All Chapters of เกมรักโคตรร้าย วิศวะโคตรเลว: Chapter 11 - Chapter 20

พรวด!“อ๊ะ เจ็บ!”บทลงโทษคนปากแข็งคือการโดนสอดนิ้วเข้าไปอย่างแรงพร้อมกันทีเดียวถึงสองนิ้ว สะโพกกลมเด้งลอยจากฟูกนอน แม้จะเจ็บแปลบแต่วินาทีต่อมากลับสร้างความเสียวกระสันชนิดที่ทำเอาเธอต้องตาลอย“อ้าปาก กูสั่งให้อ้าปาก!” ริมฝีปากหยักลึกตามขึ้นไปประกบจูบ แล้วใช้เข่าของตัวเองแยกขาของเธอออกกว้าง แกนกายแกร่งที่ถูกล้วงออกมาเมื่อครู่แข็งขืนอย่างเต็มที่พร้อมทำศึก“อ๊าา อื้อออ มะ ไม่เอานะวิน เอาออกก่อน อ๊ะ” เธอกรีดร้องยามเขาถอนนิ้วออกแล้วสอดแก่นกายเข้ามาแทนที่ ไร้ซึ่งความอ่อนโยนอย่างสิ้นเชิง ผิวเนื้อนิ่มของเธอเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีเอวสอบขยับเข้าออกอย่างแรงราวกับกำลังสั่งสอนให้หลาบจำ “ลูกพีช จำเอาไว้ให้ดี” วินเนอร์หลุบตามองจุดที่เชื่อมต่อกันอยู่ด้วยสายตาเย็นชา ความเสียดเสียวคับแน่นรุมเร้า “ว่ามึงเป็นของกู” เขากระแทกเข้าไปอีกครั้ง เลือดสดๆ อาบชะโลมท่อนเอ็นอุ่น “เป็นเมียกูเท่านั้น ได้ยินไหม”นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ เลือดที่เห็นในตอนนี้จึงเกิดจากการฉีกขาดเพราะไอ้บ้านี่ใช้ความรุนแรงกับเธอ เขาพลิกกายลงนอนแล้วจับร่างของเธอให้ขึ้นมานั่งบนตัวเขาโดยที่กลางกลายยังสอดใส่กันอยู่แบบนั้นวินเนอร์กดนิ้วลงบนบาดแผลท

“ไม่เหมือนกัน กูเคยชินกับมึงที่พูดน่ารักกว่านี้ อย่าใช้คำหยาบกับกู”‘สัตว์เอ๊ย! แม่ม มึงพูดได้แต่กูพูดไม่ได้’ คำพูดแบบนี้พูดกับตัวเองก็พอ ลูกพีชหลับตาแล้วถอนหายใจเขาโน้มตัวลงจนหน้าเกือบจะชิดกัน “เร็วสิ หรือจะเรียกกูว่าผัวคะ ผัวขาก็ได้นะ กูไม่ติด หึ”ใบหน้าสวยหวานแดงระเรือหลังชายหนุ่มพูดจบ เธอหลบตาเขา “วิน เรียกวิน! พอใจแล้วใช่มั้ย ไปสนามได้รึยัง?” เธอมองค้อนให้เขา หมดคำจะพูดกับหมาบ้าเอาแต่ใจอย่างไอ้หมอนี่เต็มที ชอบพูดอะไรให้เขินอยู่เรื่อยเชียวตอนนี้ภายในใจของเธอกำลังว้าวุ่น หมอนี่ต้องการอะไรกันแน่สนามแข่งรถใต้ดิน Dark Zone“งานเยอะเหรอ ทำไมไม่ให้ลูกน้องทำ”วินเนอร์เอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะตั้งแต่มาถึงสนามแข่ง เขายังไม่เห็นว่าลูกพีชจะพักผ่อนเลยสักนาทีเดียว มือเรียวยาวกดตัวเลขบนใบเสร็จที่กองเป็นกระตัก ราวกับงานสุมหัวจนแทบไม่มีเวลาพักหายใจ“เป็นงานบัญชีเลยอยากทำเองอะ ไม่ไว้ใจคนอื่น วินมาช่วยทำหน่อยดิ”“ให้ตำแหน่งเมียหน่อย จิกหัวกูใช้เลยนะ”RRRRRR-ลูกพีชยังไม่ทันได้อ้าปากโต้ตอบ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของวินเนอร์ก็ดังขึ้นเสียก่อน เธอเงียบเมื่อเขาเดินไปรับสาย เสียงตอบรับแผ่วเบาดังลอยมาใ

ดวงตาคู่สวยค่อยๆ กะพริบเพื่อจะตื่นให้เต็มตา อ้อมกอดอุ่นที่ทำให้เธอหลับสบายทั้งคืนตอนนี้กลับดูเกะกะ ลูกพีชค่อยๆ ขยับกายขยุกขยิกเพื่อจะหนีจากกรงแขนนั่น แต่ให้ตายเถอะ แขนหนักเป็นบ้า นี่กอดหรือรัดอย่างกับงูเหลือมกันแน่วะเนี่ย“โอ๊ยยย เอวฉัน”พอขยับหนักเข้าก็ปวดเอวขึ้นมา ร่างกายเธอไม่มีตรงไหนเลยที่ไม่เมื่อย หันไปมองใบหน้าหล่อๆ ที่เป็นต้นเหตุของอาการปวดเมื่อยทั้งตัวก็นึกหมั่นไส้ เพราะไอ้บ้านี่เล่นหลับตาพริ้มอย่างสบายใจแอบฟาดสักทีแล้วบอกว่าละเมอดีไหมนะ?“อืม ไปไหน”“เข้าห้องน้ำ ปวดเอวชะมัด อ๊ะ”“เดี๋ยวพาไป”วินเนอร์ที่ไม่รู้ว่าตื่นมาตอนไหนคว้าเอาเอวบางมาใกล้ก่อนจะอุ้มขึ้นจากเตียง ลูกพีชตกใจเล็กน้อยแต่ขี้เกียจจะห้ามเลยปล่อยให้ชายหนุ่มอุ้มไปส่งหน้าประตูห้องน้ำ เรือนกายเปลือยเปล่าสัมผัสแนบชิดเริ่มกลายเป็นเรื่องชินชาไม่นานนักลูกพีชก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมเสื้อเชิ้ตสีดำของเจ้าของห้อง เห็นวินเนอร์เปลือยท่อนบนนั่งดื่มกาแฟอยู่หน้าทีวีจึงเดินไปหา เธอทรุดตัวนั่งลงข้างเขา แย่งเอากาแฟมาดื่มเอง“วินจะปล่อยเรากลับบ้านวันไหนเนี่ย?”ที่ถามเพราะวันนี้เธอกับเขาขาดเรียนพร้อมกันมาสองวันแล้ว เนื่องจากวินเนอร

มหา’ ลัยรถหรูคันเดิมจอดนิ่งตรงที่จอดรถด้านหลังมหาวิทยาลัย ปกติวินเนอร์จะจอดรถอีกที่ แต่ช่วงนี้เขามีตุ๊กตาหน้ารถมาด้วยบ่อยๆ ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาจึงเลี่ยงมาจอดตรงลานที่ไม่ค่อยมีใครจอดแทนเพื่อหลบสายตาทุกคน"เจอกันตอนเย็นนะ"“อื้อ”“แยกกันตรงนี้ละกัน มาให้กูหอมก่อนทีหนึ่ง” พูดจบมือใหญ่ก็คว้าเอวบางมาชิดก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มนิ่ม หอมซ้ายหอมขวาสลับไปมาซ้ำๆ จนลูกพีชต้องยกมือดันอกให้ถอยออกก่อนที่เธอจะช้ำตายคามือเขาจริงๆ“นี่ ไม่กลัวใครเห็นหรือไง?”ชายหนุ่มตัวโตโดนดุด้วยเสียงหวาน แต่ทว่ายังทำหูทวนลมกอดเธอไม่ปล่อย กลิ่นหอมจากร่างนุ่มนิ่มทำให้เขาเฝ้าใช้จมูกดอมดมไม่หยุด อีกทั้งยังกอดเธอแน่นขึ้น ดวงตาคมของวินเนอร์บ่งบอกว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง“ลูกพีช”“ว่าไง?”“อึดอัดไหม? ที่ต้องอยู่แบบนี้”“……”“รอกูหน่อยนะ”“อื้อ แต่อย่าให้รอนานนะ เบื่ออะ”คนสวยในอ้อมกอดช่างว่าง่าย วินเนอร์ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะจูบเธอหนักๆ ไปหนึ่งที ริมฝีปากนุ่มนิ้มเหมือนเยลลี่ราคาแพง มันหวานหอมเสียจนชายหนุ่มแทบไม่อยากถอนจูบ แต่สุดท้ายก็ต้องแยกย้ายกันไปเรียนอยู่ดี“อืม ตอนเย็นจะไปหาที่ห้อง”“อ้าว ไหนเมื่อเช้าบอกว่าห้องวิน ทำไมมาห้

ในคืนนั้น กว่าเธอจะได้พักผ่อนก็เป็นเวลากลางดึกของวันใหม่ หญิงสาวแทบสลบคาอกของเขา วันนี้วินเนอร์รุนแรงและโหยหาเธอมากกว่าปกติที่ทำกันจนรู้สึกได้ เขาเช็ดเนื้อเช็ดตัวทำความสะอาดให้เธอจนเสร็จ ก่อนจะแทรกตัวเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันลูกพีชซบแก้มนิ่มลงบนแผงอกที่มีไรขนอ่อนๆ เงยหน้ามองใบหน้าคมคร้ามที่ฉาบไปด้วยความไม่สบายใจบางอย่าง“วิน”“ว่าไง”“วินดูเครียดๆ นะ”“เหรอ อืม โทษที เรื่องที่บ้านน่ะ”“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”“ไม่ต้องห่วง นอนพักเถอะ เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว”เรือนร่างเปลือยเปล่ากอดก่ายกันบนเตียงกว้าง แอร์เย็นๆ ทำให้ลูกพีชซุกเข้าหาไออุ่น ไม่นานนักหญิงสาวก็ผล็อยหลับไป วินเนอร์มองจนแน่ใจว่าเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาแล้ว จึงค่อยหยิบมือถือขึ้นมา เขามองเธออีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอนกอดเธอไว้ ฟังเสียงหายใจสม่ำเสมอตลอดทั้งคืนจนเช้าเขานอนคิดอะไรมากมายเสียจนไม่ได้นอน พอหันหน้าไปมองออกไปก็เห็นแสงแดดสาดส่องเข้ามาทางกระจกหน้าต่างแล้ว วินเนอร์ถอนหายใจ กดโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวางลงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ“วิน อือ ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกเรา”ลูกพีชอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่วินเนอร์ใส่ให้หลังเช็ดตัวให้เธอ หญิงสาวอ