Todos los capítulos de Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Capítulo 161 - Capítulo 170

ลมยามเย็นพัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้ในสวนผสมกับกลิ่นบาร์บีคิวที่กำลังย่างอยู่บนเตาถ่านลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณสนามหญ้าหลังคฤหาสน์อันธการกุล พื้นที่สีเขียวที่เคยเงียบเหงาถูกเนรมิตให้กลายเป็นงานปาร์ตี้ขนาดย่อมธนาทัศในชุดเสื้อโปโลสีขาวกางเกงขาสั้นสีครีมดูผ่อนคลายกว่าปกติ กำลังยืนกอดอกจ้องมองก้อนเค้กขนาดสามปอนด์ที่วางอยู่กลางโต๊ะยาว"ทำไมเทียนมันปักเบี้ยว" ชายหนุ่มหันไปถามเดชที่ยืนถือกล่องเค้กเปล่าอยู่ข้างๆ"ลมมันแรงครับนาย ปักตรงๆ แล้วมันล้ม""ไปหาอะไรมาบังลมสิ เดี๋ยวลูกเป่าไม่ดับ ฤกษ์เสียหมด""น้องจันทร์เจ้าเพิ่งขวบเดียวนะครับนาย เป่าเองยังไม่ได้หรอกครับ ต้องช่วยเป่า""ลูกกูเก่ง เป่าได้" ธนาทัศเถียงข้างๆ คูๆ เดินเข้าไปจัดระเบียบเทียนเลข 1 สีทองบนหน้าเค้กครีมสดรูปกระต่ายให้ตั้งตรงเป๊ะเหมือนทหารเข้าแถวลลิลเดินออกมาจากตัวบ้านในชุดเดรสยาวลายดอกไม้ อุ้มจันทร์เจ้าที่สวมชุดกระโปรงบานฟูฟ่องสีชมพูอ่อน บนหัวมีที่คาดผมรูปมงกุฎอันเล็ก เด็กน้อยตาแป๋วดูดนิ้วโป้งมองลูกโป่งอย่างสนใจ"มาแล้วนางเอกของงาน" ธนาทัศปรี่เข้าไปรับลูกสาวมาอุ้มเองทันที "หนักขึ้นหรือเปล่าเนี่ย... เมื่อเช้ากินนมไปกี่ขวด""สองขวดเองค่ะ แ

รถยนต์เมอร์เซเดส-เบนซ์ เอสคลาส สีดำมันปลาบจอดสนิทที่หน้าประตูรั้วโรงเรียนนานาชาติค่าเทอมหลักล้าน ธนาทัศนั่งกำพวงมาลัยแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว สายตาคมกริบจ้องมองผ่านกระจกกันกระสุนไปยังครูเวรสาวสวยสองคนที่ยืนยิ้มต้อนรับนักเรียนอยู่หน้าประตูโรงเรียน"พี่ทัศ... ปลดล็อกประตูค่ะ" ลลิลสะกิดแขนสามีเบาๆ จันทร์เจ้าในวัยสองขวบครึ่งนั่งอยู่บนคาร์ซีทด้านหลัง สวมชุดนักเรียนลายสก็อตสีแดงน่ารัก ผมมัดจุกสองข้าง แกว่งขาไปมาอย่างอารมณ์ดี"เดี๋ยวก่อน" ธนาทัศเสียงเครียด "ครูคนนั้น... ทำไมเล็บยาว จิกหัวลูกพี่จะทำยังไง แล้วยามหน้าประตู... หน้าตาไม่น่าไว้ใจ ดูสิ มันมองรถเรา""เขามองเพราะพี่จอดแช่มาห้านาทีแล้วค่ะ รถคันหลังเขาต่อคิวอยู่" ลลิลถอนหายใจ เอื้อมมือไปกดปุ่มปลดล็อกเอง "ลูกต้องเข้าแถวแล้วนะคะ"ลลิลเปิดประตูรถลงไปก่อน เดินอ้อมไปเปิดประตูหลัง อุ้มจันทร์เจ้าลงมา "ไปโรงเรียนกันค่ะลูก""เย้! โรงเยียน!" จันทร์เจ้ากระโดดลงพื้นอย่างร่าเริง ไม่ได้มีความอาลัยอาวรณ์พ่อเลยสักนิดธนาทัศรีบลงตามมา จัดแจงเสื้อผ้าลูกให้เรียบร้อย ย่อตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าจันทร์เจ้า จับไหล่เล็กๆ สองข้างไว้แน่น "ฟังพ่อนะลูก... ห้ามใครมาจับม

แสงแดดแผดจ้าสะท้อนผิวน้ำทะเลสีครามจนแสบตา เสียงคลื่นซัดสาดหาดทรายขาวละเอียดดังซู่ซ่าสม่ำเสมอ กลิ่นไอเค็มของทะเลผสมกับกลิ่นครีมกันแดดมะพร้าวลอยฟุ้งไปทั่วระเบียงบ้านพักตากอากาศส่วนตัวริมหาดหัวหินธนาทัศในกางเกงขาสั้นลายดอกชบา ที่ลลิลบังคับซื้อ กับเสื้อยืดสีขาวบางๆ นั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้ชายหาด ตรงหว่างขามีจันทร์เจ้ายืนตาแป๋วในชุดว่ายน้ำทูพีซลายแตงโม"ปาป๊า... เหนียวอะ" เด็กหญิงวัยสามขวบย่นจมูก ยกแขนที่ขาววอกไปด้วยครีมกันแดดหนาเตอะขึ้นดู"ทนหน่อยลูก แดดเมืองไทยมันแรง เดี๋ยวผิวนุ่มๆ ของหนูจะไหม้" มือหนาบีบครีมออกจากหลอดเพิ่มอีกก้อนใหญ่ ป้ายลงบนแก้มยุ้ยๆ ของลูกสาวแล้วถูวนจนหน้าขาววอกเหมือนเล่นงิ้ว"พี่ทัศคะ..." ลลิลเดินถือตะกร้าปิกนิกออกมาจากในบ้าน เห็นสภาพลูกสาวแล้วต้องร้องเสียงหลง "ทาขนาดนั้นลูกจะหายใจทางผิวหนังออกไหมคะ นั่นคนหรือมัมมี่""กันไว้ดีกว่าแก้ ผิวลูกบอบบาง" ธนาทัศไม่สนคำท้วง ถูครีมที่หลังคอลูกต่อ "เสร็จแล้ว... หมุนตัวสิลูก"จันทร์เจ้าหมุนตัวดุ๊กดิ๊ก สภาพขาวโพลนไปทั้งตัว "ปาป๊า... ลงน้ำได้ยัง""เดี๋ยว... ใส่หมวกก่อน"ธนาทัศหยิบหมวกปีกกว้างปักชื่อ 'Janjao' มาสวมให้ จัดสายรัดคา

กลิ่นแอลกอฮอล์และน้ำยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาลเอกชนระดับพรีเมียมที่ควรจะให้ความรู้สึกสะอาดสะอ้าน กลับกลายเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีที่ทำให้อาหารเช้าในกระเพาะของธนาทัศปั่นป่วนขึ้นมาอีกระลอกชายหนุ่มในชุดสูทที่ดูไม่ค่อยเรียบร้อยนักเพราะรีบวิ่งออกมาจากบริษัท นั่งกุมถุงกระดาษสำหรับอาเจียนไว้แน่น หน้าซีดเผือดจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนที่ขมับ เหงื่อเม็ดเล็กเกาะพราวตามไรผมทั้งที่แอร์เย็นเฉียบ ลลิลนั่งอยู่ข้างๆ มองสภาพสามีด้วยความสงสารระคนขบขัน มือเรียวลูบหลังกว้างเบาๆ"ไหวไหมคะพี่ทัศ... บอกให้นั่งรอข้างนอกก็ไม่เชื่อ""ไหว... พี่ต้องเข้าไปด้วย... เผื่อลูกดิ้นแรงแล้วเราเจ็บ" ธนาทัศตอบเสียงอู้อี้ในถุงกระดาษ"ลูกยังเป็นวุ้นอยู่เลยค่ะ จะเอาแรงที่ไหนมาดิ้น""กันไว้ก่อน" ธนาทัศพับถุงเก็บใส่กระเป๋าเสื้อสูท พยายามยืดตัวตรงเรียกมาดประธานบริษัทกลับคืนมา แต่พยาบาลเดินผ่านพร้อมกลิ่นน้ำหอมฉุนกึก เขาก็ต้องรีบคว้าถุงออกมาปิดปากอีกรอบ"เชิญคุณลลิลที่ห้องตรวจหมายเลข 2 ค่ะ"แพทย์หญิงวัยกลางคนเจ้าของไข้เดิมที่เคยทำคลอดจันทร์เจ้าเงยหน้าขึ้น ยิ้มทักทายอย่างคุ้นเคย "สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่... น้องจันทร์เจ้าเป็นยังไงบ้าง""ซนเหมือนล

แสงไฟนีออนวูบวาบของตลาดโต้รุ่งริมทางรถไฟสาดส่องเข้ามากระทบใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดนอนผ้าไหมราคาแพงที่ดูผิดที่ผิดทางอย่างแรง ธนาทัศนั่งขัดสมาธิอยู่บนเสื่อพลาสติกขาดๆ ของร้านส้มตำข้างทาง มือหนึ่งถือถุงพลาสติกใส่ข้าวเหนียว อีกมือจกส้มตำปูปลาร้าพริกแห้งสิบเม็ดเข้าปากอย่างเมามัน"เดช... มึงไปดูดิ๊ มะม่วงดองร้านป้าหน้าปากซอยยังเปิดอยู่ไหม"เสียงสั่งอู้อี้เพราะเคี้ยวข้าวเหนียวเต็มปาก เดชที่ยืนกุมขมับอยู่ข้างๆ รีบก้มดูนาฬิกาข้อมือ "นายครับ... ตีสองครึ่งแล้วนะครับ ป้าแกคงนอนกรนไปสามตื่นแล้ว""ไปปลุก! บอกแกว่ากูเหมาหมดร้าน! ให้ราคาคูณสิบ!" ธนาทัศสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะซดน้ำปลาร้าโฮกฮาก แสบปากจนน้ำตาเล็ดแต่ก็หยุดกินไม่ได้ ความอยากมันพลุ่งพล่านเหมือนภูเขาไฟระเบิดตั้งแต่ลลิลท้องแฝด อาการแพ้ท้องแทนเมียของธนาทัศก็ทวีความรุนแรงขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ เวียนหัว เหม็นกลิ่นน้ำหอม อารมณ์แปรปรวนง่าย และที่หนักสุดคือความอยากอาหารแปลกๆ ในเวลาที่ไม่ควรจะอยาก"นายครับ... มะม่วงดองจิ้มกะปิเนี่ยนะ มันจะเข้ากับส้มตำปลาร้าเหรอครับ""ช่างหัวมัน! กูจะกิน! ถ้าไม่ได้กินกูจะลงไปดิ้นตายตรงนี้แหละ! ไปหามา!"เดชถอ