka.“Hindi ka ba gutom?” tanong ni Damian ng mahina, napansin ang pag-aatubili ko.“Medyo masama lang ang pakiramdam ko,” bulong ko, pilit ngumiti. “Siguro dahil sa nerbiyos.”Bahagyang kumunot ang noo niya, halatang nag-aalala.“Do you want to s

Mas lalo pang puno ng tao ang main hall pagdating namin ni Via. Ang tugtog ng quartet ay napalitan ng mas lively na playlist, at marami sa mga bisita ang nagsasayawan sa gitna. Si Gerardo ay nakapalibot sa ilang matatandang ginoo, animated habang nagkukwento ng kung anong nakakatawang bagay base sa lakas ng tawa ng mga nakikinig.Kumikinang ang mga chandelier at nagre-reflect sa mga mamahaling alahas ng mga babae, para bang maliliit na bituin na sumasayaw sa dingding habang gumagalaw sila. Habang bumababa kami sa hagdan, ilang mukha ang napatingin sa amin, may mga curious, may mga nanghuhusga. Ang pagiging bagong Mrs. Avelino ay parang laging nasa ilalim ng microscope, at hanggang ngayon, hindi pa rin ako sanay.“Hayun si Javier,” bulong ni Via, sabay kindat sa direksyon kung nasaan siya kausap ang dalawang lalaking naka-suit. “I’ll go check if he needs… assistance.”“Sure. I’m sure he’s desperately waiting for your help,” sagot ko nang may halong biro.Ngumiti lang si Via, inayos