บทที่ 6

ครึ่งชั่วยามต่อมา ตาเฒ่าหูก็กลับมาพร้อมเชือกป่านเส้นหนาเท่าแขนเด็ก ยาวกว่าสิบจั้ง จำนวนยี่สิบเส้น

ตาเฒ่าหูเอ่ยถาม “ทำอย่างไรต่อ?”

เฮ่อลิ่วกล่าว “หากต้องการเปิดเผยเสาเงินสี่ต้นนี้ให้ปรากฏแก่สายตาทุกคน ก็มีแต่จะต้องรื้อห้องชุดปีกตะวันออกนี้ทิ้งเสีย มาเถอะ เอาเชือกไปผูกกับเสา ใช้คนห้าคนดึงเชือกหนึ่งเส้น ดึงเสาให้ล้มลงมา!”

เชือกถูกมัดไว้กับเสา ส่วนปลายอีกด้านหนึ่งโยนลอดหน้าต่างออกไปนอกเรือน

ภายนอกเรือน องครักษ์เสื้อแพรห้าสิบนาย ทหารจากกรมการทหารห้าเมืองสามสิบนาย และเจ้าหน้าที่กรมอาญาอีกยี่สิบนาย รวมหนึ่งร้อยคน ต่างออกแรงดึงเชือกยี่สิบเส้นนั้นอย่างสุดกำลัง

ทว่าเสายักษ์ในห้องชุดปีกตะวันออกกลับตั้งตระหง่าน ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย!

เฮ่อลิ่วเกาหัว “นี่ เฮ้อ ยากกว่าที่คิดจริงๆ ”

เฮ่อลิ่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวกับตาเฒ่าหู “ท่านเอาป้ายประจำตำแหน่งของข้าไปยังศาลาว่าการซุ่นเทียน ให้ศาลาว่าการซุ่นเทียนเกณฑ์ช่างปูนและชายฉกรรจ์มาที่นี่สักสามร้อยคน!”

ขณะพูด เฮ่อลิ่วก็ยื่นป้ายประจำตำแหน่งของตัวเองให้กับตาเฒ่าหู

ป้ายประจำตำแหน่งนั้นสลักอักษรว่า “เฮ่อผิงอัน นายกองร้อยผู้ตรวจสอบ กรมบัญชาการฝ่ายเหนือ องครักษ์เสื้อแพร”

ป้ายประจำตำแหน่งของนายกองร้อยองครักษ์เสื้อแพรนั้น แม้แต่ผู้ว่าการศาลาว่าการซุ่นเทียนซึ่งเป็นขุนนางขั้นสามชั้นเอก หากได้เห็นก็ยังต้องรับคำสั่งอย่างนอบน้อม

นั่นเป็นเพราะองครักษ์เสื้อแพรมีฐานะอันสูงส่งอีกฐานะหนึ่งก็คือ “ผู้แทนพระองค์”

ขุนนางฝ่ายบู๊และขุนนางฝ่ายบุ๋นทั่วไปในเมืองหลวง จะเป็น “ผู้แทนพระองค์” ได้ก็ต่อเมื่อได้รับราชโองการให้ออกไปปฏิบัติราชการนอกเมืองหลวง ผู้น้อยจึงจะเรียกขานว่า “ท่านผู้แทนพระองค์”

แต่คนขององครักษ์เสื้อแพรนั้น ไม่ว่าจะได้รับราชโองการหรือไม่ ก็มีฐานะเป็นผู้แทนพระองค์อยู่ตลอดเวลา ต่อให้ไปนั่งกินบะหมี่น้ำข้นที่หอสุรา นั่นก็คือผู้แทนพระองค์!

ศาลาว่าการซุ่นเทียนเมื่อได้รับป้ายประจำตำแหน่งของเฮ่อลิ่วก็มิกล้าชักช้า สองชั่วยามต่อมา ช่างปูนและชายฉกรรจ์สามร้อยคน ก็มาถึงเรือนสี่ประสานของว่านอันเหลียง

ขุนนางจากศาลาว่าการซุ่นเทียนผู้นำขบวนสวมชุดขุนนางขั้นสี่ชั้นเอก เขาประสานมือคารวะเฮ่อลิ่ว “ข้าน้อยหลิวไป่รุ่นรองผู้ว่าราชการศาลาว่าการซุ่นเทียน น้อมรับคำสั่งจากท่านผู้แทนพระองค์”

ศาลาว่าการซุ่นเทียนนั้น มีผู้ว่าการขั้นสามชั้นเอกหนึ่งคน และรองผู้ว่าราชการขั้นสี่ชั้นเอกหนึ่งคน บังเอิญว่าผู้ว่าการปฏิบัติงานอยู่ที่กรมคลัง รองผู้ว่าราชการเห็นป้ายประจำตำแหน่งขององครักษ์เสื้อแพร จึงต้องรีบนำช่างปูนและชายฉกรรจ์มาด้วยตนเอง

เฮ่อลิ่วชี้ไปที่ห้องชุดปีกตะวันออก “รื้อห้องนี้ ทิ้งให้หมด”

ยามพลบค่ำ

ห้องชุดปีกตะวันออกถูกช่างปูนและชายฉกรรจ์กว่าสามร้อยคนรื้อถอนจนกลายเป็นเพียงกองอิฐกองเศษกระเบื้อง

เสาเงินยักษ์สี่ต้น นอนสงบนิ่งอยู่บนพื้นดิน

ผู้คนนับร้อยชีวิตทั้งในและนอกเรือนสี่ประสาน ต่างจ้องมองเสาเงินอันวิจิตรตระการตาเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง

ตาเฒ่าหูเอ่ยถามเฮ่อลิ่ว “แท่งพวกนี้... น่าจะมีค่าเป็นแสนตำลึงกระมัง? จะขนกลับกรมฝ่ายเหนืออย่างไรเล่า?”

เฮ่อลิ่วนวดขมับตัวเอง “ข้าก็จนปัญญาเหมือนกัน ต้องขอคิดดูดีๆ ก่อน”

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ผู้บัญชาการหลิวแห่งกรมบัญชาการฝ่ายเหนือก็ควบม้าชั้นยอดสีเหลืองนวล พร้อมด้วยพลทหารติดตามสิบนาย มาถึงเรือนสี่ประสาน

ผู้บัญชาการหลิวลงจากหลังม้าที่หน้าเรือน โยนบังเหียนให้พลทหารที่อยู่ใต้บังคับบัญชา แล้วเดินอาดๆ เข้าประตูเรือน “เจ้าหก ให้เจ้ามาค้นบ้านยึดทรัพย์ ไฉนเจ้าถึงรื้อบ้านจนพังราบ? แถมยังเกณฑ์คนจากศาลาว่าการซุ่นเทียน...”

ผู้บัญชาการหลิวพูดไปเดินไป แต่พูดยังไม่ทันจบประโยค เขาก็เห็นเสาเงินยักษ์สี่ต้นที่นอนกองอยู่บนพื้น

ผู้บัญชาการหลิวถึงกับมีสภาพไม่ต่างจากพวกช่างปูนและชาวบ้าน ยืนอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

“เจ้าหก นี่คือ... เสาพิลึกนี่คืออะไร?” ผู้บัญชาการหลิวเอ่ยถามเฮ่อลิ่ว

คนจากศาลาว่าการซุ่นเทียน กรมการทหารห้าเมือง และกรมอาญา พอเห็นผู้บัญชาการกรมฝ่ายเหนือมาถึง ก็พากันคุกเข่าลงกับพื้นอย่างพร้อมเพรียง

ส่วนคนขององครักษ์เสื้อแพรเพียงแค่ประสานมือคารวะ

ผู้บัญชาการหลิวกล่าว “ลุกขึ้นเถอะ” จากนั้นเขาก็เดินตรงไปหาเฮ่อลิ่ว แล้วถามย้ำอีกครั้ง “เจ้าหก ตกลงเสาพิลึกนี่มันคืออะไรกันแน่?”

เฮ่อลิ่วตอบ “เรียนใต้เท้า นี่คือ... เงินขอรับ”

ผู้บัญชาการหลิวเดินวนรอบเสาเงินยักษ์สี่ต้นหนึ่งรอบ เขาเอ่ยถามเฮ่อลิ่วด้วยน้ำเสียงเคลือบแคลง “เจ้าหก เจ้าแน่ใจนะว่าเป็นเงิน?”

เฮ่อลิ่วพยักหน้า “เงินเนื้อดีแท้ๆ ไม่ผิดแน่ขอรับ”

ผู้บัญชาการหลิวเดินไปที่โต๊ะหินกลางลานเรือน ผู้บัญชาการของกรมการทหารห้าเมืองช่างสังเกตอย่างยิ่ง รีบใช้แขนเสื้อชุดขุนนางของตนปัดฝุ่นที่เก้าอี้และโต๊ะหินให้สะอาดอย่างรวดเร็ว

ผู้บัญชาการหลิวนั่งลงบนเก้าอี้หิน “เจ้าหก แม้ข้าจะเป็นนายของเจ้า แต่ข้าอายุน้อยกว่าเจ้าสิบปี ประสบการณ์ในองครักษ์เสื้อแพรก็น้อยกว่าเจ้าสิบปี ความรู้กว้างขวางสู้เจ้าไม่ได้ เจ้าเป็นนายกองร้อยผู้ตรวจสอบมาตั้งยี่สิบปี แต่ก่อนเคยเจอเรื่องแบบนี้บ้างหรือไม่?”

เฮ่อลิ่วตอบอย่างมั่นใจ “อย่าว่าแต่ยี่สิบปีของข้าเลยขอรับ ตระกูลข้าสี่รุ่น เป็นนายกองร้อยผู้ตรวจสอบมาร่วมร้อยปี ก็ไม่เคยพบเคยเห็นเรื่องพรรค์นี้มาก่อน”

ผู้บัญชาการหลิวชี้ไปที่เสาเงินสี่ต้น “เจ้าหก เจ้าว่า นี่เป็นการใส่ร้ายป้ายสีหรือไม่?”

เฮ่อลิ่วส่ายหน้า “หากจะใส่ร้ายป้ายสี ใช้เงินแค่ไม่กี่พันตำลึงก็เพียงพอแล้ว ข้าเชื่อว่านี่ไม่ใช่การใส่ร้ายขอรับ”

ผู้บัญชาการหลิวพยักหน้า “ถ้าไม่ใช่การใส่ร้าย เช่นนั้นก็เป็นเงินทุจริตสินะ”

หากเมื่อครู่ในใจของผู้บัญชาการหลิวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ตอนนี้มันกลับเป็นความปิติยินดี!

ว่านอันเหลียงเป็นคนของพรรคเซี่ย เป็นหนามยอกอกของเหยียนซง ส่วนเหยียนซื่อฟาน บุตรชายคนโตของเหยียนซงนั้นมีความสัมพันธ์อันดีกับผู้บัญชาการหลิว

ครึ่งปีก่อน ก็ได้เหยียนซงช่วยพูดยกย่องเขาต่อหน้าลู่ปิ่ง เขาถึงได้ขึ้นมาเป็นผู้บัญชาการฝ่ายเหนือได้อย่างราบรื่น

ว่านอันเหลียงเป็นศัตรูของตระกูลเหยียน ก็เท่ากับเป็นศัตรูของผู้บัญชาการหลิวด้วย

เขากำลังกังวลอยู่เชียวว่าจะหาหลักฐานการทุจริตของขุนนางตงฉินอย่างว่านอันเหลียงผู้นี้ไม่ได้ ตอนนี้ดีเลย ทรัพย์สินที่ทุจริตมาอยู่ครบถ้วน เบี้ยหวัดราชสำนักมีจำนวนจำกัด ต่อให้ว่านอันเหลียงเป็นรองเสนาบดีขวาไปอีกสามร้อยปี ก็ไม่มีทางเก็บเงินได้มากขนาดนี้

เมื่อได้หลักฐานการฉ้อราษฎร์บังหลวงของว่านอันเหลียงแล้ว เขาจะได้นำไปมอบให้สองพ่อลูกตระกูลเหยียน เพื่อเป็นบุญคุณครั้งใหญ่

เฮ่อลิ่วเล่ารายละเอียดเรื่องการค้นพบเสาเงินที่ซ่อนในเสาอิฐให้ผู้บัญชาการหลิวฟังอย่างละเอียด

ผู้บัญชาการหลิวฟังจบก็หัวเราะร่า “สมกับเป็นเจ้าจริงๆ เจ้าหก! สมแล้วที่เป็นหนึ่งในสิบสามองครักษ์หลวง เป็นนายกองร้อยผู้ตรวจสอบที่ค้นบ้านยึดทรัพย์มานานถึงยี่สิบปี วิธีซ่อนเงินที่พิสดารล้ำลึกเพียงนี้ ก็ยังไม่อาจเล็ดลอดสายตาเจ้าไปได้! ข้าจะเสนอความดีความชอบของเจ้าต่อผู้บัญชาการลู่!”

เฮ่อลิ่วเห็นนายของตนอารมณ์ดี จึงพูดทีเล่นทีจริง “ความดีความชอบนั้นข้าไม่ใส่ใจหรอก ขอแค่ได้เงินรางวัลเพิ่มสักไม่กี่ตำลึง เอาไปซื้อผลไม้เคลือบน้ำตาลให้ลูกสาวข้ากินก็พอแล้ว”

ผู้บัญชาการหลิวหัวเราะเสียงดังพลางเอ่ยขึ้น “เจ้าหก เจ้านะเจ้า! คนอื่นเขาแย่งชิงผลงานกันแทบเป็นแทบตาย แต่เจ้านี่ เอาความดีความชอบมาให้ก็ยังไม่เอา! เอาเถอะ วางใจได้ รอบนี้เงินรางวัลของเจ้าไม่น้อยแน่!”

เฮ่อลิ่วกล่าวกับผู้บัญชาการหลิวต่อ “เสาเงินสี่ต้นนี้แม้จะล้มลงแล้ว แต่คงขนออกจากประตูเรือนไม่ได้ จะให้รื้อเรือนสี่ประสานนี้ทั้งหมด แล้วเปิดทางให้ม้าหลายสิบตัวมาลากเสาเงินออกไปก็คงไม่ได้ ข้าขอเสนอว่า ให้ศาลาว่าการซุ่นเทียนไปตามช่างเงินมากลุ่มหนึ่ง มาทำการหลอมเสาเงินพวกนี้ทีละน้อยๆ ในเรือนสี่ประสานนี้เลยจะดีกว่าขอรับ”

ผู้บัญชาการหลิวโบกมือ “เรื่องนั้นไม่รีบร้อน วางเสาพิลึกสี่แท่งนี้ไว้ที่นี่ก่อน ส่งคนมาเฝ้ายามให้แน่นหนาทั้งวันทั้งคืน ให้พวกใต้เท้าจากศาลต้าหลี่ กรมอาญา และสำนักตรวจการมาดูเจ้าเสาพิลึกพวกนี้ให้เห็นกับตา ให้ได้เปิดหูเปิดตาเสียบ้าง และถือเป็นพยานหลักฐานแวดล้อมในคดีของว่านอันเหลียงไปในตัว”

เฮ่อลิ่วพยักหน้า “น้อมรับคำสั่ง จริงสิ ใต้เท้า ข้ามีคำขอเล็กๆ เรื่องหนึ่ง”

ผู้บัญชาการหลิวเอ่ยขึ้น “ว่ามาได้เลย”

เฮ่อลิ่วกล่าว “การสอบสวนนักโทษในคุกหลวง ปกติแล้วเป็นหน้าที่ของท่านจินนายกองพันผู้คุมเรือนจำกรมฝ่ายเหนือ แต่ข้าอยากจะขอเข้าไปพบว่านอันเหลียงสักครั้ง ข้าไม่ได้สนใจหรอกว่าเขาโกงเงินมาได้อย่างไร แต่ข้าสงสัยเหลือเกินว่า เขาใช้วิธีใดในการหลอมเงินจำนวนมหาศาลเช่นนี้ให้กลายเป็นเสาเงินได้อย่างเงียบเชียบ หากไม่ได้ถามให้รู้ความ ข้าคงอึดอัดใจแย่”

ผู้บัญชาการหลิวตอบตกลงทันที “ได้ เจ้าเข้าไปเบิกตัวว่านอันเหลียงมาไต่สวนได้ตลอดเวลา อย่าว่าแต่เจ้าเลย แม้แต่ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า ตกลงเขาทำได้อย่างไร?”