บททั้งหมดของ Oops! มีมาเฟียในบ้านหนู: บทที่ 21 - บทที่ 30

“เดี๋ยวกูออกไปดูรถเอง” เกรบอกกับเพื่อนร่วมงานแล้วเดินออกไปส่วนสาวเจ้าของร้านที่ตอนนี้ทำได้แค่นั่งนิ่ง ๆ และพยายามไม่ใส่ใจสถานการณ์ตรงหน้าเพราะเธอคงไม่สามารถพูดอะไรได้เลยเลือกที่จะอยู่เงียบ ๆ ดีกว่าตึก ตึก ตึกแต่สาวเจ้าของร้านก็ทำเป็นไม่สนใจได้ไม่นานเพราะหูของเธอได้ยินเสียงชั้นวางหนังสือถูกเลื่อนใ

ขาเรียวเดินตรงเข้าไปหาประตูบานแรกที่มีเลขหนึ่งกำกับหลังตัวอักษร มือบางเอื้อมไปกำลูกบิดแล้วหมุนมันเบา ๆ พลันสายตาก็เห็นเพียงความว่างเปล่ามืดสนิทด้านใน นัยน์ตาสวยเพ่งมองอยู่สักพักหนึ่งถึงได้เห็นว่าตรงกลางห้องมีเก้าอี้หนึ่งตัวกับโซ่ตรวนกองข้าง ๆ กัน พอเห็นแบบนั้นมือเล็กก็กระชากประตูปิดทันทีห้องทรมานอย

เสียงตรงจุดสอดประสานดังกระแทกเข้าหากันจนทั้งสองคนได้ยินมันอย่างชัดเจน ชายหนุ่มที่กำลังลุ่มหลงมัวเมาไปกับเรือนร่างขาวเนียนของสาวเจ้าของร้านหนังสือเลยไม่สามารถผ่อนจังหวะลงได้ เขาทิ้งตัวลงมาทาบทับกับเธอแล้วซุกใบหน้าหล่อคมเข้าหาซอกคอขาวพลันเร่งเอวซอยเข้าใส่ถี่ระรัวจนร่างอ้อนแอ้นกระตุกเกร็งตัวโยนเคล้าไปก

สามชั่วโมงให้หลังเสียงปลายนิ้วเรียวกระทบกับแป้นพิมพ์บนคีย์บอร์ดดังเป็นระยะ ก่อนที่มือบางจะยกขึ้นมาดันกรอบแว่นตาสีใสที่เคลื่อนหล่นลงมาให้กลับขึ้นไปอยู่ที่เดิม“หาวววว”ข้าวหอมปล่อยปากของเธอให้อ้ากว้างเพราะว่าไม่มีใครอยู่ในบริเวณนี้ มือเรียวค้างนิ่งอยู่กับแป้นพิมพ์ด้วยอาการหมดแรงก่อนจะยกมือไปหยิบเอาแ

สาวเจ้าของร้านมองชายรูปร่างสูงโปร่งทั้งสองคนที่เอาแต่จ้องตากันโดยต่างก็ไม่มีใครเปิดปากพูดอะไรออกมาก่อน คนทั้งคู่ทำให้ร้านของเธอดูคับแคบลงไปในทันตาจากขนาดตัวของพวกเขา“หยุดเลยนะ!”เสียงหวานร้องห้ามออกมาดังลั่นเพราะเธอเห็นว่าสองหนุ่มกำลังจะชักอะไรบางอย่างออกมาจากเสื้อสูทของพวกเขา และแน่นอนว่ามันคงไม่พ