All Chapters of Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Chapter 131 - Chapter 140

ไฟฉุกเฉินสีแดงเหนือประตูห้องผ่าตัดสว่างจ้า ตัดกับความขาวสะอาดและเย็นยะเยือกของโถงทางเดินโรงพยาบาล เสียงการทำงานของเครื่องปรับอากาศดังหึ่งๆ สม่ำเสมอ ผสมกับเสียงรองเท้าพยาบาลที่เดินผ่านไปมาเป็นระยะ แต่สำหรับลลิล ทุกเสียงดูห่างไกลราวกับมาจากอีกโลกหนึ่งหญิงสาวนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกแข็งๆ หน้าห้องฉุกเฉิน ชุดสูทสีขาวงาช้างที่เคยสง่างามเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดสีแดงฉานเป็นวงกว้าง โดยเฉพาะช่วงอกและหน้าตัก เลือดเริ่มแห้งกรังจนผ้าแข็งกระด้าง ส่งกลิ่นคาวคลุ้งเตะจมูกลลิลก้มมองมือตัวเองฝ่ามือทั้งสองข้างย้อมไปด้วยสีแดงเข้ม เลือดของธนาทัศเลือดที่ไหลออกมาตอนที่เขาเอาตัวเข้ามารับคานเหล็กหนักอึ้งแทนเธอมือเรียวสั่นระริกจนควบคุมไม่ได้ พยายามจะกำหมัดแน่นเพื่อหยุดอาการสั่น แต่ยิ่งเกร็ง ปลายยิ่งกระตุก ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกัดกินผิวหนังจนขนลุกชัน แต่เหงื่อกาฬกลับซึมชื้นที่แผ่นหลังภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ฉายวนซ้ำไปซ้ำมาในหัวเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง เสียงโลหะกระแทกเนื้อ เสียงกระดูกลั่น และเสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายของธนาทัศก่อนจะหมดสติไป"คุณลลิลครับ"เสียงเรียกจากด้านข้า

แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านมู่ลี่หน้าต่างเข้ามาเป็นริ้วๆ ตกกระทบผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อเจือจางลงเมื่อแจกันดอกลิลลี่สีขาวที่หัวเตียงเริ่มส่งกลิ่นหอมอ่อนๆธนาทัศปรับระดับหัวเตียงขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าคมเข้มเริ่มมีสีเลือดฝาด ร่องรอยความอิดโรยยังชัดเจน ลลิลนั่งปอกแอปเปิลอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียง มีดผลไม้ในมือขยับคล่องแคล่ว"พอแล้วมั้ง ปอกจนจะหมดลูกแล้ว" ธนาทัศทักเสียงแหบลลิลวางมีดลง หั่นแอปเปิลเป็นชิ้นพอคำ ใส่จานยื่นให้"กินสิคะ หมอบอกให้กินเยอะๆ จะได้ฟื้นตัวเร็ว"ธนาทัศส่ายหน้าเบาๆ มือหนาที่มีสายน้ำเกลือเอื้อมมาดันจานออกไป แล้วคว้ามือลลิลมาจับไว้แทน"คุยกันก่อน"ลลิลชะงัก มองมือตัวเองที่ถูกกุมไว้"เรื่องอะไรคะ""เรื่องเรา... เรื่องเมื่อวาน... ที่หน้าห้องฉุกเฉิน เธอพูดจริงหรือเปล่า""เรื่องไหนคะ" ลลิลแกล้งถาม"ที่บอกว่ารัก... ที่บอกว่าขาดฉันไม่ได้"ลลิลก้มหน้ามองมือที่เกาะกุมกันอยู่ นิ้วโป้งของธนาทัศไล้เบาๆ ที่หลังมือเธอ"จริงค่ะ" เธอตอบเสียงเบาแต่ชัดเจน "วินาทีที่เห็นคุณนอนจมกองเลือด... ฉันรู้เลยว่า ถ้าไม่มีคุณ ฉันคงอยู่ไม่ได้"ธนาทัศถอนหายใจยาว ไหล่ที่เกร็งเขม็งผ่อนคลายลง"พี่เคยค

ลมร้อนยามบ่ายพัดใบไม้แห้งปลิวไปตามพื้นคอนกรีตของสวนหย่อมโรงพยาบาล ลลิลนั่งอยู่บนม้านั่งไม้ใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ นิ้วเรียวสไลด์หน้าจอแท็บเล็ตเครื่องเดิมไปมาอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ ตามจำนวนตัวเลขยอดแชร์และคอมเมนต์ที่ไหลผ่านตา"คุณทัศ... ดูนี่สิคะ"หญิงสาวขยับตัวเข้าไปเบียดคนข้างๆ ยื่นหน้าจอให้ดูธนาทัศนั่งพิงพนักม้านั่ง เหยียดขาข้างที่เจ็บออกไปข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อคลายความปวดเมื่อย ชายหนุ่มละสายตาจากยอดไม้สีเขียว หันมามองหน้าจอที่ลลิลยื่นให้พาดหัวข่าวบันเทิงและแฟชั่นหน้าหนึ่งออนไลน์: "นาทีชีวิต! ดีไซเนอร์สาว LALIN ฮีโร่หนุ่มโดดป้องกลางงานเปิดตัว ชาวเน็ตแห่ชื่นชมสปิริตและความงดงามของชุดฟินาเล่ก่อนเกิดเหตุ ยอดพรีออเดอร์ทะลุเป้าข้ามคืน"คลิปวิดีโอเหตุการณ์ในงานถูกตัดต่อและแชร์ว่อนโลกโซเชียล จังหวะที่ธนาทัศพุ่งเข้าไปผลักลลิล และวินาทีก่อนหน้านั้นที่ชุดราตรีสีขาวพลิ้วไหวต้องแสงไฟอย่างงดงาม กลายเป็นไวรัลที่คนพูดถึงมากที่สุด"ยอดจองคอลเลกชันแรกเต็มหมดแล้วค่ะ... เต็มยาวไปถึงซีซั่นหน้าเลย"เสียงลลิลสั่นเครือด้วยความตื่นเต้น "สำนักข่าวต่างประเทศก็ติดต่อขอสัมภาษณ์... พวกเขาสนใจสตอร

แสงแดดยามเช้ากระทบผิวน้ำเจ้าพระยาเป็นประกายระยิบระยับ ลมแม่น้ำพัดแรงหอบเอากลิ่นโคลนและกลิ่นธูปจางๆ จากศาลาท่าน้ำลอยมาแตะจมูกรถเอสยูวีสีดำจอดสนิทที่ลานวัดเก่าแก่ย่านฝั่งธนฯ บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงนกพิราบขันคูและเสียงระฆังใบเล็กที่แขวนอยู่ตามชายคาโบสถ์ดังกรุ๊งกริ๊งยามต้องลมธนาทัศลงจากรถ เดินอ้อมมาเปิดประตูให้ลลิล ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวพับแขน กางเกงสแลคสีดำ ดูเรียบร้อยและให้เกียรติสถานที่ ต่างจากลลิลที่สวมชุดเดรสสีขาวลูกไม้เรียบง่าย ผมยาวสลวยถูกรวบเก็บไว้ครึ่งศีรษะ"แดดร้อนไหม" ธนาทัศถามพลางยกมือบังแดดให้"ไม่ค่ะ ลมเย็นดี"ลลิลก้าวลงมายืนข้างๆ ในมือถือพวงมาลัยดอกมะลิสดพวงใหญ่และดอกบัวกำหนึ่ง ธนาทัศเดินไปหยิบสังฆทานชุดใหญ่และผ้าไตรจีวรที่เตรียมไว้จากท้ายรถ"ไปกันเถอะ พระท่านรอฉันเพลแล้ว"ทั้งคู่เดินเคียงกันไปตามทางเดินปูนที่ทอดยาวสู่ศาลาการเปรียญริมน้ำ ไม้กระดานศาลาขัดมันจนเงาวับสะท้อนเงาของคนทั้งสอง ลลิลถอดรองเท้าไว้ที่บันได ธนาทัศวางรองเท้าหนังของตัวเองคู่กันบนศาลา หลวงพ่อวัยชรานั่งรออยู่บนอาสน์สงฆ์ ใบหน้าท่านดูเมตตาและสงบนิ่งลลิลและธนาทัศคุกเข่าลงกราบพระประธาน

ความเงียบหนักอึ้งเข้าปกคลุมทั่วบริเวณ มีเพียงเสียงน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาที่ไหลเอื่อยๆ ตัดกับเสียงหายใจที่ติดขัดของคนสองคน ธนาทัศยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นไม้ระเบียง ดวงตาที่คมกริบแต่บัดนี้เปียกชื้นด้วยหยาดเหงื่อและน้ำตา จ้องมองใบหน้าของลลิลอย่างไม่ลดละ มือที่ประคองกล่องแหวนอยู่สั่นเทาเล็กน้อยลลิลเม้มปากแน่น หัวใจเต้นรัวจนเจ็บหน้าอก ภาพความทรงจำเลวร้ายทั้งหมดที่เธอเคยเผชิญมาถูกฉายย้อนกลับมา ก่อนจะถูกลบล้างด้วยภาพความดีงามและการเสียสละของเขาในช่วงหลังลลิลยื่นมือออกไปช้าๆ ไม่ได้แตะแหวน แต่แตะที่ต้นแขนของธนาทัศที่กำลังเกร็ง"พี่ทัศ..."เสียงเรียกนั้นเต็มไปด้วยความเข้าใจและยอมรับ"ลลิลรักพี่ค่ะ... รักมาก และลลิลรู้ว่าพี่ก็รักลลิลมาก"ธนาทัศเงยหน้ามองเธออย่างมีความหวัง "แล้ว... ตกลงไหม""ลลิลตกลงที่จะรับแหวนวงนี้" ลลิลตอบเสียงหนักแน่น มือเรียวยื่นไปหยิบแหวนออกจากกล่อง แล้ววางลงบนฝ่ามือของธนาทัศ "แต่ลลิลขอให้พี่สวมมันให้ลลิล ในฐานะของ 'คำสัญญา' ก่อน"ธนาทัศมองแหวนที่อยู่ในมือตัวเอง สลับกับมองใบหน้าหวานที่เปื้อนน้ำตาของลลิล ก่อนจะเข้าใจความหมาย ชายหนุ่มบรรจงสวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของลลิลอย่างเ