ตอนที่3.รับข้อเสนอ

แกร๊ก

เสียงปลดล็อกประตูที่ได้ยิน ทำให้ปนันชิตาตกใจจนก้าวขาไม่ออก 

            “คุณใหญ่!” เรียกชื่อคนที่บุกรุกเข้ามา พร้อมกับถอยหนี ขยับเสื้อคลุมเนื้อบางเบาให้กระชับตัวยิ่งขึ้น 

            “เข้ามาทำไมคะ!” น้ำเสียงที่ใช้บอกถึงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน 

ภาสันต์ไม่พูดหรืออธิบายอะไร ร่างสูงตรงเข้าหาคนที่ถอยหนี คว้าข้อมือของเธอ แล้วออกแรงดึงจนปนันชิตาถลามาชนกับแผงอกของเขา

            “ปล่อยนะคุณใหญ่!” นอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว ภาสันต์ยังออกแรงรัดเธอมากขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาหาแล้วซุกไซ้ลงบนซอกคอของเธอ ปนันชิตาต่อต้านเขาสุดกำลัง ภาสันต์ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถึงได้บุกเข้ามาทำแบบนี้กับเธอ

            “ปล่อยนะ! ฉันบอกให้ปล่อย!” ปนันชิตาดิ้นหนี ยกมือขึ้นมาค้ำแผงอกของเขาเอาไว้ 

            “หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้!” ภาสันต์กดเสียงต่ำ ไม่พอใจที่หญิงสาวขัดขืน ต่อหน้าคนอื่นปนันชิตาจะเรียบร้อยอ่อนหวาน แต่ภาสันต์รู้ดีว่ากิริยาท่าทางแบบนั้นมันเป็นแค่การแสดง 

            “หยุดนะคุณใหญ่! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วย” ภาสันต์มองคนดื้อด้วยความรู้สึกที่โกรธกรุ่น อยู่ต่อหน้าคนอื่นเธอจะเชื่องเหมือนลูกแมว แต่เวลาที่อยู่กับเขาเธอจะกลายร่างเป็นนางแมวป่า จ้องจะทำร้ายเขาตลอดเวลา ปนันชิตามองคนตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ ภาสันต์คิดอะไรมีหรือที่เธอจะไม่รู้ ฐานะของเขาไม่ต่างจากภัทรดนัย แต่เธอไม่ชอบเขา โดยเฉพาะดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น ที่จ้องมองเธอเหมือนจะกลืนกิน 

            “ฉันเป็นว่าที่ภรรยาของน้องชายคุณ ช่วยให้เกียรติฉันด้วยนะคะ!” ภาสันต์เหยียดยิ้มให้กับคำพูดของเธอ จะมาถามหาเกียรติอะไรตอนนี้ ไม่รู้เหรอว่าภัทรดนัยกำลังใช้เธอเป็นเครื่องมือ ต่อรองกับเขา แต่เขาต้องการแค่เจ้าสาวเท่านั้น เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แขนแกร่งก็รัดเอวบางแน่นขึ้น ไม่สนใจกับอาการต่อสู้ของเธอ ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ไปตามลำคอหอมกรุ่น ใช้ช่วงตัวดันหญิงสาวไปจนชิดขอบเตียง ร่างบางเสียหลักล้มลงไปบนที่นอน โดยมีร่างสูงทาบทับลงมา 

            “คุณใหญ่ ปล่อยฉันนะ!” ปนันชิตากรีดร้อง เมื่อมือหนาตลบกระโปรงชุดนอนเนื้อบางเบาขึ้นมากองไว้บนเอว ปนันชิตาโมโหตัวเองที่แต่งตัวไม่มิดชิด จนทำให้เสียเปรียบเขา 

ปากหนาประกบลงมาบนปากอิ่ม ปนันชิตาส่ายหน้าหนี กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ปนอยู่กับลมหายใจของเขา ทำให้เธอรู้ว่าภาสันต์กำลังเมา 

            “หยุดนะคุณใหญ่! เมาก็กลับไปนอน อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันจะฟ้องคุณเล็กว่าคุณรังแกฉัน” คำว่าคุณเล็กที่ได้ยิน ยิ่งเป็นตัวเร่งให้ภาสันต์ตัดสินใจง่ายขึ้น ปนันชิตารักภัทรดนัย คุณน้อมจิตก็เห็นดีเห็นงานให้สองคนนี้แต่งงานกัน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาชอบพอปนันชิตาอยู่ก่อนแล้ว ตอนที่รู้ว่าคุณน้อมจิตไปสู่ขอปนันชิตา เขาคิดว่าย่าสู่ขอเธอมาให้เขา แต่ย่ากลับยกเธอให้ภัทรดนัย และบอกว่าเตรียมคนที่เหมาะสมไว้ให้เขาแล้ว สะใภ้ใหญ่ของตระกูล จะต้องเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อม การกระทำของย่าทำให้ภัทรดนัยพอใจเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าภัทรดนัยจะเป็นอะไรเขาไม่เคยรังเกียจ ภัทรดนัยมักจะเข้าหา และขอมีอะไรด้วย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ใช่แบบนั้น ที่ทำให้เขาทนไม่ได้ก็คือ ภัทรดนัยเอาปนันชิตามาเป็นเครื่องมือต่อรอง เพราะรู้ว่าเขารักเธอ

            “คุณใหญ่...อื้อ” เสียงร้องขาดหายเมื่อปากร้อนประกบลงมาปิดปากอิ่ม มือใหญ่กดข้อมือบางไว้กับที่นอน ปนันชิตาขัดขืน จนภาสันต์ได้เหงื่อ ร่างหนาผละออก ตาคู่คมจ้องหน้าคนใต้ร่างเขม็ง เมื่อเห็นความเกลียดชังในสายตาของเธอ ก็ยิ่งอยากเอาชนะ 

            “อย่านะคุณใหญ่!” ปนันชิตากรีดร้อง เมื่อกางเกงชั้นในถูกคนเหนือร่างกระชากจนขาดติดมือ ภาสันต์รวบข้อมือบางไปไว้เหนือศีรษะ ด้วยมือเพียงข้างเดียว มืออีกข้างปลดหัวเข็มขัดตัวเอง สลัดกางเกงขายาวออกไปให้พ้นทาง ปนันชิตายังคงดิ้นรนขัดขืน ถึงแม้เรี่ยวแรงที่มีจะเริ่มเหือดหาย จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น เธอรักภัทรดนัยและกำลังจะแต่งงานกับเขา ภาสันต์กำลังจะสร้างตราบาปให้เธอ 

ภาสันต์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รู้เพียงแต่ว่าจะไม่ยอมเสียเธอให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น เขารู้ว่าภัทรดนัยไม่ได้ขู่ ถ้าเขาไม่ตกลงภัทรดนัยจะพาเธอไปให้คนอื่น เมื่อถึงเวลานั้นเขาคงกลายเป็นฆาตกร เพราะเขาจะฆ่าทุกคนที่ทำร้ายเธอ 

            “กรี๊ดดด” ร่างบางผวาเฮือก เมื่อคนเหนือร่างสอดแทรกลำรักเข้ามาในกายสาว ภาสันต์ขบกรามเข้าหากัน ความสดใหม่ที่ได้จากเธอ ทำให้เขามึนงงจนทำอะไรไม่ถูก ปนันชิตายังสะอาดบริสุทธิ์ การกระทำของเขาจึงไม่ต่างอะไรกับข่มขืน 

            “ปั้น...ผม” อาการมึนเมาที่มีในตอนแรกหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อตระหนักได้ว่ากำลังทำให้เธอเจ็บปวด เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นตามหน้าผาก เมื่อต้องฝืนความต้องการของตัวเอง เพราะไม่อยากทำให้คนใต้ร่างบอบช้ำไปมากกว่านี้ 

            “เจ็บ!” ปนันชิตาร้องออกมาเมื่อคนเหนือร่างขยับตัว

            “อดทนหน่อยนะ ผมสัญญาว่ามันจะดีขึ้น” 

            “คุณใหญ่...” เรียกชื่อชายหนุ่ม ทั้ง ๆ ที่ไม่มีอะไรจะพูดกับเขา สิ่งเดียวที่รับรู้ก็คือ เจ็บจนแทบขาดใจ เธอคงตายถ้าเขายังไม่หยุดมัน