Semua Bab That Gigolo Turned Out to be a Billionaire: Bab 41 - Bab 50

Nakatitig lang ako kay Damian, pilit iniintindi ang sinabi niya. Babalik ako sa mansyon? Sa lugar kung saan kami nagkunwaring magkasintahan. Kung saan kami naging sobrang lapit. Kung saan muntik na akong mahulog nang totoo.“Hindi ko alam kung magandang idea iyon,” sagot ko sa wakas.“Probably not,” tugon niya, na ikinagulat ko. “Pero practical. At wala ka namang ibang option ngayon.”Napakagat ako ng labi habang nakatingin sa iisang maleta ko. Tama siya. Ang dami ng turista ngayon sa Light Flame, halos lahat ng hotel puno o kaya sobrang mahal ng presyo.“Wala akong ibang intention, Helga,” dagdag niya, mas malambot ang boses. “It’s just a place to stay until your flight. A place you already know.”Napakagat ako ng labi, hindi makadesisyon agad. Simple lang naman ang offer niya, isang lugar na matutuluyan. Walang komplikasyon. Walang expectation.“Okay,” sagot ko sa wakas. “Pero magtutuloy pa rin akong mag-try na i-rebook ang flight ko.”Kinuha ni Damian agad ang maleta ko bago

Umiikot sa isip ko ang mga sinabi ni Damian habang naghahanda akong umalis. “It’s not like she’s really the kind of woman for someone in my position.” Bawat salita ay parang sugat na paulit-ulit na bumubuka.Nagbihis ako nang maayos – dark jeans, isang blazer na maayos ang gupit, at simpleng blouse. Hindi ito yung suot na gagamitin ko kung nagtatrabaho pa ako sa Sun's Valley, pero sapat para makalusot sa event nang hindi pinapansin ng iba.Simple lang ang plano ko: pumunta sa complex, tingnan kung maayos ang presentation ng Avelino, tapos aalis agad. Walang gulo, walang drama. Gusto ko lang makumpirma na gumana ang babala ko tungkol sa sabotage.Sumakay ako ng taxi papunta sa complex habang nakatanaw sa tanawin ng Light Flame. Nakakatawa at masakit isipin kung paanong isang napakagandang lugar ay naging eksena ng napakaraming sakit. Tahimik lang ang driver, marahil napansin niya na ayaw ko makipag-usap.Pagdating ko, puno na ng tao ang event. May mga makukulay na booth, mga taong n

Masyadong maliwanag ang ilaw sa ospital, yung puting may halong asul na parang sumisipsip ng lahat ng kulay at buhay ng tao. Naglakad ako sa corridor na amoy disinfectant, bitbit ang isang maliit na bag na may sandwich at isang thermos na mabigat sa kamay ko.Simula nang umalis ang ambulansya, parang nag-blur ang lahat ng oras. Pagkatapos ng unang gulat, parang nag-automatic mode ang utak ko. Tumawag ako sa reception ng hospital para makumpirma na naka-admit na si Gerardo, at naisip kong hindi makakatulong kung mag-isa lang ako sa mansion, puro pag-iisip ng kung anu-ano.Naabutan ko si Damian sa lugar na sinabi ng receptionist, sa waiting area ng cardiology. Nakaupo siya mag-isa sa plastic chair, nakayuko, hawak ang ulo habang nakabaon ang mga kamay niya sa buhok niyang gusot na. Yung dati niyang perpektong ayos na suit, ngayon gusot na; wala ang necktie, at nakabukas ang ilang butones ng polo niya.At that moment, he looked so… human.Tahimik akong lumapit at umupo sa tabi niya. D

Tahimik na dumadausdos ang kotse sa paikot-ikot na kalsada papunta sa mansyon. Sa bintana, nakita ko ang mga ubasan na nababalutan ng malamlam na liwanag ng buwan, parang malungkot at tahimik. Ang driver, nakatutok sa daan, halatang iniwasan ang tensyon na nasa likod ng sasakyan.Nakasandal si Damian, nakapikit ang mga mata pero halata na gising. Ang bigat ng pagod, pisikal at emosyonal, ay naka-ukit sa mukha niya. Nang sa wakas ay nagsalita siya, mababa at paos ang boses:“Hindi mo kailangang gawin ’yon.”Nanatili akong nakatingin sa tanawin sa labas, parang may mahanap akong aliw sa madidilim na hugis ng mga ubas.“Hindi ko ginawa para sa 'yo,” sagot ko, may pait na hindi ko natago sa boses ko. “Ginawa ko para sa lolo mo.”“Still,” dagdag niya, at sa gilid ng mata ko, nakita kong dumilat siya at nakatingin na sa akin. “Thank you.”Ramdam ko ang titig niya, pero tumanggi akong lumingon. Natatakot ako na kung gagawin ko, makikita niya ang lahat, ang sakit ng mga salitang narinig

Habang naglalakad kami ni Damian sa isang parte ng property na hindi ko pa nakikita, pakiramdam ko walang katapusan ang mga pasilyo ng bato. Sa bawat hakbang, mas lumalamig ang hangin at mas nagiging tahimik ang paligid. Normal na uli ang paghinga ko, pero ramdam ko pa rin ang bakas ng luha sa pisngi ko.“San tayo pupunta?” tanong ko sa wakas, medyo umuugong ang boses ko sa mga pader ng bato.“Sa favorite spot ko dito sa property,” sagot niya, hindi inaalis ang pagkakahawak sa kamay ko.Bumaba kami sa isang paikot na hagdang bato hanggang sa makarating kami sa isang malaking pintuang kahoy. May pinindot siyang code sa maliit na panel at bumukas ito ng marahan.“Welcome sa main cellar ng Avelino.”Pagpasok ko, agad akong napahinto. Ang laki ng lugar, mas malawak kaysa sa inakala ko. Maliwanag pero malambot ang ilaw, kaya parang may mga aninong sumasayaw sa pader. Puro malalaking barrels ng oak ang nakaayos nang dire-diretso, may ilan na halos yakapin ko na kung susubukan. Sa gilid