All Chapters of เกมรักโคตรร้าย วิศวะโคตรเลว: Chapter 41 - Chapter 49

กว่าจะถึงห้องก็เกือบสามทุ่ม รถติดหนักมากเพราะฝนที่ตกไม่หยุดสักนาที พอถึงใต้คอนโดทั้งสองก็ช่วยกันถือของขึ้นลิฟต์ทันที ช่วยกันที่ว่าคือลูกพีชถือเค้กกล่องเดียว ที่เหลือวินเนอร์แย่งไปถือเองหมด พอเปิดประตูห้องเข้ามาได้ สิ่งแรกที่หญิงสาวทำคือการเอาเค้กไปใส่ตู้เย็น ส่วนเขาเอาของไปเก็บไว้ในห้องแต่งตัว“วิน ไปอาบน้ำก่อนไหม?”“พีชจะอาบก่อนหรือเปล่า?”“วินอาบก่อนเถอะ เปียกขนาดนั้น”“ก็ได้ งั้นวินอาบแป๊ป”พูดจบก็เดินตัวสั่นหายไปในห้องน้ำ ลูกพีชมองตามแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย วินเนอร์คงไม่ได้จับไข้หรอกใช่ไหมนะ ไม่หรอก อาจจะแค่หนาวแต่พอเช้ามาก็ได้รับคำตอบของคำถามในใจเมื่อคืน วินเนอร์จับไข้ตัวร้อนจี๋ เมื่อคืนหลังออกจากห้องน้ำเจ้าตัวก็มุดผ้าห่มเตรียมหลับทันที จนลูกพีชออกมาจากห้องน้ำวินเนอร์ก็เข้าสู่นิทราไปแล้ว พอตื่นเช้ามาเห็นว่าคนข้างๆ ยังนอนขดก็แปลกใจ เพราะปกติตื่นเช้ากันทั้งคู่ แถมวันนี้มีเรียนอีก เธอเลยตั้งใจจะเอื้อมมือไปปลุก แต่ไอร้อนที่พวยพุ่งขึ้นมาจากร่างหนาก็ทำเอาเธอใจหายใจคว่ำ“วิน ตื่นก่อนสิ นี่”“อือ ปวดหัว”“ไข้ขึ้นสูงมากเลย”“พีช วินปวดหัวจัง”“งั้นวันนี้หยุดเรียนนะ เราโทรบอกกัสให้”“อือ”ลู

นัยย์ตาคมโศกมองตรงไปยังแผ่นหลังบอบบางของใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่ไกลๆ ปกติเขาจะมองเธอได้ใกล้กว่านี้ แต่เพราะเป็นวันสอบที่ต้องนั่งตามลำดับที่จัดไว้ เธอจึงอยู่ไกลกว่าเดิมวันนั้นวินเนอร์ไม่เจอเกียร์ของตัวเอง แต่เขาก็ทำตามคำที่เธอเคยบอกไว้อย่างดี เขาจำได้ เธอบอกไว้ว่าค่อยคุยกันอีกครั้งหลังสอบเสร็จ เขาจึงเฝ้ารอวันนี้เป็นพิเศษมากกว่าทุกวันที่ผ่านมา เฝ้ารอตลอดทั้งเดือนตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยทัก ไม่เคยโทรหรือตามไปทำให้เธอรำคาญใจสักครั้ง แต่ก็บ่อยครั้งที่มักจะตามไปจนถึงสนามแข่ง บางครั้งเธอก็หันมามอง แต่บ่อยครั้งก็เมินเฉยไปเลย แต่แค่วินเนอร์รับรู้ว่าลูกพีชยังมองมาที่เขาบ้างก็ทำมีกำลังใจรอต่อไปอีกหน่อยเขารีบก้มลงทำข้อสอบให้เสร็จเมื่อเห็นว่าลูกพีชส่งกระดาษข้อสอบไปก่อนแล้ว สมองเขาว้าวุ่น แต่ก็ยังพอจะทำข้อสอบทั้งหมดได้อยู่ ต้องขอบคุณตัวเองที่ความจำค่อนข้างดี ไม่นานนักกระดาษทุกใบก็มีคำตอบที่ถูกบ้างผิดบ้างเขียดเขียนไว้ เขารีบส่งมันให้ผู้คุมสอบแล้วก้าวยาวๆ ออกไปนอกห้องทันที เขาไม่เห็นลูกพีช แต่เห็นกัสยืนคุยกับเพื่อนคนอื่นในคณะอยู่จึงเดินเข้าไปถาม“กัส มึงเห็นพีชไหม?”“มีอะไร?”“กูถามว่าเห็นไหม มึงจะย

เวลาเกือบหกโมงเช้าของวันต่อมา ลูกพีชลืมตาตื่นก่อนเขา ในห้องกว้างยังคงมืดมิดเช่นเดิม ยกแขนของคนที่หลับสนิทให้ออกจากเอว ก่อนจะลงไปนั่งข้างเตียง มือบางควานหาโทรศัพท์เครื่องเก่าในลิ้นชักชั้นล่าง เธอปิดมันลงเบาๆ เมื่อเจอสิ่งที่ต้องการ แอบมันไว้ข้างกายแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำโชคดีที่ยังพอจะมีแบตเตอรี่เหลืออยู่บ้าง เธอรีบล็อกอินเฟสบุ๊กแล้วส่งข้อความไปหาพี่ชาย ตอนแรกลูกพีชคิดว่าเหนือสมุทรอาจจะตอบเธออีกทีในตอนแปดเก้าโมง แต่เขากลับตอบทันทีที่ได้รับข้อความลูกพีช: พี่เหนือ ถ้าตื่นแล้วส่งคนมารับพีชที่คอนโดหน่อยนะ ขึ้นมารับถึงหน้าห้องเลย ขอสักสองคน เอาลูกน้องมือดีของพี่เลยนะเหนือ: เกิดอะไรขึ้นพีชลูกพีช: ทำไมตื่นไวจังเหนือ: พี่ยังไม่ได้นอน เพิ่งลงเครื่อง กะว่าจะมาเซอร์ไพรส์ที่เรียนจบ ตอบคำถามพี่ก่อน เกิดอะไรขึ้นลูกพีช: วินเนอร์ไม่ให้พีชออกจากห้องค่ะ รายละเอียดค่อยคุยนะเหนือ: เตรียมตัวเลย พี่จะไปเดี๋ยวนี้ลูกพีช: ไม่ต้องเสียงดังนะพี่ เขาหลับอยู่ พีชอยากไปเงียบ ๆเหนือ: ได้ ขอครึ่งชั่วโมง ไม่สิ ยี่สิบนาที เตรียมตัวเลยลูกพีชถอนหายใจ ก่อนจะเก็บมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงขาสั้นตัวโคร่งที่ใส่อยู่ เธอล้า

สนามแข่งรถ Dark Zone วันนี้ที่สนามมีจัดการแข่งขันรอบปลายเดือน ชิงเงินรางวัลมูลค่ากว่าห้าแสนบาท เหล่านักเชียร์และนักพนันทั้งหน้าใหม่หน้าเก่าที่ชื่นชอบความเร็วแรงของการอัดรถที่บ้าคลั่ง ล้วนหลั่งไหลกันเข้ามาไม่ขาดสาย ยิ่งได้ยินข่าวว่าคืนนี้มีแมตช์ประชันระหว่างนักแข่งที่เพิ่งกลับมาลงสนามอย่างวินเนอร์ และนักแข่งที่บินตรงมาจากต่างประเทศ แม้จะยังไม่มีการประกาศชื่อผู้เข้าชิง แต่คนมากมายก็เชื่อใจในชื่อเสียงของสนามจนมาชมกันอย่างคับคั่ง“โอโห ท่านวินเนอร์ของเรา ใส่ชุดนี้แล้วคิดถึงเมื่อก่อนขึ้นมาเลยว่ะ” กัสเอ่ยปากทัก“จริง โคตรเท่ห์เลยไอ้วิน” ตามมาด้วยคำชมจากเต้“คว้าชัยชนะมาให้ได้นะ กูลงไว้เยอะ” และเดย์สิงห์พนัน เยอะของเขาอย่างไรก็ไม่เกินสามร้อย เพราะถือเอาค่าแรงขั้นต่ำมาเป็นมาตรฐาน กว่าจะได้สามร้อยบาทต้องทำงานตั้งแปดชั่วโมงเชียว จะให้เอาเงินมาละลายกับการพนันโดยไม่มีลิมิตได้อย่างไร“ยังไม่รู้เลยว่าฝั่งตรงข้ามเป็นใคร”วินเนอร์พูดอย่างกังวลเล็กน้อย เขาเช็กรถเป็นรอบที่สามแล้วเพราะไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด เหล่าทีมงานก็เตรียมทุกอย่างครบถ้วน เพื่อนในทีมให้กำลังใจเขากันอย่างดี แต่เพราะเป็นการหวนคืนสนาม

รถสปอร์ตคันหรูจอดลงใต้คอนโดเดิมของทั้งคู่ คนด้านในก้าวลงจากรถแล้วจูงมือไปที่ลิฟต์ด้วยกัน แต่ดูเหมือนจะมีใครบางคนที่ทนไม่ไหวเสียก่อน วินเนอร์คว้าเอวบางเข้ามาชิดแล้วก้มลงจูบเธอทันทีที่เข้าลิฟต์ รสสัมผัสของเขาร้อนแรงแต่ไม่ดุดัน ซ้ำยังเต็มไปด้วยความคิดถึงโหยหามากมายจนแทบล้นออกมา“อืม จุ๊บ วิน เดี๋ยวสิ รอให้ถึงห้องก่อนได้ไหม?”“วินรอแทบไม่ไหวแล้วพีช”“ใจเย็นสิ อ๊ะ ถึงแล้ว เอาคีย์การ์ดห้องเรามาหน่อย”“เอ่อ วินว่าไปห้องวินดีกว่า” วินเนอร์อึกอักเล็กน้อย“ทำไมอ่ะ”“ห้องวินแหละ ไปกันเถอะ”ลูกพีชหยุดนิ่งไม่ยอมเดินตามที่โดนลากดึง ดวงตากลมมองวินเนอร์อย่างกดดัน คนตัวโตขนลุกทันที เขาคิดมาตั้งนานแล้วว่าเวลาเธอจ้องนิ่งๆ แบบนี้มันน่ากลัวชะมัด“วิน มีอะไรปิดบังเรา?”“ไม่ใช่นะ คือ” วินเนอร์พูดอะไรไม่ออก ยกมือเกาหัวตัวเองเบาๆ“วิน”“ห้องเธอก็ได้”ลูกพีชรับคีย์การ์ดที่วินเนอร์ยื่นมาให้ก่อนจะก้าวไปปลดล็อกประตูด้วยตัวเอง ร่างเพรียวบางเดินนำเข้าไปก่อน ทั่วห้องปกติดีแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เธอจึงเดินไปยังทิศทางของห้องนอนแทน ทันทีที่ไฟถูกเปิดขึ้นจนสว่างไปทั่วทั้งห้อง ใบหน้าหวานก็ฉายแววสับสน“อะไรเนี่ยวิน?”“ไอ้