Todos los capítulos de Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Capítulo 141 - Capítulo 150

เสียงพลิกหน้ากระดาษดังพรึ่บพรั่บภายในห้องรับรองวีไอพีของสตูดิโอแต่งงานชื่อดังย่านทองหล่อ แอร์คอนดิชันเนอร์เย็นฉ่ำไม่ได้ช่วยลดอุณหภูมิความตึงเครียดบนใบหน้าของพนักงานต้อนรับสาวสองคนที่ยืนประสานมือตัวเกร็งอยู่มุมห้องธนาทัศนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังสีน้ำตาลเข้ม มือข้างหนึ่งเคาะนิ้วลงบนที่วางแขนเป็นจังหวะหนักแน่น อีกมือถือแคตตาล็อกดอกไม้ที่ทางร้านนำเสนอ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนเป็นปม"กุหลาบพวกนี้..." ธนาทัศโยนสมุดภาพลงบนโต๊ะกระจกเสียงดังปึก "เกรดตลาดนัดหรือไง"พนักงานสาวสะดุ้งโหยง รีบก้มหน้า "เอ่อ... นี่เป็นกุหลาบนำเข้าเกรดพรีเมียมจากฮอลแลนด์แล้วนะคะคุณธนาทัศ""พรีเมียมตรงไหน กลีบช้ำ ขอบดำ สั่งมาแล้วจะอยู่ทนถึงจบงานไหม หรือจะเหี่ยวคาเวทีตั้งแต่เจ้าสาวยังไม่ทันโยนดอกไม้" เสียงทุ้มตำหนิอย่างไม่ไว้หน้าเดชที่ยืนสแตนด์บายอยู่ด้านหลังรีบขยับเข้ามาใกล้นายจ้าง ก้มลงกระซิบ "นายครับ ทางร้านยืนยันว่าของจริงจะสดกว่าในรูปครับ หรือถ้านายไม่พอใจ เดี๋ยวผมให้คนของเราดีลกับสวนที่เชียงใหม่โดยตรง ส่งเครื่องบินไปรับเช้าวันงานเลยดีไหมครับ"ธนาทัศพยักหน้า ปัดมือไล่แคตตาล็อกดอกไม้ออกไปให้พ้นทาง "จัดการตามนั้น เ

ประตูห้องหอถูกปิดลงพร้อมกับเสียงล็อกกลอนที่ดังกริ๊กเบาๆ แต่ชัดเจนในความเงียบ ธนาทัศเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าลลิลที่นั่งหน้าแดงอยู่บนขอบเตียง กลิ่นหอมของดอกไม้สดและเทียนหอมอโรมาอบอวลไปทั่วห้อง แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจที่สุดคือกลิ่นกายของกันและกันไม่มีใครพูดอะไร ราวกับว่าคำพูดไม่ใช่สิ่งจำเป็นในเวลานี้มือหนาเอื้อมไปเชยคางมนขึ้น สบตากับดวงตากลมโตที่สะท้อนแสงเทียนวูบไหว ธนาทัศโน้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากแผ่วเบา เป็นจูบที่นุ่มนวลและอ่อนหวาน ไม่มีการรุกล้ำจาบจ้วงเหมือนในอดีต แต่เต็มไปด้วยความรักและความทะนุถนอมลลิลหลับตาพริ้ม รับสัมผัสที่แสนอบอุ่นนั้นด้วยหัวใจที่พองโต มือเรียวยกขึ้นวางทาบบนอกเสื้อเชิ้ตของเจ้าบ่าว สัมผัสถึงจังหวะหัวใจที่เต้นแรงไม่ต่างจากเธอจูบที่เริ่มต้นอย่างแผ่วเบาค่อยๆ ทวีความหนักหน่วงขึ้นตามอารมณ์ที่คุกรุ่น ลิ้นร้อนเริ่มแทรกผ่านริมฝีปากอิ่ม เข้าไปเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกับปลายลิ้นเล็ก ลิ้มรสความหวานที่เขาโหยหาและเฝ้ารอมานานนับปีเสียงหอบหายใจเริ่มดังขึ้นสอดประสานกัน มือหนาของธนาทัศเลื่อนไปที่แผ่นหลังบาง รูดซิปชุดเจ้าสาวลงช้าๆ เสียงฟันซิปรูดผ่านเนื้อผ้าดังก้องในความเงียบชุดเ

กลิ่นไหม้ฉุนกึกเป็นสิ่งแรกที่ปลุกให้คนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงกว้างรู้สึกตัวตื่นลลิลย่นจมูกทั้งที่ยังหลับตา พลิกตัวควานหาไออุ่นจากคนข้างกายตามความเคยชิน แต่สิ่งที่มือสัมผัสโดนมีเพียงความว่างเปล่าและความเย็นชืดของผ้าปูที่นอนฝั่งซ้ายเปลือกตาบางกะพริบถี่ๆ ปรับโฟกัสรับแสงแดดที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา นาฬิกาดิจิทัลบนหัวเตียงบอกเวลาเจ็ดโมงสิบห้านาที ปกติเวลานี้ธนาทัศยังไม่ตื่น หรือถ้าตื่นแล้วก็น่าจะนอนกอดเธออยู่ ไม่ใช่หายเงียบไปแบบนี้"พี่ทัศ..." เสียงเรียกแหบพร่าไร้เสียงตอบรับจมูกดมฟุดฟิดอีกครั้ง กลิ่นไหม้เริ่มแรงขึ้นจนน่าสงสัย ไม่ใช่กลิ่นบุหรี่ แต่เหมือนกลิ่น... อาหารไหม้?ลลิลดีดตัวลุกขึ้นนั่ง สวมสลิปเปอร์แล้วรีบเดินออกจากห้องนอน มุ่งหน้าลงไปชั้นล่างตามต้นตอของกลิ่น ยิ่งเข้าใกล้ห้องครัว เสียงโลหะกระทบกันดังโครมครามและเสียงเอะอะโวยวายก็ยิ่งชัดเจนขึ้น"นายท่านคะ! วางตะหลิวเถอะค่ะ! เดี๋ยวป้าทำเอง!""ถอยไปป้า ผมจะพลิกไข่!""มันไหม้แล้วค่ะนาย! ควันขโมงหมดแล้ว!""ยังไม่ไหม้! แค่เกรียม! ...เฮ้ย! ทำไมมันติดกระทะวะ!"ลลิลหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องครัว ภาพความโกลาหลตรงหน้าทำเอาต้องยกมือขึ้นก

กลิ่นยาสีฟันรสมิ้นต์ที่เคยให้ความรู้สึกสดชื่น วันนี้กลับตีรวนขึ้นมาที่คอหอยจนขมปร่าลลิลยืนเกาะขอบอ่างล้างหน้าแน่น มืออีกข้างยกขึ้นปิดปาก พยายามกลั้นก้อนความพะอืดพะอมที่พุ่งขึ้นมา แต่ไม่ทัน เสียงโอ๊กอากดังลั่นห้องน้ำแคบๆ ก่อนที่น้ำย่อยและอาหารว่างมื้อดึกจะถูกขย้อนออกมาจนหมดไส้หมดพุง"ลลิล! เป็นอะไร"เสียงฝีเท้าหนักๆ วิ่งตึงตังเข้ามาในห้องน้ำ ธนาทัศที่กำลังยืนติดกระดุมเสื้อเชิ้ตอยู่หน้ากระจกในห้องนอน ทิ้งเสื้อสูทลงพื้นแล้วถลามารวบผมยาวสลวยของภรรยาไปด้านหลัง มือหนาลูบแผ่นหลังที่สั่นเทาตามแรงอาเจียน"ไหวไหม... อาหารเป็นพิษเหรอ เมื่อคืนกินอะไรเข้าไป"ลลิลส่ายหน้าทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่กับอ่าง น้ำตาเล็ดออกมาที่หางตาด้วยความทรมาน หายใจหอบถี่ พยายามวักน้ำขึ้นล้างปากล้างหน้า "ไม่รู้ค่ะ... แค่ได้กลิ่นยาสีฟันแล้วมัน..."คำพูดยังไม่ทันจบ ความวิงเวียนวูบใหญ่ก็พุ่งเข้าชนสมอง ภาพกระเบื้องสีขาวตรงหน้าหมุนคว้างเหมือนลูกข่าง พื้นห้องน้ำเอียงวูบ เข่าอ่อนยวบยาบไร้เรี่ยวแรง ร่างทั้งร่างร่วงผล็อยลงไปกองกับพื้น"เฮ้ย! ลลิล!" ธนาทัศคว้าเอวบางไว้ได้ทันก่อนหัวจะกระแทกพื้น ชายหนุ่มรวบตัวคนหมดสติขึ้นแนบอก ตบแก้มใ

เสียงล้อรถเข็นบดไปกับพื้นหินอ่อนขัดมันของห้างสรรพสินค้าหรูใจกลางเมืองดังครืดคราด แต่เสียงที่ดังกว่าคือเสียงสั่งการของธนาทัศที่ชี้นิ้วสั่งกราดไปทั่วแผนกเด็กอ่อน"เอาคู่นั้น ไซซ์แรกเกิด... ไม่สิ เอาเผื่อโตด้วย ไซซ์สามเดือน หกเดือน ขวบหนึ่ง เหมามาให้หมดทุกสี"พนักงานขายสาวสามคนวิ่งวุ่นกันหัวหมุน หยิบรองเท้าผ้าใบจิ๋ว รองเท้าหนัง และรองเท้าแตะรัดส้น กวาดลงมาจากชั้นวางใส่ตะกร้าจนล้นเดชเข็นรถเข็นคันที่สามตามหลังเจ้านาย ในรถอัดแน่นไปด้วยผ้าอ้อมสำเร็จรูปเกรดพรีเมียมร้อยกว่าแพ็ค ขวดนมรุ่นท็อปสุดที่กันสำลักได้ร้อยแปดทิศทาง และเครื่องนึ่งขวดนมขนาดใหญ่สองเครื่อง"นายครับ... เครื่องนึ่งเอาไปเครื่องเดียวก็พอไหมครับ" เดชท้วงเสียงอ่อย มองของที่พูนจนแทบมองไม่เห็นทางข้างหน้า"เผื่อเสีย" ธนาทัศตอบโดยไม่หันมามอง "หรือมึงจะให้ลูกกูรอกินนมตอนเครื่องพัง เอาไปสองเครื่องนั่นแหละ ไว้ชั้นบนเครื่องนึง ชั้นล่างเครื่องนึง จะได้ไม่ต้องเดินขึ้นลง"ลลิลยืนกุมขมับอยู่ข้างราวแขวนชุดเด็กอ่อน หญิงสาวสวมชุดคลุมท้องตัวโคร่งทั้งที่ท้องยังไม่ป่อง ใส่รองเท้าผ้าใบพื้นนุ่มที่ธนาทัศบังคับให้ใส่"พี่ทัศคะ พอเถอะค่ะ" มือเรียวหยิบช