All Chapters of CONFIDENTIAL FOND: Senator's Forbidden Desires : Chapter 1 - Chapter 10

Naririnig ko ang palakpakan kahit nasa ilalim ako ng lupa.Hindi literal na ilalim—pero ganito ang pakiramdam. Parang bawat tunog mula sa itaas ay dumadaan sa makapal na semento bago makarating sa tenga ko. Palakpakan. Hiyawan. Mga boses na puno ng paghanga. Mga sigaw na paulit-ulit binibigkas ang pangalan niya na parang panalangin.“Martin Del Rivas!”Nanginginig ang mga daliri ko habang nakahawak sa basang basahan. Paulit-ulit kong pinupunasan ang sahig kahit alam kong malinis na ito. Hindi dahil marumi—kundi dahil kapag tumigil ako, maririnig ko siya nang mas malinaw.Sa maliit na speaker sa itaas ng pader—hindi ko alam kung sadya o aksidente—may live coverage ng kanyang speech.“—a leader who believes in transparency, integrity, and justice—”Napapikit ako.Integrity.Gusto kong tumawa. Gusto kong sumigaw. Magprotesta. Pero wala akong magagawa. Hindi dahil wala akong lakas—kundi dahil alam kong may camera. Palaging may camera. Kahit hindi ko makita, ramdam ko ang mata nito sa liko

May mga bahay na maganda lang kapag tinitingnan mula sa labas.Sa loob, tahimik silang pumapatay.Nagising ako sa tunog ng katahimikan.Hindi iyon poetic. Hindi iyon metaphor. Ang katahimikan sa mansyon ay may bigat, parang may nakadagan sa dibdib ko. Parang may mata ang bawat pader, at lahat sila gising na bago pa ako.Hindi ako bumangon agad.Natuto na ako.Sa bahay na ito, ang paggalaw nang wala sa oras ay parang paghinga nang walang pahintulot.Huminga ako nang mabagal, nakatingin sa kisame. Walang dekorasyon. Walang frame. Walang kahit anong magsasabing may nakatira rito na may sariling pagkakakilanlan. Lahat ng kwarto sa mansyon ay may iisang tema, walang bakas.Parang sinadya.Parang gusto niyang matanggal sa akin ang pakiramdam na may lugar ako sa mundo.Tumunog ang speaker.Isang mahinang beep lang, pero sapat para kumabog ang puso ko.“Gising ka na,” boses ni Martin. Hindi tanong. Pahayag.Hindi ako sumagot.“Alam kong gising ka na,” dagdag niya. “Maghanda ka.”Napapikit ako

“Sabihin mo ang pangalan niya.” Parang may kutsilyong ipinasok sa pagitan ng mga tadyang ko...hindi para patayin ako, kundi para siguraduhing mararamdaman ko ang bawat segundo ng paghinga ko. “Alin?” tanong ko, kahit alam ko na ang sagot. Hindi ako tanga. Hindi rin ako inosente. Alam ko kung anong klaseng gabi ito sa sandaling binanggit niya ang salitang pangalan. Sa West Wing, ang mga pangalan ay hindi tawag...sila ay mga sandata. “Don’t insult me,” malamig na sabi ni Martin Del Rivas. “There is only one name you flinch from.” Tahimik ang paligid. Wala ang mga camera. Wala ang mga tauhan. Wala ang mundong hinahangaan siya. Narito lang kami...ako, siya, at ang multong matagal nang nakatira sa bawat sulok ng mansyon. Lumapit siya. Hindi nagmamadali. Parang alam niyang wala akong pupuntahan. “Say it,” ulit niya, mas mababa ang boses. “Say the name of the woman you replaced.” Napapikit ako. Hindi dahil duwag ako...kundi dahil sa sandaling bigkasin ko ang pangalang iyon, al

“Sav, buksan mo na ‘yung bintana...amoy dagat na,” tawa ni Diana habang sinisipa niya ng marahan ang dashboard. Napangiti ako. “Hindi pa nga tayo nasa Batangas,” sagot ko, iniikot ang manibela. “Advanced ka mag-imagine.” “Hindi imagination ‘to,” balik niya, sabay yuko sa bintana. “Instinct. Alam ko kapag malapit na tayo sa dagat.” “Instinct mo rin ba ‘yung nagdala sa’tin sa maling exit kanina?” tukso ko. “Uy,” protesta niya. “Adventure ‘yun. Hindi mali.” Tumawa kami. Malakas. Walang bakas ng bigat. Walang kahit anong senyales na ang araw na ito ay magiging huling normal naming araw bilang magkapatid na magkasama sa kalsada. Bukas ang radyo. Luma ang kanta...isa sa mga paborito niya. Kumakanta siya nang sintunado, walang pakialam kung may makarinig. Nakataas ang paa niya sa dashboard, may hawak na iced coffee na kalahati pa lang ang nababawasan. “After nito,” sabi niya bigla, “maghahanap tayo ng lugaw sa tabing-dagat. ‘Yung sobrang init. Tapos kakain tayo habang nangingini

“Ate… sumagot ka.”Walang sagot.Hindi ko alam kung ilang beses kong inulit ang pangalan niya. Hindi ko alam kung ilang segundo o minuto akong nakalubog sa tubig, pilit hinihila ang sarili ko palabas ng wasak na kotse habang ang utak ko ay ayaw tanggapin ang katahimikan sa kabilang upuan.“Ate,” ulit ko, paos na, nanginginig ang labi. “Diana… please.”Ang tubig ay malamig...hindi lang sa balat, kundi sa loob ng dibdib ko. Parang hinihigop nito ang hininga ko, ang lakas ko, ang pag-asa ko. Ang kotse ay nakatagilid, kalahating nakalubog, kalahating nakasabit sa kung anong bato sa ilalim. Ang ilaw sa dashboard ay patay na. Ang radyo...wala na. Ang mundo...parang huminto.Sinubukan kong igalaw ang katawan ko. May kirot sa balikat ko. May mainit na dumaloy sa sentido ko. Hindi ko inintindi. Gumapang ako papunta sa kabilang upuan, hinahaplos ang espasyo na dapat ay may tao.Wala.“Ate, lumabas ka na,” bulong ko, parang bata. “Hindi na ‘to funny.”Hinawakan ko ang seatbelt sa side niya...nak