บทที่ 5

นับตั้งแต่อายุยี่สิบปีที่ได้รับสืบทอดตำแหน่ง เฮ่อลิ่วก็ทำหน้าที่เป็นนายกองร้อยผู้ตรวจสอบมานานถึงยี่สิบปีเต็ม

ประสบการณ์อันยาวนานยี่สิบปี ทำให้เขามีประสาทรับกลิ่นที่ไวต่อเงินทองของมีค่า ส่วนที่เรียกว่า “ประสาทรับกลิ่น” มิได้หมายถึงการใช้จมูกดมกลิ่น หากแต่ “ประสาทรับกลิ่น” เป็นความรู้สึกแวบหนึ่งที่แล่นเข้ามาในสมอง

บ่อยครั้งที่เมื่อความรู้สึกประหลาดนี้ผุดขึ้นมา เฮ่อลิ่วก็มักจะขุดเจอภูเขาเงินมูลค่ามหาศาลเสมอ

“ได้กลิ่นเงิน? เจ้าหก เจ้าเริ่มระแวงไปเรื่อยอีกแล้ว!” ตาเฒ่าหูกล่าวกับเฮ่อลิ่ว

เฮ่อลิ่วหัวเราะพลางเอ่ยขึ้น “ความระแวงของข้า มันแม่นมากี่ครั้งแล้วล่ะ?”

ตาเฒ่าหูหัวเราะร่า “นิสัยเหมือนพ่อเจ้าที่ตายไปแล้วไม่มีผิด! แต่จะว่าไปแล้วเวลาพวกเจ้าพ่อลูกหาเงิน จมูกแม่นยิ่งกว่าสุนัขเสียอีก!”

เฮ่อลิ่วด่ากลับขำๆ “กล้าว่าพี่น้องร่วมสาบานที่ตายไปแล้วว่าเป็นสุนัขหรือ? ระวังเถอะ คืนนี้พี่น้องของท่านจะไปหาถึงเตียงเก่าๆ ที่บ้าน”

ตาเฒ่าหูหัวเราะลั่น “ข้าไม่กลัวหรอก สมัยนี้คนน่ากลัวกว่าผีเยอะ อำมหิตยิ่งกว่าผีเสียอีก”

เฮ่อลิ่วกับตาเฒ่าหูเดินกลับเข้าไปในเรือนสี่ประสาน

ผู้บัญชาการของกรมการทหารห้าเมืองหน้าประตูทำหน้างงงวย บอกว่าจะแปะแถบผนึกแล้วมิใช่หรือ? เหตุใดท่านผู้ตรวจการสองท่านนี้ถึงเดินกลับเข้าไปอีก?

เฮ่อลิ่วเดินสำรวจห้องทั้งสิบสองห้องในเรือนสี่ประสานอีกรอบ

เมื่อเดินมาถึงห้องชุดปีกตะวันออก ฝีเท้าของเฮ่อลิ่วก็หยุดชะงัก

ภายในห้องชุดปีกตะวันออก มีเสาอิฐขนาดหนึ่งคนโอบตั้งตระหง่านอยู่สี่ต้น เสาเหล่านี้เชื่อมต่อกับห้องใต้หลังคาด้านบน

เฮ่อลิ่วไพล่มือไว้ข้างหลัง สายตาจดจ้องไปที่เสาอิฐทั้งสี่ต้น

ภายนอกของเสาอิฐถูกฉาบด้วยปูนขาวหนึ่งชั้น

เฮ่อลิ่วเอ่ยถามตาเฒ่าหู “ท่านว่าเสาพวกนี้มีจุดไหนที่แตกต่างจากปกติหรือไม่?”

ตาเฒ่าหูตอบ “เสารับน้ำหนักของบ้านขุนนางใหญ่ ต้องใช้ไม้ซุงท่อนใหญ่เนื้อดี ได้ยินว่าปีที่แล้วตอนมหาอำมาตย์เหยียนสร้างจวนมหาอำมาตย์ใหม่ เสาหลักแปดต้นในห้องโถงใหญ่สั่งไม้ชั้นเลิศมาจากป่าลึกในอวิ๋นหนาน! ใช้คนขนย้ายเป็นร้อยกว่าจะถึงเมืองหลวง แต่ว่านอันเหลียงเป็นขุนนางตงฉิน คงไม่มีปัญญาซื้อไม้ซุงราคาแพง การใช้เสาที่ก่อด้วยอิฐรับน้ำหนัก ภายนอกฉาบด้วยปูนขาว ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน”

เฮ่อลิ่วเอ่ยขึ้น “ห้องชุดปีกตะวันออกของบ้านคนทั่วไปมักจะเป็นเพดานเรียบ แต่ห้องโถงนี้กลับมีห้องใต้หลังคาอยู่ด้านบน นี่ไม่แปลกไปหน่อยหรือ?”

ตาเฒ่าหูกล่าว “ก่อนที่เราจะเริ่มขูดกำแพง ฟังเสียงธรณี ข้าให้ลูกน้องขึ้นไปค้นห้องใต้หลังคาที่อยู่ด้านบนนั้นแล้ว บนห้องใต้หลังคานั้นมีแต่หนังสือเก่าๆ ของว่านอันเหลียง การสร้างห้องใต้หลังคาเหนือห้องชุดไว้เก็บหนังสือ เพื่อไม่ให้โดนความชื้นจากดิน หนังสือจะได้ไม่ขึ้นรา ก็สมเหตุสมผลดี”

ตาเฒ่าหูหยุดคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าวเสริม “อ้อ จริงสิ หนังสือพวกนั้นข้าก็ให้ลูกน้องพลิกดูทุกหน้าแล้ว ไม่มีตั๋วเงินสอดไส้อยู่หรอก จะยึดหนังสือเก่าๆ พวกนี้กลับกรมฝ่ายเหนือด้วยหรือไม่?”

เฮ่อลิ่วกล่าวกับตาเฒ่าหู “ห้องชุดขนาดแค่นี้ ใช้เสารับน้ำหนักต้นเดียวก็อยู่แล้ว เหตุใดต้องใช้ถึงสี่ต้น? ไปเอาปี้ซ่างหู่มา”

ตาเฒ่าหูหยิบปี้ซ่างหู่ออกมาจากหีบชิงไป๋ เฮ่อลิ่วรับไปเคาะที่เสา

ตาเฒ่าหูเอ่ยถาม “มีเสียงผิดปกติหรือไม่? หรือว่าเสานี้จะกลวง ข้างในยัดแท่งเงินไว้?”

เฮ่อลิ่วส่ายหน้า “เป็นเสาทึบตันจริงๆ ”

ตาเฒ่าหูรับปี้ซ่างหู่คืนจากมือเฮ่อลิ่ว เก็บเข้าหีบชิงไป๋

ตาเฒ่าหูกล่าว “ก็จบเรื่องแล้วนี่! ในเมื่อเสามันตัน ก็ซ่อนเงินข้างในไม่ได้!”

เฮ่อลิ่วทำท่าทางครุ่นคิด ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็ตบหน้าผาก แล้วถามตาเฒ่าหู “เมื่อครู่ท่านพูดว่าอะไรนะ? ท่านพูดอีกทีซิ”

ตาเฒ่าหูเอ่ยขึ้น “เจ้าหก เจ้าอย่าทำท่าทางตื่นตูมได้หรือไม่? ข้าบอกว่าข้างในมันซ่อนเงินไม่ได้”

เฮ่อลิ่วถาม “ประโยคก่อนหน้านั้นล่ะ?”

ตาเฒ่าหูตอบ “ข้าบอกว่าในเมื่อเสามันตัน ก็ซ่อนเงินไม่ได้”

เฮ่อลิ่วตบไปที่เสาต้นนั้น “เสาตันแล้วซ่อนเงินไม่ได้หรือ? ไม่แน่หรอกกระมัง?”

ตาเฒ่าหูแบกหีบชิงไป๋ขึ้นหลัง “ข้าว่านะเจ้าหกเอ๊ย เจ้านี่เหมือนพ่อเจ้าไม่มีผิด ขี้ระแวงสงสัยไปเรื่อย ข้าตามพ่อเจ้ามายี่สิบปี แล้วก็มาตามเจ้าอีกยี่สิบปี สี่สิบปีนี้ คนสองรุ่นค้นจวนขุนนางมาเป็นพันหลังแล้วกระมัง? เคยเห็นก็แต่เสากลวงข้างในยัดเงิน แต่เสาตันๆ เนี่ยนะ? มันจะมีที่ว่างตรงไหนให้ยัดเงิน?”

เฮ่อลิ่วไม่ตอบ เขาชักดาบซิ่วชุนที่เอวออกมา

ในองครักษ์เสื้อแพร ใช่ว่าทุกคนจะมีสิทธิ์พกดาบซิ่วชุน ต้องมียศระดับนายกองร้อยขึ้นไปเท่านั้นจึงจะพกพาได้ ดาบซิ่วชุนก็เหมือนชุดเครื่องแบบปลาบิน ล้วนเป็นของพระราชทาน

แต่เฮ่อลิ่วกลับใช้ดาบซิ่วชุนที่ได้รับพระราชทาน มาเป็นเกรียงของช่างปูนเสียอย่างนั้น

เสาอิฐทั้งสี่ต้นถูกฉาบปูนขาวหนาเตอะ เฮ่อลิ่วใช้เวลาแคะอยู่นานหลายก้านธูป กว่าจะแซะอิฐออกมาได้ก้อนหนึ่ง

ทันทีที่อิฐก้อนนั้นหลุดออกมา เฮ่อลิ่วถึงกับยืนตะลึงงัน

ตาเฒ่าหูตบไหล่ของเฮ่อลิ่ว “เจ้าหก เป็นอะไรไป วิญญาณหลุดไปแล้วหรือไร?”

เฮ่อลิ่วเก็บดาบซิ่วชุนเข้าฝัก “ตาเฒ่าหู วิธีซ่อนเงินของว่านอันเหลียงนี่... ร้ายกาจนัก!”

ตาเฒ่าหูเอ่ยถามเฮ่อลิ่ว “เจ้าเลิกพูดจาอ้อมค้อมได้หรือไม่?”

เฮ่อลิ่วชี้ไปที่เสา ท่านดูเอาเองเถอะ

ผ่านช่องว่างของอิฐที่ถูกแซะออก ตาเฒ่าหูมองเห็นเนื้อในของเสาเป็นสีขาวแวววาว มันคือเงิน! เงินนั้นแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกับร่องอิฐ!

ตาเฒ่าหูอุทานด้วยความตกตะลึง “หรือว่า ว่านอันเหลียงผู้นี้ จะใช้เงินหล่อเป็นเสาแกนกลาง แล้วก่ออิฐทับ?”

เฮ่อลิ่วพยักหน้า “ถูกต้อง! เสาเงินด้านในหล่อหลอมจนเป็นเนื้อเดียวกับเสาอิฐด้านนอก ดังนั้น พอเราใช้ปี้ซ่างหู่เคาะ ถึงฟังดูเหมือนเสาตัน!”

ตาเฒ่าหูอ้าปากค้างจนแทบจะถึงพื้น “ยังไม่ต้องพูดถึงเสาอีกสามต้นที่เหลือ แค่เอาเงินมาหล่อเป็นเสาต้นเดียว ต้องใช้เงินมากมายมหาศาลขนาดไหนกัน?”

เฮ่อลิ่วส่ายหน้า “จำนวนเงินเป็นเรื่องรอง สิบปีก่อนตอนเราค้นจวนของเหรินเจี้ยนปั๋วผู้ตรวจการเกลือแห่งเหลียงหวย เจอเงินสองล้านตำลึงกองเป็นภูเขาอัดแน่นอยู่ในห้องใต้ดินแปดห้อง พวกเราก็เคยเห็นมาแล้ว เพียงแต่ว่าว่านอันเหลียงจะหล่อเสาเงินขนาดมหึมาโดยไม่ให้ใครรู้เห็นได้อย่างไร? วิธีการต้องแนบเนียนขนาดไหน?”

เฮ่อลิ่วเดินออกจากห้องชุดปีกตะวันออก ตะโกนถามผู้บัญชาการของกรมการทหารห้าเมืองและรองหัวหน้าฝ่ายจากกรมอาญา “พวกเจ้ากรมการทหารห้าเมืองและกรมอาญาที่อยู่ที่นี่มีทั้งหมดกี่คน?”

ผู้บัญชาการตอบ “พวกเรากรมการทหารห้าเมืองมีพลทหารสามสิบนายอยู่ที่นี่”

รองหัวหน้าฝ่ายจากกรมอาญาตอบ “พวกเรากรมอาญามีเจ้าหน้าที่ยี่สิบคนอยู่ที่นี่”

เฮ่อลิ่วพยักหน้า พึมพำกับตัวเอง “ทั้งหมดเป็นร้อยคน? อืม น่าจะพอ ตาเฒ่าหู ท่านพาคนไปที่ตลาดทางใต้ ซื้อเชือกป่านเส้นใหญ่ขนาดเท่าแขนเด็กมาสักยี่สิบเส้น”

ตาเฒ่าหูรับคำ “รับทราบ”

เมื่อตาเฒ่าหูออกไปแล้ว เฮ่อลิ่วก็กลับเข้าไปในห้องชุดปีกตะวันออก เขาชักดาบซิ่วชุนออกมา แล้วแซะอิฐออกจากเสาอีกสามต้นที่เหลือ!

เสาอิฐทั้งสี่ต้นในห้องชุดปีกตะวันออก ล้วนซ่อนเสาเงินตันๆ ไว้ภายในทั้งสิ้น!

ความสงสัยมากมายผุดขึ้นในใจของเฮ่อลิ่ว

การจะหล่อเสาเงินสี่ต้นนี้ แล้วขนย้ายเข้ามาในเรือนเล็กๆ แห่งนี้ จะต้องเกิดเสียงดังโครมครามแน่นอน!

กรมบัญชาการฝ่ายเหนือมีหน้าที่สอดส่องขุนนาง ขุนนางขั้นสามชั้นเอกอย่างว่านอันเหลียง จะเข้าจะออกบ้านย่อมมีสายลับห้าถึงหกคนซึ่งเป็นลูกน้องของนายกองพันผู้ตรวจตรากรมฝ่ายเหนือคอยติดตามดูความเคลื่อนไหวตลอดเวลา

ภายใต้สายตาขององครักษ์เสื้อแพรที่แทรกซึมไปทั่วทุกหนแห่ง ใช้อุบายอันแยบยลขนเสาเงินยักษ์สี่ต้นเข้ามาในเรือนได้?

นี่มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ต่อให้ขนเสาเงินสี่ต้นนี้เข้ามาในเรือนได้ แต่การจะยกมันขึ้นตั้งได้ ก็คงต้องใช้คนนับร้อยกระมัง? ห้องชุดปีกตะวันออกเล็กๆ แค่นี้? จะยัดคนร้อยคนเข้าไปได้อย่างไร?

รองเสนาบดีว่านผู้นี้ ทำได้อย่างไรกันแน่?

อีกอย่าง รองเสนาบดีว่านผู้นี้ขึ้นชื่อว่าเป็นขุนนางตงฉินมิใช่หรือ? แล้วไปเอาเงินมหาศาลขนาดนี้มาจากไหน?

หรือว่าจะเป็นการใส่ร้ายป้ายสี? ในราชสำนักมีการแบ่งพรรคแบ่งพวก เมื่อเกิดการต่อสู้ทางการเมือง ย่อมมีคนใช้วิธีใส่ร้ายป้ายสี ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เฮ่อลิ่วเห็นเรื่องการใส่ร้ายป้ายสีมานักต่อนักแล้ว

สมัยปฐมกษัตริย์หงอู่ ขุนนางโกงกินแค่หกสิบตำลึงก็ถูกถลกหนังยัดฟางแล้ว

มาถึงราชวงศ์ปัจจุบัน โทษถลกหนังยัดฟางด้วยเงินแค่หกสิบตำลึงมีแต่ในหน้าประวัติศาสตร์แล้ว

แต่การรับสินบนไม่กี่พันตำลึง ก็ยังเพียงพอที่จะทำให้หลุดจากตำแหน่งและหัวหลุดจากบ่าได้

ดังนั้น การใส่ร้ายป้ายสี ปกติก็จะใช้เงินสักสองพันตำลึง อย่างมากก็สามถึงห้าพันตำลึงก็เกินพอ

แต่เสาเงินสี่ต้นนี้ เกรงว่าน่าจะต้องใช้เงินแสนตำลึงขึ้นไปในการหล่อกระมัง? ใครหน้าไหนจะใช้เงินกว่าแสนตำลึงเพื่อใส่ร้ายคนอื่น? ถ้าทำเช่นนั้นคงต้องกินอุจจาระจนสมองเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ

คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัวของเฮ่อลิ่ว