All Chapters of องครักษ์เสื้อแพรสยบปฐพี: Chapter 1 - Chapter 10

ฤดูใบไม้ร่วง รัชศกเจียจิ้งปีที่สามสิบเก้าแห่งราชวงศ์ต้าหมิงณ เรือนสี่ประสานหลังหนึ่งภายในตรอกจินอวี๋ของเมืองหลวง บุรุษวัยกลางคนผู้หนึ่งสวมชุดเครื่องแบบปลาบินกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าชุดเครื่องแบบปลาบินนั้น หากมิใช่ขุนนางใหญ่ขั้นสองขึ้นไปในหกกรม หรือแม่ทัพใหญ่ที่ถูกส่งไปประจำการตามหัวเมือง ย่อมมิอาจสวมใส่ได้ตามอำเภอใจ ทว่าทุกเรื่องย่อมมีข้อยกเว้น ในหน่วยองครักษ์เสื้อแพร ตั้งแต่ยศนายกองร้อยขึ้นไป ล้วนได้รับพระราชทานชุดเครื่องแบบปลาบินและดาบซิ่วชุนบุรุษวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้านี้คือเฮ่อลิ่ว นายกองร้อยผู้ตรวจสอบแห่งกรมบัญชาการฝ่ายเหนือขององครักษ์เสื้อแพรเบื้องหน้าเฮ่อลิ่ว มีเด็กหญิงตัวน้อยวัยสี่ห้าขวบนั่งอยู่ เด็กหญิงคนนี้ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ พวงแก้มแดงระเรื่อ ดูน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก ตรงหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยมีชามผักหนึ่งชาม และเนื้อวัวอีกหนึ่งจาน นางมองเฮ่อลิ่วด้วยสายตาเว้าวอนน่าสงสาร “ท่านพ่อ เซียงเซียงไม่อยากกินผัก”เฮ่อลิ่วมองลูกสาวด้วยความรักใคร่เอ็นดู “เซียงเซียงเด็กดี เด็กเล็กๆ หากกินแต่เนื้อไม่กินผักจะถ่ายไม่ออกนะ หากถ่ายไม่ออก ท้องก็จะระเบิด! ถึงตอนนั้นนะ ไส้เอย เลือ

ทางทิศใต้ของเมือง ณ จวนตระกูลว่านว่านอันเหลียงเป็นนักโทษที่ถูกจับกุมตามพระราชโองการ กรมการทหารห้าเมืองและกรมอาญาจึงมิกล้าชักช้า รีบส่งคนมาปิดล้อมจวนตระกูลว่านไว้อย่างแน่นหนา รอเพียงคนขององครักษ์เสื้อแพรมาลงมือตรวจค้นเท่านั้นเฮ่อลิ่วนำตาเฒ่าหูและพลทหารห้าสิบนายมาถึงหน้าประตูจวนตระกูลว่านสิ่งที่เรียกว่าจวนตระกูลว่าน เป็นเพียงเรือนสี่ประสานธรรมดาๆ หลังหนึ่ง หากเทียบกับฐานะขุนนางขั้นสามชั้นเอกอันสูงส่งของว่านอันเหลียงแล้ว เรือนสี่ประสานนี้ช่างดูอัตคัดขัดสนยิ่งนักตาเฒ่าหูกล่าวกับเฮ่อลิ่ว “ท่านนายกองร้อย ดูท่าว่านอันเหลียงจะเป็น...ขุนนางตงฉินอย่างที่เขาว่ากันจริงๆ น่าเสียดายที่คนผู้นี้หัวรั้นเกินไป ดันไปล่วงเกินฝ่าบาท ล่วงเกินมหาอำมาตย์เหยียนเข้า”ในช่วงต้นปีนี้ จักรพรรดิเจียจิ้งทรงเบิกเงินท้องพระคลังเพื่อสร้างวิหารเฉาเทียน การก่อสร้างวิหารเฉาเทียนนี้กินเวลากว่าครึ่งปี ผลาญเงินในท้องพระคลังไปกว่าหกแสนตำลึงในวันที่วิหารเฉาเทียนสร้างเสร็จ จักรพรรดิเจียจิ้งเสด็จไปทำพิธีบวงสรวงสวรรค์ขอพร ว่านอันเหลียงกลับถวายฎีกาทัดทาน ซึ่งเป็นการขัดพระทัยของจักรพรรดิเจียจิ้งอย่างรุนแรงในฎีกาฉบับนั้

นับตั้งแต่อายุยี่สิบปีที่ได้รับสืบทอดตำแหน่ง เฮ่อลิ่วก็ทำหน้าที่เป็นนายกองร้อยผู้ตรวจสอบมานานถึงยี่สิบปีเต็มประสบการณ์อันยาวนานยี่สิบปี ทำให้เขามีประสาทรับกลิ่นที่ไวต่อเงินทองของมีค่า ส่วนที่เรียกว่า “ประสาทรับกลิ่น” มิได้หมายถึงการใช้จมูกดมกลิ่น หากแต่ “ประสาทรับกลิ่น” เป็นความรู้สึกแวบหนึ่งที่แล่นเข้ามาในสมองบ่อยครั้งที่เมื่อความรู้สึกประหลาดนี้ผุดขึ้นมา เฮ่อลิ่วก็มักจะขุดเจอภูเขาเงินมูลค่ามหาศาลเสมอ“ได้กลิ่นเงิน? เจ้าหก เจ้าเริ่มระแวงไปเรื่อยอีกแล้ว!” ตาเฒ่าหูกล่าวกับเฮ่อลิ่วเฮ่อลิ่วหัวเราะพลางเอ่ยขึ้น “ความระแวงของข้า มันแม่นมากี่ครั้งแล้วล่ะ?”ตาเฒ่าหูหัวเราะร่า “นิสัยเหมือนพ่อเจ้าที่ตายไปแล้วไม่มีผิด! แต่จะว่าไปแล้วเวลาพวกเจ้าพ่อลูกหาเงิน จมูกแม่นยิ่งกว่าสุนัขเสียอีก!”เฮ่อลิ่วด่ากลับขำๆ “กล้าว่าพี่น้องร่วมสาบานที่ตายไปแล้วว่าเป็นสุนัขหรือ? ระวังเถอะ คืนนี้พี่น้องของท่านจะไปหาถึงเตียงเก่าๆ ที่บ้าน”ตาเฒ่าหูหัวเราะลั่น “ข้าไม่กลัวหรอก สมัยนี้คนน่ากลัวกว่าผีเยอะ อำมหิตยิ่งกว่าผีเสียอีก”เฮ่อลิ่วกับตาเฒ่าหูเดินกลับเข้าไปในเรือนสี่ประสานผู้บัญชาการของกรมการทหารห้าเมืองห

ณ คุกหลวง กรมบัญชาการฝ่ายเหนือ องครักษ์เสื้อแพรนับตั้งแต่ปฐมกษัตริย์หงอู่สถาปนาราชวงศ์ ก็ได้มีการจัดตั้งคุกหลวงไว้ภายใต้สังกัดกรมบัญชาการฝ่ายเหนือ คุกหลวงแห่งนี้มีไว้ขังเฉพาะนักโทษคดีอุกฉกรรจ์ตามพระราชโองการเท่านั้นนักโทษในคุกหลวง หากสุ่มลากคอออกมาสักคน ก่อนต้องโทษ อย่างน้อยๆ ก็ต้องเคยสวมหมวกขุนนางขั้นห้าชั้นเอกขึ้นไปส่วนลึกในคุกหลวง มี “ห้องสอบสวน” เป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดสามจั้ง การสอบสวนนักโทษขององครักษ์เสื้อแพร ล้วนเกิดขึ้นในห้องสอบสวนขณะนี้ ภายในห้องสอบสวนมีคนนั่งอยู่สามคนคนหนึ่งคือว่านอันเหลียงรองเสนาบดีขวากรมพิธีการ อีกคนคือจินว่านก้วนหรือเจ้าสามในสิบสามองครักษ์หลวงแห่งองครักษ์เสื้อแพร ผู้ดำรงตำแหน่งนายกองพันผู้คุมเรือนจำ และคนสุดท้ายคือ เฮ่อลิ่วเฮ่อลิ่วกวาดตามอง “ขุนนางตงฉินผู้ยิ่งใหญ่” ที่อยู่ตรงหน้านี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นเพียงว่านอันเหลียงผอมแห้งจนหนังหุ้มกระดูก มีใบหน้าที่ดูเป็นขุนนางตงฉินท่านสามจินว่านก้วนที่นั่งอยู่ด้านข้างจิบชาใหม่ก่อนฝนจากกาน้ำชาดินเผาสีม่วง แล้วเอ่ยกับว่านอันเหลียง “ใต้เท้าว่าน เรามาเริ่มกันเถอะ”จินว่านก้วนคือยอดปรมาจารย์การสอบสวนที่เลื่

เฮ่อลิ่วกล่าว “อืม อีกเดี๋ยวไปที่คุกหลวง พวกเราก็จะได้รู้กันว่าปากของท่านสามจินจะสามารถพูดกล่อมจนปลาในแม่น้ำยอมกระโดดขึ้นฝั่งได้จริงหรือไม่”เมื่อเฮ่อลิ่วและตาเฒ่าหูกินข้าวเสร็จ ก็มาที่กรมบัญชาการฝ่ายเหนือหน้าประตู “ห้องสอบสวน” มีนายกองที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของจินว่านก้วนยืนอยู่สี่นาย ทั้งสี่คนนี้ล้วนมีสภาพอิดโรยไร้เรี่ยวแรงเมื่อเฮ่อลิ่วเดินเข้าไป นายกองทั้งสี่ก็ประสานมือคารวะ “คารวะท่านหก”เฮ่อลิ่วเอ่ยถาม “ท่านสามไต่สวนว่านอันเหลียงทั้งคืนเลยหรือ?”นายกองผู้หนึ่งพยักหน้าอย่างเหนื่อยล้า “ขอรับ ไต่สวนมาทั้งคืน ตอนนี้ก็ยังไต่สวนอยู่ข้างในเลยขอรับ”เฮ่อลิ่วกล่าวกับตาเฒ่าหู “ตาเฒ่าหู ท่านรออยู่หน้าประตูก่อน ข้าจะเข้าไปดู”“ห้องสอบสวน” ของคุกหลวง ใช่ว่าใครนึกอยากจะเข้าก็เข้าไปได้ องครักษ์เสื้อแพรมีการแบ่งลำดับขั้นจากล่างขึ้นบน ได้แก่ พลทหาร นายกอง นายหมู่ ผู้บังคับหมู่ รองนายกองร้อย นายกองร้อย รองนายพัน นายกองพัน ผู้บัญชาการกรม ผู้ช่วยผู้บัญชาการ รองผู้บัญชาการ และผู้บัญชาการ รวมสิบสองขั้น ตาเฒ่าหูเป็นเพียงนายหมู่ลำดับขั้นที่สิบ ดังนั้นเขาจึงไม่มีสิทธิ์เข้าออกห้องสอบสวนตามอำเภอใจแ