Todos los capítulos de Legacy พันธะเถื่อนอสูรทมิฬ: Capítulo 181 - Capítulo 190

เสียงร้องไห้จ้าของเด็กผู้ชายวัยสี่ขวบดังระงมไปทั่วห้องพักครูโรงเรียนอนุบาลนานาชาติ สลับกับเสียงโวยวายของผู้ปกครองหญิงร่างท้วมที่กำลังชี้หน้าด่ากราดไปทั่วห้อง"ดูสิคะคุณครู! ดูหน้าลูกดิฉัน! เขียวช้ำไปหมดแล้ว! นี่มันโรงเรียนภาษาอะไร ปล่อยให้มีนักเลงหัวไม้มาทำร้ายลูกคนอื่นแบบนี้!"ที่มุมห้อง ตะวันและอาทิตย์ในชุดนักเรียนที่หลุดลุ่ย นั่งแกว่งขาเล่นกันเงียบๆ ตะวันมีรอยถลอกที่แก้มซ้าย ส่วนอาทิตย์เสื้อขาดกระดุมหลุดไปหนึ่งเม็ด ทั้งคู่จ้องมองเด็กชายตัวอ้วนที่นั่งร้องไห้อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาที่... ดูแคลนปัง! ประตูห้องพักครูถูกผลักเปิดออกธนาทัศก้าวเข้ามาในห้อง สวมสูทสีเทาเข้มเต็มยศ แววตาดุดันกวาดมองไปรอบห้อง ลลิลเดินตามหลังมา สีหน้ากังวล"สวัสดีค่ะคุณครู... สวัสดีค่ะคุณแม่น้อง... เอ่อ...""น้องบอสค่ะ! ลูกชายคุณรุมทำร้ายลูกดิฉัน! ดูสิคะ เลือดกำเดาไหลเลย!"ลลิลหันไปมองลูกชายสองคน "ตะวัน อาทิตย์... ลุกขึ้นมาหาแม่""เจ็บตรงไหนไหม" ธนาทัศถามลูกตัวเองเป็นคำแรก"ไม่เจ็บครับ" ตะวันตอบเสียงดังฟังชัด "แค่คันๆ""เสื้อขาด ใครทำ""ไอ้อ้วนมันดึงครับ" อาทิตย์ชี้ไปที่บอส "แรงเยอะ แต่ช้า""นี่คุณ! สอนลูกยังไ

เสียงกรรไกรตัดผ้าคมกริบขบลงบนเนื้อผ้าไหมอิตาลีดัง ฉับ ต่อเนื่องและมั่นคง ภายในห้องเวิร์กชอปขนาดใหญ่ของสตูดิโอ LALIN เต็มไปด้วยกลิ่นผ้าใหม่ กลิ่นชอล์กเขียนผ้า และกลิ่นกาแฟจางๆลลิลยืนก้มหน้าอยู่กับหุ่นลองเสื้อ ปากคาบเข็มหมุด มือขยับจับจีบผ้าลูกไม้สีครีมให้เข้าทรง"แม่คะ... อันนี้ไม่สวย" เสียงเล็กๆ ดังขึ้นจากใต้โต๊ะทำงานลลิลดึงเข็มหมุดออกจากปาก ก้มมองลูกสาวคนโตที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นพรม จันทร์เจ้าในวัยเจ็ดขวบกำลังถูกรายล้อมไปด้วยกองเศษผ้าตัวอย่างและกระดุมหลากสี มือเล็กหยิบเศษผ้าลูกไม้สีดำขึ้นมาทาบกับผ้าไหมสีชมพูบานเย็น แล้วส่ายหน้า"สีมันตีกัน... เหมือนสีเสื้อป้าแม่บ้านที่โรงเรียน"ลลิลหลุดขำ ย่อตัวลงนั่งยองๆ ข้างลูกสาว "แล้วจันทร์เจ้าว่าต้องคู่กับสีอะไรคะ"เด็กหญิงดึงผ้ากำมะหยี่สีเทาเข้มออกมา วางทาบลงบนผ้าสีชมพู "อันนี้... เท่กว่า"ลลิลมองคู่สีที่ลูกสาวเลือก สีชมพูบานเย็นที่ดูฉูดฉาด พอมาอยู่คู่กับสีเทาเข้มกลับดูลงตัวและทันสมัยอย่างน่าประหลาด"ตาถึงนะเนี่ยเรา ใครสอนคะ""ไม่มีใครสอน... เจเจ้แค่รู้สึกว่ามันเข้ากัน" จันทร์เจ้าตอบโดยไม่เงยหน้า "ถ้าใส่กระดุมตรงนี้... เวลาติดจะได้ไม่เจ็บพุ

ฝุ่นละอองลอยฟุ้งในลำแสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างบานเกล็ดลงมายังห้องเก็บของชั้นใต้ดิน ห้องนี้มักจะถูกล็อกกุญแจแน่นหนาเสมอ แต่วันนี้ประตูไม้บานหนักแง้มอยู่นิดๆ"เจเจ้... มืดอะ" อาทิตย์กระตุกชายเสื้อพี่สาว เสียงสั่นเครือ"ไม่ต้องกลัว เจเจ้เอาไฟฉายมา" จันทร์เจ้าในวัยเจ็ดขวบกดเปิดไฟฉาย"ปาป๊าบอกว่าห้ามเข้าไม่ใช่เหรอ" ตะวันท้วง แต่ตายังมองซ้ายขวาด้วยความอยากรู้อยากเห็น"ปาป๊าไม่อยู่ ไปทำงาน เราแค่เข้ามาสำรวจ... เหมือนในหนังสายลับไง"เด็กหญิงเดินนำเข้าไป จนไปสะดุดตากับกล่องเหล็กสีดำสนิทใบหนึ่ง "กล่องสมบัติ!"ตะวันตาโต "เปิดเลยเจเจ้!"จันทร์เจ้าเอื้อมมือไปปลดล็อก แกร็ก! ฝากล่องถูกเปิดออกข้างในไม่มีทองคำหรือเพชรนิลจินดา มีเพียงรูปถ่ายปึกใหญ่ จันทร์เจ้าหยิบขึ้นมาส่องไฟฉายใส่ รูปใบแรก... เป็นภาพขาวดำ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ยืนเหยียบอกผู้ชายอีกคนที่นอนเลือดท่วมตัว"เฮ้ย... นี่มันปาป๊า!" ตะวันชะโงกหน้ามาดู"ไม่ใช่หรอก... ปาป๊าใจดี... คนนี้หน้าดุ เหมือนยักษ์เลย" อาทิตย์แย้งจันทร์เจ้าพลิกรูปใบต่อไป ภาพธนาทัศถือปืนจ่อหัวคน... ภาพธนาทัศยืนท่ามกลางกลุ่มชายชุดดำ... มือของจันทร์เจ้าเริ่มสั่น คนในรูปคือพ่อขอ

ความร้อนอบอ้าวภายในหอประชุมโรงเรียนนานาชาติพุ่งสูงขึ้นตามจำนวนผู้คนที่อัดแน่นกันอยู่เต็มพื้นที่ ธนาทัศยืนปาดเหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผม เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้นถึงศอก ในมือถือกล้อง DSLR รุ่นท็อปที่ติดเลนส์ซูมกระบอกโตยิ่งกว่าปืนกล เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่พลาดช็อตสำคัญแม้แต่วินาทีเดียว"นายครับ... เมมโมรี่การ์ดเต็มหรือยังครับ ถ่ายไปห้าร้อยรูปแล้วมั้ง" เดชกระซิบถามพลางพัดวีให้เจ้านาย"เพิ่งเริ่มงานเองไอ้บ้า เตรียมมาอีกสามอัน... วันนี้วันสำคัญ ห้ามพลาดแม้แต่วินาทีเดียว"ลลิลนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีขาวแถวหน้าสุด ในชุดผ้าไหมไทยสีฟ้าอ่อน รอยยิ้มพิมพ์ใจส่งไปให้ลูกๆ ที่กำลังตั้งแถวรออยู่ด้านข้างเวที"เอาล่ะค่ะ... ขอเชิญตัวแทนนักเรียนกราบคุณแม่ได้เลยค่ะ"เพลง "ค่าน้ำนม" บรรเลงขึ้นทันที ท่วงทำนองซึ้งกินใจเรียกน้ำตาของเหล่าผู้ปกครองให้เริ่มไหลริน ที่ข้างเวที จันทร์เจ้าในวัยเจ็ดขวบยืนตัวตรงเป๊ะ ถือพานพุ่มดอกมะลิด้วยสองมือ ด้านหลังมีตะวันและอาทิตย์ในชุดนักเรียนอนุบาลยืนขนาบซ้ายขวา"ตะวัน อาทิตย์... เดินดีๆ ห้ามเหยียบเท้าเจเจ้ ห้ามวิ่ง เข้าใจไหม... เดิน!"จันทร์เจ้าออกคำสั่งในฐานะพี่สาวคนโต เดินนำขบวนส

โคมไฟตั้งโต๊ะสีเหลืองนวลสาดแสงลงบนโต๊ะทำงานไม้สักขนาดใหญ่ภายในห้องสมุดของบ้าน บรรยากาศที่ควรจะเงียบสงบกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดระดับสงครามโลกธนาทัศนั่งกอดอกอยู่หัวโต๊ะ สวมแว่นสายตากรอบทอง คิ้วเข้มขมวดมุ่นจ้องมองสมุดการบ้านเล่มบางที่วางอยู่ตรงหน้า"ปาป๊า... ข้อนี้ทำยังไงคะ" จันทร์เจ้าในวัยเจ็ดขวบ นั่งเท้าคางหมุนดินสอไปมา สีหน้าเบื่อหน่าย"เดี๋ยวนะลูก... พ่อกำลังวิเคราะห์โจทย์" ธนาทัศตอบเสียงขรึม สายตาไล่อ่านโจทย์คณิตศาสตร์ประถมศึกษาปีที่ 2 ซ้ำเป็นรอบที่ห้า สมองของอดีตมาเฟียที่เคยคำนวณตัวเลขบัญชีสีเทาปีละพันล้านอย่างรวดเร็ว บัดนี้กำลังช็อตกับโจทย์เลขเด็กประถม"ขายไป 12... เหลือ 23... ซื้อเพิ่มเท่าตัวของที่เหลือ คือบวก 23... เป็น 46... หาร 3...""ปาป๊า... หารไม่ลงตัว ครูบอกว่าห้ามมีทศนิยม ต้องตอบเป็นเศษส่วน""เศษส่วน?" ธนาทัศชะงัก "สมัยพ่อไม่มีเศษส่วนตอน ป.2 นี่หว่า...""ปาป๊าแก่แล้ว สมัยนี้เขาเรียนเร็ว"คำพูดแทงใจดำทำเอาคุณพ่อวัยสามสิบปลายๆ สะอึกข้างๆ กันนั้น ตะวันกับอาทิตย์ในวัยสี่ขวบกำลังนั่งระบายสีสมุดภาพไดโนเสาร์อยู่บนพื้นพรม "พี่ตะวัน! อย่าระบายสีเขียวใส่ทีเร็กซ์!""เงียบ! พ่อใ