Todos los capítulos de Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Capítulo 151 - Capítulo 160

นาฬิกาดิจิทัลเรืองแสงสีเขียวบอกเวลาตีสองสิบห้านาทีเสียงร้องไห้จ้าดังก้องกังวานไปทั่วห้องนอนเด็กที่ถูกตกแต่งใหม่ด้วยโทนสีพาสเทลและเฟอร์นิเจอร์นำเข้าราคาแพงระยับ วอลเปเปอร์ลายกระต่ายน้อยดูมืดสลัวใต้แสงไฟจากโคมหัวเตียงที่เปิดหรี่ไว้"อุแว้! อุแว้! อุแว้!"เสียงแหลมสูงบาดแก้วหูไม่มีทีท่าว่าจะแผ่วลง จันทร์เจ้าดิ้นพราดอยู่ในห่อผ้าขนหนู หน้าแดงก่ำ ปากเล็กๆ อ้ากว้างเปล่งเสียงร้องประท้วงโลกใบใหม่ธนาทัศยืนอุ้มลูกสาวแนบอก เดินวนไปวนมาเป็นวงกลมรอบห้อง ใบหน้าคมคายที่เคยเนี้ยบกริบตอนนี้เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า หนวดเคราเริ่มขึ้นเขียวครึ้ม ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อยืดใส่นอนมีคราบน้ำลายและคราบแหวะนมเป็นวงกว้างตรงหัวไหล่"โอ๋... เงียบนะลูกพ่อ... เงียบนะจันทร์เจ้า" เสียงทุ้มพยายามดัดให้นุ่มนวลที่สุด แต่ฟังดูแหบแห้งเต็มที ขายาวก้าวเดินเป็นจังหวะโยกตัวเบาๆ ตามตำราที่พยาบาลสอนมาเป๊ะๆ แต่ดูเหมือนตำราจะใช้ไม่ได้ผลกับคุณหนูตระกูลอันธการกุล"พี่ทัศ... ส่งลูกมาให้ลลิลเถอะค่ะ" ลลิลยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนเสริมที่ยกเข้ามาไว้ในห้องลูก สภาพไม่ต่างกัน ผมมัดลวกๆ ขอบตาดำคล้ำเป็นหมีแพนด้า เสื้อคนท้องยับย่น"ไม่เป็นไร พี่

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนดัง ตึก ตึก ตึก เป็นจังหวะเชื่องช้าแต่มั่นคง ดังก้องไปทั่วห้องรับแขกเพดานสูงของคฤหาสน์อันธการกุล เสียงนี้ทำลายความเงียบสงบยามบ่ายที่ลลิลและธนาทัศกำลังนั่งพักผ่อนหลังจากกล่อมลูกหลับประตูไม้สักบานใหญ่ถูกผลักเปิดออกโดยสาวใช้ที่ก้มหน้าตัวสั่น หญิงสูงวัยในชุดผ้าไหมไทยสีม่วงเม็ดมะปรางเกล้าผมทรงดอกกระทุ่มฉีดสเปรย์จนแข็งโป๊ก เดินเข้ามาด้วยมาดนางพญา สร้อยคอไข่มุกเส้นโตสะท้อนแสงไฟวูบวาบ"คุณหญิงป้าสุดา" ธนาทัศเอ่ยชื่อผู้มาเยือนเสียงเรียบ ไม่ได้ลุกขึ้นต้อนรับ เพียงแค่วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ "มาไม่บอกกล่าวเลยนะครับ""จะมาเยี่ยมหลาน ต้องทำหนังสือราชการด้วยหรือไงพ่อทัศ" คุณหญิงสุดาปรายตามองไปรอบห้องที่ถูกรีโนเวทใหม่ ริมฝีปากบางเฉียบเคลือบลิปสติกสีแดงก่ำบิดเบ้เล็กน้อยเหมือนได้กลิ่นเหม็นเน่า "เปลี่ยนสไตล์บ้านซะจำเค้าเดิมไม่ได้... รสนิยม... แปลกดีนะ"สายตาเหยียดหยามพุ่งตรงไปที่ลลิลซึ่งนั่งอุ้มจันทร์เจ้าที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนตัก ลลิลกระชับอ้อมกอดลูกสาวแน่นขึ้นโดยสัญชาตญาณ ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ตามมารยาท "สวัสดีค่ะคุณหญิงป้า"สุดาพยักหน้ารับแบบขอไปที ไม่ได้รับไหว้ เดินตรงเข้ามาน

เอกสารปึกหนาถูกโยนลงบนโต๊ะไม้สักเสียงดัง ปึก ทำให้หญิงสาววัยกลางคนในชุดสุภาพที่นั่งตัวลีบอยู่ฝั่งตรงข้ามสะดุ้งเฮือก เหงื่อเม็ดโป้งผุดซึมตามไรผมทั้งที่เครื่องปรับอากาศในห้องทำงานถูกเร่งความเย็นจนต่ำกว่ายี่สิบองศาธนาทัศเอนหลังพิงพนักเก้าอี้หนังสีดำ ขาข้างหนึ่งยกขึ้นไขว่ห้าง นิ้วมือเคาะกับที่วางแขนเป็นจังหวะเชื่องช้าแต่กดดัน สายตาคมกริบกวาดมองใบสมัครงานสลับกับหน้าของผู้ถูกสัมภาษณ์"นางสาวสมศรี..." ธนาทัศเอ่ยชื่อเสียงเรียบ "ในใบสมัครบอกว่าเคยเป็นพี่เลี้ยงเด็กมาสิบปี มีใบรับรองจากโรงพยาบาล ผ่านการอบรมปฐมพยาบาลเบื้องต้น""ชะ... ใช่ค่ะคุณท่าน" สมศรีตอบเสียงสั่น "ดิฉันเลี้ยงมาแล้วห้าคน ทุกคนโตมาแข็งแรงดีค่ะ""ดี" ธนาทัศพยักหน้า หันไปแบมือทางขวา เดชที่ยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลังวางแฟ้มเอกสารสีดำอีกเล่มลงบนมือเจ้านายทันทีธนาทัศเปิดแฟ้มนั้นออก กวาดสายตาอ่านบรรทัดต่อบรรทัด "แต่ในรายงานของผมบอกว่า... เมื่อเจ็ดปีก่อน หลานชายของป้าข้างบ้านคุณเคยโดนจับคดียาเสพติด"สมศรีอ้าปากค้าง ตาเบิกโพลง "คะ? หลานป้าข้างบ้าน... เกี่ยวอะไรกับดิฉันคะ""สังคมแวดล้อมมีผลต่อพฤติกรรม" ธนาทัศปิดแฟ้มเสียงดัง "ผมไม่ไว้ใจให้คน

เสียงร้องครางฮือๆ ในลำคอของจันทร์เจ้าดังปลุกให้คนที่นอนหลับไม่สนิทอยู่แล้วต้องลืมตาโพลงในความมืดลลิลพลิกตัวตะแคง เอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากลูกสาวที่นอนอยู่บนเตียงชิดผนัง ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสโดนผิวเนื้อ ความร้อนจี๋ที่แผ่ออกมาทำเอาคนเป็นแม่ใจหายวาบ รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งกดเปิดโคมไฟหัวเตียงแสงไฟสีนวลสาดส่องให้เห็นใบหน้าเล็กจิ๋วที่แดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายตามไรผม จันทร์เจ้าดิ้นขยุกขยิกไม่สบายตัว ปากเบะร้องไห้แต่ไม่มีเสียงออกมา มีแต่ลมหายใจร้อนผ่าว"พี่ทัศ! พี่ทัศตื่น!" ลลิลเขย่าแขนสามีแรงๆธนาทัศสะดุ้งสุดตัว คว้าปืนที่ลิ้นชักหัวเตียงตามสัญชาตญาณเก่า "ใคร! มีอะไร!""ลูกตัวร้อน! ตัวร้อนจี๋เลยพี่ทัศ!"ปืนถูกโยนทิ้งลงบนเตียง ธนาทัศพุ่งตัวมาที่เปลเด็ก ใช้หลังมืออังหน้าผากลูกสาว "เชี่ย... ร้อนเหมือนไฟลวกเลย"ชายหนุ่มหน้าซีดเผือด รีบคว้าปรอทวัดไข้ดิจิทัลมายิงที่หู เสียงปี๊บดังยาว"39.2 องศา!" ธนาทัศตาเบิกโพลง อ่านตัวเลขด้วยเสียงสั่นเครือ "ทำไมสูงขนาดนี้ เมื่อเย็นยังดีๆ อยู่เลย""วัคซีนค่ะ... เมื่อวานไปฉีดวัคซีนสองเดือนมา หมอบอกว่าอาจจะมีไข้ แต่ไม่คิดว่าจะสูงขนาดนี้" ลลิลรีบอุ้มลูกขึ้นมาแนบอก

เสียงช้อนพลาสติกกระทบขอบชามเมลามีนลายเป็ดสีเหลืองดัง กริ๊ก เบาๆ เป็นจังหวะ จันทร์เจ้าในวัยเก้าเดือนนั่งอยู่บนเก้าอี้ทานข้าวทรงสูง ที่หัวมุมโต๊ะอาหาร ใบหน้าจิ้มลิ้มเปรอะเปื้อนไปด้วยซุปฟักทองบดสีเหลืองอ๋อย เลอะไปถึงแก้มและปลายจมูก"แอ้... แอ..."ธนาทัศนั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ข้างๆ ลูกสาว ใบหน้าคมคายอยู่ระดับเดียวกับถาดอาหาร จ้องมองปากเล็กๆ ที่ขยับมุบมิบอย่างใจจดใจจ่อ "ไม่ใช่ แอ้... เอาใหม่ลูก... ปา-ป๊า"ชายหนุ่มขยับปากช้าๆ ชัดๆ เน้นเสียงพยัญชนะ ป.ปลา ให้ชัดเจนที่สุด "ปา... ป๊า... ไหนพูดซิ"จันทร์เจ้าหยุดตีช้อน เงยหน้ามองพ่อ ตาแป๋วแหวว "ปา...""ใช่! นั่นแหละ! ต่ออีกคำลูก... ป๊า!" ธนาทัศตบเข่าฉาด ตาเป็นประกาย "เดช! มึงเตรียมกล้องไว้! ลูกกูจะพูดแล้ว!"เดชที่ยืนถือโทรศัพท์มือถือสแตนด์บายอยู่มุมห้องรีบยกกล้องขึ้นเล็ง นิ้วโป้งจ่อที่ปุ่มอัดวิดีโอ เหงื่อซึมมือด้วยความกดดัน"ปา..." จันทร์เจ้าอ้าปากกว้าง น้ำลายยืด"ปา-ป๊า!" ธนาทัศลุ้นตัวโก่ง"ปูuuuuu!"เด็กน้อยพ่นน้ำลายออกมาเป็นฝอยใส่หน้าพ่อเต็มๆ ก่อนจะหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจที่แกล้งพ่อได้ธนาทัศหลับตาปี๋ ยกมือปาดน้ำลายผสมซุปฟักทองออกจากหน้