All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 121 - Chapter 130

เสียงเครื่องยนต์เจ็ทดังหึ่งสม่ำเสมอแทรกผ่านความเงียบงันภายในห้องโดยสารส่วนตัวที่ถูกปรับแสงจนสลัว ลลิลนั่งตัวลีบติดหน้าต่าง สายตาเหม่อมองความมืดมิดของน่านฟ้าภายนอก มือสองข้างวางบนตักประสานกันแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว ขาข้างหนึ่งขยับสั่นระริกสะท้อนความวิตกกังวลที่ตีตื้นขึ้นมาจนจุกอกอีกฝั่งหนึ่ง ธนาทัศนั่งพิมพ์งานในแล็ปท็อปเงียบเชียบ แสงสีฟ้าจากหน้าจอสะท้อนเข้าใบหน้าที่อิดโรยและมีร่องรอยความเหนื่อยล้าจากการอดนอน ชายหนุ่มไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง แต่หางตากลับคอยสังเกตอาการสั่นไหวของคนตัวเล็กอยู่ตลอดเวลา เสียงถอนหายใจแผ่วเบาของลลิลเหมือนค้อนเล็กๆ ที่เคาะลงกลางใจเขาผ่านไปพักใหญ่ ธนาทัศพับหน้าจอแล็ปท็อปลง ลุกขึ้นเดินหายเข้าไปยังโซนเตรียมอาหาร ไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมถาดอาหารที่มีข้าวต้มปลาควันฉุยและแก้วน้ำอุ่น เขาวางถาดลงตรงหน้าเธออย่างเบามือ"กินรองท้องหน่อย จะได้มีแรงเฝ้ายาย"คำพูดเรียบง่าย ไม่มีน้ำเสียงบังคับขู่เข็ญเหมือนเก่า ลลิลเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหลุบตาลงมองชามข้าวต้ม ความเครียดทำให้รู้สึกตื้อตันที่คอ แต่เธอก็รู้ดีว่าธนาทัศพูดถูก ถ้าเธอล้มพับไปตอนนี้ ใครจะอยู่ดูใจยาย มือเรียวหยิบช้อนขึ้น

เสียงประตูบานเลื่อนอัตโนมัติหน้าห้อง ICU ปิดลงด้วยเสียงมอเตอร์ไฟฟ้าแผ่วเบา ตามด้วยเสียงล็อกแม่เหล็กที่ดัง กริ๊ก ตัดขาดโลกของความเป็นและความตายออกจากกันอย่างสมบูรณ์ลลิลยืนนิ่งอยู่หน้าบานประตูนั้น ดวงตายังคงจับจ้องไปที่กระจกฝ้าขุ่นมัวที่ไม่สามารถมองทะลุเข้าไปเห็นร่างที่นอนสงบนิ่งด้านในได้อีกแล้ว ขาที่เคยก้าวเดินอย่างมั่นคงเพื่อมาให้ทันดูใจยาย เริ่มสั่นระริกจนควบคุมไม่ได้พื้นยางสังเคราะห์สีขาวสะอาดตาเริ่มหมุนคว้าง"ลลิล"เสียงเรียกชื่อดังขึ้นจากด้านหลัง ไม่ใช่เสียงตะคอกหรือเสียงสั่งการที่คุ้นเคย แต่เป็นเสียงทุ้มต่ำที่เจือความกังวลลลิลไม่ได้หันกลับไปมอง สมองว่างเปล่าเหมือนถูกกระชากปลั๊กไฟออก ความรับรู้ทั้งหมดดับวูบลง เหลือเพียงความรู้สึกหนาวเหน็บที่แล่นพล่านจากปลายเท้าขึ้นมาถึงขั้วหัวใจเข่าอ่อนแรงทรุดฮวบลงกับพื้นแต่ร่างกายไม่ได้กระแทกพื้นแข็งๆท่อนแขนแข็งแรงสอดเข้ามารับน้ำหนักตัวไว้ได้ทันท่วงที ธนาทัศรวบตัวหญิงสาวไว้ไม่ให้กองลงไปกับพื้น ดึงรั้งให้ยืนขึ้น"ยืนดีๆ"ธนาทัศสั่งเสียงเบา มือหนาบีบต้นแขนลลิลแน่นเพื่อเรียกสติ แต่เหมือนแรงบีบนั้นจะส่งไปไม่ถึงความรู้สึกของคนถูกจับลลิลเงยหน้าข

เปลวแดดยามบ่ายคล้อยทอดตัวลงบนพื้นไม้กระดานเก่าคร่ำครึของบ้านเรือนไทยยกสูง ฝุ่นละอองเล็กๆ เต้นระริกอยู่ในลำแสงที่ลอดผ่านช่องลมไม้ฉลุลาย กลิ่นดินแห้งและกลิ่นธูปจางๆ ที่ยังหลงเหลือจากพิธีทำบุญเมื่อเช้าลอยอวลอยู่ในอากาศ ผสมกับกลิ่นไอเค็มของน้ำกร่อยจากลำคลองหน้าบ้านลลิลนั่งกอดเข่าอยู่ตรงชานระเบียงไม้ จุดที่ยายลำดวนชอบมานั่งรับลมตอนเย็น สายตาเหม่อมองออกไปที่สวนมะพร้าวรกร้างด้านหลัง อัฐิของยายถูกลอยอังคารไปแล้วเมื่อช่วงสาย สายน้ำพาหญิงชรากลับคืนสู่ธรรมชาติ เหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าในบ้านหลังนี้เสื้อเชิ้ตสีดำแขนยาวที่สวมอยู่เริ่มชื้นเหงื่อจากอากาศร้อนอบอ้าว แต่ลลิลไม่ขยับตัว หญิงสาวนั่งนิ่งปล่อยให้ความร้อนและความเงียบกัดกินความรู้สึกเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นที่บันไดหน้าบ้าน ไม้กระดานลั่นเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะการลงน้ำหนักเท้าธนาทัศเดินขึ้นมาบนเรือน ชายหนุ่มถอดสูทตัวนอกออกพาดแขน เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีดำที่ปลดกระดุมเม็ดบนคลายความอึดอัด ใบหน้าคมเข้มมีเม็ดเหงื่อเกาะพราวตามไรผมและขมับชายหนุ่มหยุดยืนอยู่ห่างจากลลิลพอสมควร ไม่ได้เดินรุกไล่เข้าไปประชิดเหมือนแต่ก่อน เขาพิงหลังกับเสาเรือนต้นใหญ่ ล

เสียงจิ้งหรีดรอบบ้านสวนเงียบลงไปแล้ว ถูกแทนที่ด้วยเสียงเครื่องยนต์รถสปอร์ตคันหรูที่จอดสงบนิ่งอยู่ใต้ต้นมะม่วงบนชานเรือนไม้ ธนาทัศเดินลงบันไดมาด้วยท่าทางที่ไม่คุ้นตาอย่างแรง ชายหนุ่มอยู่ในกางเกงยีนส์สีเข้มตัวเก่าที่ไปขุดเจอในกระเป๋าสำรอง กับเสื้อยืดคอกลมสีขาวธรรมดาๆ ที่ดูคับแน่นช่วงอกและไหล่จนน่าอึดอัด ไม่มีนาฬิกาเรือนล้าน ไม่มีสูทอิตาลีคัตติ้งเนี้ยบ ผมที่เคยเซตเรียบกริบถูกเสยๆ ให้ดูยุ่งนิดหน่อยแบบไม่ได้ตั้งใจลลิลที่นั่งรออยู่ตรงแคร่ไม้ไผ่เงยหน้ามอง กวาดสายตาสำรวจคนตัวโตตั้งแต่หัวจรดเท้า มุมปากกระตุกยิกเหมือนกลั้นขำ"มองอะไร"ธนาทัศดึงชายเสื้อยืดลง มันลอยขึ้นมานิดหน่อยเวลาเขายกแขน"เปล่าค่ะ" ลลิลลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นกางเกง "แค่ไม่คุ้น ปกติเห็นใส่แต่สูท นึกว่าจะใส่ทักซิโดไปเดินตลาดนัดซะอีก""ประชดเก่ง"เขาเดินนำไปที่รถ แต่พอถึงรถสปอร์ตคันหรู เขาก็ชะงัก หันมามองลลิล แล้วมองรถตัวเอง"คนธรรมดาเขาไม่ขับพอร์ชไปตลาดนัดใช่ไหม""ถ้าคุณอยากเป็นเป้าสายตาแม่ค้าทั้งตลาด ก็ขับไปสิคะ"ธนาทัศถอนหายใจแรง ล้วงกุญแจรถโยนให้เดชที่ยืนเฝ้าอยู่แถวนั้น"เอากระบะของลุงคนสวนมา"สิบห้านาทีต่อมา กระบะตอนเดียวสภาพก

อากาศภายในโกดังเก็บผ้าย่านชานเมืองร้อนอบอ้าว แม้พัดลมระบายอากาศขนาดใหญ่บนเพดานจะหมุนทำงานเต็มกำลัง แต่ก็ทำได้เพียงกวนอากาศร้อนให้ไหลเวียนไปมา กลิ่นผ้าพับใหม่ผสมกับกลิ่นฝุ่นและสารเคมีเคลือบผ้าย้อมลอยคลุ้งอยู่ในอากาศที่ชวนให้อึดอัดลลิลยืนก้มหน้าอยู่กับโต๊ะตัดแบบขนาดใหญ่ บนโต๊ะเต็มไปด้วยม้วนผ้าไหมอิตาลีและผ้าลูกไม้ฝรั่งเศสราคาแพงระยับที่เพิ่งนำเข้ามาเพื่อใช้สำหรับคอลเลกชันเปิดตัวแบรนด์ LALIN Thailand ในอีกห้าวันข้างหน้ามือที่จับกรรไกรตัดด้ายสั่นระริก เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายเต็มหน้าผาก ผมเผ้าที่มัดรวบไว้เริ่มหลุดลุ่ยเพราะความชื้นและความเครียด"คุณลลิลครับ..."เสียงเรียกของ 'ช่างสมชาย' หัวหน้าโรงงานผลิตที่รับเหมางานตัดเย็บล็อตนี้ดังขึ้นจากด้านหลัง น้ำเสียงร้อนรนและไม่สู้ดีนักลลิลวางกรรไกรลง หันกลับไปมอง ชายวัยกลางคนในชุดยูนิฟอร์มสีเทามอมแมมยืนก้มหน้า บิดมือตัวเองไปมาด้วยความประหม่า"มีอะไรคะช่าง ของล็อตแรกเสร็จหรือยัง รถขนส่งจะมารับตอนบ่ายสองนะ""คือ... คืออย่างนี้ครับ" ช่างสมชายอึกอัก ไม่กล้าสบตา "เมื่อกี้ลูกน้องผมโทรมาแจ้งจากโรงงาน... เครื่องจักรตัดเลเซอร์ตัวหลัก... มันพังครับ""พัง?" ล