Semua Bab ข้ามเวลา เสน่หามาเฟีย: Bab 1 - Bab 10

ดวงตาสีน้ำตาลใสกวาดตามองทั่วห้องอย่างตื่นตระหนก ภริตาไม่รู้ว่าเหตุการณ์ทุกอย่างพาให้เธอมาอยู่ ณ จุดนี้ได้อย่างไร แต่เวลานี้หากจะถอยหลังกลับไปก็คงไม่ได้อีกแล้ว ความเป็นความตาย และความเดือดร้อนของพ่อรอให้เธอปลดโซ่อยู่เอาวะ สักตั้ง คงไม่พลาดหรอก“จ้องอะไรอยู่ ถอดเสื้อออกสิ” เสียงทุ้มแต่เต็มไปด้วยอำนาจเอ่ยสั่งภริตาสะดุ้งโหยง ผินหน้าไปมองเจ้าของเสียงทุ้มแต่เจือความคุกคามที่ดังขึ้นจากเก้าอี้ตัวใหญ่ด้วยความหวาดหวั่น“ค่ะ”รับคำจบ มือเรียวก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออก เวลานี้เธอเป็นเพียงสินค้า สินค้าที่รอให้ผู้ซื้อเชยชม แต่นั่นก็ไม่ใช่จุดประสงค์ทั้งหมดของเรื่องราวในค่ำคืนนี้…“อ๊ะ! คุณเอเมอร์!”ร่างเพรียวบางร้องขึ้นเพราะยังไม่ทันได้ถอดเสื้อตัวเองออก อีกฝ่ายก็กระชากร่างเธอเข้ากับผนัง ก่อนลมหายใจสะอาดแผ่วถูกพ่นเข้าซอกคออย่างจงใจ“กลัวเหรอ”“ไม่ค่ะ” เธอส่ายศีรษะ เงยหน้าขึ้นสบมองด้วยตาคมดุสีเปลือกสน “วาดไม่ได้กลัว แต่แค่ตกใจนิดหน่อย”“ครั้งแรกล่ะซิ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยปากถาม แต่ดวงตาสีน้ำตาลลึกล้ำของเขากลับเปล่งประกายภริตาอยากโต้ตอบกลับ แต่นึกขึ้นได้ว่าเป้าหมายของเธอไม่ใช่ทำให้เขาพอใจ แต่เป็นก

ผ่านมาสามเดือนแล้วที่ภริตาอุ้มท้องมา ตอนนี้เด็กน้อยในครรภ์โตขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้เธอก็ได้ยินเสียงหัวใจอีกดวงเต้นตึกตักอยู่ในตัวเธอ แม้จะเป็นสัมพันธ์แค่ชั่วคืน แต่เมื่อหัวใจดวงน้อยอุบัติขึ้น ภริตาก็พร้อมมอบให้ทารกน้อยจนเต็มหัวใจวาธินทร์ดูแลเธอกับลูกดีมาก แต่ลึกๆ แล้วหญิงสาวรู้ว่าที่วาธินทร์ทำไปทั้งหมดก็เพราะอยากครอบครองเธอต่างหาก และแล้วสิ่งที่ภริตาคิดมาตลอดก็มีส่วนถูกเมื่อวาธินทร์พยายามมาเล้าโลมเธอในคืนนี้“วาด” ชายหนุ่มเรียกภริตาซึ่งยืนทำอะไรก็อกแก็กอยู่หน้าเตา“คะ”พอเห็นว่าหญิงสาวผินหน้ามา คนที่ตอนแรกแค่ตั้งใจเรียกชื่อเธอเฉยๆ ตอนนี้เขยิบเข้ามานั่งใกล้อีกนิด สายตาที่ภริตาเคยเห็นความหวังดีมาตลอดเปลี่ยนเป็นกะลิ้มกะเหลี่ยจนพาลรู้สึกขยะแขยง“เรียกแต่ไม่พูด ธินทร์มีอะไรกับวาดหรือเปล่า”เสี้ยวหนึ่ง เห็นความลังเลในแววตาของชายหนุ่ม แต่ก็แค่เสี้ยวเดียวเท่านั้น เพราะไม่กี่วินาทีถัดจากนั้น วาธินทร์ก็ตัดสินใจเปรยสิ่งที่อยู่ในความคิดออกมาให้ภริตารับรู้“วาดไม่อยากบ้างเหรอ”ครั้งแรกที่ได้ฟัง ภริตาก็ชะงัก หากทว่าพยายามคิดในแค่ดีไว้ว่าเธอคงได้ยินผิดไป จึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงสิ่งใดอยู่

หลังจากที่รถยนต์คันหรูหมุนอยู่หลายตลบก่อนพลิกคว่ำจนล้อทั้งสี่หงายขึ้นฟ้า ร่างของภริตาเหมือนถูกบีบอัดให้เล็กลง ก่อนจะหมุนติ้วและดับวูบ กระทั่งมารู้สึกตัวอีกครั้งที่โรงพยาบาลนี่มันโรงพยาบาลนี่นา?สายตาคมมองไปรอบๆเมื่อภาพเบื้องหน้าเธอตอนนี้คือห้องพักฟื้นที่ไม่ได้มีแค่ตัวเธอเท่านั้น หากยังมีคุณหมอวัยสี่สิบต้นๆ ที่ยืนอยู่ข้างเตียง รวมถึงเพื่อนชายคนสนิทที่สร้างความลำบากให้กับชีวิตเธอแต่ทำไมตอนนี้…เธอถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ?ระหว่างที่ภริตาขมวดคิ้วมุ่นถึงเหตุการ์ก่อนหน้า จู่ๆ เสียงของคุณหมอก็หยุดความคิดของเธอชะงัก“ดีใจด้วยครับ คนไข้กำลังจะมีน้อง”“หมอว่าอะไรนะครับ” วาธินทร์เปล่งเสียงถามราวกับคนละเมอ หันไปมองหญิงสาวที่หลับตาพริ้มบนเตียงแล้วก็ไม่เข้าใจ ทั้งที่คนที่ควรจะถามคำถามนั้นคือเธอต่างหากไม่ใช่เขา!!“คนไข้ตั้งครรภ์ครับ” แพทย์ย้ำอีกครั้ง“วาด” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น แต่อีกฝ่ายก็ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง เขาจึงดักคอขึ้น “เรารู้ว่าวาดไม่ได้หลับ”“ใช่ วาดไม่ได้หลับ แต่เพราะวาดรู้ไงว่าธินทร์จะถามอะไร” ภริตาเอ่ยแต่ยังคงหลับตาให้เพื่อนนิ่ง“นั่นสิ ใครกันล่ะวาด ใครเป็นพ่อเด็ก”“เอ่อ…รบกวนพูดจากันดีๆ นะครั

        วันต่อมา ภริตามาถึงบริษัทในเวลาแปดโมง เธอเดินไปที่ล็อกเกอร์เก็บกระเป๋า เปลี่ยนชุดเสร็จสรรพก็พร้อมเริ่มทำงาน          “เอ…ทำไมวันนี้พนักงานเยอะจังนะ” หญิงสาวแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้บริษัทมีคนเดินไปมาพลุกพล่าน แต่เพราะหน้าที่ของแม่บ้านมีเพียงแค่ทำความสะอาดเท่านั้น จึงไม่ได้สนใจว่าตอนนี้เหล่าพนักงานกำลังวุ่นวายสิ่งใดอยู่          “วาด” พิมพาเห็นว่าภริตาเพิ่งมาจึงเอ่ยเรียกขึ้น          คนถูกเรียกหันไปมองตามเสียง เห็นเพื่อนยืนพิงพนังอยู่จึงทำหน้าฉงนแกมแปลกใจเล็กน้อย          “อ้าวพิม ไมมาอยู่นี่อ่ะ วาดนึกว่าขึ้นไปข้างบนแล้วซะอีก” เธอทัก          “เรารอวาดอยู่น่ะ”       &nbs

หลายสิ่งหลายอย่างค่อยๆ ปรับระดับในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ภริตารู้สึกว่าช่วงนี้เอเมอร์เกลียดขี้หน้าเธอน้อยลง จากที่เขาพยายามหาทางกลั่นแกล้งเธอมาตลอดก็ลดน้อยลง จากที่สั่งงานหนักหน่วงก็กลับไม่ยอมให้เธอจับงานอะไรเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรู้ว่าเธอท้องหรือสงสารเธอกันแน่“วาด...เราขอถามอะไรหน่อยซิ” พิมพากระซิบเบาๆให้ได้ยินกันสองคนในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังทำความสะอาดอยู่ในห้องน้ำชั้นผู้บริหาร“เรื่องอะไรเหรอ”“วาดกับ...ท่านประธาน...” พิมพาเอ่ยเพียงเท่านี้ก็ทำให้ภริตาเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อทันที เธอจึงบอกเพียงว่า เธอกับท่านประธานเคยรู้จักกันมาก่อน แต่เป็นการรู้จักในเชิงที่ไม่ค่อยดีเท่าไร ส่วนรายละเอียดอื่นเธอขอไม่เล่า ซึ่งพิมพาก็เข้าใจและไม่คิดที่จะเซ้าซี้ถามต่อ ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำงานต่อ “คุณเอเมอร์คะ” ภริตาตัดสินใจเข้ามาพบชายหนุ่มในห้องทำงาน เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร“เข้ามามีธุระอะไร” เอเมอร์ละสายตาจากกองเอกสารตรงหน้า จ้องมองพนักงานสาวที่เข้ามาในห้องทำงานเขาโดยพละการภริต