All Chapters of เงาซาตาน: Chapter 1 - Chapter 10

“ย่าได้ฤกษ์มาแล้วนะตาเล็ก ช่วงนี้ก็อยู่ให้ติดบ้านหน่อย” คุณน้อมจิตถือเอาวันที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า ประกาศฤกษ์งานแต่งให้รับรู้ คำพูดของคนสูงวัยทำให้มือที่กำลังยกถ้วยกาแฟของภาสันต์ชะงักไปนิด แต่เจ้าของมือหนายังควบคุมเอาไว้ได้ ถึงกระนั้นก็ยังมีคนตาดีสังเกตเห็น เพราะเขามองภาสันต์อยู่ก่อนแล้ว ภัทรดนัยยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปรกติ แล้วฟังคุณน้อมจิตพูดต่อ “อีกสามเดือน จะเตรียมงานทันไหม เหนื่อยหน่อยนะหนูปั้น” ท้ายประโยคคุณน้อมจิตหันไปพูดกับหญิงสาว ที่นั่งพับเพียบพับดอกบัวอยู่กับป้าพร้อม พรุ่งนี้เป็นวันพระ เธอต้องเตรียมดอกไม้ให้คุณน้อมจิตเปลี่ยนในห้องพระ และไปทำบุญที่วัด “ถ้าปั้นยังไม่พร้อม บอกคุณย่าได้นะครับ พี่ไม่มีปัญหาอะไร” ภัทรดนัยเปิดโอกาสให้หญิงสาว ไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าถูกบังคับ “ปั้นพร้อมค่ะคุณเล็ก” ตอบตกลงเพราะไม่มีอะไรติดขัด แต่งเร็วก็ยิ่งดี เธอจะได้นำเงินก้อนใหญ่ไปใช้หนี้ให้ครอบครัว “ช่วงที่ตาเล็กไม่อยู่บ้าน ใหญ่ก็เป็นธุระให้น้องหน่อยนะ ช่วยหนูปั้นเตรียมงาน ใหญ่ถนัดทางนี้อยู่แล้ว ย่าฝากด้วยนะ ไม่มีอะไรแล้วแยกกันไปพักผ่อ

“คุณใหญ่...” ภาสันต์ก้มลงมาปิดปากที่เรียกชื่อเขาไม่หยุด เขารู้ว่าเธอเจ็บมาก แต่จะให้หยุดตอนนี้ก็ไม่ได้เช่นกัน หัวใจเขาโหยหาเพียงแค่เธอ ยิ่งมาอยู่ใกล้แต่ไม่มีสิทธิ์ก็ยิ่งทำให้เขาทรมาน ปากร้อนบดขยี้ลงบนปากบางหนัก ๆ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ มือหนาลูบไล้ไปตามเนื้อตัวเพื่อให้เธอผ่อนคลายจากอาการเกร็ง ก่อนจะไปหยุดที่หน้าอกอวบใหญ่ที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ชุดนอนเนื้อผ้าบางเบา ยอดดอกบัวงามชูช่อหดเกร็ง เมื่อปลายนิ้วร้อนสัมผัสลงมา ร่างบางบิดหนี อยากพาตัวเองออกไปให้พ้นจากตรงนี้ ก่อนที่จะต้านทานคนมากประสบการณ์ไม่ไหว พยายามฝืนเอาไว้ แต่ร่างกายกลับตอบสนองไปกับสัมผัสของเขา ภาสันต์ถอนปากออกเมื่อจูบจนพอใจ ริมฝีปากหนาไล้เรื่อยไปตามลำคอและบ่าไหล่ ขยับสะโพกกดส่วนที่สอดประสานให้แนบชิดอีกนิด ก่อนจะเกร็งค้าง เมื่อร่างกายของคนใต้ร่างยังรับตัวตนของเขาไม่ไหว ลิ้นร้อนลากไล้ไปตามเนินอก แล้วครอบปากลงบนดอกบัวคู่งาม สลับดูดวนทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียม ชุดนอนที่เธอใส่ไม่ใช่ปัญหา เพราะมันแนบชิดไปกับกายสาว เมื่อสัมผัสกับความเปียกชื้นจากน้ำลายของเขา ยอดอกสีชมพูตั้งชูชันตอบสนองกับปลายลิ้น ยิ่งทำให้ภาสันต์คุมตัวเองไม่อยู่

ภาสันต์มองคนที่ยกอาหารมาวางบนโต๊ะ เมื่อเห็นการแต่งตัวของเธอ ก็ยิ่งเอ็นดูมากขึ้นไปอีก เมื่อคืนเขาหนักมือไปหน่อยเลยทำให้คนตัวเล็กบอบช้ำไปทั้งตัว ขนาดใส่เสื้อปิดจนมิดคอก็ยังมีรอยแดงเล็ดลอดออกมาให้เห็น“ซุปไก่ค่ะคุณย่า” ปนันชิตาวางถ้วยใบใสตรงหน้าประมุขของบ้าน ก่อนจะถอยหลังมานั่งประจำที่ของตัวเอง นึกโมโหภาสันต์ในใจ ที่จนป่านนี้เขายังไม่ถอนสายตาไปจากเธอ จะมองทำไมนักหนาแค่นี้เธอก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว “ซุปไก่จ้ะตาใหญ่ ย่าให้ปั้นทำให้เมื่อเช้า” ตาคู่คมถอนสายตาออกจากดวงหน้าหวาน เมื่อคุณน้อมจิตเลื่อนถ้วยซุปมาตรงหน้า “ขอบคุณครับ” รับถ้วยซุปจากคุณน้อมจิต แล้วมองคนที่นั่งตรงข้ามอีกครั้ง เมื่อคืนเขาเสียพลังงานไปเยอะ ซุปถ้วยนี้มาถูกจังหวะจริง ๆ อดคิดไม่ได้ว่าถ้าไม่ใช่คำสั่งของคุณย่า เธอจะทำให้เขาไหม “อร่อย...” เอ่ยชมเมื่อตักซุปไก่เข้าปาก “ขอบคุณค่ะ” ปนันชิตาเอ่ยขอบคุณแล้วต้องรีบหลบตา แก้มสาวร้อนผ่าวกับคำว่าอร่อยของเขา การกระทำของหนุ่มสาวอยู่ในสายตาของน้อมจิตและป้าพร้อมตลอดเวลา ป้าพร้อมรู้สึกกังวลใจ ในขณะที่น้อมจิตบีบมือตัวเองเพื่อระงับความโกรธ มีหรือที่นางจะดูไม่ออก สองคนนี้มีบางอย่า

ภัทรดนัยตามติดปนันชิตาเป็นเงา ไม่ว่าเธอจะไปไหนเขาก็อาสาพาไป เหมือนสวรรค์จะเข้าข้าง เมื่อมือถือของเขาดังขึ้น ภัทรดนัยขอตัวไปรับสาย คุยกับปลายสายประมาณห้านาที ก่อนจะเดินกลับมาแล้วบอกกับเธอว่างานมีปัญหา “ปั้นนั่งแท็กซี่ไปเองได้ คุณเล็กกลับไปทำงานเถอะค่ะ” ปนันชิตาบอกกับเขา ภาวนาให้ภัทรดนัยทำตามข้อเสนอของเธอ ถ้าเขาไปส่งเธอที่บ้าน จะทำให้เธอมีเวลาน้อยลง เพราะต้องนั่งรถย้อนกลับไปหาภาสันต์ที่บริษัท “จะดีเหรอ พี่เป็นห่วงปั้นนะ” “ไม่ต้องห่วงค่ะ ปั้นไปเองได้ คุณเล็กขับรถดี ๆ นะคะ” ไม่รอให้เสียเวลา ปนันชิตาหยิบกระเป๋าถือแล้วรีบเปิดประตูรถ แต่ภัทรดนัยดึงแขนเธอเอาไว้ “คะ?” หัวใจดวงน้อยกระตุก เมื่อสบกับตาคมเข้มของเขา ใจเธอเป็นของเขาอยู่แล้ว เข้าใกล้กันแบบนี้ยิ่งทำให้คิดไปไกล ภัทรดนัยมองคนตรงหน้า พยายามทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นห่วงเธอมาก แต่เพราะงานจึงต้องทิ้งเธอไว้กลางทาง “ถึงบ้านแล้วโทรบอกพี่ด้วยนะ นี่ค่าแท็กซี่ครับ” ภัทรดนัยวางแบงค์สีเทาปึกใหญ่ลงบนมือของหญิงสาว ปนันชิตากลืนน้ำลายลงคอคำนวณคร่าว ๆ ได้จากความหนา แต่มันยังไม่พอกับจำนวนที่

ทันทีที่บทรักเร่าร้อนจบลง ปนันชิตาก็ผละออกจากอ้อมแขนของภาสันต์ หญิงสาวเก็บเสื้อผ้าที่ร่วงเกลื่อนพื้น ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเพราะความอับอาย ภาสันต์ยืนมองคนตัวเล็ก ในสภาพที่ท่อนล่างเปล่าเปลือย ตรงส่วนนั้นของเขายังผงาดตั้งฉากกับพื้น ปนันชิตาเพิ่งจะสังเกตตอนนี้เองว่า เสื้อผ้าท่อนบนของเขายังอยู่ครบ มีเพียงแขนเสื้อเท่านั้นที่ถลกขึ้นไปจนถึงข้อศอก “เงินละคะ” ถามหาเงินทั้งที่ยังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ภาสันต์มองคนตรงหน้าอย่างอ่อนใจ เหนื่อยจนแทบจะยืนไม่ไหว แต่ยังไม่วายเป็นห่วงคนอื่น “ผมไม่มีเงินสด” ตอบพร้อมกับยักไหล่ แล้วเดินไปหยิบบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะริมหน้าต่างขึ้นมาจุดสูบ “คุณใหญ่!” ตวาดแหวด้วยความโมโห เมื่อภาสันต์พูดประโยคนั้นออกมา เธอยอมเขาขนาดนี้ เขายังไม่เห็นใจเธออีกหรือ “คุณจะแกล้งฉันไปถึงไหน เอาก็เอาแล้ว รักษาคำพูดหน่อยสิคะ” “มีประโยคไหนบ้างที่ผมบอกว่า เอาเสร็จแล้วจะให้เงิน” ตาคมเข้มมองดวงหน้าหวานผ่านม่านควันที่พ่นออกมา รู้สึกพอใจเมื่อเห็นลูกตาวาว ๆ ที่มองมาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อของเธอ “คุณ!” ปนันชิตาหยุดคำพูดไว้