Semua Bab COLLATERAL DAMAGE: My Father's Unpaid Sins: Bab 1 - Bab 10

Tahimik ang buong mansyon. Pagpasok pa mo pa lang sa bahay, nakakabingi na ang katahimikan. Akala ng lahat masaya ang pamilyang may marangyang buhay kasi nagagawa lahat ng gusto. Oo, tama sila. Nagagawa namin lahat ng gusto maliban sa maging masaya.Lumaki akong may “silver spoon in my mouth” kung tawagin. Amoy mamahaling pabango palagi ang bahay namin at gawa sa imported na kahoy mula pa sa Italy. Mamahalin ang kisame at may chandelier ang bawat kwarto. Bawat mesa naman ay may centerpiece na hindi pwedeng galawin. Kung titingnan mula sa labas ng bahay, mukha itong perpekto ngunit sa loob nito ay tila isang kulungan na ang pader at rehas ay gawa sag into.“Nasa kwarto si Dad mo, Isha,” sabi ni Mama habang inaayos ang mga bulaklak sa flower vase. Hindi man lang sya tumitingin sa akin habang nagsasalita na tila ba parang ayaw nya akong makita. Ganyan sya palagi, abala sa gawaing bahay kahit may mga katulong naman kami na nakaassign sa ganyang gawain. Guston lang Talaga siguro ni mama na

Hindi pumapalya sa pagdalaw si Nathan para siguraduhin ang kalagayan ko at sa bawat pagdalaw nya, sinisiguro nya palagi na may dala syang tubig at pagkain. Kapag dumarating sya na may dalang pagkain, yun lang yung parte ng araw na nakakaramdam ako na hindi ako nag-iisa. Hindi na sya nagtatanong sa akin ng sobra pero halata sa mga mata nya na may gusto pa syang itanong ngunit mas pinili na lang nyang manahimik.Kanina lang pumasok sya na may dalang supot ng pandesal at isang cup ng mainit na kape.“Breakfast,” sabi nya sabay abot.“Salamat,” mahina kong sagot.Napansin kong basa ang buhok nya, parang kakagaling lang sa labas. “Maulan ba?” tanong ko sa kanya.Tumango sya at sinabing, “Oo. Malakas ang alon pero stable pa naman ang barko kaya don’t worry.”Umupo sya sa tapat ko, sa lumang kahon na ginawa na nyang upuan nya tuwing pumupunta sya dito. Tahimik lang kami habang kumakain pero sa pagitan ng bawat higop ng kape, pakiramdam ko parang may bigat na hindi ko maipaliwanag. Parang nar

Maaga pa lang ay gising na ako at abala na sa pag-aayos ng sarili. Hindi pa man sumisikat ang araw pero naririnig ko na ang mga tricycle sa labas at huni ng mga ibon sa bubong. Ramdam ko pa rin ang antok pero mas nangingibabaw ang kaba sa dibdib ko dahil ito na ang unang araw ko sa trabaho.Habang nagsusuklay ako sa harap ng salamin, napatingin ako sa reflection ko. Simple lang ang aking suot, isang puting blouse, itim na pantalon, at lumang sapatos na binili ko kahapon sa ukay-ukay. Ngunit sa likod ng simpleng ayos ko na ito ay naghahalo ang kaba at pag-asa. Natatakot ako na baka hindi ko kakayanin, pero umaasa ako na baka ito na ang simula ng panibagong buhay ko.Huminga ako ng malalim bago lumabas. Paglabas ko, sinalubong ako ng amoy ng kape, amoy ng pandesal, at amoy ng bagong umaga. Ang sarap sa pakiramdam ng umagang ito. Dali-dali na akong pumara ng tricycle upang makarating agad sa trabaho nang hindi pagpawisan.Pagdating ko sa fastfood, bumungad sa akin ang manager na si Sir L

Pagkatapos ng shift ni Isha, dumiretso na agad siya sa boulevard. Hindi niya maintindihan ang nararamdaman, at palagi niyang sinasabi sa sarili niya na hindi excitement ang kanyang nadarama. “Hindi ako excited. We’re just friends,” sabi niya pa sa sarili niya habang naglalakad.Pero sa sobrang bilis ng lakad niya para makarating agad sa tagpuan ay katawan na niya mismo ang nagsasabi na sinungaling siya sa pag-amin na hindi siya excited na makita ulit si Nathan.Malayo pa lang siya ay tanaw na niya si Nathan, nakatayo ito sa gilid ng boulevard, nakasuot ng dark gray hoodie, at nang makita siya ay agad itong ngumiti sakanya. Iyon ang pinaka-soft na ngiti na nakita niya sa isang lalaki.Natigilan siya sandali, hindi dahil sa itsura at ngiti nito, kundi dahil sa pakiramdam na parang ang safe niya kapag kasama ito.“Dumating ka,” bungad ni Nathan ng makalapit na siya dito.“Bakit, dapat ba na hindi ako pumunta?” ganting biro ni Isha."No,” sagot ni Nathan, tumingin sa kanya na para bang m

Mabilis ang lakad ni Nathan habang hinahawakan ang kamay ni Isha. Hindi ito higpit na parang pinipilit pero sapat para malaman niyang ligtas siya.The city lights blurred as they moved, dahil na din sa mga luhang kusang pumapatak sa mga mata ni Isha. Ang hangin na galing sa dagat ay malamig na tila ba pilit nitong pinapakalma si Isha pero ang kaba sa dibdib ni niya ay parang umaapoy.“Nathan… saan tayo pupunta?” humabol ang boses niya habang hinihingal at nanginginig.“Huwag kang mag-alala. Safe doon.”Huminto sila saglit sa harap ng motor ni Nathan. Binuksan ni Nathan ang extra helmet at iniabot sa kanya. “Wear this.”Napasunod siya, pero ramdam ni Nathan ang pag-aalangan niya.“Isha.” Pagtingin niya, nandoon ‘yung steady eyes ni Nathan. Those eyes that never made her feel judged.“You’re safe with me.”Doon lang siya nakahinga nang konti. Sumakay siya sa motor. Si Nathan, mabilis pero maingat ang kilos. Nilingon siya nito at sabay sinabing, “Hold on tight.”At sa unang pagkakatao