All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 111 - Chapter 120

บรรยากาศภายในห้องประชุมบอร์ดบริหารชั้นบนสุดของอาคารอันธการกุล กรุ๊ป ตึงเครียดจนแทบจะจุดไฟติด เครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบทำงานหนักแข่งกับอุณหภูมิเดือดดาลของเหล่าผู้ถือหุ้นอาวุโสและตัวแทนกลุ่มทุนจากฮ่องกงที่นั่งเรียงรายอยู่รอบโต๊ะรูปตัวยูตัวเลขบนจอมอนิเตอร์ขนาดยักษ์แสดงกราฟหุ้นและมูลค่าการเทคโอเวอร์กิจการท่าเรือน้ำลึกมูลค่ากว่าห้าพันล้านบาท นี่คือดีลประวัติศาสตร์ที่จะชี้ชะตาความเป็นเจ้าตลาดในภูมิภาคธนาทัศนั่งอยู่หัวโต๊ะ ใบหน้าคมคายเรียบสนิทไร้อารมณ์ นิ่งจนน่ากลัว มือหนาหมุนปากกาหมึกซึมราคาแพงเล่นไปมา สายตาไม่ได้จับจ้องที่กราฟบนจอ แต่ทอดมองออกไปนอกหน้ากระจกบานใหญ่ สู่ท้องฟ้าสีหม่นเบื้องนอกจิตใจไม่อยู่ที่นี่... มันลอยข้ามทวีปไปไกลถึงมิลานตั้งนานแล้ว"คุณธนาทัศครับ..."เสียงเรียกของประธานกลุ่มทุนฮ่องกงดึงสติกลับมา "ทางเราต้องการคำยืนยันเรื่องสัดส่วนการถือหุ้น ถ้าคุณไม่ยอมลดลงอีกสองเปอร์เซ็นต์ ดีลวันนี้คงต้องยกเลิก"เสียงฮือฮาดังขึ้นในห้องประชุม กรรมการคนอื่นเริ่มกระสับกระส่าย หันมามองประธานหนุ่มเป็นตาเดียว กดดันให้ยอมถอยเพื่อให้ดีลจบธนาทัศหยุดหมุนปากกา เบนสายตากลับมามองคู่เจรจา แววตาว่าง

อากาศยามสายในเมืองมิลานเย็นยะเยือก อุณหภูมิต่ำกว่าสิบองศาเสียดแทงผิวหน้า แต่สำหรับธนาทัศ ความหนาวเหน็บจากภายนอกเทียบไม่ได้เลยกับความหนาวสั่นที่เกิดขึ้นในใจชายหนุ่มยืนพิงกำแพงอิฐสีส้มมอซออยู่ฝั่งตรงข้ามร้านกาแฟเล็กๆ หัวมุมถนน Via Brera ย่านศิลปะและแฟชั่นที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน สวมเสื้อโค้ทตัวยาวสีดำทับสูทราคาแพง มือล้วงกระเป๋าเพื่อซ่อนอาการสั่นเทาที่ควบคุมไม่ได้ สายตาจับจ้องไปที่ประตูไม้กระจกบานเก่านั้นอย่างไม่วางตาสามวันแล้ว...สามวันที่เขาใช้เวลาไปกับการสืบกิจวัตรประจำวันของเป้าหมาย แทนที่จะบุ่มบ่ามบุกเข้าไปหาข้อมูลที่เดชหามาได้ระบุชัดเจน ลลิล หรือในชื่อใหม่ 'LALIN' มักจะมาซื้อกาแฟที่ร้านนี้ทุกเช้าก่อนเข้าสตูดิโอ เป็นช่วงเวลาเดียวที่เธอจะอยู่ตามลำพังโดยไม่มีทีมงานหรือบอดี้การ์ดส่วนตัวที่ไคจ้างมาคอยกันท่าธนาทัศสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ กลิ่นกาแฟคั่วบดลอยมาแตะจมูก ผสมกับกลิ่นบุหรี่ที่เขาเพิ่งอัดเข้าไปครึ่งซองเพื่อเรียกความกล้าอดีตมาเฟียผู้ไม่เคยเกรงกลัวใคร ไม่เคยลังเลที่จะลั่นไกใส่ศัตรู แต่วันนี้ เขากลับยืนขาสั่นเพียงแค่คิดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งผู้หญิงที่เขาเคยท

แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดทอแสงสีส้มลงบนตึกรามบ้านช่องสไตล์ยุโรปในย่านที่พักอาศัยอันเงียบสงบของมิลาน ใบไม้แห้งสีน้ำตาลปลิวว่อนตามแรงลมหนาวที่พัดกรรโชกมาเป็นระลอกลลิลเดินก้มหน้ากอดกระเป๋าถือใบเก่ง รีบสาวเท้ากลับอพาร์ตเมนต์ด้วยความเหนื่อยล้าจากงานที่สตูดิโอ และความเหนื่อยหน่ายใจจากการถูกตามตื๊อของอดีตสามีที่วนเวียนไม่เลิกรามาหลายวันทันทีที่เลี้ยวเข้าซอย เสียงเครื่องยนต์คุ้นหูก็ดังขึ้นรถลีมูซีนสีดำคันหรูจอดขวางหน้าประตูทางเข้าอพาร์ตเมนต์เก่าๆ ของลลิลราวกับเป็นเจ้าของถนนประตูรถเปิดออก ธนาทัศก้าวลงมา ยืนพิงรถด้วยท่าทางอ่อนล้าแต่แฝงความดื้อรั้น ใบหน้าคมคายมีหนวดเคราขึ้นจางๆ ขอบตาคล้ำบ่งบอกถึงการอดนอน"ลลิล"เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยเรียก พร้อมกับสาวเท้าเข้ามาหาอย่างรวดเร็วลลิลถอนหายใจแรง เบี่ยงตัวหลบจะเดินหนี"อย่าหนีพี่เลย... ขอร้องล่ะ คุยกันดีๆ สักครั้งไม่ได้เหรอ"มือหนาเอื้อมมาจะคว้าต้นแขนหมับ!มือปริศนาพุ่งเข้ามาคว้าข้อมือของธนาทัศไว้แน่น บิดกลับอย่างแรงจนเจ้าตัวต้องนิ่วหน้า"อย่าแตะต้องเธอ"เสียงทุ้มต่ำแต่หนักแน่นดังขึ้นจากด้านหลังธนาทัศสะบัดมือออก หันขวับไปมองผู้มาเยือนด้วยสายตาเกรี้ยวกรา

เสียงกรรไกรตัดกระดาษดังฉับๆ ผสานกับเสียงรัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ดังก้องไปทั่วสตูดิโอ LALIN ใจกลางเมืองมิลาน ช่วงบ่ายวันศุกร์เป็นช่วงเวลาที่วุ่นวายที่สุดสำหรับการเตรียมคอลเลกชันฤดูใบไม้ร่วงที่กำลังจะมาถึงลลิลยืนกอดอกอยู่หน้าบอร์ดขนาดใหญ่ที่ติดเต็มไปด้วยภาพสเก็ตช์และเศษผ้าตัวอย่าง สายตาคมกริบกวาดมองรายละเอียดงานตรงหน้า สั่งแก้แพทเทิร์นแขนเสื้อกับหัวหน้าช่างตัดเย็บด้วยภาษาอิตาเลียนคล่องปร๋อ"Signora Lalin (คุณลลิลคะ)" เลขาสาวเดินเข้ามาหากระซิบ "มีแขกมาขอพบค่ะ... เขาบอกว่าเป็นตัวแทนจากกลุ่มทุนที่สนใจร่วมลงทุน""นัดไว้หรือเปล่า" ลลิลถามโดยไม่ละสายตาจากงาน"เปล่าค่ะ แต่เขาบอกว่าเป็นเรื่องด่วน และข้อเสนอของเขาน่าสนใจมาก"ลลิลถอนหายใจ พยักหน้าส่งๆ "ให้ไปรอที่ห้องทำงาน อีกสิบนาทีฉันจะเข้าไป"สิบนาทีต่อมาลลิลผลักประตูห้องทำงานส่วนตัวเข้าไป เตรียมปั้นหน้ายิ้มการค้าเพื่อต้อนรับนักลงทุนกระเป๋าหนัก แต่รอยยิ้มนั้นก็ต้องแข็งค้างอยู่บนใบหน้าเมื่อเห็นว่า "แขก" ที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้หนังฝั่งตรงข้ามคือใครธนาทัศชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทสีเทาเข้มตัดเย็บประณีต ทรงผมเซตเปิดหน้าผากดูภูมิฐาน สีหน้าอิดโรยจากคืนฝนตกห

แสงไฟนีออนจากป้ายโฆษณาฝั่งตรงข้ามถนนสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องพักสลัว กระทบกับกองกระดาษร่างแบบที่วางระเกะระกะอยู่เต็มโต๊ะทำงานลลิลนั่งชันเข่าอยู่บนเก้าอี้ เหม่อมองหน้าจอแท็บเล็ตที่ดับสนิทไปนานแล้ว ในหัวว่างเปล่า ไม่มีไอเดีย ไม่มีแรงบันดาลใจ มีเพียงความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งสัปดาห์จากการพยายามวิ่งหนีอดีตที่ตามมาหลอกหลอนถึงหน้าประตูบ้านเสียงนาฬิกาเดินติ๊กต่อกเป็นจังหวะเดียวกับเสียงหัวใจที่เต้นช้าลง ความเงียบในห้องไม่ได้ทำให้สงบ แต่กลับทำให้ฟุ้งซ่านครืด... ครืด...เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนกองผ้าตัวอย่างดังขึ้นทำลายความเงียบลลิลสะดุ้ง เหลือบตามองหน้าจอเบอร์แปลก... รหัสประเทศไทย +66คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ความลังเลก่อตัวขึ้นในใจ อาจจะเป็นธนาทัศที่ใช้เบอร์อื่นโทรมา หรืออาจจะเป็นเรื่องงานที่ไทย แต่ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้รู้สึกเย็นวาบที่ปลายนิ้วมือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดรับสายแล้วแนบหูโดยไม่พูดอะไร"คุณลลิลครับ..."เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังลอดมาตามสาย ไม่ใช่ธนาทัศ แต่เป็นคนที่เธอคุ้นเคยดีไม่แพ้กัน"คุณเดช..." ลลิลผ่อนลมหายใจออกเล็กน้อย อย่างน้อยก็ไม