Semua Bab เกมรักโคตรร้าย วิศวะโคตรเลว: Bab 21 - Bab 30

“นี่! แก! อย่ามาทำปากดี”“แล้วมึงจะทำไมกู?”พริ้งเม้มปากกำมือแน่น เธอมองลูกพีชด้วยความโกรธ ลูกพีชเองก็ไม่อยากจะเล่นละครน้ำเน่าอย่างการตบตีกันเพื่อแย่งผู้ชายสักเท่าไร แต่ถ้าได้สักทีก็อาจจะหายคันไม้คันมือหรือได้ระบายอารมณ์ที่ไอ้ตัวต้นเหตุก่อนหน้ามันทำไว้เธอก็ไม่ติดนะลูกพีชยิ้มออกมาน้อย ๆ ไม่คิดหลบสายตา ยืนเชิดหน้าเย้ยหยันอีกฝ่ายจนควันแทบออกหู มองขนาดนี้จะรออะไรอีกล่ะไม่พูดพร่ำทำเพลง พริ้งปรี่เข้ามาหาทันที ตอนแรกลูกพีชคิดว่าหล่อนจะตบ แต่กลับไม่ใช่ พริ้งผลักร่างของเธอเข้าไปในห้องน้ำ แล้วหยิบเอาสายไฟที่เตรียมไว้ สอดเข้าไปในสายยูพร้อมกับผูกปมแน่น“เหอะ อยู่เน่าในนี้ไปเถอะยัยโง่ ปากดีนัก”“โอ๊ยยย แม่ง เล่นทีเผลอเหรอ อีสัด!”เพราะไม่ทันได้ตั้งตัว พอโดนผลักเต็มแรงเธอจึงเซล้มลงไปนั่งบนฝาชักโครก หลังของเธอจึงกระแทกเข้ากับอ่างพักน้ำด้านหลังอย่างแรง เจ็บจนต้องนิ่วหน้า“หึ นอนในนี้ไปสักคืนละกันนะลูกพีช”“แม่ง! เปิดนะ กูบอกให้เปิดประตูไง!”ปัง ๆ ๆต่อให้ทุบประตูจนมือเจ็บก็ไร้ผล เพราะคนที่ขังเธอไว้เดินออกไปแล้ว ไม่พอยังหยิบโทรศัพท์ของเธอติดมือไปอีกด้วยพริ้งเดินยิ้มกริ่มออกจากตึกอย่างอารมณ์ดี เธอยก

ช่วงเช้าของวันธรรมดาในมหาวิทยาลัยชื่อดังไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากนัก บรรยากาศยังคงเนืองแน่นไปด้วยนักศึกษาที่รีบเร่งเข้าเรียน แต่วันนี้...กลับมีจุดโฟกัสใหม่ที่ดึงดูดสายตาของทุกคนให้หยุดมองร่างระหงในชุดกระโปรงทรงเอสั้นรัดรูปโชว์เรียวขาสวยและเสื้อนักศึกษาไซส์พอดีตัวที่ขับเน้นสัดส่วนโค้งเว้า ใบหน้าหวานที่เคยถูกบดบังด้วยแว่นตากรอบหนาเตอะ ตอนนี้กลับดูเฉิดฉายด้วยเมคอัพโทนสีพีชอมชมพูที่แต่งแต้มอย่างประณีต ทุกอย่างดูลงตัวจนแทบไม่อยากเชื่อว่านี่คือ ‘ยัยเฉิ่ม’ คนเดิมที่ทุกคนคุ้นตาลูกพีชก้าวลงจากรถสปอร์ตหรูคันโปรดที่เธอจอดทิ้งไว้ในโรงรถมานาน แทนที่รถซีดานคันเก่าที่เคยใช้ขับมาเรียน วันนี้เธอทิ้งคราบยัยแว่นจอมจืดชืด แล้วเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาอย่างหมดเปลือก ไม่สนสายตาอยากรู้อยากเห็นของใครทั้งนั้น เป็นจุดสนใจแค่นี้...สบายมากแต่เอาเข้าจริงก็แอบไม่ชินอยู่นิดหน่อย ถ้าคราวนี้มีใครกล้ามาหาเรื่องอีก เธอคงยกขาถีบไม่ได้แล้วสินะ เอาเถอะ... ใช้กระเป๋า Chanel ใบละแสนในมือฟาดหน้าแทนก็คงเจ็บเหมือนกัน“พีช... เชี่ย! รถมึงโคตรสวย!” เพื่อนสาวที่น่ารักชมทันทีที่ก้าวลงจากรถ“สวยเหมือนเจ้าของไหมล่ะ?” ริมฝ

“เมีย? มึงถามลูกพีชหรือยังว่าเอามึงไหม?”“มึงมันสารเลว!”“ไม่เท่ามึงหรอกมั้งวิน... มึงมันเอาไม่เลือก ทำร้ายคนที่มึงเรียกว่าเมียทั้งร่างกายและจิตใจ แหกตาดูแผลที่แขนลูกพีชสิ ยังไม่ทันหายดีเลย มึงกล้าดียังไงมาเรียกเขาว่าเมีย!”คำพูดของกัสเหมือนเข็มพันเล่มทิ่มแทงหัวใจ วินเนอร์ชะงัก กำปั้นที่กำแน่นตกลงข้างลำตัว ความจริงที่เจ็บปวดยิ่งกว่าโดนกระทืบ... คือการยอมรับว่าตัวเองเลวแค่ไหน “แต่มึง... มึงก็ไม่ควรแย่งเมียเพื่อนไหมวะ...” เสียงของเขาแผ่วเบา สั่นเครือ“เธอเลือกกูไอ้วิน... ลูกพีชเลือกกู”“...”“ขอโทษทีนะเพื่อน แต่รอบนี้... มึงไม่ Winner ว่ะ”คำพูดนั้นตอกย้ำความพ่ายแพ้จนหมดรูป วินเนอร์ทรุดฮวบลงกับพื้น เข่าทั้งสองข้างกระแทกพื้นสนามอย่างแรง “ทั้งที่กู... ไว้ใจให้มึงดูแล...”“.....”“กูให้มึงช่วยดูแล! ไม่ได้ให้มึงคาบไปแดกเอง! ไอ้เหี้ยเอ๊ย!”เขาตะโกนระบายความอัดอั้น น้ำตาลูกผู้ชายไหลพรากอาบสองแก้ม เขาพยายามปกป้องเธอ พยายามอยู่ห่างๆ เพื่อความปลอดภัย แต่สุดท้าย... เขากลับเสียเธอไปจริงๆ เสียไปให้กับคนที่เขาไว้ใจที่สุดเขาแตกสลาย แค่หายใจยังทรมาน เจ็บจนไม่อยากลุกขึ้นจากพื้น วินเนอร์ยกแขนขึ้นปิดหน้

“ลูกพีช... กู... กูมีหลายอย่างที่สำคัญมากต้องทำ กูรู้ว่ากูเห็นแก่ตัว... แต่กูขอโอกาสได้ไหม”“...มึงจะเอาโอกาสไปทำอะไร? ไปย่ำยีเล่นเหรอ? กูเคยให้มึงมาตั้งกี่ครั้งแล้ว”“ครั้งสุดท้าย... นะพีช... นะ”ลูกพีชกอดอกมองคนที่ยืนห่างไปหลายช่วงตัวด้วยสายตาเรียบนิ่ง ตากลมโตหลุบลงคล้ายกำลังคิดอะไรบางอย่าง เห็นวินเนอร์ก้าวเท้าเข้ามาหาเธอหนึ่งก้าว เธอจึงถอยหลังไปหนึ่งก้าวเช่นกัน ลูกพีชเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอีกครั้งหลังจากเงียบไปหลายวินาที “วินเนอร์... มึงจำคำที่กูบอกวันนั้นได้ไหม? วันที่มึงไล่กูออกจากห้อง”“จำได้” เขาตอบเสียงเบา จำได้ขึ้นใจเลยด้วยซ้ำ“ไม่ว่าจะในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น... กูก็จะไม่มีวันให้อภัยมึง”“...”“โอกาสงั้นเหรอ? เหอะ! กูจะพูดอีกแค่ครั้งเดียวนะวินเนอร์ จำไว้ให้ดี ไม่มีโอกาสหรือการให้อภัยใดๆ ทั้งนั้น... ถ้าคนที่ขอมันจากกู... คือมึง”เสียงหวานเย็นเหยียบ เด็ดขาดไม่มีความลังเลใดๆ วินเนอร์คล้ายสติหลุดอีกครั้ง เขามองไปที่เตียง แล้วมองตัวเองไอ้เซ่อถูกเธอทิ้ง... พ่อมันก็เช่นกันสุดท้ายคนไร้ค่าสำหรับเธอแบบเขาก็ทำได้เพียงเดินลากขาออกจากห้องไปโดยไม่เต็มใจปึง เสียงปิดประตูดังขึ้นเบาๆ ทำให้คนที่น

“รสชาติของเจ็บปวดมันฟินดีมั้ย นี่ยังดีที่เจอแค่ตีนพี่เหนือ ไม่โดนลูกปืน” คำพูดของคนตรงหน้าดุดันทั้งน้ำเสียงและสายตา“อยู่ด้วยกันกับมันงั้นเหรอ?”“ใช่” ก็ไม่ได้โกหก ครอบครัวเดียวกัน อยู่บ้านเดียวกันก็ถูกแล้วลูกพีชคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป“ไม่มีทาง มึงล้อกูเล่นเหรอพีช?”“ถ้าคิดแบบนั้นแล้วสบายใจก็เชิญคิดไป”“แล้วไอ้กัส…มึงมีคู่หมั้นแล้วทำไมยังคบกับมัน แล้วยังมานอนกับกูอีก”คนที่สภาพร่างกายไม่ค่อยดีจากการโดนกระทืบ เริ่มก้าวเดินมาหาเธออีกครั้ง แม้ทุกก้าวจะเจ็บปวดบริเวณชายโครงจนต้องนิ่วหน้า ลูกพีชมองใบหน้าคมคายแล้วกลั้นขำในลำคอ เธอพูดเสียงเย็นจนคนฟังใจหาย“ก็แค่เซ็กส์ทีมึงยังทำได้เลยวิน ทำไมกูจะทำไมได้?”“หยุดพูด!”“อย่าเห็นแก่ตัวสิคะสุดหล่อ คิดว่าตัวเองจะเอากับคนอื่นไปทั่วได้คนเดียวหรือไง หื้ม?”“ลูกพีช!”เสียงเค้นตะคอกทำให้เหนือสมุทรต้องแทรกตัวเข้ามาขวางไว้อีกครั้ง ดวงตาคมกริบมองวินเนอร์ราวกับหนูสกปรกตามท่อน้ำ ร่างงสูงของเหนือสมุทรใช้แขนแกร่งกางกั้น ขวางไม่ให้ไอ้ตัวสวะเข้าถึงตัวลูกพีชได้ ท่าทางเหมือนจะไม่มีใครยอมใคร วินเนอร์ผลักอกอีกฝ่ายออก เหนือสมุทรระงับความโกรธแทบไม่อยู่ ไม่ต้องให้ถึงม