All Chapters of นางเอกเลือดเย็นผู้หลงรักตัวประกอบ: Chapter 11 - Chapter 20

เจี้ยนหยู่เกิดความคลางแคลงใจอยู่หลายส่วน เขาพบเยว่ฉีมาตั้งแต่เป็นเด็กน้อยอายุสักประมาณห้าขวบได้ จวบจนนางเติบใหญ่เป็นสาวสะพรั่ง อายุย่างเข้าสิบเก้าปี เขาจึงรู้นิสัยของนางดีนางไม่เคยเหยียบโรงครัว นางไม่ชอบงานปรุงอาหารเหมือนงานปรุงยาเลยแม้แต่น้อย นางแตกต่างจากสตรีชนชั้นสูงศักดิ์ทั่วไป‘ข้าไม่ชอบทำอาหาร ข้าก็จะไม่ทำ ใครจะทำไม แค่ปรุงยาช่วยเหลือบิดาได้ก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ? ท่านเป็นผู้ใหญ่ ยิ่งไม่ควรมีปัญหากับเรื่องนี้ อย่างไรที่นี่ก็เป็นเรือนหมอหลวง สมุนไพรย่อมสำคัญกว่าเรื่องปากท้อง ให้เป็นหน้าที่ของบ่าวรับใช้ไปเถิด’แม่ทัพเจี้ยนหยู่ไปพบท่านหมอหลวงเมื่อปีกลาย ดันได้ยินเข้าพอดี ทั้งท่านย่าท่านยาย อาวุโสบ้านนางขอร้องให้นางสนใจเรื่องการเรือน แต่งงานไปแล้วจะได้ไม่ขายหน้าวงศ์ตระกูล นางยืนยันคำเดิม แถมจะให้พวกเขาไปถามฮ่องเต้อีกว่านางเหมาะกับการทำยาหรือทำอาหารนัยน์ตาปีศาจเปล่งประกายสีชาด กลับมาเป็นสีดำสนิทในอีกครู่ ด้วยความสับสนไม่แน่ใจ‘เกิดอะไรขึ้นกับเยว่ฉี?’หลายวันมานี้นางแต่งตัวน่ารักมีสีสัน นางยิ้มเหมือนมีจุดประสงค์บางอย่าง นางพูดจาดีกับเขาและคนรอบกาย นางมีอุปนิสัยดุดันเด็ดขาด ไม่โอนอ่อ

บุรุษในเมืองกล่าวถึงความงามอันเด่นชัดของคุณหนูรองตระกูลหยาง ดวงตากลมโตของนางสว่างใสดั่งดวงดารา ผิวพรรณขาวผุดผ่อง ริมฝีปากบางกระจับงาม ประหนึ่งบุปผาสีชาดท่ามกลางฤดูเหมันต์ยามนี้นางสวมผ้าขนสัตว์ฟูฟ่องอย่างคุณหนูผู้สูงศักดิ์ มีแต้มสีชาดกลางหน้าผาก เจี้ยนหยู่ผายมือไปข้างหน้า เรียกก้อนไฟเล็ก ๆ ในอุ้งมือมอบความอบอุ่นให้แก่นาง แก้มทั้งสองข้างของนางเป็นสีแดงราวลูกตำลึงสุก นางมีลักยิ้มเล็ก ๆ และเขี้ยวคมตรงมุมปาก“ชีวิตมนุษย์ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความรักระหว่างหนุ่มสาวเพียงอย่างเดียว สิ่งเหล่านั้นเป็นความคิดของสตรีในอดีต หลายคนไร้วาสนาต่างจากข้า เป็นบุตรีท่านหมอหลวง เกิดบนกองเงินกองทอง กองตำรา สรรพวิชาแห่งความรู้ ถึงข้าจะไม่อยากต่อว่าพวกนางที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน ทว่าสตรีมีหน้าที่แต่งงาน สืบทอดทายาท สตรีมีหน้าที่เป็นแม่พันธุ์ เกิดมาเพื่อการสืบพันธุ์เท่านั้นหรือ?” อยู่ดี ๆ นางก็เอ่ยเสียงแข็ง เบือนหน้าหนีไป ไม่สนใจความเอาใจใส่เล็กน้อย ในเมื่อนางรู้แก่ใจดี แม่ทัพครึ่งอสรพิษผู้นี้คอยปกป้องนางอยู่เสมอ ต่อให้ไม่มีคำสั่งจากเบื้องบน เขาจะอยู่เคียงข้างนาง ปรารถนาให้นางเป็นสุขในที่ใดสักแห่ง ความหวังดีของเขา

“ไม่เป็นไร ๆ ว่าแต่คุณหนูเยว่รู้จักพวกเขาหรือ?”“บังเอิญข้านั่งรถม้าผ่านทางมา เห็นแม่ลูกคู่หนึ่งก็นึกเวทนา น่าเสียดายที่ข้าไม่ทันได้ซื้อยาให้เด็กน้อย พวกเขาหายตัวไปเสียก่อน แถวนี้มีร้านยาไม่กี่แห่ง ทั้งสองน่าจะมาขอยาร้านท่าน”“ไม่ใช่ปัญหา เดี๋ยวข้าจัดการให้ ข้าจะอบหมั่นโถวร้อน ๆ ให้พวกเขากินด้วย คุณหนูไม่ต้องกังวล”ผู้เฒ่าอี้หรานรับคำเสียดิบดีหลังรับเงินไปอีกถุง หญิงสาวที่อายุน้อยกว่ายกมือประสาน โขกศีรษะ “เช่นนั้นข้าลา”ได้ยินคำอวยพร ‘เดินทางปลอดภัย’ คุณหนูจากไปพร้อมยาตะกร้าใหญ่ บ่าวชายนำยาราคาแพงไปเก็บในรถม้า บ่าวหญิงถือห่อยาที่เหลืออย่างระมัดระวัง“คุณหนูเยว่ฉีงดงามทั้งกายใจ งามราวนางฟ้านางสวรรค์ทีเดียวเจ้าค่ะ”“ก็เจ้ารู้ไหมเล่าซิงอี พ่อค้าแม่ค้าพูดกันว่าเกี้ยวของบุตรีแพทย์หลวงมาถึงด้านหลังตลาดเมื่อไร ให้เตรียมของสวยงามไว้รอรับเงิน คุณหนูเยว่ไม่เคยต่อราคาด้วย...”สาวใช้ทั้งสามเยินยอคุณหนูไม่ขาดปาก ด้วยท่าทางจงรักภักดี สองพี่น้องซีซวน ซิงอี เฝ้าชื่นชมคุณหนูรองคนใหม่ของพวกนาง คุณหนูดูแลทุกข์สุขของบ่าวในเรือนเป็นอย่างดี ยังนึกถึงบิดาที่เดินทางไปราชสำนัก“ข้าจะซื้อผ้าขนสัตว์อย่างดีให้ท่

ในวันคล้ายวันเกิดของเยว่ฉี นางอายุครบสิบสามปี ตะกร้ายาของนางถูกสลับเปลี่ยนโดยผู้ไม่ประสงค์ดี แม่ทัพเจี้ยนหยู่ตรวจพบยาพิษในอาหาร พูดจาในเชิงสงสัยว่าสมุนไพรเหล่านี้อาจเป็นฝีมือหมอยาก็ได้ เหมือนโยนความผิดให้นางแต่ไม่ได้จับกุมตัวนาง เพียงขอให้องครักษ์ตรวจสอบนางก่อนผู้อื่น ค่อยบอกความจริงกับนางในภายหลังว่าเป็นอุบายจับคนร้ายคืนนั้นชายฉกรรจ์ซึ่งแฝงตัวมากับทหารชั้นผู้น้อยยอมเปิดเผยตัวตน สารภาพว่าเป็นคนของเสนาบดีฝ่ายซ้ายที่เกรงกลัวอำนาจเรือนหมอหลวง เลยคิดกำจัดคุณหนูเยว่ฉี บิดาผู้รักบุตรสาวดั่งดวงใจย่อมหาทางช่วยเหลือนาง ทั้งสองจะได้ถูกลงโทษสถานหนักไปด้วยกัน มิฉะนั้นก็ควรจะหนีหายไปจากต้าเหลียงเสียเสนาบดีหยุนหาได้มีจุดจบที่ดีไม่ แม่ทัพเจี้ยนหยู่จับตัวคนร้ายและผู้บงการขังคุกใต้ดิน ทรมานจนเสียชีวิต ในขณะที่เขาเริ่มตระหนักถึงอันตรายจากคนในราชสำนัก ไม่ใช่ทุกคนที่จะอยู่ข้างเรือนหมอหลวง จึงไปทูลขอพระบรมราชานุญาตให้มีทหารยามเฝ้าโรงปรุงยาอย่างเข้มงวด นอกจากบิดาบุตรสาวและผู้ช่วยแพทย์ ผู้อื่นก็ต้องมีตราประทับอนุญาตให้เข้าออกเรือนหมอหลวงได้แม่ทัพเจี้ยนหยู่หาเรื่องเพิ่มศัตรูจากหนึ่งเป็นสิบ โดยเฉพาะอาวุโสท

“ก่อนหน้านี้ท่านพูดจาทำร้ายจิตใจนาง มีเรื่องบาดหมางกันหรือไม่? ข้าได้ยินจากบ่าวรับใช้ว่าท่านไม่มาพบหน้านางหลายวัน นางขลุกอยู่แต่ในโรงปรุงยา ฝากอาหารและยาผ่านทหารคนสนิทไปถึงท่าน”“ท่านถามข้า?” แม่ทัพใหญ่เลิกคิ้วขึ้น เบือนหน้าไปทางประตูบานใหญ่ในห้องรับรองแขกฝั่งเรือนรับรองกว้างขวาง เขาสวมชุดสีเงินสง่าคลุมทับด้วยเสื้อขนสัตว์หนา ลุกขึ้นยืนถัดจากเก้าอี้ท่านผู้ตรวจการ เอามือไพล่กันไว้ข้างหลัง “ลองถามตัวท่านเองดีกว่า ท่านพึ่งจะมาพบนางในโรงครัวเมื่อวันก่อนมิใช่หรือ?”“ข้าต่างหากที่ต้องถามท่านทั้งสอง ข้าล่ะอยากรู้จริง ๆ ว่าพวกท่าน... ไยหักหลังข้าอย่างเลือดเย็น!”“อืม... เลือดข้าก็เย็นอยู่ ยังมีพิษร้ายแรง”เจี้ยนหยู่แยกเขี้ยวอสรพิษ ชายร่างสูงสง่าชำเลืองมองเขาอย่างอาฆาตแค้นบ่าวรับใช้พูดลับหลังเจ้านายว่าท่านผู้ตรวจการกำลังจะออกเดินทางไปต่างแคว้น ถือโอกาสมาพบคุณหนูรอง ทว่านางออกไปซื้อสมุนไพรในตลาด คลาดกันกับเขาซึ่งกลับมาจากงานสังสรรค์เมามายเพียงนิดเดียวทางด้านแม่ทัพเจี้ยนหยู่ตั้งใจมาพบนางด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ได้ ทว่าบุรุษร่างสูงกำยำ อกผายไหล่ผึ่ง ดูมีสกุลรุนชาติกว่าคุณชายขี้เมาในชุดสีดำสนิท กลิ่น