All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 101 - Chapter 110

กลิ่นอับชื้นผสมกลิ่นสนิมจางๆ ลอยคละคลุ้งในห้องใต้ดิน แสงไฟนีออนดวงเดียวกลางห้องกระพริบถี่ ส่งเสียงครางฮือเบาๆ แข่งกับความเงียบที่น่าอึดอัดธนาทัศนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเก่ากลางห้อง เสื้อเชิ้ตสีขาวราคาแพงยับย่น ปลดกระดุมบนเผยให้เห็นแผงอกที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจที่ยังไม่สงบจากการตามล่าที่คว้าน้ำเหลว ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยหนวดเคราเขียวครึ้มและขอบตาดำคล้ำ นัยน์ตาแดงก่ำจ้องมองไปที่ประตูเหล็กหนาหนักเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังกระทบพื้นปูนเข้ามาใกล้"เอามันเข้ามา!"สิ้นเสียงตะโกนของเดช ประตูเหล็กถูกผลักเปิดออก ร่างของหญิงสาวในชุดสาวใช้ที่สภาพมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง ถูกเหวี่ยงเข้ามาในห้อง ส้มล้มกลิ้งไปกองกับพื้นปูนเย็นเฉียบ ตัวสั่นเทาเหมือนลูกนกตกน้ำ"นาย... ฮือ... นายจ๋า... หนูไม่ได้ตั้งใจ..."ส้มรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่งคุกเข่า พนมมือไหว้ปลกๆ ไม่กล้าเงยหน้าสบตาคู่คมที่มองลงมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อธนาทัศมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า"มึงหนีไปทำไม" น้ำเสียงทุ้มต่ำ เรียบเย็น แต่ทรงพลังอำนาจ"หนู... หนูแค่จะกลับบ้าน... แม่หนูไม่สบาย...""โกหก"เดชโยนซองเอกสารสีน้ำตาลลงตรงหน้าส้ม รูปถ่ายสเต

เสียงยางรถยนต์บดเบียดกับพื้นคอนกรีตดังเอี๊ยดสนั่นเมื่อขบวนรถตู้กันกระสุนสีดำสามคันแล่นเข้ามาจอดเทียบท่าบริเวณลานกว้างของท่าเรือเก่าริมแม่น้ำเจ้าพระยา บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด มีเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่งและกลิ่นน้ำเน่าเหม็นโชยมาตามลมประตูรถตู้คันกลางถูกเปิดออก"ลงมา!"เดชกระชากร่างของผู้หญิงในชุดนอนผ้าซาตินสีแดงที่ขาดวิ่นลงมาจากรถ รินาถลาลงไปกองกับพื้นซีเมนต์เปียกชื้น หัวเข่ากระแทกพื้นจนถลอกเลือดซึม ผมเผ้าที่เคยจัดทรงสวยงามบัดนี้ยุ่งเหยิงปรกหน้าปรกตา ใบหน้าสวยเฉี่ยวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบมาสคาร่าและรอยฟกช้ำจากการถูกลากถู"ไม่! ...ไม่ไป! ปล่อยกู!"รินากรีดร้องเสียงหลง ตะเกียกตะกายพยายามจะหนี แต่ถูกลูกน้องสองคนล็อกแขนไว้แน่น หิ้วปีกขึ้นมาเหมือนหิ้วตุ๊กตาที่พังแล้วธนาทัศก้าวลงจากรถตามลงมาเป็นคนสุดท้าย รองเท้าหนังราคาแพงเหยียบลงบนพื้นน้ำขังจนน้ำกระเซ็น ร่างสูงยืนตระหง่าน ควงปืนพกในมือเล่น สายตาคมกริบมองหญิงสาวที่ดิ้นพล่านอยู่ตรงหน้าด้วยความเวทนาปนสมเพช"ทัศ! ...ทัศช่วยรินาด้วย! สั่งให้พวกมันปล่อยรินาเดี๋ยวนี้!"รินาหวีดร้อง พยายามส่งสายตาเว้าวอนไปให้ชายหนุ่ม "รินาผิดไปแล้ว... รินาขอโทษ... อย

รถเอสยูวีกันกระสุนคันใหญ่แล่นผ่านรั้วอัลลอยด์เข้ามาจอดเทียบท่าหน้ามุขบันไดคฤหาสน์อันธการกุลในเวลาตีสี่เศษ ท้องฟ้ายังมืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟสนามที่ส่องสว่างกระทบตัวถังรถที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและคราบเขม่าควันเครื่องยนต์ดับลงความเงียบสงัดเข้าปกคลุมทันที เป็นความเงียบที่แตกต่างจากสนามรบเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง ไม่เสียงปืน ไม่มีเสียงระเบิด ไม่มีเสียงกรีดร้องขอชีวิตธนาทัศนั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัย มือหนาที่เปรอะเปื้อนคราบเลือดแห้งกรังและเขม่าดินปืนยังคงกำรอบวงพวงมาลัยแน่น ศีรษะพิงพนักเบาะ หลับตาลงช้าๆ ปล่อยลมหายใจร้อนผ่าวออกมาทางจมูกจบแล้ววิทูรตายแล้ว ธุรกิจคู่แข่งพินาศย่อยยับ รินาถูกส่งไปลงนรกทั้งเป็นเขาชนะ... ชนะราบคาบแต่ทำไม... ในอกข้างซ้ายมันถึงได้โหวงเหวงเหมือนมีรูโหว่ขนาดใหญ่ ลมเย็นยะเยือกพัดผ่านเข้าไปกัดกินก้อนเนื้อข้างในจนปวดร้าวไปหมดชายหนุ่มเปิดประตูรถ ก้าวเท้าหนักอึ้งลงสัมผัสพื้นหินอ่อน ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลและความบอบช้ำประท้วงความเจ็บปวด แผลผ่าตัดที่ต้นแขนซ้ายปวดตุบๆ เลือดเริ่มซึมออกมาจนชุ่มผ้าก๊อซอีกครั้ง แต่เจ้าตัวไม่สนใจเดินโซซัดโซเซขึ้นบันไดหน้าตึก ไม่รอให้ใครมา

ปฏิทินตั้งโต๊ะถูกกากบาททับวันที่ 365หนึ่งปีเต็มห้องทำงานใหญ่บนชั้นสองของคฤหาสน์อันธการกุลตกอยู่ในสภาพกึ่งมืดสลัว ผ้าม่านหนาทึบถูกปิดไว้ตลอดทั้งวันทั้งคืน กั้นแสงตะวันไม่ให้เล็ดลอดเข้ามา ราวกับเจ้าของห้องต้องการขังตัวเองไว้ในความมืดมิดตลอดกาลกลิ่นเหล้าหึ่งผสมกลิ่นบุหรี่ฉุนกึกอบอวลจนแทบสำลัก ขวดวิสกี้เปล่านับสิบขวดวางระเกะระกะอยู่บนพื้นพรมราคาแพง เศษแก้วที่แตกกระจายยังคงอยู่ตามมุมห้อง ไม่มีใครกล้าเข้ามาทำความสะอาด เพราะคำสั่งเด็ดขาดที่ห้ามใครรบกวนธนาทัศนั่งพิงพนักเก้าอี้หนังตัวใหญ่ ร่างกายที่เคยกำยำสมส่วนบัดนี้ซูบผอมจนแก้มตอบ เบ้าตาลึกโหลขอบตาดำคล้ำจากการอดนอนเรื้อรัง หนวดเคราขึ้นครึ้มรุงรังปิดบังใบหน้าคมคายที่เคยเกลี้ยงเกลา ผมเผ้ายุ่งเหยิงยาวระต้นคอ เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งหลุดลุ่ยเผยให้เห็นซี่โครงที่ปูดโปนออกมาสภาพไม่ต่างจากคนติดยา หรือขอทานข้างถนนมือสั่นเทายกแก้วเหล้าเพียวๆ ขึ้นกระดก รสชาติบาดคอไหลลงกระเพาะที่ว่างเปล่า"อึก..."เสียงไอโขลกดังขึ้น ร่างสูงงอตัวลงกุมท้อง ความเจ็บปวดแล่นพล่าน แต่มันเทียบไม่ได้กับความทรมานในใจที่กัดกินมาตลอดหนึ่งปีหนึ่งปีที่พลิกแผ่นดินหาหนึ่งปีที่จ

เสียงดนตรีแจ๊สบรรเลงคลอเบาๆ ภายในห้องบอลรูมขนาดใหญ่ของโรงแรมห้าดาวกลางกรุง แสงไฟจากโคมระย้าคริสตัลสาดส่องกระทบเครื่องเพชรวูบวาบของผู้ร่วมงานสังคมชั้นสูง แก้วแชมเปญถูกชนกันดังกริ๊กเบาๆ เคล้าเสียงหัวเราะจอมปลอมและการเจรจาธุรกิจที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากการกุศลงานกาลาดินเนอร์เพื่อมูลนิธิเด็กกำพร้าประจำปีช่างน่าขัน...ธนาทัศยืนถือแก้ววิสกี้อยู่ในมุมมืดของห้องวีไอพีบนชั้นลอย สายตาคมกริบมองลงไปยังฝูงชนเบื้องล่างด้วยความว่างเปล่า สองปีผ่านไป... เวลาเจ็ดร้อยกว่าวันที่หมุนเวียนเปลี่ยนผ่าน ไม่ได้ช่วยเยียวยาบาดแผลให้หายดี แต่มันกลับทำให้แผลนั้นกลายเป็นเนื้อร้ายที่กัดกินหัวใจจนด้านชาภาพลักษณ์ภายนอกของชายหนุ่มดูดีขึ้นกว่าปีก่อนอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายที่เคยซูบผอมกลับมากำยำแข็งแรงจากการโหมออกกำลังกายอย่างบ้าคลั่งเพื่อระบายความเครียด หนวดเคราที่เคยรุงรังถูกโกนจนเกลี้ยงเกลา เผยให้เห็นใบหน้าคมคายที่หล่อเหลาแต่เย็นเยียบดุจรูปสลักหินอ่อน ชุดสูททักซิโดสีดำสนิทสั่งตัดพิเศษจากอิตาลีขับเน้นความสง่างามและน่าเกรงขามแต่แววตา... ว่างเปล่าไร้ชีวิต"นายครับ"เดชเดินเข้ามากระซิบข้างหลัง "เรื่องที่ดินย่านบางนาเรีย