Hindi pumapalya sa pagdalaw si Nathan para siguraduhin ang kalagayan ko at sa bawat pagdalaw nya, sinisiguro nya palagi na may dala syang tubig at pagkain. Kapag dumarating sya na may dalang pagkain, yun lang yung parte ng araw na nakakaramdam ako na hindi ako nag-iisa. Hindi na sya nagtatanong sa akin ng sobra pero halata sa mga mata nya na may gusto pa syang itanong ngunit mas pinili na lang nyang manahimik.Kanina lang pumasok sya na may dalang supot ng pandesal at isang cup ng mainit na kape.“Breakfast,” sabi nya sabay abot.“Salamat,” mahina kong sagot.Napansin kong basa ang buhok nya, parang kakagaling lang sa labas. “Maulan ba?” tanong ko sa kanya.Tumango sya at sinabing, “Oo. Malakas ang alon pero stable pa naman ang barko kaya don’t worry.”Umupo sya sa tapat ko, sa lumang kahon na ginawa na nyang upuan nya tuwing pumupunta sya dito. Tahimik lang kami habang kumakain pero sa pagitan ng bawat higop ng kape, pakiramdam ko parang may bigat na hindi ko maipaliwanag. Parang nar
Terakhir Diperbarui : 2025-11-08 Baca selengkapnya