That Gigolo Turned Out to be a Billionaire のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

Parang tumigil ang tibok ng puso ko nang makita ko ulit si Mariel, nakatitig diretso sa akin na parang handang ilantad ako, ipahiya ako. Pero buti na lang, agad siyang tinawag para sa final preparations kaya umalis siya. Malapit na magsimula ang seremonya.“Avelino Winery? Saan mo naman kinuha yun?” tanong ko.Itinuro ng lalaking kaharap ko ang isang waiter na may dalang mga inumin. Bigla niyang kinuha ang isang bote at ipinakita ang label sa akin. Avelino.“From what will be our best friend tonight,” sabi niya habang nagbuhos ng dalawang baso. “I think you need this, to start.”“Smart choice, gumamit ng brand na kilala. Pero may alam ka ba talaga sa wine?”“Alam ko na ang wine is just like people,” sagot niya na may pilyong ngiti, lumapit pa lalo kaya ramdam ko ang init ng katawan niya. “The best ones are enjoyed slowly… first, you smell the aroma…” bumaba saglit ang tingin niya sa lips ko “then you take just a little taste, let the flavor spread…” bumaba ang boses niya sa isang

Mas bumilis ang tibok ng puso ko.Tinanggal niya ang sinturon, binuksan ang pantalon at hinayaan itong mahulog, lumabas ang suot niyang itim na brief na dikit na dikit sa katawan. At halos nakalimutan kong huminga. Bawat muscle, bawat linya ng katawan niya parang ginawa para magkasala. At alam niya iyon.Lumapit siya sa akin sa loob ng tubig, dahan-dahan lang, parang wala siyang minamadali. Pero yung mga mata niya nagsasabi ng iba. Gutom siya. Gutom sa akin.Sandali akong nagdalawang-isip. Isang estranghero na nagkukunwaring mayaman sa umaga, at ngayon nakatitig sa akin na parang ako ay espesyal. Ano ba itong ginagawa ko? Pero bigla kong naalala si Dexter, kung paano niya ako tinitigan nung party, yung tingin ni Mariel na may awa, na para bang kawawa ako at hindi kaya makahanap ng taong gaya ni Damian kung wala akong bayad. Kailangan ko ito. Kailangan kong maramdaman ulit na may naghahangad sa akin, kahit na lalaki lang na binayaran ko.Nang makalapit siya, dumausdos ang mga kamay

“Syempre meron nga. Hindi mo ba naaalala? Ikaw ang fiancée ko. At ikakasal tayo soon.”Parang kampanang basag ang tunog ng sinabi ni Damian sa utak ko. Ang lakas ng tibok ng puso ko, halos natabunan na ang mga mahihinang tawa ng mga saleslady sa paligid.Ako, fiancée niya? Saang parallel universe naman yun may sense?Biglang lumapit ang boss ko, nakangiti na parang nakabenta ng Mona Lisa.“Helga, grabe! Ang galing mo! Isa sa pinakamahal na gown naibenta natin, dahil sa 'yo.”Nag-blink lang ako, hindi makasabay sa bilis ng pangyayari.“Ha?”“Oo, yung gown! Ang laki ng benta. Ikaw talaga ang best seller dito.” Kumindat pa siya at dagdag pa. “Pwede ka nang umuwi nang maaga ngayon, reward mo.”Habang umaalis siya, nanatili akong nakatitig kay Damian na parang kakaamin lang siya na alien siya. Gigolo lang siya na binayaran ko for one night, tapos ngayon bumibili ng pinakamahal na wedding gown at nagsasalita tungkol sa kasal? At higit sa lahat, saan siya kumukuha ng pera?Nanlamig a

Naglalakad-lakad ako paikot sa kwarto, pakiramdam ko nawawala na ang katinuan ko kasabay ng konting dignidad na natitira. Yung message ni Damian kumikislap pa rin sa screen ng cellphone ko na parang warning ng paparating na disaster: "Our conversation isn’t over yet, sweetheart.""Okay, fine," bulong ko sa sarili ko habang hinahagod ang mukha ko. "I mistook a billionaire CEO for a gigolo."Sino ba ang niloloko ko? Hindi nangyayari ito. Never. Sa kahit sinong normal na tao.Nag-vibrate ulit ang cellphone ko. Si Via, nag-send pa ng screenshots ng mga comments sa social media.Pangalan ko ang nasa lahat ng gossip accounts."Who is the mysterious woman who captured the heart of Damian Caius Avelino?""Hot billionaire CEO in love! Is the country’s most desired bachelor finally settling down?""Damian Caius Avelino’s new fiancée appears out of nowhere! Mystery or scam?"Nag-scroll ako pababa, mas lalo akong nanlumo sa bawat comment."She looks like a gold digger.""He could get any

Nakatitig si Damian sa akin, matalim at puno ng kumpiyansa. Para bang alam na niya ang magiging sagot ko. Para bang nakaplano na lahat ng galaw sa laro na pareho naming pinasok nang hindi sinasadya.Pero bago ako makasagot, may isang bagay muna akong gustong malaman.“Bakit ka umalis?” tanong ko, mas mahina ang boses ko kaysa sa plano ko.Napakunot ang noo niya, halatang naguguluhan.“What?”“Yung umaga na ‘yon. Sa hotel. You just… left.” Napalunok ako, ayaw ko man aminin pero ramdam ko ang bigat ng kahinaan ko. “Umalis ka na lang. Wala man lang goodbye.”May nagbago sa tingin niya. Parang may dumaan na anino ng… ano? Guilt? Pagsisisi? Pero agad din iyong nawala kaya hindi ko masyadong naintindihan.“May meeting ako,” sagot niya, halatang umiiwas.“Seven in the morning, on Saturday?” tinaas ko ang kilay ko.“Nothing personal, Helga.”Tatlong simpleng salita, pero parang sampal sa akin. Nothing personal. Oo nga naman. Bakit magiging personal para sa kanya? Para sa kanya, sigur