Chapter 6 DIANA’S NAME (Savanna POV)

“Sabihin mo ang pangalan niya.”

Parang may kutsilyong ipinasok sa pagitan ng mga tadyang ko...hindi para patayin ako, kundi para siguraduhing mararamdaman ko ang bawat segundo ng paghinga ko.

“Alin?” tanong ko, kahit alam ko na ang sagot.

Hindi ako tanga. Hindi rin ako inosente. Alam ko kung anong klaseng gabi ito sa sandaling binanggit niya ang salitang pangalan. Sa West Wing, ang mga pangalan ay hindi tawag...sila ay mga sandata.

“Don’t insult me,” malamig na sabi ni Martin Del Rivas. “There is only one name you flinch from.”

Tahimik ang paligid. Wala ang mga camera. Wala ang mga tauhan. Wala ang mundong hinahangaan siya. Narito lang kami...ako, siya, at ang multong matagal nang nakatira sa bawat sulok ng mansyon.

Lumapit siya. Hindi nagmamadali. Parang alam niyang wala akong pupuntahan.

“Say it,” ulit niya, mas mababa ang boses. “Say the name of the woman you replaced.”

Napapikit ako. Hindi dahil duwag ako...kundi dahil sa sandaling bigkasin ko ang pangalang iyon, alam kong hindi na ako makakabalik sa dati kong katahimikan.

“Hindi ko siya pinalitan,” sabi ko.

Tumawa siya. Hindi malakas. Hindi masaya. Isang tunog lang...parang basag na salamin na gumulong sa sahig.

“Liar,” sabi niya. “You breathe where she should have breathed.”

At doon ko naintindihan: hindi niya ako kinakausap bilang tao. Isa akong puwang. Isang butas sa alaala niya na pilit niyang pinupuno.

“Diana,” sabi ko sa wakas.

Ang pangalan ay bumagsak sa pagitan naming dalawa...mabigat, marumi, at may kasamang kasalanan na hindi ko hiniling.

“Again,” utos niya.

“Diana.”

“Louder.”

“Diana!”

Ngumiti siya.

At sa ngiting iyon, may kakaibang uri ng debosyon...parang banal na galit. Parang ginagamit niya ang pangalan ng patay bilang dasal at sumpa sa iisang hininga.

“Good,” sabi niya. “Now you remember who owns your silence.”

Tumalikod siya at naglakad papunta sa isang bahagi ng West Wing na bihira kong titigan. Isang mesa na punô ng mga bagay na hindi ko hinahawakan. Mga relic. Mga alaala na hindi akin.

Binuksan niya ang isang kahon.

Sa loob: isang panyo, kupas ang burda. Isang larawan...si Diana, nakangiti, buhay na buhay. Isang singsing na hindi ko kailanman nakita sa daliri niya.

“Do you know what this place is?” tanong ni Martin nang hindi lumilingon.

Umiling ako.

“This wing,” sabi niya, “is not part of the house.”

Lumingon siya sa akin.

“This is a shrine.”

Nanlamig ang batok ko.

“Lahat ng narito,” dagdag niya, “exists because she existed.”

Lumapit siya at inilapag ang larawan sa harap ko. Hindi niya ako hinawakan...pero parang may bigat na inilagay sa dibdib ko.

“Look,” utos niya.

Tumingin ako. At sa sandaling iyon, parang may humila pabalik sa akin...sa mga tawa, sa mga lihim naming dalawa ni Diana, sa mga gabing ako ang nakikinig kapag ayaw na niyang makinig ang mundo.

“Mahal ka niya,” sabi ko bago ko napigilan ang sarili ko.

Nanigas ang balikat niya.

“Don’t,” sabi niya, biglang mababa ang boses. “Don’t speak for her.”

“Kapatid ko siya,” sagot ko. “Bago siya naging alaala mo.”

Humarap siya sa akin, mabagal, parang may kinikimkim na apoy sa loob.

“And yet,” sabi niya, “you were the one with her when she fell.”

Parang may pumutok sa loob ng tenga ko. Ang mundo ay lumiit hanggang sa boses lang niya ang naririnig ko.

“Hindi ko alam na...”

“Exactly,” putol niya. “You didn’t know. You didn’t stop. You didn’t save her.”

Bumigat ang hangin. Parang bawat salita niya ay may kasamang tali na itinatali sa mga kamay ko, sa leeg ko, sa konsensya ko.

“From now on,” sabi niya, “her name is your reminder.”

“Ano’ng paalala?” tanong ko.

“Na buhay ka dahil may namatay,” sagot niya. “At bawat hininga mo ay utang.”

Tumayo siya nang mas malapit kaysa dati. Hindi galit ang mukha niya...kundi isang uri ng banal na paniniwala.

“You will sleep where she should have slept,” sabi niya.

“You will wear what she would have worn.”

“You will stand where she should have stood.”

Napailing ako. “Hindi ako siya.”

“Exactly,” sagot niya. “That’s the punishment.”

At doon ko nakita kung paano siya minamahal ng mundo...dahil alam niyang gawing banal ang kalupitan. Gawing misyon ang pananakit. Gawing sacred ang obsesyon.

“Matututo ka,” sabi niya, halos malambot ang tono. “Dahil dito, si Diana ay hindi patay.”

Tumingin siya sa paligid...sa mga alaala, sa mga bagay, sa mga anino.

“She breathes here.”

Bumaling siya sa akin, diretso ang tingin.

“And you?” tanong niya. “You exist because I allow it.”

Hindi ako umiyak.

Hindi ako sumigaw.

Sa halip, tumayo ako roon...tahimik...habang unti-unting nauunawaan ang bagong batas ng buhay ko: na sa West Wing, ang pangalan ni Diana ay hindi alaala.

Isa itong sumpa.

Lumapit siya sa pinto. Hinawakan ang hawakan.

“At Savanna,” sabi niya nang hindi lumilingon, “we’re only beginning.”

“Say her name again.”