Todos los capítulos de Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Capítulo 171 - Capítulo 180

เสียงเครื่องปรับอากาศในห้องตรวจครรภ์พิเศษดังหึ่มเบาๆ แข่งกับความเงียบที่น่าอึดอัด นายแพทย์วัยกลางคนขยับแว่นสายตา พลิกดูชาร์ตประวัติคนไข้ในมือสลับกับมองภาพอัลตร้าซาวด์บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ธนาทัศนั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงตรวจ หลังตรง แววตาจ้องเขม็งไปที่ปากของหมอ รอคอยคำวินิจฉัยเหมือนนักโทษรอฟังคำพิพากษา ส่วนลลิลนั่งอยู่บนเตียง มือสองข้างวางทับกันบนหน้าท้องที่นูนเด่นชัดขึ้นมากข้างๆ เก้าอี้ของธนาทัศ จันทร์เจ้าในวัยสามขวบนั่งแกว่งขาอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็ก กอดตุ๊กตากระต่ายเน่าไว้แนบอก บรรยากาศตึงเครียดทำให้เด็กหญิงตัวน้อยนั่งนิ่งเงียบผิดปกติ"มีอะไรหรือเปล่าครับหมอ" ธนาทัศถามทำลายความเงียบ น้ำเสียงกดต่ำ"ครรภ์แฝดมีความเสี่ยงสูงกว่าครรภ์ปกติอยู่แล้วครับคุณพ่อ... แต่เคสของคุณลลิล หมอพบว่าปากมดลูกเริ่มสั้นลงเร็วกว่ากำหนดนิดหน่อย บวกกับน้ำหนักตัวคุณแม่ที่ไม่ค่อยขึ้น... อาการเหล่านี้เป็นสัญญาณเตือนของภาวะคลอดก่อนกำหนดครับ""คลอดก่อนกำหนด?" ลลิลทวนคำเสียงเบา"ครับ... ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ อาจจะอยู่ไม่ถึงเจ็ดเดือนด้วยซ้ำ ถ้าเป็นไปได้ หมออยากให้ Bed rest... คือนอนเฉยๆ บนเตียง ลุกเท่าที่จำเป็น""ได้"

เสียงร้องอุแว้ของทารกคนแรกยังคงดังก้องอยู่ในห้องคลอด ทีมพยาบาลรีบนำตัวเด็กไปที่มุมห้องเพื่อเช็ดตัวและตรวจเช็คสัญญาณชีพเบื้องต้น แต่ภารกิจของคนเป็นแม่ยังไม่จบ"คุณแม่ครับ อย่าเพิ่งพัก คนน้องกำลังตามมา หัวกลับแล้วครับ ตำแหน่งดีมาก"ลลิลหอบหายใจหนักหน่วง หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงรุนแรง เหงื่อเม็ดโป้งผุดพรายเต็มหน้าผากจนผมเปียกลู่ติดแก้ม ความเจ็บปวดระลอกใหม่บีบรัดหน้าท้องจนแข็งเกร็ง"อีกนิดเดียวลลิล... อีกคนเดียว" ธนาทัศรีบคว้ามือลลิลมากุมไว้แน่นกว่าเดิม"ไม่ไหว... หมดแรงแล้ว...""ไหวสิ... ลูกรออยู่ ลูกผู้ชายนะลลิล... แฝดชายของเรา... อย่าเพิ่งยอมแพ้ตอนนี้""ลมเบ่งมาแล้วครับ! สูดหายใจลึกๆ... เบ่งครับ!""อื้อออออออ!"ลลิลกลั้นหายใจ เกร็งหน้าท้องสุดชีวิต ใบหน้าแดงก่ำจนเส้นเลือดปูดโปน ธนาทัศบีบมือเธอแน่นจนรู้สึกเจ็บ แต่ลลิลกลับรู้สึกดีที่มีหลักยึด"เห็นหัวแล้ว! อีกนิดเดียว!""เอาลลิล! ดันออกมา!" ธนาทัศตะโกนเชียร์ "ลูกพ่อ! ออกมา!"ลลิลกรีดร้องสุดเสียง รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายที่มี ดันสิ่งมีชีวิตที่ตกค้างอยู่ออกมาสู่โลกภายนอกพรวด!ความรู้สึกโล่งวูบเกิดขึ้นที่ช่วงล่าง ตามมาด้วยเสียงร้องที่ดังประสานกับ

"อุแว้!!!!!!"เสียงร้องประสานเสียงระดับเดซิเบลที่ทำลายล้างแก้วหูดังระงมไปทั่วห้องนั่งเล่นกว้างขวางที่สภาพไม่ต่างจากสมรภูมิรบขนาดย่อม พื้นยางกันกระแทกสีครีมเต็มไปด้วยกองตุ๊กตาผ้า เลโก้ที่กระจายเกลื่อนกลาด ผ้าอ้อมใช้แล้วที่ม้วนทิ้งไว้ไม่ลงถัง และขวดนมเปล่าที่วางระเกะระกะธนาทัศยืนหน้าเซียวอยู่กลางห้อง ในอ้อมแขนซ้ายมีทารกชายตัวจิ๋วที่กำลังแหกปากร้องจนหน้าดำหน้าแดง ส่วนมือขวากำลังพยายามเขย่าขวดนมอย่างทุลักทุเล ผมเผ้าที่เคยเซตเป็นทรงเนี้ยบกริบชี้ฟูไม่เป็นทรง เสื้อยืดคอกลมสีขาวมีคราบน้ำลายและคราบแหวะนมเป็นดวงใหญ่ตรงไหล่ขวา"โอ๋ๆ... อาทิตย์ครับ... นมมาแล้วลูก ใจเย็นๆ พ่อเขย่าอยู่""แง๊!!!!!!!"เสียงร้องจากทารกอีกคนในเปลไกวดังประสานขึ้นมาทันที ตะวันถีบขาไปมาในห่อผ้า ดิ้นพราดๆ"มาแล้วๆ! แม่มาแล้ว!" ลลิลวิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากห้องครัว "พี่ทัศเอาอาทิตย์มานี่ค่ะ เดี๋ยวลลิลป้อนเอง พี่ไปดูตะวันเร็ว"หญิงสาวส่งขวดนมเปล่าให้สามีถือ แล้วรับช่วงต่ออุ้มอาทิตย์ไปนั่งป้อนนมที่โซฟา ธนาทัศรีบวางขวดนมเปล่า พุ่งตัวไปที่เปลไกว ช้อนตัวตะวันขึ้นมาอุ้มแนบอก โยกตัวไปมา"ปาป๊า!!!!"เสียงตะโกนแจ๋นของลูกสาวคนโตดังแท

เสียงไวโอลินบรรเลงเพลงรักหวานซึ้งคลอเคล้าไปกับเสียงพูดคุยจอแจของแขกเหรื่อในสวนสวยของโรงแรมระดับห้าดาว ธีมงานสีขาวและเขียวมะกอกดูสบายตา ซุ้มดอกไม้สดถูกจัดวางไว้อย่างประณีตบรรจงที่หน้าซุ้มถ่ายรูป เจ้าบ่าวในชุดสูททักซิโดสีขาวสะอาดตากำลังยืนตัวเกร็ง มือไม้ดูเกะกะไม่รู้จะวางตรงไหน เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดซึมตามไรผมที่เซตมาอย่างดีเดชขยับคอเสื้อเชิ้ตที่ดูเหมือนจะรัดแน่นเกินไป หันไปมองเจ้าสาวที่ยืนยิ้มหวานอยู่ข้างๆ"นิดา... ผมดูตลกไหม"นิดา เลขาสาวหน้าห้องทำงานธนาทัศที่วันนี้สวยสง่าในชุดเจ้าสาวลูกไม้เกาะอก หัวเราะเบาๆ เอื้อมมือมาจัดหูกระต่ายให้ว่าที่สามี"หล่อแล้วค่ะคุณเดช... อย่าเกร็งสิคะ ยิ้มหน่อย แขกเริ่มมากันแล้วนะ""ก็ผมไม่ชิน... ปกติยืนอยู่ข้างหลังนาย วันนี้ต้องมายืนข้างหน้า แถมคนมองเยอะขนาดนี้""ฝึกไว้ค่ะ วันนี้คุณเป็นพระเอก"เสียงเครื่องยนต์รถตู้ Alphard สีดำคันใหญ่แล่นเข้ามาจอดเทียบท่าที่หน้าล็อบบี้โรงแรม เรียกสายตาของเดชให้หันไปมองประตูสไลด์ไฟฟ้าเปิดออกความโกลาหลขนาดย่อมระเบิดขึ้นทันที"ตะวัน! อาทิตย์! อย่าวิ่งลงไปแบบนั้น! รอพ่อก่อน!"เสียงตะโกนของธนาทัศดังลั่นกลบเสียงไวโอลิน เด็กชาย

เสียงลูกบิดประตูล็อกดัง กริ๊ก แผ่วเบา ลลิลยืนนิ่งกลั้นหายใจอยู่หน้าห้องนอนลูกแฝด ฟังเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของตะวันและอาทิตย์ เมื่อมั่นใจว่าสองแสบหลับสนิทและจะไม่ลุกขึ้นมาเปิดคอนเสิร์ตกลางดึกอีก หญิงสาวก็ถอนหายใจยาวเหยียด ไหล่ที่เกร็งมาทั้งวันลู่ลงด้วยความผ่อนคลายความเงียบสงบที่หาได้ยากยิ่งในบ้านที่มีเด็กเล็กสามคน กลายเป็นช่วงเวลาทองคำที่ลลิลหวงแหนยิ่งกว่าเพชรนิลจินดา วันนี้ทั้งวันเธอต้องวิ่งไล่จับปูใส่กระด้ง คอยห้ามทัพสองแฝดที่แย่งของเล่นกันทุกห้านาที แถมยังต้องคอยตอบคำถามเจ้าหนูจำไมอย่างจันทร์เจ้าที่ไม่รู้ไปสรรหาคำถามมาจากไหนนักหนา ร่างกายที่ล้าไปทุกส่วนประท้วงต้องการการพักผ่อน แต่หัวใจคนเป็นแม่กลับอิ่มเอิบอย่างประหลาด"หลับแล้วเหรอ"เสียงกระซิบห้าวทุ้มดังมาจากด้านหลัง ลลิลสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปเห็นธนาทัศยืนพิงกรอบประตูทางเชื่อมระเบียงอยู่ในชุดนอนสีน้ำเงินเข้ม ในมือถือแก้วเซรามิกสองใบที่มีควันกรุ่นลอยขึ้นมา"ค่ะ... กว่าจะยอมนอน เล่นเอาหมดแรงทั้งแม่ทั้งลูก" ลลิลเดินเข้าไปหา รับแก้วชามะลิร้อนๆ มาถือ ไออุ่นจากแก้วช่วยคลายความหนาวเย็นของเครื่องปรับอากาศ "แล้วจันทร์เจ้าล่ะคะ""รายนั้นหล