CHAPTER 5

Maaga pa lang ay gising na ako at abala na sa pag-aayos ng sarili. Hindi pa man sumisikat ang araw pero naririnig ko na ang mga tricycle sa labas at huni ng mga ibon sa bubong. Ramdam ko pa rin ang antok pero mas nangingibabaw ang kaba sa dibdib ko dahil ito na ang unang araw ko sa trabaho.

Habang nagsusuklay ako sa harap ng salamin, napatingin ako sa reflection ko. Simple lang ang aking suot, isang puting blouse, itim na pantalon, at lumang sapatos na binili ko kahapon sa ukay-ukay. Ngunit sa likod ng simpleng ayos ko na ito ay naghahalo ang kaba at pag-asa. Natatakot ako na baka hindi ko kakayanin, pero umaasa ako na baka ito na ang simula ng panibagong buhay ko.

Huminga ako ng malalim bago lumabas. Paglabas ko, sinalubong ako ng amoy ng kape, amoy ng pandesal, at amoy ng bagong umaga. Ang sarap sa pakiramdam ng umagang ito. Dali-dali na akong pumara ng tricycle upang makarating agad sa trabaho nang hindi pagpawisan.

Pagdating ko sa fastfood, bumungad sa akin ang manager na si Sir Leo. Nakasuot ito ng puting polo at may nakasabit na ID. Medyo strikto ang dating at tindig niya pero nang magsalita na siya ay mabait naman ang tono.

“Isha, di ba? Yung nag-inquire kahapon?” tanong niya sa akin.

“Opo. Ako po yun.”

“Good. For now, trainee ka muna. Observe ka lang tapos mamaya ituturo ko sayo ang mga basic na tasks.”

Tumango ako at nagsimula agad. Tumulong ako sa pag-aayos ng trays at paghuhugas ng baso kasi nakikita ko busy na busy ang lahat. Mabilis ang kanilang mga galaw at parang bawat segundo ay may katumbas na mga orders. Kahit hindi ako sanay sa ganito kabilis na galaw ay sinubukan ko pa ring sumabay.

Sobrang ingay, mainit, at nakakapagod ang unang araw pero sa kakaibang paraan ay nakakatuwa pa rin dahil nararamdaman ko na sa bawat kilos ko, alam kong may katumbas na halaga. Hindi na ako basta nakakulong lang sa isang bahay dahil ngayon, ako mismo ang kumikilos para sa sarili kong kinabukasan.

Nang sumapit na ang tanghali, halos nanginginig na ang mga kamay ko sa pagod pero nang may batang ngumiti sa akin matapos kong abutan ng burger at softdrink, bigla kong naramdaman yung gaan sa dibdib.

“Salamat, Ate!” sabi niya sabay takbo pabalik sa magulang niya.

Pagkatapos ng shift, sabay-sabay kaming lumabas ng mga crew. Lumapit ang isa kong katrabaho na si Rhea at nagpakilala.

“Baguhan ka ‘no?” tanong niya habang sabay kaming naglalakad palabas.

“Oo, fist job ko talaga ‘to.”

“Good luck!” sabay ngumiti ito. “Mahirap sa umpisa pero masasanay ka rin. At mababait naman ang mga tao dito sa Dumaguete.”

Ngumiti ako. “Salamat.”

Pag-uwi ko ng boarding house, nagpahinga ako ng kunti at naghapunan, saka ko binuksan ang phone. Wala pa ring message, wala pa ring tawag kaya inoff ko na yun ulit para hindi matrace ni Dad kung nasaan ako.

Bigla kong naalala si Nathan. Nasaan kaya siya ngayon? Bumalik na kaya siya sa Maynila? Umaasa pa rin ako na one of these days, magkikita kami ulit. Sa hindi ko mawari na dahilan, bigla ko siyang namimiss.

Lumipas ang ilang linggo, nasanay na ako sa trabaho. Marunong na akong mag-operate ng cashier, mag-asikaso ng customer, at minsan, tumutulong din ako sa kitchen kapag kulang ang tao.

Isang gabi, habang nagsasara na kami, abala na ang mga kasama ko sa pagtanggap ng mga sahod nila. Di nagtagal, tinawag na ako ni Sir Leo.

“Isha, halika. Ito para sa’yo.” Inabot niya ang isang maliit na sobre. “First salary mo.”

Napatitig ako sa sobre. Hindi ako makapaniwala na ganito pala ang pakiramdam na makakatanggap ng pera na pinagpaguran. Ngumiti ako at sinabing, “Thank you po, sir.”

Nang makauwi ako, agad kong binuksan ang sobra. Hindi man malaki ang halaga pero para sa akin ay sapat na yun para sa panibagong simula. Pinaghirapan ko ito, galing sa sarili kong pawis kaya dapat maingat ako sa pag gastos nito.