All Chapters of เพียงเพื่อรัก: Chapter 81 - Chapter 90

"เอ้าาา คุยอยู่ดี ๆ ก็กลับมาหงอยใส่ซะงั้น หรือว่า ... ป๊าแกยังไม่ยอมใจอ่อนอีกเหรอ"แม้จะรู้ดีว่าเรื่องอะไรที่ทำให้เพื่อนเปลี่ยนอารมณ์อย่างกะทันหันแต่เคทก็ยังแสร้งตีมึน ทำเป็นเข้าใจอีกแบบ โดยไม่รู้ตัวเลยว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดความสับสนที่มีอยู่ก่อนหน้าถูกเททับด้วยความผิดหวังเพราะแผนการในอนาคตอาจต้องยุติกลางคัน ส่งผลให้หยาดน้ำใส ๆ เอ่อขึ้นมาคลอเต็มสองเบ้าที่ร้อนผะผ่าว ก่อนจะร่วงเผาะลงมาอาบเต็มสองพวงแก้มเม็ดแล้วเม็ดเล่าทำเอาคนถามเลิ่กลั่ก ลนลานรั้งเอาเพื่อนผู้อ่อนไหวเข้ามาโอบกอดแน่น พร่ำคำปลอบประโลมแล้วลูบหลังลูบไหล่เป็นพัลวัน"แก~ ฉันว่ามันอาจถึงเวลาที่ฉันต้องยอมรับความจริงแล้วแหละ""เฮ้ย! ใจเย็นดิ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ป๊าปฏิเสธแกซะหน่อย ทำไมรอบนี้แกถึงถอดใจไวนักล่ะ""ฉันไม่รู้จะพยายามต่อไปยังไงแล้วอะ ตอนแรกฉันก็กะจะขอความช่วยเหลือจากญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้..."แค่จะให้มองหน้าอย่างเดิมยังทำไม่ได้ แล้วจะเอาสติที่ไหนไปพูดจาหว่านล้อมให้เขาช่วยตะล่อมประโยคหลังบริ้งค์ทำเพียงคิดในใจ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มแล้วระบายความอัดอั้นตันใจด้วยการถอนหายใจพรืดใหญ่แทน"นี่~ แกรู

"อา ผมก็ไม่อยากยุ่งวุ่นวายหรอกนะครับ แต่ว่าวันนั้นนายเผลอไปทำอะไรให้คุณ บริ้งค์เธอไม่พอใจหรือเปล่าครับ?"คำถามทำเอาคนมีชนักติดหลังชะงัก สีหน้าเปลี่ยนหากแต่ไม่กี่วินาทีก็หวนกลับมาบึ้งตึง ทำทีเป็นง่วนอยู่กับการอ่านเอกสารตามเดิม"กูจะไปทำอะไรได้"โถวว อย่าพูดเหมือนผมไม่รู้จักนายสิครับกรกันต์นึกแย้งก่อนจะลอบยิ้มมุมปาก แววตาเปล่งประกายวาววับแพรวพราวเมื่อแผนการบางอย่างผุดขึ้นในหัว งานนี้คงไม่พ้นมือไอ้กรคนนี้อีกแล้วสินะ หึหึ"งั้นมันก็น่าแปลกนะครับ"จงใจเว้นช่วงเพื่อสังเกตอาการของเจ้านายหนุ่ม เมื่อเห็นว่ามือใหญ่ที่เปิดหน้ากระดาษชะงักค้างอย่างเผลอไผล บ่งบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังตั้งใจฟังจึงพูดต่อ"เมื่อครู่ที่โทรคุยกัน เธอเพิ่งบอกกับผมเองว่าวันนี้ว่างอยู่ที่บริษัททั้งวัน"เพียงเท่านี้ความดุดันของใบหน้าคมคายก็พลันเพิ่มพูนขึ้นอีกเท่าตัวพร้อมกับบรรยากาศรอบตัวที่แปรเปลี่ยนไปในเสี้ยววินาที แต่นั่นกลับทำให้กรกันต์ยิ่งกระหยิ่มใจว่าถ้อยคำเมื่อครู่เสียดแทงโดนจุดสำคัญเข้าให้เต็มเปาเอ...ว่าแต่แรงกระตุ้นแค่นี้น่าจะยังไม่พอน้า หึหึ"จริงสิ! ผมเกือบลืม พรุ่งนี้เธอเหมือนจะมีเดินทางไปต่างจังหวัด เพราะงั้นผ

"แป็บนะแก"บริ้งค์เอ่ยบอกคนในสายก่อนลดมือลงมาวางบนหน้าตัก แล้วร้องตะโกนบอกอนุญาตเสียงใส "เชิญค่ะ"คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อพบว่าเลขาหน้าใหม่ที่บิดาเพิ่งจัดสรรมาให้เมื่อวันก่อนเดินเข้ามาด้านในด้วยสีหน้าซีดเซียว เนื้อตัวสั่นเทาจนเธอพลอยใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มด้วยคิดว่ามีเรื่องร้ายแรง"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณพิม""เอ่อ คุณบริ้งค์คะ มีคนของแอลทีมาขอพบค่ะ""คะ? ตอนนี้เหรอคะ?""ค่ะ"บริ้งค์กะพริบตาปริบ ๆ เหล่มองตัวเลขที่โชว์หราบนมุมบนขวาของหน้าจอซึ่งยังปรากฏรายชื่อของเพื่อนสาวคนสนิทค้างอยู่แล้วยิ่งงุนงงหนักกว่าเก่าก็ไหนพี่กรณ์บอกว่าจะมาช้าหน่อยไง นี่ยังไม่ถึงสิบนาทีเลยนะแล้วทำไม....?และยังไม่ทันจะได้เอ่ยคำใดต่อ ประตูห้องทำงานก็พลันเปิดออกกว้างโดยปราศจากการส่งสัญญาณเตือนล่วงหน้าปึก!แรงผลักตามอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นส่งผลให้บานประตูกระแทกเข้ากับผนังห้องจนเกิดเสียงดัง ก่อนเผยให้เห็นสีหน้าถมึงทึงของคนที่เธอพยายามหลบหน้าและเลี่ยงการสื่อสารในทุกช่องทางมาหลายอาทิตย์นับตั้งแต่เกิดเรื่องราวครั้งนั้น"คะ...คุณลุง มาที่นี่ได้ยังไงคะ"แต่นอกจากแขกที่เพิ่งปรากฏตัวจะไม่ตอบคำถามแล้ว เขายังเดินดุ่ม ๆ ตร

"ไหนว่าอยากใช้ชื่อฉันไปอ้าง""ไม่...ไม่รบกวนแล้วค่ะ หนูล้มเลิกความคิดนั้นไปแล้ว"ได้ยินดังนั้นติณณ์ก็อดแค่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ ด้วยความเย้ยหยันไม่ได้ ตอนอยากได้ก็ตามมาวอแว หว่านล้อมเขาเสียมากมาย ลงทุนนั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรร่วมชั่วโมงที่หน้าตึกแต่พอเขาเห็นแก่ความพยายามที่เด็กสาวมีความกตัญญู คิดสานต่อความฝันของมารดาผู้ล่วงลับ ยอมร่วมมือทำในสิ่งที่แม่งโคตรไร้สาระ จู่ ๆ ก็มาบอกว่าเปลี่ยนใจ ไม่ทำแล้วแบบนี้มันใช้ได้เหรอวะ เธอนี่แม่ง! เหมือนเด็กหัดเล่นขายของไม่มีผิด"อื้ออ คุณลุง หนูเจ็บนะคะ"บริ้งค์ครางประท้วงเสียงแผ่วพลางพยายามบิดมือออกจาก​การเกาะกุมเมื่อแรงบีบที่ข้อมือเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ สร้างความปวดร้าวให้จนน้ำตารื้นแรงสั่นเทาของคนในอ้อมแขนทำเอาติณณ์ชะงัก ชักลังเลว่าทำรุนแรงไปหรือไม่ เพราะแม้จะอยากคาดคั้นให้เธอคายสิ่งที่พยายามเก็บงำ แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะรังแกเด็กและในวินาทีที่ดวงตาวาววับซึ่งเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใส ๆ ช้อนขึ้นมองก่อนเสหลบไปอีกทาง ใจแกร่งก็พลันอ่อนยวบ ความหงุดหงิดทั้งหมดทั้งมวลถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกไม่ดี"นี่~"ติณณ์ถอนหายใจพรืด หลุบตาลงมองคนในอ้อมแขนที่ตัวสั่นงก ๆ เป็นล

"ฉันยังคุยไม่จบ""ดะ..เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวววว~"บริ้งค์เลิ่กลั่กประท้วงเสียงหลง สองแขนพยายามปัดป่ายไปเกาะขอบประตูรถยนต์แน่นพลางขืนตัวไว้สุดฤทธิ์ ถึงเธอจะยอมให้จูบแต่ไม่ได้แปลว่าเธอจะเต็มใจยอมให้เขารุกล้ำไปมากกว่าที่เป็นอยู่นะทว่าสุดท้ายก็ไม่อาจสู้แรงของคนหน้าดุได้ เพียงแค่เขาออกแรงผลักเธอก็เสียหลักพุ่งเข้าไปนั่งโอดโอยอยู่บนเบาะข้างคนขับอย่างหมดท่าเสื้อสูทถูกโยนทิ้งลงบนหน้าตัก ก่อนที่เจ้าของการกระทำจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เสียจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นจัดที่เป่ารดลงบนหน้าผากร้อนฉ่าทำเอาเด็กสาวเบิกตากว้าง เอนกายถอยหนีจนแทบจมลงในเบาะ ยกสองมือขึ้นปิดช่วงลำคอระหงด้วยท่าทีหวาดระแวง"คะ..คุณลุง จะทำอะไรคะ อื้ออ ไม่เอานะ ไม่ให้กัดแล้ว!""ก็ไม่ได้จะกัด .... แค่คอ หึหึ"มุมปากกระตุกยิ้มร้าย ละคำท้ายไว้ให้เหลือเพียงเสียงฮึมฮัมในลำคอที่เบาหวิวจนเด็กสาวขมวดคิ้วงุนงงเพราะฟังไม่ถนัด ก่อนจะเคลื่อนกายเข้าไปคร่อมเหนือร่างเล็กโดยไม่สนใจเลยว่าตอนนี้เธอจะมีสีหน้าตื่นตระหนกแค่ไหน"นะ..นี่ ถึงหนูจะยอมให้คุณลุง เอ่อ ทำ ... ทำ ... นั่นแหละ แต่ก็ใช่ว่าหนูจะง่ายนะ!"บริ้งค์ร้องโวยวาย ขึงตาดุ แต่แทนที่อีกคนจะนึกเกร